Прозни искри

[CafeDelMar]

Си ги врзуваше патиките секогаш на прагот од кујната, ја чешлаше косата во исти ритмични движења, кваката од вратата секогаш и беше извадена наутро и насмевката му ја поклонуваше на огледалото. Секој петок по истиот редослед излегуваше од дома, се враќаше понекогаш за да провери дали прозорот е затворен, дали кафето е допиено ... Ја оставаше спремната воздишка во ходникот и пак излегуваше.

Лифтот беше заглавен со денови меѓу спратовите без достапност. По нејзиниот распоред таа одеше со лифт, секој петок само еден спрат подолу се симнуваше зошто и беше потребно застанување, и беше потребен звукот на ланците кои не беа никогаш подмачкани, како тој звук да и го суптрахираше врисокот од себе.
Почна да се враќа назад, со бавни движење кои наговестуваа дека стравот и ги контролира врвците на патиките, тишината и ја обземаше косата која веќе имаше форма на напуштено гнездо, насмевката беше крик, а воздишката премолченост.
Не ги сакаше знаците позади затворената врата на лифтот, само посакуваше да ги виде пајажините внатре, го сакаше мирисот на влагата ... и ја тресна вратата од сопствениот немоќ. Се врати уште неколку чекори за да ја одржува рамнотежата додека лебдеше околу сопствената сенка и набљудуваше како по истиот редослед ги враќа работите назад. Го виде кафето испиено, знаеше дека не е назад, само има заглавено во меѓупросторот заедно со лифтот.

Си го бараше спокојот некаде во орманот каде што беа оставени не завршените приказни, да ја остави и оваа ... па тогаш се сети дека постои една голема утроба која создава и ревитализира приказни, утроба која вреснува пред секој плод. Секое утро фикцијата и носи нов крик на новороденче ... и во првите зраци на создавањето сака да му поклони нота која ја отсвирела само за него. Интонација по која ќе го препознава и кога ќе се констриураат длабоките, цврсти ... никогаш завршени приказни.

 

[ЏинЏер]

И по кој знае кој пат се прашувам ЗОШТО? Се обидувам да сфатам, да најдам разумно објаснување, или барем да успеам да се убедам себеси дека тоа што го правам не е погрешно. Не ми е јасно како може некој за толку кратко време да влезе во твојот живот и во целост да промени се во што си верувал, се на што си се надевал... Велат дека има луѓе кои се појавуваат во нашите животи за од нас да направат подобри личности. Јас го тврдам спротивното. Заради него јас станав полоша личност, погазив се што сум ветила, почнав да правам нешта за кои сум се колнела дека нема никогаш да ги направам. И што е најлошо, уживам во тоа. Секоја вечер си ветувам дека се ќе престане. Секое утро одново сум во неговата прегратка. И цело време во круг. Разумот ми вели да престанам пред да е предоцна. Но целото мое битие одново и одново го наоѓа патот до него. Знам дека од ова некој ќе излезе повреден, а сепак не можам да се контролирам.


Не, ова не е љубовна приказна. Па што е тогаш? Не знам. Љубов сигурно не е. Авантура? Опсесија? Страст? Желба за нешто ново? Обидувајќи се да го најдам одговорот се повеќе се губам себеси, а пронаоѓам една нова личност во мене, личност која не сум знаела дека постои. И ја мразам. Понекогаш посакувам се да беше поинаку. Посакувам да не станеше дел од мојот живот. Посакувам да останевме само странци. Посакувам да не испиевме ниту едно кафе заедно, да не изгледавме ниту еден филм, да не поминевме ниту една единствена секунда заедно... А најмногу посакувам да не беше толку посебен, посакувам да беше како сите други машки, посакувам да не ми станеше толку драг, посакувам да можев само да му го свртам грбот и да заминам без да се свртам. Но знам дека е доцна. Веќе премногу се впуштив во играта за да можам да излезам без да изгубам. А мразам да губам.

 

[Malcolm van den Сабаховић]

HOW I MET THE YELLOW RAVEN

Седев пред големата бела дрвена порта на мојата стара плитава селска куќа. Се сеќавам дека гледав далеку на хоризонтот. Мојот поглед ја „пробиваше“ ролатната планина која требаше да се премине за да се стигне до Новото Село. Јас лутав само со мислите, не ни планирав да одам таму. Во раката ја држев потковицата која ја најдов закачена на еден клинец од десната страна на чардакот, веднаш под пенџерето. Ми кажаа дека тоа е се што останало од големата стока што порано била чувана тука, во овие крупни дворишта. Ја тркалав на показалецот. Нозете ми беа прекрстени, десната рака им тежеше. Левата сум ја заборавил во џебот од моето палто. Сигурно сум барал нешто. Очигледно не најдов.
Ми се чини дека бааги време седев и не правев ништо што не го споменав до сега. А сонцето веќе немаше сили, веќе не можеше да се докрепи горе, највисоко што можеше. Полека почна да се тркала по синиот небесен со веќе излитена фраза наречен свод.

Ја фрлив потковицата од коњот што некогаш тука си го отслужил своето, ги стокмив двете нозе наспроти и главата ми падна на двете дланки. Чиниш изморен бев. Или тажен. А јас само си ги триев очите мои. Само тие беа изморени. Проткаени беа милион приказни додека ја посматрав втората статива на игралиштето. Го барав изворот, онај за кој мислев дека има вода што не се пие, ама не го најдов. Касно лето е, има високи шавари.

Ги ставив двете дланки на колениците како механизам кој ќе ми помогне полесно да станам. Се исправив и го разработив мојот стар рбет во младо тело. Со двете раце како орел раширени се чувстував пријатно. Кога го завршив тој рефлексен ритуал, широко ги отворив очите, погледнав интуитивно надолу по благата стрмнина. По високиот ни наш двор забележав човечка силуета. „Кој ли може да е?“ - се запрашав. Знаете, јас нејќам ненајавени гости во случај да не ми се посебно драги. Нетрпеливо чекав да се доближи, со десната дланка преку челото и зо забрчкани мускули околу очите се трудев да ја победам дифузната сончева сјајност.
Милион мисли, повеќето негативни, ми поминаа низ главата додека правев математики кој би можел да ми дојде на посета. Кој би можел да ме бара тука?
Човекот беше облечен во црно одело и црна капа со цревена линија наоколу како панделка. Имаше долга светла коса. Кошулата му беше свилена, бојата не ја паметам. Имаше мустаќи. Другите детаљи кои би го опишале неговиот изглед не можам да ги обелоденам, од проста причина што не ги паметам. Кога дојде блиску до мене, бев сигурен дека прв пат го гледам. не ми рече ни здраво. Стоеше исправен пред, со десната рака малку подадена кон мене. Дланката му чуваше кутија цигари. Една беше истакната, што беше доволен знак дека треба да ја земам. Ја зедов. Тој зеде еве. Едната ја стави на увото, другата ја запали. Јас ја запалив и мојата. Но, се изненадив кога тој преку рамо ја фрли кутијата која беше речиси полна. -„Нема да ни треба!“ рече и се упати кон местото каде што до пред неколку минути јас господарев. Пред големата бела дрвена порта. Седна пред вратата на степеницата самоуверено и со блага ароганција како секој ден да го правел истото. Гледаше некаде во далечината, и ја димеше цигарата толку опуштено, како ова да го чекал целиот свој живот. А јас само го гледав. Ми се чини дека во тој момент бев, на некој начин вознемирен и изненадев, воопшто не знаев што се случува. Сега, можам да кажам дека вака требаше да направам, ова требаше да го речам, но, тогаш поинаку размислував. Ситуацијата беше нешто што не се среќава секојдневно. Одлучив да речам нешто, било што. Па го прашав:

- Барем да кажеше добар ден...“
- Добар ти е? Воопшто, добар е?
- ...
- Од кај си?
- Зошто е битно од кај сум. Битно е каде сум.
-А кој си?
- Допрва ќе го установиме тоа. Засега сум човекот кој пуши цигара и гледа некаде во далечината. Знаеш, тие индијанците имале перцепција за која многумина можат само да сонуваат.
- Зошто си тука?
- Каде?
- Овде!
- Ти си таму, јас сум каде што сум. Те молам, не ги компликувај работите! - ми одговори брзо и опуштено со последниот дим од цигарата која ја изгаси токму од потковицата која набргу ја зеде во двете раце за да ја посматра.

- Која е причината што дојде на ова место? Човеку, не те познавам!
- Ниту јас не знам кој си. Тоа не прави еднакви. Дојдов тука од многу причини. Повеќето не ги знам.
- (се насмеав па му реков) Пријателе, не се зафркавај, кажи ми што бараш тука!
- Велат, убаво било ова место. Велат, утрата се прекрасни. И свежи. Велат, имало чести виножита ...

(крај на прв дел)

 

[Антоние]

Ги гледам снегулките под уличното светло, рој од ледени мушички како итаат кон невидливиот асфалт.

 

[Mary Poppins]

Неартиклурани звуци во обид да заличат на мелодија, а кои најверојатно доаѓаат од телевизорот, ми се мешаат во сонот во кој медитирам во една тропска шума на Мадагаскар.
Станувањето од креветот ми е дополнително отежнато од острата болка која ја чувствувам во пределот на слепоочницата.
Мамурлак... Мрзоволно се извлекувам од креветот и првата работа која ја правам е исклучување на телевизорот. Со оглед на тоа што дома нема никој вистинска мистерија ми е како и зошто оваа кутија е уклучена. Следна работа што секој нормален човек би ја направил на мое место е варење шолја кафе. Е јас во овој случај, си топлам млеко со една лажичка какао. Непиењето кафе го сметам за свој хендикеп, но се тешам со тоа дека животот ми е доволно горчлив и без него.
Влегувам во бањата и оставам топлата вода да ми го измие мамурлакот. Како се отрезнувам така се повеќе ми се враќаат сеќавањата од претходната вечер и коцките се местат. Претходната вечер сеќавањата ги бришев со црвено вино, а сега со врелата вода. Ја оставам да тече по мене се додека кожата не ми стане жар црвена и не почнам да чувствувам болка. А кога болката станува неподнослива, ја гризам долната усна додека не ја раскрварам. Мазохист во душа...
Кога мислам дека сета нечистотија е отстранета од моето тело, излегувам од бањата и се нурнувам во фотелјата. Сеќавањата кои се обидувам да ги задушам, како бумеранг ми се враќаат.
***
Декември е, студено е, а јас и ти го предизвикуваме времето и излегуваме надвор од дискотеката без јакни. Си ветив дека никогаш веќе нема да останам насамо со тебе, а веќе се фаќам себеси со јазикот во твојата уста и твоите раце на мојот задник. Еден поглед во твоите очи и губам чувство за простор и време. А како и не би... Зелени очи, црн тен. Бонус: тридневна брада. "Убитачна" комбинација, седмица на лото...
Ми го ставаш јазикот во ушната школка што дополнително ме возбудува. Ми го подигаш фустанот и нежно ми го бакнуваш папокот додека целото тело не ми се наежи и не почнам да треперам. Твојот израсток е толку тврд и е подготвен веднаш да влезе во мене. Ама, јас не би била јас, ако не прекинам во моментот кога е најслатко. Знам колку ме мразиш во тие моменти, но знам и дека ќе продолжиш да се обидуваш.
Премногу ти дозволив да ми се приближиш, што е тотално несвојствено за мојата природа. Премногу слаби точки беа откриени кои знам дека еден ден ќе ги платам со солзи. Ако не те "треснам од земја" сега јас со моето однесување, тоа ќе го направиш ти подоцна.Тоа е мојот одбранбен механизам. А јас не смеам да дозволам да бидам повредена уште еднаш. Немам потреба од маж кој е вешт со прстите, но не и со зборовите.
Идеализиран портрет на херој од некое време кое никогаш и не постоело. Лошо прочитана поезија, лошо преживеана муза...
***
"Разуме величествен, ти бистар демону"

Не знам колку време седам вака на фотелјата замотана во мократа крпа, но се чувствувам како да имам мразулци по телото. Мојата мазохистичка природа не ми дозволува да се натерам да станам и облечам топла облека.
Млекото ми е изладено...

 

[CafeDelMar]

Oстана отисокот од ланскиот студ. На истото место го направи претходниот чекор и ти остана чевелот далеку од сопствената сенка во снегот. Ги соблече и фармерките и продолжи да се качуваш по скалите, а нозете ти се лепеа како премрзнати прсти на смола, се тегнеа за да го достигнат просторот во кој таа те чекаше.

Се имаше стегнато на клупата, како да насетуваше дека последниот чекор пред нејзе ќе биде твоето врескање кое го чуваше како поклон за нејзе. Дури и машна и имаше земено, онаква што секогаш кога ќе ја ставеше на крај ја тераше да плаче и да се смее на сопствената мизерена положба. Ја знаеш онаа положба во која не може да си ги исправи нозете зошто многу долго и останале така вкочанети, положба во која сопственото тело одамна станало покорно пред еластичноста на твоите раце.

Се искачи конечно и почна да го бараш купето кое ти беше означено во картата, ги прашуваше луѓето каде има завеси, на која страна треба да го завземеш сопственото место ... А таа не можеше да се помести и да те тргне од шините за да ти каже дека тоа не е вашиот воз. Возот кој го чекате има мирис на цимет, заборавена лажичка од последниот испиен чај, пепел од неиспушената цигара и насмевка која ја управува локомотивата.

 

[Гладиус]

Мрсна у косата, со low social standing во општествово која има вкупно три пријатели ако и ги земеш во предвид двете полумртви мачки.
Ужасна е... Напуштена, запуштена... Оштетена, само таа, кафето, цигарите, мирисот на влага, полускината јамболиска черга. Седи на масиче со пуначот и мобилниот што за беља некој и го дал. Пуштена романтична музика на некои андерграунд бендови од 60те, си има кандилце, нешто у New Age фазон само што сама живурка.
А на масичето шета по некоја бубашваба која жали што се нашла во таква средина каде воздухот носи арома на непроветрена просторија и што треба да ја дели просторијата со девојка со чуден и манијакален поглед која пие изветреано вино од напукната винска чаша.
Се заљубува преку фотографија, инстантно сака, после гледа дека ја игнорираат и се фрустрира.
Има чајник од страна и импровизирана столна лампа од кабел сијалица на стап со крпа прекриена и дупка од страна. Не сака да мете, сака да седи во кежуал артистична нечистотија. Ужива да лежи на чергите полни со прашина и влакна. Тоа е лајфстајл.
Повремено погледнува на телефонот дали некој ја побарал, но сфаќа дека никој нема потреба од нејзината бедна и напатена душа исполнета со горчина и завист према целиот свет. Гледа бледо низ прозорот во ѕвездите и го колне човековиот род кој поставил стандради кои таа никогаш нема да биде способна да ги постигне ако остане онаква каква што е, а нема намера да се промени.
Фантазира за хардкор секс, не сака да се милува, не сака ништо нежно... Сака да ја распнат. Да се рока како кучка од венецуелско гето. Сака да проба секс со животни, сака да ужива во сè што може да ја надразни.
Секогаш куца со едната рака затоа што во другата го наоѓа својот идеален секусален партнер. Но нема интенрет, нема... Нема ништо, има само мобилен со ви-фи. Подарок од времето, подарок од светлината. Недефиниран подарок, судбински за кој интернет лови од комшијата на некоја low конекција.
Мањак кој нема ништо освен плинско и фрижидер со сликички и внатре многу пластични шишња што се собирале за огрев, вода и кафе. Рециклира кафе на новина. Талогот од тоа што ќе го испие повторно го суши и го враќа во ѓезвето.
Не сака месо, не сака премногу зеленчук. Сака јаболка, сака цреши. Супата е нејзиниот омилен извор на енергија.
Не сака сончоглед, не сака кикирики, сака само тутун. Ноктите и се жолто - кафени. Единствено најлтлаф искуство и е транс сет на нива во кумановско. Идела шверц со воз а потоа и пешки со војнички ранец на грб, со цокула кондура и минич. Единствен подарок по пошта има добиено во 2007. Тогаш на еден популарен форум флертувала со некој италијанец со македонско потекло - ром кој и пратил змиски потпетици со маслинова боја. Поради тоа што нема повод да ги облече и стојат во ќесата испод столната ламба. Понекогаш во ќесата шушка нешто.
Верува дека еден ден ќе се појави принцот на белиот коњ кој ќе ја извади од дупката во која пропаднала. Ќе и помогне да ги отплетка прамените од косата, ќе и помогне да ги тргне гуралките од очите и ќе успее да и најде достојна облека наместо онаа која ја нема испрано а ниту симнато од себе повеќе од 7 години. Мечтае за свет во кој нејзиниот пореметен ум ќе претстатува ултиматум за тоа што е добро..
Во меѓувреме, таа следи сè и ја чека својата жртва.

 

[@cool@]

Драги, миризливи, небањати, застоени, запотени, умирисани на вчерашни манџи пензионери кои со себе влечете, не една, не две, туку 40 кеси преполнети со зеленчуци, овошја и по некое одмрзнато копанче купено од пазар на тезга, кога веќе го окупирате јавниот превоз, запазете ги следниве подточки.

• Пробајте да не смрдите
• Културата која ја барате од младите, применете ја и самите
• Не купувајте количински ко да се спремате за Големата Депресија
• Садниците транспортирајте ги на друг начин, а не со автобус кој по вашето напуштање изгледа како да пренесувал ровови земја
• Ако веќе смрдите, НЕ БАРАЈТЕ да се затвораат прозорите во автобусите. Луѓе сме, воздух ни треба.
• Не ми викајте да станам ако претходно сте трчале и сте буткале луѓе само за да фатите место во автобус. Кога ве држат нозете да трчате, можат да ве подржат и за две станици.
• Не коментирајте. Коментарите дека младината е невоспитана ви се џабе кога 90% од нас младите во автобус сме со слушалици.
• Ако едвај се движите, шо мајка барате да влечете по вас вреќа компири?!
• Столчињата во автобусите не се за вашите испазарени продукти, туку за да можат други луѓе да седнат.

Знам дека ниту еден пензионер нема да го прочита ова. Но знаејќи што ме чека утре, почувствував потреба да се изразам некаде. А тоа не можам да го направам директно кај пензионерите, затоа што во тој случај ќе треба да дишам додека им ги кажувам работиве, а до мирис на стоено месо не ми е дојдено.
http://publisher-thecorner.blogspot.ru/2012/04/blog-post_05.html

 

[@cool@]

Се шетав на снегот и уживав во белината која се појавува околу. Ми се пристори како онаа гадост која се собира цела година во градот, снегов да ја брише постилајќи едно бело платно чија чистота нажалост многу бргу ќе почне да се губи. Бргу ќе дојдат деновите кога секој ќе извалка бар по еден мал дел од цела таа убавина.
Го сакам она чувство во кое сите уживаат, кога ќе поминам на места каде снегот се уште не е разгазен и ќе слушнам како под тешката чизма се јавува едно мало крцкање кое во истиот момент те тера да пробаш да газиш полесно затоа што имаш чувство дека стапнуваш врз нешто што има живот во него.
Обожавам кога наутро, после снежна ноќ улиците ќе бидат на исто ниво со тротоарите и кога тек - тук се гледа по некоја кафена трага од неколкуте поминати автомобили.
Уште како мал кога излегував да си играм на снегот никогаш не ставав ракавици и дома секогаш се враќав со жар црвени раце кои имаа изгубено секаков осет, затоа што го обожавав пецкањето кога ќе ги ставев на печката да ги згреам. Па така и сега, дури и да имам милион обврски во денот, штом падне снег прво нешто што правам кога ќе излезам пред зграда е брцање на рацете во снежната покривка на најблискиот автомобил и собирање снег за да направам топка.
Ги гледам луѓето во автобус како се нервираат кога снежна топка ќе се залепи за прозорот на автобусот и не можам да разберам како може да мразат нешто што и самите го правеле. Никогаш нема да си дозволам да заборавам колку возачи на автобуси нè имаат пцуено како мали само затоа што 20на деца наеднаш ќе замавневме со топки накај автобусот.
Најверојатно нешто што сега не би направил е она поради кое секој од нас си добиваше една по газот додека бевме мали. Ги кршевме мразулците кои висеа буквално од било каде и лижевме мраз. Се смеам секогаш кога ќе помислам на тоа колку само нечистотија сме ставале во уста, ама знам дека тогаш тоа ни беше една од поголемите радости. Имавме еден период кога купуваме лижавки и ги брцавме во снег затоа што ни беше интересно како се распукуваат после тоа. Кога ќе направевме снешко ние а паралелно со нас и децата од соседната зграда секогаш си ги растуравме снешковците штом ни се укажеше прилика за тоа. Едно време бевме влезени во таков филм што имавме организирано и Зимски Олимписки Игри во кои имаше тркање со санки, мерење кој тим побрзо ќе направи снешко, кој тим ќе направи повеќе снежни топки, за на крај тоа да завршеше со една квалитетна snow fight каква што знаат да ја направат само најзаљубените во снегот.
Најинтересно е што сега, со мои скоро 20 наполнети години, би ги правел сите овие работи само доколку најдам малку повеќе слободно време и можеби бар еден човек кој ќе се реши да си го преживее снежното детство уште еднаш.
И сето ова ми се сврте во глава само затоа што неколку луѓе искоментираа дека снегов изненадил, небаре сред лето паднал што ме потсети на тоа какви снежни зими имавме порано. Ќе пробам овогодинешниот снег да го искористам за да се вратам малку наназад во времето кога уживав една детска безгрижност. Ако ништо друго, снегов како што ги скри сите поганости во градов ќе успее да ги скрие бар повремено и оние моите нечисти работи со тоа што ќе ме оттргне од секоја мисла.

Уживајте во снегов и запамтете ги следниве две работи. Не јадете жолт снег, затоа што јас порано многу сакав да се потпишувам така и пазете на бојата за одбележување на коловозите затоа што на неа слободно можете да развивате лизгачки вештини.

 

[@cool@]

Делувам како човек кој стварно жали што живее во земјава, меѓутоа немам една причина која може да ме натера да го сменам мојот став.

Денес сакам да зборувам за предрасудите.
Ја тераме Македонија кон ЕУ. Ја тераме Македонија кон ЈуЕсЕј... Ја тераме Македонија кон сè што нарекуваме high-developed country.
Правиме измени во закони, приспособуваме стандарди, имплементираме работи кои не одговараат ниту најмалку на било кој аспект од нашиот начин на живот.
Да не должам многу, правиме сè што го прават и оние наши земји - идоли.
Но до каде сме со свеста? До каде сме со начинот на кој го прифаќаме светот? Убаво е како тоа ние гледаме со широко отворени очи, но лошо е како срцата ни се затворени према сите тие шаренила кои доаѓаат од надвор.

Сè повеќе и повеќе ме изненадува фактот дека и покрај очекуваното, новите генерации да се развиваат во духот на либералноста, во правецот во кој се тера едно отворено општество, сме тргнале во насоката која се зацртала пред некои си 50 години.
Тогаш машко без влакна на градите било срамота. Маж без бркови не бил маж. Жена во минич била растурикуќа. Жена која сака да работи а не 24/7 да гледа деца не била жена.
И ете, денес, толку време подоцна, со толкава желба за напредок, не сме ги заборавиле овие работи, туку малку сме ги предефинирале. Маж што се депилира е педер. Розева боја е женска боја. Жена што игра фудбал е машкоданка (what the fuck е со зборов). Мажот не треба да се грижи за личната хигиена (креми за лице, маникири и педикири), затоа што тоа била женска работа. Жените со миничи од растурикуќи станаа секс објекти. Прегратка на жена со жена е убаво пошо буди лезбејски фантазии кај мажите. Прегратка маж со маж е за тепање, пошо мажите не треба да изразуваат никакви чувства, па автоматски се педери...
Ако машко има Џастин Бибер фризура, е педер. Ако женско има таква фризура е лезбејка или најмалку бисексуалка. Девојката што сака да си се поднапие кога излага е лесна алкохоличарка која секој може да ја легне. Дечкото шо се прај летва е највечи фраер у град иако не му е срам да се измоча на сред плоштад.
И муабетов, тераме мажите секогаш над жените. Тераме сфаќања од 14 век ако не и порано.
Другарство помеѓу машко и женско не може да има... Нели, турско време, се фати ли некој за рака, одма свадбата... Па ете сега, ко во гени да е врежан фактот дека од сето тоа си излага брак.
Имаме и некое грдо правило дека мора да се заврши факултет (ова дел од новиот свет), ама па и дека жената мора да роди до 22-23 години пошо после веќе стара ќе била (бабите наши на 18 и на 19 имаат раѓано).
Она па што можеби и највеќе ми иде на нерви е она пустото квазипатриотизирање кое ако не го почитуваш, автоматски си предавник на државата а тоа те прави се најдолно.

Не знам веќе на кој начин можам да презентирам пред луѓето дека либерално општество не значи да не бидеш нечиј роб, туку дека значи ДЕКА МОЖЕШ ДА ПРАВИШ ШТО САКАШ. Сите се пукаат со либерализмот кој го поседуваат, а на прашање поставено на студенти на медицински факултет :Што би направиле доколку во ординација ви дојде пациент и ви каже дека е геј?, добвате одговори од типот на :Ќе го утепам, ќе го кастрирам, ќе го избркам...

Имаме некои затворени сфаќања (она што нели популарно го нарекуваме предрасуди) кои не ни даваат да ги гледаме работите од сите агли, туку како коњите сме си, насочени со погледот во само една точка. Стануваме робови на она од кое толку сакаме да избегаме, а самите не го пуштаме да се оддалечи од нас. Остануваме закопани во минатото, а посегнуваме раце кон иднината.
Проблемот не е во тоа што треба време да се привикнеме на новите работи и да забораивме на стегите. Проблемот е во тоа што се плашиме од новини. Се плашиме да мрднеме едно скалило погоре во моралната еволуција незнаејќи дека она е тоа кое пред се ќе треба да го направиме за да биднеме исти со земјите према кои ги градиме нашите аспирации.

Не сакам да бидам јас тој кој ќе пробува да воведе некакви промени, затоа што сакам јас да бидам дел од либерална средина. Можеби звучи кукавички и некој ќе рече ако не превземаш ништо не се буни, ама во Македонијава наша што и да сакаш за да го постигнеш треба да превртиш и небо и земја. Мислам дека никој нема сила за сам да започне такво нешто. Камо ли па воопшто да успее во тоа.

За ова се бара колективност, а кај нас ја нема.

http://publisher-thecorner.blogspot.ru/2011/07/blog-post_15.html

 

[Тапетарот Петар]

Смоларецот кој за малку ќе ја пенетрираше на Ен Хатавеј

Со неколку главни ролји Ен Хатавеј веќе се имаше истакнато како надежна глумица. Сепак, за оној којшто е вљубен, професионалните перформанси на објектот на неговата љубов се совршено небитни. Така и за Шаше – семкар & леблебиџија од китното струмичко село Смоларе. Тој искрено ја обожаваше на Ен, не поради тоа што беше блескава глумица (што инаку не беше спорно), ами затоа што ја свиѓаше во огромни количества. Со други зборови, ја свиѓаше ептен. Збираше нејзини постери, интервјуа, Твитер и Фејсбук постови, значајни мисли и мудри изреки – имаше компилации на се’ што излегло од неа низ било која од нејзините апертури. И така, конечно и неповратно маѓепсан од на Ен, Шаше реши да се пресели во Холивуд. Експресно ги продаде нивите, лозјето, механизацијата и семкарницата лоцирана во еден од најелитните делови во Смоларе и со една мисла водилка ездеше кон Холивуд: да ја види на Ен Хатавеј, и,откако ќе му тргне финансиски (а и воопшто) да ја разведе од мажот ѝ, со крајна цел да ја трансформира во сопруга и мајка на неговите идни три деца. Помислата на оваа романтична иднина со на Ен предизвика драстични физиолошки промени кај Шаше. Тој почна да оди во теретана, качи неколку кила, почна да се тушира поредовно и да става дезодоранс, се замажи, и воопшто, пркна психофизички. Според еден од патолозите кои ја извршија обдукцијата, на Шаше тотално му се имал сменето метаболизмот од силниот копнеж по на Ен.

Смелиот Смоларец ги пеглаше еврата на маса и ги сортираше по монетарна вредност: петстотките на еден куп, стотките на друг, а рестото ситнурија во една ‘рѓосана канта од каламата маслинки. Цифрата не беше сосем доволна за финансиски независен живот со на Ен и тоа за момент го растревожи. Почна да прави есапи како да ги инвестира парите на берза и да направи брз (и огромен) профит. Го сепна иритирачкиот рингтон од мобилниот што не знаеше како да го смени. Сознанието дека е неспособен да го смени иритирачкиот рингтон уште повеќе го иритираше. На телефон беше братучед му Стојанчо од Италија. Шаше требаше да отиде прво кај него до Удине, да поработи како садомијач, а потоа, кога ќе имаше собрано доволно кеш, планираше да се запише на постдипломски по режија во Лос Анџелес. Студентската виза беше наједноставен пат до на Ен. „Ја ме бе, излевам! Коо ќе сам там, ќе ти јавум!“ Му се издра на Стојанчо и задишан, со грандиозните планови на плеќи, ја запука накај меѓуградската постојка – тенеќе табла на која со мрсна боја пишуваше „алтубуска ст.“ Пцуејќи го калливато смоларско џаде, заглибен во калта што веќе му ги имаше натопено чорапите, Шаше не го зауши залауфаниот комбајн (сопственост на агрокомбинатот „Желба“) кој со молскавична брзина излета од зад кривината. Две втренчени очи полека згаснуваа во смоларската кал за никогаш да не ја видат на Ен. Никогаш.

 

[Anjuska]

Детството на Роуз
Да бев дете, паметам , трчав околу дворот , тогаш паметам колку само ми беше насмеано моето лице. Имав љубов од секоја страна, од моите родители, бев среќна. Но тоа беше кога имав 3 години. Сега имам 25 но паметам се како било на почеток. Ми раскажуваше мојата баба која само таа заслужи љубов од мене . Моите родители биле многу сиромашни што не би можеле да ме издржат во таква состојба , живееле во колиба, каде секој ден и вечер се повеќе и повеќе наидаше студ...со што решиле да ме дадат на некое богато семејство кое ќе ме одгледуваат додека не пораснам. Па така ме посвоија .Но нивната љубов не беше ни малку слична како нив. Тие никогаш не дознаа дека ме пуштија во куќа каде што никогаш не доаѓа сонце, каде што секогаш има дожд. тие никогаш не дознаа дека не го сакав богатството, туку најповеќе ја сакав љубовта од нив. Никогаш не дознаа дека со нив не бев среќна, дека бев малтретирана , измачувана секој ден и секоја ноќ. Ме третираа како да не им сум ништо во таа куќа. Како ли можев да бидам среќна кога се чувствував како роб во куќа која мислев дека ќе живеам како кралица. Но не било се како бајките. Поминуваа годините , а јас сеуште слушав наредби, морав да бидам секогаш вредна , бидејќи ми следуваа казни ... го трпев јас сето тоа, ќутев кога сакав силно да извикам , да зборувам тоа што со години го молчев, но треперев само кога ќе и слушнев глас. Нејзиниот глас ме тераше да живеам со тишината и зборовите во себе. Молк и страв кога поминуваше таа... ах тие години , зошто ли бев толку мирна? зошто ли и ќутев толку многу. Скоро целиот мој живот го поминав во таа куќа како нејзина слугинка а можев слободно да ја напуштам. Поминуваа денови, месеци и години, со мојата раст и зрелост, решив да го напуштам домот каде што живеев... Но сакав никој да не дознае, Ејми мојата втора мајка да не ми го попречи патот каде што сакам јас да продолжам нормално да го живеам. Таа и онака не ме сакаше, немаше за што да ме држи повеќе. Иако јас немав пари ни засолниште , научив од мојата вистинска мајка како е да се живее како сирак. Никогаш не сакав да живеам на висока нога. И никогаш не ме занимало тоа проклето богатство од нив. се што сакав е да пронајдам малку среќа во тој дом, но тоа не го видов цели 18 години. Тогаш имав 18 години кога го напуштив домот, поминаа 18 години каде живеев во кафез полн со тага, болка, бес... тие затворени врати го кршеа моето срце....секоја солза беше залудна но не можев да ја спречам... Можеби кога ќе ме нема ќе си речеш дека би требало подобро да се грижиш за мене ,но тоа нема да ги смени работите за кои сега сум сама, на улица и се борам за живот со мој само 18 години. Пред да заминам и оставив писмо , не пишев поезија само кратко објаснив... ,, Можеби надвор ќе најдам подобар живот од внатре, подобар бидејќи видов светлина после 18 години, додека живеев во темница ги броев само деновите кога ќе згазнам на земја !,, Збогум Роуз . Го оставив во твоето сандаче и зачекорив без да се свртам, бидејќи ме чекаше знам подобар живот. Можеби талкав денови но видов светлина во моите очи, се радував на се што ми било одземено од моето детство , му се радував на сонцето, на начинот кои живеат , слободно, без страв , без солзи... се радував буквално на се. ќе го наречам патување, ќе го наречам живот,нов живот....Поминаа и уште 7 години каде живеев слободно , скромно и среќно. Но каде ме води овој живот се прашував...има ли некаде каде би можела да издишам длабоко и повторно да се движам? или сето тоа е само талкање и талкање...
Како што се движев наидов на една рушена колиба, веќе беше изгорела до темел ....Се приближив до неа, личеше како нашата , дворот...кога имав само 3 трчав околу него ...но не е можно да е таа, ако е таа каде се моите родители? зошто ли би ја оставиле вака оваа колиба...Продолжив да се движам и наидов пак на една кукичка, од него излезе една стара баба, реков здраво, таа ме погледна и ми рече здраво Роуз ќерко , застанав и затреперив...реков- од каде ли го знаете моето име? Таа само се насмевна и рече , јас сум твојата баба. Ела чедо седни да поразговараме, знам не ме познаваш, не ми веруваш , но сеуште јас те паметам, само јас. Од сега јас се грижам за тебе. За твојот живот .Твоите од кога те дадоа на тие проклетници заминаа за странство, со огромна тага, а мене ми оставија само спомени твои... слики твои, име твое...и писмо едно за тебе , знаејќи и верувајќи дека еден ден ќе поминеш покрај твојата колиба. Роуз плачејќи изговори- зарем тоа беше нашата колиба ?!? Да ќерко вашата. А какво писмо изговори Роуз...писмо за тебе мила , од твоите сакани... Беше полна со трепет, единствениот убав спомен во нејзиниот живот беше писмото после 25 години осаменост,писмото од нејзините родители. Во него пишеше-
,,Драга Роуз, се надеваме дека некогаш ова писмо ќе стигне во твоите раце , дека и се надеваме дека сега и го читаш, но немој да плачеш , поминаа многу години , цели 25 години одкако не те имаме видено, можеби и повеќе... Чувам само слика твоја кога си била бебе, прекрасна си,но твојот лик е веќе изменет а јас не можам да те видам, да те допрам, да те пронајдам...Можеби и не ја знаеше вистинската причина зошто те посвоија , но еден ден ќе сфатиш, а можеби и ќе ти ја раскажи твојата баба која живееше одма до нас. Беше мала, беше сеуште во моите прегратки,тогаш не сакав на никого да те дадам, сама се борев за да живееш убаво. да имаш мајчинска љубов. додека беше во прегратки се снабдувавме за живот, се боревме секој ден за тебе да те издржиме, кога под порасна не сакавме да ја делиш тагата со нас... Не сакав да те гледам како плачеш на моето рамо бидејќи бевме сиромашни , бидејќи немавме со што да те задржиме па те пуштивме...Не сакав да патиш , да имаш болка цел свој живот, па затоа те дадовме во подобри услови. Не сакам заради тоа да го мразиш твојот живот кој ти го дадовме. Ја единствено мразам што не те видов повеќе, тоа ме убива...Но Се надеваме дека таму беше доволно среќна и добро чувана. Знаеш? Незнам како изгледаш , какви ли очи имаш , каква ли боја на коса имаш, личиш ли на мене ? Сигурно си прекрасна, убавице моја. Би сакала и да имаше прекрасно детство, но со мене , блиску до мене убавите приказни да ги делиме заедно... Би сакала да те сретнам пред да заминеме далеку заедно со татко ти ...но не би се препознале...би било и малку чудно да имаш љубов од странец, но сеуште те сакам ќерко моја. И секогаш ќе те сакам. Запамети додека си жива јас ќе те чувам. Твојата мајка Бет. ,,
Роуз со солзи во очи тивко изговори
,,И јас ќе те сакам засекогаш мамо! ,,

 

[Lux5]

Тишина
Таа, наједоноставната, а во исто време и најкомплицираната девојка што тој ја беше запознал му ги обзеде мислите, секое утро се будеше со нејзиниот лик, а заспиваше со помислата: "колку сакам да ја имам". Девојката што беше причината за тој да се чувствува беспомошен, а во исто време и силен како карпа кога ќе ја погледне ја пополнуваше секоја негова тишина.
Секоја негова воздишка, секоја мисла што и ја поклони во тишината и припаѓаше само нејзе.
Тој, навидум силен и тврд како орев, се соочуваше со помислата како може една таква девојка да му го омекне срцето и да го направи мекуш, мек како памук.
Тоа беше едно зимско попладне кога погледите прв пат им се сретнаа, како да имаше нешто магично тој момент, времето застана само за нив двајца...Со нејзината сестра беа излезени да купат подароци за празниците, па долго време поминуваа шетајќи по рафтовите, смеејќи се на шегите кои си ги упатуваа меѓусебно при изборот на подароците кои требаше да им ги подарат на најблиските. Прекрасен ден, зимски ден кога сонцето светкајќи слабо се надвисна во облаците како да сакаше да се јави, да даде знак дека сеуште е тука и дека со нетрпение очекува да заблеска во полн сјај кога ќе дојде пролетта.
Таа рече дека многу и е мило што ќе можат сите заедно да ги прослават празниците како некогаш, ама дека сепак нешто и фали... Кога сестра и ја праша што е тоа што и фали, дали може да го купат, таа рече дека тоа е најскапоценото нешто што може еден човек да го има, ама дека не може да се купи со пари. Сестра и за момент се замисли, сфати дека Таа во очите крие тага, не беше како некогаш онаа девојка што блескаше од среќа и заклучи дека не го преболела бившиот дечко кој толку многу ја повреди, но не сакаше да ја отвара таа болна тема и само и рече: "многу се радувам што ќе бидеме заедно собрани пак како некогаш, како во старите добри времиња". Кога стигнаа на полицата со книги, Таа рече дека ќе си се почасти сама со една добра книга која треба да ја прочита за да го означи крајот на годината, ама дека ќе треба да најде уште една која ќе и ја купи на сестра и како подарок за празниците, зошто покрај сите подароци кои што ги купија, само една за друга си заборавија да си купат по нешто. Секогаш кога беа мали добиваа подароци за новогодишните празници, па како да прерасна во традиција, немаше година, а тие да не си разменат по нешто во кругот на поблиското семејство како означување на старата година и почеток на новата.
Додека Таа ги разгледуваше книгите, барајќи го насловот кој ќе биде дел од нејзината колекција со книги, несакајќи турна една книга од полицата, а одма од зад неа, еден маж на приближно слична возраст како неа кој разгледуваше книги, се наведна за да ја крене книгата, баш кога таа се наведна да ја земе и во тој миг погледите им се сретнаа како на филм, цела врева која доаѓаше од раздвижените луѓе, божиќните песни кои свиреа на радио, џагорот и смеата на децата што шетаа за рака со своите родители, се' прерасна во тишина кога нејзиниот поглед се измеша со неговиот, здивот и застана за на крај тишината да ја прекине неговиот глас: "мислам дека книгата што падна, беше таа што ја барав ", таа само му возврати: "гледаш чудо, и јас ја барав таа книга, а на полицата остана уште само една". Сестра и беше се внела во изборот на кутии во кои ќе бидат завиткани подароците и не беше сведок на овој настан. Тој, за да ја избегне нерпијатната ситуација, само и рече: "моето име е тоа, можеш да ја земеш книгата, ама имаш рок само една вечер за да ја прочиташ и сега ќе ми го дадеш телефонскиот број, а јас утре ќе ти се јавам за да се сретнеме за да ми ја позајмиш книгата и тоа ќе биде исто како да сум ја купил". Таа само се насмевна, му го кажа името и телефонскиот број и побрза да ја побара сестра и за да појдат на каса.
Кога сестра и ја виде, знаеше дека нешто се случило, очите и светкаа небаре како ѕвездички, насмевката ја откриваше дека во тие неколку минути нешто се случило, а нејзе а и беше криво што не учествувала на настанот, па Таа беше принудена на пат за дома, се да и раскаже.
Кој би рекол дека од една случајна несекојдневна средба ќе се случи нешто ново во нивните животи? Дали самото тоа што средбата беше сосема непланирана, интересна и воедно магична, и судбоносна беше причина за тие да се почувствуваат така? Дали во други околности ќе им се појавеа истите чувства? Дали да не разгледуваше во тој час книги, и ако не паднеше книгата долу, дали тие воопшто некогаш ќе се сретнеа? Но, од тој миг, кога си разменија поглед, телефонски броеви и после закажаната средба за да си ја разменат книгата не беше ништо исто. Тишината додека Таа ја читаше книгата беше исполнета со мисли за наредната средба, брзаше да ја прочита цела за да го исполни договорот и предизвикот, зошто знаеше дека книгата беше главната причина поради која тој ја покани на средба, "а многу храбро од негова страна што се сети на таков чекор", си помисли, вртејќи ја следната страница.
Дали ова мене ми се случува, никогаш сум немала поинтересен предлог за состанок од овој, никогаш тишината не ми била толку убава и исполнета, како оваа тишина кога мислам на него.
Остана будна цела ноќ читајки во тишина и размислувајќи за тоа чувство што ја обзеде кога прв пат го виде, дали тоа беше навистина Тој што ќе биде причина за нејзината среќа и ќе доживее љубов како на филм, дали тоа беше ТОЈ со кого и ТИШИНАТА беше прекрасна?

 

[Lux5]

Малку да ја заживеам темава, за жал морам да пишувам два поста еден под друг само затоа што не е воопшто активна.
Кај сте пишувачи, мечтатели?
„Очи“
‘’Погледај ме во очи, за да ја разбереш мојата болка.”
Ако сакаш да знаеш како се чувствувам моментално, само ѕирни ми подлабоко во нив и ќе се задлабочиш во длабочината на мојата душа.
Ќе ти кажат многу, но во исто време и ништо, прозорци на душата кои кријат многу спомени. Видици на светот, без нив си празен како неиспишана книга, а со нив се чувствуваш моќен чиниш цел свет е твој!
Плави, зелени, кафеави или црни го красат сечие лице, а секој е препознатлив и уникаен единствено по своите. “Никој нема очи како неа”– рече заљубениот Х кој беше се заљубил во нејзиниот поглед.
”Ми се чини дека кога ќе и го видам лицето, погледот ми застанува во нејзините небесно-сини очи кои кријат цели светови.” –Х му раскажуваше на својот брат.
“Доволен ни е само поглед, за да се разбереме што е следно”– рече заљубениот пар среќно раскажувајќи ја нивната приказна.
"Се заљубив во неговиот поглед" - реченица која можеш да ја слушнеш од секоја петта девојка која возбудено раскажува за нејзината љубов.
“Преку неговите очи можам да се видам себе, како вечно да спијам во нив, таму има се што ми треба!” - и рече Х на својата пријателка.
И уште милион реченици кои ќе ги пронајдеш во речникот на луѓето кога се во прашање тие ѕвездички, не мораш ни да ги бараш, доовлно е само да помислиш на некој поглед што ти го освоил срцето и самите ќе се редат секогаш кога помислуваш на љубениот/љубената.
Очи, што тајни кријат - пее Влатче, а колку е само точна оваа реченица! Да, кријат многу тајни, најдлабоките тајни, мечти, копнежи, спомени и чувства се скриени во нив...
Додека погледот ти шета наоколу и го бараш оној што ти треба тие тоа ти го овозможуваат, а кога плачеш, солзите низ нив ти течат како река...
Заљубените очи гледаат поинаку од оние другите би рекла јас. Тие можат секој недостаток кај другиот да го направат совршен, можат да замижат на многу работи само за да не се уништи онаа идилична состојба во која се наоѓа парот.
Две трепкави ѕвездички кои силно блескаат кога сме среќни, а кога сме тажни се претвораат во поточиња.
Не кани ме со очите - пее Миле Кузманоски, а нивната важност е искажана дури и во нашите народни песни.
И уште во многу други песни се пее за нив, за нивната длабочина и големина.
Како да се заврши скромниов текст посветен на нашите водилки, а да биде достоен за крај?
Можеби многу работи се испуштени, можеби е се' кажано, но нема доволно зборови за да се опише чувството кога погледите на двајца заљубени ќе се спојат и ништо повеќе не е потребно, зошто погледите се си кажале.

 

[Windfucker]

Кратка бизарна приказна

Се начекаа во паркот и беше љубов на прв поглед.
Таа беше французинка од позната фамилија, додека тој беше отфрлен скитник кој спиеше по паркови и собираше храна во контењери.
Кога ја виде неа таа го примами со нејзината миризба, но нејзината придружничка не ја остави да се запознаат подобро.
Се обиде да се приближи на неколку начини, и успешно ги одбегнуваше сите камења што беа фрлени кон него и беше глув на вербалните закани од нејзината придружничка.
Ја следеше до портата каде што таа се заврти уште еднаш, провокативно го погледна и влезе во големата куќа во барокен стил со полукружен свод и алуминиумска ограда за тераса. (врв на македонската модерна архитектура)
Цревата почнаа да му кркорат уште одма и сфати дека љубовта е сурова.
Наредниот ден ја чекаше пак и сега нејзината придружничка ја однесе во друга таква куќа со полукружен свод, алуминиумска ограда на скалите и балконите но оваа имаше и два лавови од гипс на влезот со сонце во средината.
Од таму се појави еден Французин со кога ја запознаа набрзинка, се види дека е договорен брак за интерес.
Нашиот јунак се чуствуваше како да се најдува во Пустец (Албанија).
Французинот не можеше ниту сам да и се качи, туку неа ја држеше придружничката, додека придрижникот на Французинот му помагаше да пенетрира.
Пих, рече нашиот јунак и се упати кон паркот да најде нешто за јадење.
Таму се начекав со него и ми ја раскажа истава приказна...Знам како боли машко срце кога ќе застанат социјалните и класните разлики кон патот на љубовта. Во времето ме сакаа неколку сиромашни девојки, но не можев од објективни причини да бидам со нив.
Send from my MacBookPro Limited Edition Steve Jobs Signature.

Го погалив по главата и го потапшав по грбот и му реков.
Соземи се пријателе, не е се така сиво во животот како што мислиш.