Повредени лавови

[Дивајн]

Лавот во мене никогаш не паѓа, барем не пред другите. Во мене ќе падне, ќе се повреди, па дури и ќе се убие од плачење, но само во мене. Само така се справува со болката ... сам по дома, со ретки исклучоци како што е паѓањето и во очите на најблиските, што често изгледа како еден нервозен испад.
За виновник обично ме гледа само мене. Како може да ми е некој друг крив за нешто што сум му го дозволила? Затоа јас се трудам да го слушам, за да не ми се повторуваат некои работи.
Одмаздата ја нема во неговиот, а и мојот речник. Ја има на збор, во првите моменти на повредата, но на тоа останува. Никогаш ништо од одмаздата, после повратеното достоинство веќе наредниот ден.

А кога јас или мојот лав повредуваме, наоѓаме начин да го средиме тоа. Тешко е, но кога се мора се` се може. Не глумиме, затоа што не сме добри со глумата во такви моменти.
А повредите никогаш не се повторуваат затоа што не се намерни. Достоинството исто така го нема кога треба да се извиниме кај некој што сме го повредиле. Такви сме мутави, јас и мојот лав.


едит: Карајте се на мсн, тука ќе продолжам да ве бришам ако продолжите.

 

[ada]

Веќе извесен период ги гледам луѓето како ранливо и лесно кршливо парче месо и крв, кое се дави во незнаење, егоизам и траги-комична потрага по некоја недефинирана среќа и константност.
Па, знаејќи дека сите до еден, без исклучоци, се исти бендици како мене, зарем има начин да ми го уништат достоинството и да ме повредат? Не. Осоебно кога ќе земам во предвид каква смешна и непостоечка категорија е достоинството.

Веројатно ќе се борам ако осетам дека ми застануваат на територија и ми грабаат од она што го посакувам. Но, без некоја емотивна инволвираност.
И ако изгубам, ќе се потсетам дека веќе утре и тие ќе бидат подеднакво мизерни и лузери како мене. Па, тогаш се изгледа многу поедноставно и полесно. Всушност, станува смешно.

 

[Desire]

Како се справувате со болката?
Барате виновници?
Се одмаздувате ли?
Што правите со преостанатото достоинство?

Доколку ми е нанесена болка,за тоа знам само јас и никој друг.Премногу сум горделива за да признаам дека сум поразена или дека некој ме повредил.Кога ќе си признаам на себе и кога ќе ме плесне вистината у фаца,правам состанок со себе,и гледам дека виновникот сум сепак јас,иако во афектниот момент друг ми бил кривецот.Исто така на состанокот се доаѓа до согласна одлука дека нема потреба од одмазда и дека всушност не е вредно да се трошат сили за истата,иако на почетокот толку сум ја посакувала/планирала.Ретко практикувам одмазда,скоро никогаш,ама ако се убедам себеси дека сепак треба да се одмаздам,среќните добитници се баш...“среќни“.

И обратно, кога вие сте тие кои што ја причиниле болката:
Се обидувате ли да најдте начин за да ја решите ситуацијата и да ги средите работите?
Глумите жртви?
Продолжувате да повредувате?
Каде е вашето достоинство?

Доколку сум јас причинител на болката,се правдам само и само ако не сум во право,значи сум повредила “по грешка“.И тоа,се оправдувам со искрено извинување,без глумење жртва или било какво преправање,кажувам зошто сум постапила така и дали ќе ми простат или не зависи од повредените/поразените,не превземам дополнителни мерки за простување,сакале простиле сакале не простиле,јас важно сум се извинила.И не продолжувам да повредувам,доволно е само еднаш,повеќе пати би значело дека премногу се замарам(уствари и еднаш значи дека се замарам,ама ај...),а не сакам да се замарам,особено не со туѓи животи,и луѓе кои ме довеле до ситуација да ги повредувам.

 

[The Goddess]

Хах...лавот никогаш не паѓа во борбата, никогаш. Но ете, на лавот му нанеле болка и што сега...

Не се одмаздувам затоа што одмаздата ми е најглуп начин за да го потрошам своето драгоцено време. Никој не останува неказнет и затоа не се замарам со одмазда и трошење на време на непрофитабилен начин. Не ни барам виновници затоа што несвесно секогаш ги имам на список и нема потреба да ги барам. На крај секогаш мора некој друг да е виновен за грешката која сум ја направила јас и повредата која сум си ја нанела самата на себе затоа што далеку повеќе боли болката на признавањето на поразот отколку самата болка.
Што се однесува пак до преостанатото достоинство... достоинството секогаш е тука. Не го губам и не го запоставувам. Може да потрошам само мал дел од него, но тоа се незначителни дози кои во првата можна прилика двојно ќе ги надоместам. Едноставно нели...лавот никогаш не се предава ))

Но, доколку со својата постапка и однесување сум повредила друга личност тогаш длабоко се извинувам и се трудам на секој можен начин да си ја поправам својата грешка дури и по цена да го изгубам достоинството. Мразам кога други страдаат поради мене и затоа во таков случај го заборавам и достоинството само за да си ја поправам грешката и да се изгуби болката посеана по моја вина.

 

[Nemiseverue]

Поразите и победите се дел од животот. Кога едното не би постоело, не би знаеле колку вреди другото. колку се убави победите, двојно поважни се поразите. Еден момент ќе се дојде до миг... каде ќе сфатиш дека оној пораз личен е мал и ситница во споредба со оној кој си му го приредил некому. Стоењето цврсто на земја, и здравото расудување се премногу важни за да оствариме успех во животот. А знаењето каде сме повредиле, и вистинските потези по тоа се многу важни.

А не знаев... повредив, и немав поим како да се однесувам понатаму. Мислев дека секое следно извинување е добро, дека ја исправам ситуацијата. Вистината е дека секое мое извинување е победно. Имам уште илјада зборови кои би и ги кажал, уште илјада најискрени извинија кој би и ги дал, би и поклонил се` на светот за да се извадам, но сето тоа е безвредно веќе. Всушност не е ни безвредно, туку неправилно е, лошо е, уште погрдо е.
Затоа лавот, хиената, или што и да е, кога губи и или победува треба да ја знае границата во секој поглед. Да знае дека треба да престане. Да престане со одмазди, со исправање грешки, со извинувања, па дури и со барање причини или вина во некој друг, трет или во самиот себе. Кога натпреварот ќе заврши, се што ни останува е да се напиеме пиво. Навраќањето назад е вишок.

Јас лично, бев на врвот бев и на дното... Ада драга, немаш поим што зборуваш, иако признавам, кога би ги елиминирала сите чувства во себе, тогаш се` е смешно. Можеби затоа го измислија прозакот, кој патем кажано, дава состојба на вегетација, а јас не би сакал да бидам секвоја, векови без збор ил чувства. Јас би да бидам човек, да патам и страдам како бездомник, и да бидам крал во својето кралство кога ќе има шанса за тоа.

Повредени лавови... хех, но ние не сме лавови. Ние сме луѓе, посебна врста, кои поминуваме низ рај и пекол додека стигнеме да не погребаат, секој еден од нас без исклучок. Ранетиот лав е мртов лав, жив мртовец. Ранетиот човек од друга страна, по излекувањето е ветеран, а тоа е најценетиот војник во армијата, бидејќи поминал сито и решето, тој добро знае како треба во секоја ситуација. Тој е тој кој ќе го извади неискусниот во тешкото... лавот, само ќе си умре. А дрво а лав, исто е.

Значи конечното прашање е, каде е моето достоинство?

Кога повредував, не сфаќав дека во очите на тие луѓе сум скот, сеуште сум, а тоа не е добро, бидејќи секогаш сум мразел да повредам некого, и попрво сам би бил повреден отколку да го сторам тоа на друг. Од другата страна, ми рекоа еднаш, задржи го достоинството. Всушност јас никогаш не го испуштив, јас немам за што да се срамам, имам да се срамам од фактот дека сум бил ѓубре со човек кој ми го посветил животот. И тоа од денешен аспект гледано, нема да се избрише, вечно ќе стои во моето резиме, како што вечно ќе пишува и на форумот како сум цмиздрел, но првото го гази моето достоинство, не второто. И јас со наведната глава секој пат ќе кажам дека сум погрешил, но со крената глава ќе изјавам дека нема да ми се случи повторно, бидејќи лекцијата е научена.

Се извинувам за офтопик муабетот од време на време... на темава би пишувал со денови, утре пак ќе напишам... интересно е.

 

[Шмекерот]

Зависи од болката. Каква и да е болката полесна или потешка...болка си е боллка...некогаш сум оставил болката да ме совлада и да премине во уште поголема болка...но со текот на времето...по многу претрпени болки се учев како да се справам со нив и при секој нанесен удар да бидам при себе и цврсто да стојам на нозе. Секогаш го бараш виновникот...некогаш во себе некогаш во други па и во трети особи...ми се имаат глупи дешавки у живот кај што ја сум испаднал крив но бидејки моето его не ми дозволило да признаам сум посочил некој друг..за потоа да се осеќам уште потапа...
покрај вакви грешки...си реков ејј зашо вака си правиш и им правиш на луѓето кој не заслужуваат да бидат повредени...па немој бре идиоту признај си ја грешката и ако можеш извини се...вакви работи не те прават Шмекер...покрај сите размислувања си ги сфатив последните зборови....вакви работи не те прават Шмекер..хехехе...

 

[Тамарче]

Не се залудни падовите на лавот. Впрочем, тие се оние кои лавот го прават уште посилен. Меѓутоа, првите фази на огорченост, фрустрации и болка, се неизбежни.
Најчесто, и во ситуации кога мојот лав е крив, и кога не е крив, самата си се окривувам. Не знам да објаснам зошто, можеби уживам во болката и во вината. Не можам да кажам зошто.:icon_neut
Одмаздување нема, виновник сум јас и мојот лав, а за достоинството не ни помислувам.

 

[ada]

Јас лично, бев на врвот бев и на дното... Ада драга, немаш поим што зборуваш, иако признавам, кога би ги елиминирала сите чувства во себе, тогаш се` е смешно. Можеби затоа го измислија прозакот, кој патем кажано, дава состојба на вегетација, а јас не би сакал да бидам секвоја, векови без збор ил чувства. Јас би да бидам човек, да патам и страдам како бездомник, и да бидам крал во својето кралство кога ќе има шанса за тоа.

Настрана Прозакот...Знам/не знам што зборувам, подеднакво исто како тебе и сите останати. Ниту еден на светот го нема ултимативниот одговор за вакви нешта, па се останува на лични убедувања кои не може да бидат апсолутно погрешни/правилни, туку само различни. Па, ни останува да продискутираме зошто сме го наравиле изборот, а не кој е апсолутно во право или не. Мислам, може да збориме и за тоа, како што впрочем трошиме зборови на секакви глупости за да го исполниме временскиот интервал наречен живот, но тогаш тргнуваме од погрешна основа во старт.

Како и да е...Нема некој што знае зошто постоиме, кој е најдобриот/најправилен начин на битисување или каде одиме после смртта.
Понатаму, нема некој без стравови, несигурности, немоќ, точки на кршење...Односно, човечкиот род, како целина, е "слаб" на скоро идентични нешта. Без разлика дали единката е врховен командант на армија или просјак.

Земајќи го тоа во предвид, станува страшно залудно, а и смешно, да се гневиш/разочаруваш/чувствуваш понижен од било кој. Да, веројатно е условна реакција на егото да се почуствува погазено или воздигнато, но тоа треба да се сфати само како привремен импулс, кој на подолги стази е безначаен.
Затоа што како што јас сум денес, на пример, доле, така ќе биде и другиот утре. Па, потребата да се мачам со гнев, чувство на срам, планови за одмазда и сл., станува крајно непотребна и ја краде енергијата.

Патем, што е достоинство?
Кој човек е достоинствен?

За мене лично, тоа е уште една вештачка, патетична и ,повторно, непотребна категорија која само ти краде време и енергија.
Никој не е подостоинствен или помалку достоинствен од другиот. Можеби е "јак" во одредени сегменти, но во други е страшо "слаб". И пак се се сведува на тоа дека сме сјај и беда во идентична мера.

Се на се, освен преку физичка надмоќ и брутална репресија, нема друг начин со кој некој може да ми окаже надмоќ. А, дури ни со наведените не може ме натера да се почувствувам понижено, повредено, не-достоинствено. Затоа што знам дека, без исклучок, и тој, веќе наредниот момент, вака или онака, ќе се почувствува на дното.

И сето тоа е далеку од немање емоции или рамнодушност. Едноставно е прифаќање на човечката природа и презервација од претерани разочарувања и залудно трошење на енергија.

 

[Nemiseverue]

Се на се, освен преку физичка надмоќ и брутална репресија, нема друг начин со кој некој може да ми окаже надмоќ. А, дури ни со наведените не може ме натера да се почувствувам понижено, повредено, не-достоинствено. Затоа што знам дека, без исклучок, и тој, веќе наредниот момент, вака или онака, ќе се почувствува на дното.

И сето тоа е далеку од немање емоции или рамнодушност. Едноставно е прифаќање на човечката природа и презервација од претерани разочарувања и залудно трошење на енергија.

Со некои работи во другиот дел од постот се сложувам, со некои не (што е ретко), но на ова ќе се задржам.

Ако се лажеме, еве да кажам и јас дека вчера ме драфтуваа во НБА да играм за Лејкерси, се надевам добра сезона ќе биде. :wink:
Ти добро знаеш дека многу работи можат да те бутнат и да направат да се осеќаш понижено, како и сите ние впрочем, и тоа физичката надмоќ најретко ќе го стори тоа.
Но затоа, морам да се сложам дека секој доаѓа до дното, без исклучок, но ако таа помисла единствено успева да направи ти да се чувствуваш неповредлива и среќна, тогаш можам да кажам само “сакам и јас така, ама без хемиски додатоци доколку ги има“.

Прифаќаме многу работи кои не болат, свесни сме како одат нештата и пак не боли, свесни сме секогаш за теоријата, за правилниот и вистинскиот пат, свесни сме за многу работи, но сепак сме заглавени во тага, болка, жал, бес, you name it.
Кога близок ќе ни умре, зар мислиш дека не знаеме како треба и дека ќе ни помине грдото чувство. Јасно е се`, но е невозможно тоа да се преброди во миг, само затоа што знаеме дека е залудно трошење енергија.
Кога твоето маче ја повреди ногата, се грижеше за него чисто механички или со солзи и радост кога подоздрави?
Навистина Е... залудно трошење енергија, само не ми викај дека ти знаеш како а јас не... и двајцата сме со чувства, и добро е што е така, за да имам аргументи и на други теми да докажам дека се разликуваме од животните, и дека владеат поинакви правила кај нас.

 

[Ankica]

Сум била повредена ,тажна ,полна со болка ,теоретски знам дека се зависи само од мене, дека не смеам така да го доживувам тоа, но сепак сум тагувала сум била лута сум плачела и се прашувала зошто? Но фала му на бога тоа кај мене не трае долго ,почнувам да се ставам во кожа на тој што ме повредил дека можеби и јас сум предизвикала таква реакција .Да се одмаздувам
никако напротив почнувам да ја спуштам топката и се трудам да ја најдам мојата акција за таква реакција -сега зборувам за луѓе што ми значат а да бидам искрена и болката од нив е најголема . Се обидувам да вратам со добро се разбира после некое време , бидејки морам да бидам начисто дека веќе не ме боли . Најверојатно во такви моменти го губам достоинството, а не знам и дали го губам, важно дека јас се чувствувам подобро . Најтешко ми е ако јас повредам некого тогаш не можам да издржам ни една ноќ веднаш реагирам се извинувам или нешто слично. Можеби сево ова е малку себично за да сум поспокојна. Ама како стареам не сакам конфликтни ситуации и сакам душата да ми е поспокојна па макар при тоа и да изгубам од своето достоинство.

 

[I.S.Corleone]

Ги отварате широко очите и наредната секунда ги затварате со надеж дека се ќе прекине и ќе се претвори во халуцинација.Сите ваши моментални слики за реалноста се искршени со таа ситуација која што е насекаде околу вас и само се повеќе продира во вашиот крвоток.
Повреда, болка, измама, фрустрација.
Лавот паднал во борбата ... или можеби не?

Како се справувате со болката?
Барате виновници?
Се одмаздувате ли?
Што правите со преостанатото достоинство?

И обратно, кога вие сте тие кои што ја причиниле болката:
Се обидувате ли да најдте начин за да ја решите ситуацијата и да ги средите работите?
Глумите жртви?
Продолжувате да повредувате?
Каде е вашето достоинство?

Повелете ...


(Потенцирам:Темата да не се поврзува со авторот. Благодарам.)

Достоинството ќе биди вратено тогаш кога ќе знам дека се одмаздив со иста мера. Инаку не сум заебал чоек ако не заслужил да го заебам(или повредам)

 

[ada]

Со некои работи во другиот дел од постот се сложувам, со некои не (што е ретко), но на ова ќе се задржам.

Ако се лажеме, еве да кажам и јас дека вчера ме драфтуваа во НБА да играм за Лејкерси, се надевам добра сезона ќе биде. :wink:
Ти добро знаеш дека многу работи можат да те бутнат и да направат да се осеќаш понижено, како и сите ние впрочем, и тоа физичката надмоќ најретко ќе го стори тоа.
Но затоа, морам да се сложам дека секој доаѓа до дното, без исклучок, но ако таа помисла единствено успева да направи ти да се чувствуваш неповредлива и среќна, тогаш можам да кажам само “сакам и јас така, ама без хемиски додатоци доколку ги има“.

Прифаќаме многу работи кои не болат, свесни сме како одат нештата и пак не боли, свесни сме секогаш за теоријата, за правилниот и вистинскиот пат, свесни сме за многу работи, но сепак сме заглавени во тага, болка, жал, бес, you name it.
Кога близок ќе ни умре, зар мислиш дека не знаеме како треба и дека ќе ни помине грдото чувство. Јасно е се`, но е невозможно тоа да се преброди во миг, само затоа што знаеме дека е залудно трошење енергија.
Кога твоето маче ја повреди ногата, се грижеше за него чисто механички или со солзи и радост кога подоздрави?
Навистина Е... залудно трошење енергија, само не ми викај дека ти знаеш како а јас не... и двајцата сме со чувства, и добро е што е така, за да имам аргументи и на други теми да докажам дека се разликуваме од животните, и дека владеат поинакви правила кај нас.

Виктор, главната разлика е во тоа што ти нештата си ги прифатил само со рациото, а јас веќе и ги чувствувам.

Значи, свесен си за залудноста на некои чувства, но кога болката/понижувањето/тагата ќе те совладаат, тоа сознание не ти значи ништо, туку се препушташ на повредата.

Додека пак јас, последниов период, успевам да ги пребродам тие чувства преку интензивирање на чувството на залудност и минливост на таквите состојби.
И тука не се работи за немање емоции или механичко постоење, туку конверзија на една емоција, со друга, подоминантна.

Упростено...Човек сум, па нормално дека некои нешта ме здоболуваат. Но, ако претходно ми требаше 1 недела/месец/година да ме напушти болката, сега тоа е скратено на неколку часа/ден, поради тоа што со срцето, а не само со мозокот, прифаќам дека сите сме еднакви бедници, со еднакви рани (да не го повторувам она напишаното во претходните два поста).

И ако болката ме заробуваше, минливоста и сеопштата немоќ ме ослободува. Не од чувства, туку само од гнев, одмазда, завист.

 

[MaRiNa`Oh]

Итри, снажни мачки, тие лавовите. Достојни за почит. Но сепак се само мачки. Не трпат понижување кога мислат дека светот е нивни, а кога е време да добијат некое мевце, предат и мируваат, па макар и нека ги примети целата глутница. Има различни начини да се покаже храбра промисленост..