Перфекционизам

[Fortune]

Перфекционизмот претставува стремеж за високо достигнување во некоја област и склоност на личноста од себе да бара совршенство и максимално можно постигнување.
Перфекционистите си поставуваат високи цели кои често и ги остваруваат, организирани се и педантни и го искажуваат задоволството од постигнатото.
Од друга страна, постои нездрав перфекционизам, т.н. дисфункционален, а негови основни манифестации се превисоко поставени амбиции, често нескладни со способностите и резултат од тоа е незадоволство од постигнатото.

Постои врска меѓу перфекционизмот и депресијата. Зошто? Поставувањето високи цели ја зголемува веројатноста од неуспех, а со тоа се засилува интензитетот на чувствата врзани со неуспех.

Дали може да се случи заради него да се избегнуваат потенцијално пријатни активности? Дали стандардните перфекции пречат еден човек да не се обиде со нешто друго кое не е најдобро што може да се направи?

Колку е стресно да си перфекционист?

Колку може да влијае на односот со другите луѓе? Кој е „чуден“ во случајот? Оној кој е перфекционист или оној другиот? Колку може две различни личности (од овој аспект) да функционираат нормално?

Колку сте перфекционисти? Или можеби повеќе сте за она: „Јас повеќе сакам нешто што едноставно го правам, наместо да правам најдобро што можам“
Како е да си не/перфекционист?

Ако ви се дискутира за ова, повелете.

 

[~BlueBerry~]

па ја лично у секојдневнио живот не сум перфекционист, пошо ни собата не ми личе дека таков некој спие у неа :pos2: ааа ко се работе за организација и работа тогај сум перфекционист, ама не и болен, значи тоа шо се праве да се направе како шо треба, ако не поарно да не се праве. пример мајка ми коа прае торта за по дома нели... не се замара како ке ја украсе... за мене е битно све да е рамномерно и естетски убаво да изглеа... јбг тоа е можда и до годините.
постојат такви личности, но ја мислам дека некојпат се апсурдни, барат перфектност у нешто не толку важно...
добро е да се бара совршенството ама таму кај шо му е местото, некаде кај шо не е неопходно, може и да се избегне

 

[Гладиус]

Постои врска меѓу перфекционизмот и депресијата. Зошто? Поставувањето високи цели ја зголемува веројатноста од неуспех, а со тоа се засилува интензитетот на чувствата врзани со неуспех.

Сметам дека перфекционистите покрај тоа што се луѓе кои си поставуваат многу високи цели и ги остваруваат, се и луѓе кои и откако ќе подфрлат во некоја област, веднаш се враќаат на почеток и го прават истото, овој пат со многу поголем труд и енергија. Мислам дека тоа се луѓе кои последиците од недостигнатите високо поставени цели ги лечат на тој начин што го занемаруваат науспехот и продолжуваат понатаму. За нив животот е премногу краток, за тие да си дозволат време кое ќе им е потребно за да патат поради она во кое не успеале. Едноставно, преминуваат преку тоа, го прават од почеток, и грабаат напред, овој пат многу посилно.

Дали може да се случи заради него да се избегнуваат потенцијално пријатни активности? Дали стандардните перфекции пречат еден човек да не се обиде со нешто друго кое не е најдобро што може да се направи?

Хммм... Па мислам дека дури и “најдоброто“, сепак не е најдобро. За овие луѓе, кои како што викаш ги следат стандардните перфекции, секое нешто е предизвик. Тие и една обична незначајна работа или цел ја поставуваат високо, поради личната сатисфакција за нешто посовршено. Тоа се луѓе кои се стремат да го достигнат совршенството. Свесни се дека не можат, меѓутоа пробуваат, и не се откажуваат.

Колку е стресно да си перфекционист?

Сигурно дека секоја човекова карактеристика со себе носи последици. Па и да се биде перфекционист сигурно не е ни најмалку лесно. Да бидеш секогаш во трка со времето, знаејќи дека целта ти е се’ да направиш во најдобар ред е голем стрес. Сепак перфекционистите се водат од една единствена поговорка. Целта ги оправдува средствата. Даваат максимално се’ од себе. Ги издржуваат стресот, напнатоста, брзината, немањето време за сами за себе, за само да го постигнат она што го замислиле.

Колку може да влијае на односот со другите луѓе? Кој е „чуден“ во случајот? Оној кој е перфекционист или оној другиот? Колку може две различни личности (од овој аспект) да функционираат нормално?

Перфекционизмот како појава е производ на потребата за успех. Токму затоа ова е многу влијателно во односот со другите луѓе. Да бидеш префекциносит, значи комплетно да се посветиш на она што го правиш. А комплетното посветување на одредена работа, значи и комплетно отуѓување од се’ останато. Со ова се појавуваат заладени мешусебни односи со оние кои се околу нив.
Во овој случај не може точно да се каже кој е тој “чудниот“... За перфекционистот, оној кој го прави она што го сака онолку колку што може е чуден затоа што не посветува доволно внимание за она што сака да го постигне. Исто така за овој вториов е чудно како тоа постојат луѓе кои сето свое време го трошат во надоградување, напредок, планирање и постигнување на високо поставени цели.
Функционирање на две вака спротивни личности сметам дека е неизводливо од едноставна причина што едниот (во случајов перфекционистот), никогаш нема да има време за овој другиот. Перфекционистите се луѓе кои можат да опстанат само во средина во која и другите околу нив се такви. Тоа им е стимулот за работа. Дека има некој кој можеби ќе постигне повеќе од нив, па се обидуваат што повисоко и повисоко да ги поставуваат своите цели, и што побрзо и полесно да дојдат до нивно остварување.

Колку сте перфекционисти? Или можеби повеќе сте за она: „Јас повеќе сакам нешто што едноставно го правам, наместо да правам најдобро што можам“

Не сум перфекциониста. Го правам она што мислам дека е неопходно за понатаму. А тоа не е ниту седење и чекање, ниту фул-тајм работење и посветување на одредена цел. Сметам дека она што го правам е доволно.

Како е да си не/перфекционист?

Доста е интересно да бидам неперфекциониста. Го постигнуваш она кое ти е потребно со сосема малку труд, знаејќи дека тоа е доволно за понатамошен успех. Животот не е игра во која треба да се истрошам на 3-4 поголеми работи и тука да запрам. Животот е процес кој е составен од помали, но помногубројни сегменти кои од мене бараат минимално вложен труд за максимално извлечена корист.

 

[*Slash*]

А она :Be a perfectionist.You're nothing if you're just another.

 

[Fortune]

Постои врска меѓу перфекционизмот и депресијата. Зошто? Поставувањето високи цели ја зголемува веројатноста од неуспех, а со тоа се засилува интензитетот на чувствата врзани со неуспех.

Сметам дека перфекционистите покрај тоа што се луѓе кои си поставуваат многу високи цели и ги остваруваат, се и луѓе кои и откако ќе подфрлат во некоја област, веднаш се враќаат на почеток и го прават истото, овој пат со многу поголем труд и енергија. Мислам дека тоа се луѓе кои последиците од недостигнатите високо поставени цели ги лечат на тој начин што го занемаруваат науспехот и продолжуваат понатаму. За нив животот е премногу краток, за тие да си дозволат време кое ќе им е потребно за да патат поради она во кое не успеале. Едноставно, преминуваат преку тоа, го прават од почеток, и грабаат напред, овој пат многу посилно.

Се согласувам со напишаното, но ова што си го цитирал беше поврзано со ова

Од друга страна, постои нездрав перфекционизам, т.н. дисфункционален, а негови основни манифестации се превисоко поставени амбиции, често нескладни со способностите и резултат од тоа е незадоволство од постигнатото.

Тие и една обична незначајна работа или цел ја поставуваат високо, поради личната сатисфакција за нешто посовршено. Тоа се луѓе кои се стремат да го достигнат совршенството. Свесни се дека не можат, меѓутоа пробуваат, и не се откажуваат.

Лична сатисфакција ако се свесни дека не можат?

Сепак перфекционистите се водат од една единствена поговорка. Целта ги оправдува средствата. Даваат максимално се’ од себе. Ги издржуваат стресот, напнатоста, брзината, немањето време за сами за себе, за само да го постигнат она што го замислиле.

Не би рекла дека се водат од „Целта ги оправдува средствата“, не може да се генерализира. Има луѓе кои внимаваат како ги остваруваат своите цели, без разлика дали се перфекционисти или не. Според твојов пост испаѓа дека перфекционистите секогаш туркаат со глава во ѕид и забораваат на себе си, а од друга страна велиш дека се` што прават прават за лична сатисфакција.

А комплетното посветување на одредена работа, значи и комплетно отуѓување од се’ останато. Со ова се појавуваат заладени мешусебни односи со оние кои се околу нив.

Не мора да значи дека мора да дојде до оттуѓување и заладување на односите со другите. Еден перфекционист не е 24 часа посветен само и само на остварување на целта. Според тебе не постои ништо друго што го интересира освен она што зацртал, дека нема социјален живот.

Функционирање на две вака спротивни личности сметам дека е неизводливо од едноставна причина што едниот (во случајов перфекционистот), никогаш нема да има време за овој другиот. Перфекционистите се луѓе кои можат да опстанат само во средина во која и другите околу нив се такви. Тоа им е стимулот за работа. Дека има некој кој можеби ќе постигне повеќе од нив, па се обидуваат што повисоко и повисоко да ги поставуваат своите цели, и што побрзо и полесно да дојдат до нивно остварување.

Не се согласувам со болдираниот дел.
Точно дека делува стимулативно доколку некој функционира на ист начин, секогаш ќе постои еден вид натпревар кој подобро и поблиску до совршено. Можеби во неперфекционист нема да гледа човек со кој може да се „натпреварува“, но тоа не значи дека не може да се дружат.

Животот не е игра во која треба да се истрошам на 3-4 поголеми работи и тука да запрам.

Зошто мислиш дека перфекционист ќе се закачи само на 3-4 работи? Кој е тој што нема да си најде нови цели откако ќе си ги стигне тие што ги зацртал? Или, пак, кој е тој кој нема во меѓувреме да си најде нови цели? Тамам работа да немаш за што да се трудиш постојано.

 

[Гладиус]

Лична сатисфакција ако се свесни дека не можат?

Делот ми се однесуваше на постигнувањето на совршенството. Свесни дека совршенството не постои, но поради задоволството да успеваат во достигнување на високи цели, даваат се’ од себе за да го постигнат она што го сакаат.

Не би рекла дека се водат од „Целта ги оправдува средствата“, не може да се генерализира. Има луѓе кои внимаваат како ги остваруваат своите цели, без разлика дали се перфекционисти или не. Според твојов пост испаѓа дека перфекционистите секогаш туркаат со глава во ѕид и забораваат на себе си, а од друга страна велиш дека се` што прават прават за лична сатисфакција.

Па да, токму така. Мислам дека голем дел од нив туркаат со глава во ѕид. Според она што јас сум го сретнал до сега од перфекционисти, сите биле водени од тоа дека целта ги оправдува средствата. Но не генерализрам, реков дека тоа јас така си го сфаќам:smir: Сепак за една одредена група на луѓе се збори и се опишува во однос на тоа каков е поголемиот дел на припадниците на таа група. Не негирам постоење на перфекционисти кои она што го прават, го прават внимателно.
За другото се согласувам.

Не мора да значи дека мора да дојде до оттуѓување и заладување на односите со другите. Еден перфекционист не е 24 часа посветен само и само на остварување на целта. Според тебе не постои ништо друго што го интересира освен она што зацртал, дека нема социјален живот.

Од она кое јас го имам искусено, имам согледано дека дури и да имаат време за нешто друго на страна, секогаш го прават половично, истовремено размислувајќи на она што треба да го постигнат.

Не се согласувам со болдираниот дел.
Точно дека делува стимулативно доколку некој функционира на ист начин, секогаш ќе постои еден вид натпревар кој подобро и поблиску до совршено. Можеби во неперфекционист нема да гледа човек со кој може да се „натпреварува“, но тоа не значи дека не може да се дружат.

Како што напоменав погоре, секогаш, со било која личност и да биде во контакт, според мене, перфекционистот ќе бара начин од таа комуникација да извлече нешто кое ќе биде сосема потребно за него.

Зошто мислиш дека перфекционист ќе се закачи само на 3-4 работи? Кој е тој што нема да си најде нови цели откако ќе си ги стигне тие што ги зацртал? Или, пак, кој е тој кој нема во меѓувреме да си најде нови цели? Тамам работа да немаш за што да се трудиш постојано.

За болдираното се согласувам со тебе, згрешив. Сепак за мене лично да се биде перфекционист е многу неисплатливо. Се губи време на ситници кои нели мора да бидат совршено организирани.

 

[The Goddess]

Колку е стресно да си перфекционист?

Не секој човек може да биде перфекционист. Или си перфекциониста или не си. Стресот се јавува кај неперфикционистите во момент на перфекционистичко однесување. Кај перфекционистите пак е обратен случајот. Самата помисла на неперфекционистичко и неиспланирано однесување за нив е стресна. Значи колку е или не е стресна самата појава сепак е инваријантно.

Колку може да влијае на односот со другите луѓе? Кој е „чуден“ во случајот? Оној кој е перфекционист или оној другиот? Колку може две различни личности (од овој аспект) да функционираат нормално?

Многу јасно дека секогаш оној другиот ќе биде чуден. Ние секогаш сме најнормални. Но, во суштина и никој не е чуден. Едноставно, различни индивидуи кои различно функционираат и немаат допирни точки еден со друг.

Е сега болдираното мислам дека и не баш го сфатив. Ако се мисли на индивидуално нормално функционирање-секако дека е можно. Но, ако се мисли пак на заедничко функционирање на две вакви различни личности, тогаш и не би се сложила. Кажав, немаат допирни точки, не можат ни да функционираат заедно.

Колку сте перфекционисти?

Не сум. Јас сум типичен пример на антиперфекционист која не може да функционира со перфекционист. Спонтаноста секогаш ми е на прво место. Сакам одредени работа и сакам да бидам успешна во нив, но и ако не бидам не е важно, затоа што ќе го насочам своето внимание на нешто друго. Не сакам да сум најдобра, не сакам да сум прва. Сакам да сум меѓу најдобрите заради личен психички мир и не сакам да сум најдобра, повторно за личен психички мир

 

[devojka111]

Мислам дека секој помалку или повеќе тежнее кон перфекционизам, кон совршенство. Но во тоа тежнеење не треба да се претера, бидејќи така перфекционизмот ќе прерасне во ситничарење, ќе се доведуваме во ситуација да бараме "влакно во јајце". Тука веќе желбата за перфекција може многу лесно да допринесе човек да западне во депресија поради "фобијата" од неуспех.
Јас по природа сум амбициозна личност, најтешко ми е да се решам нешто да го остварам, но штом еднаш решам не се откажувам и гледам тоа најдобро да го остварам. Но веќе доколку не успеам во тоа не се разочарувам ,туку гледам тоа да ми биде едно искуство плус за наредниот пат.
Не си поставувам премногу високи цели, туку истите ги поставувам во границата на можностите што јас сум ја проценила дека можам да ги реализирам. Всушност зацртувањето и постигнувањето на целите го правам постепено, од пониски на повисоки. Штом еднаш ги остварам оние пониските, одам едно скалило погоре...
Затоа можам да се ставам себе си во групата на перфекционисти во рамките на границата (која варира горе/ долу)но која не дозволуваат да биде пречекорена и да прерасне во ситничарство

 

[Crazy in Love]

Хм...јас себе си не би знаела во која категорија да се ставам, затоа што цела сум хаос, ама сепак постојано си правам притисок да бидам најдобра и да го направам најдоброто, особено кога се работи за факултет иако не се случува секогаш тоа.
Секогаш си поставувам високи цели, секогаш се стремам да бидам подобра од тоа што сум, но сепак не би рекла дека тежнеам секогаш и во сите ситуации кон перфекционизам. Во принцип не го сакам совршенството, но сепак се нервирам ако не го направам она што треба да го направам како што треба, се разочарувам и сметам дека не сум доволно добра.
Не знам, едноставно, навистина сметам, дека на моменти знам да се однесувам како перфекционист, за во наредниот момент да се вратам на мојот хаотичен mood.

 

[Мрак]

Перфекционизам...глупости.Можеби е потребно во одредена мера да бидеме одговорни,да бидеме мал дел од тоа што е перфекциониста,но премногу или опседнување со тоа се да биде совршено е глупост.Болни луѓе само се такви.Животов ни е еден,живееш и може за неколку години да си умреш.Може утре бе да умреш,може за 3 минути.Зошто да се заморуаме обидувајќи се се да биде совршено(а никогаш нема да биде).Како што имаше напишано:Високи цели си поставуваме и на крајот само разочарани сме и паѓаме во некои депресии.Треба да го живееме животот слободно,перфекционизмот не е добра работа,барем според мене.Поздрав

 

[girlll]

Абе мислам дека перфекционизмот е лоша работа. Тоест лошо влијае на психата на човекот..
Затоа што сепак ако имаш високи цели кои несекогаш ги постигнуваш. Секогаш кога нема да ги постигнеш ти се разочаруваш и губиш дел од онаа верба во себе која му е потребна секому. И како што кажа Форчн во првиот пост може да дојде и до депресија.
А за разлика од перфекционистите, неперфекционистите не се надеваат премногу и ги охрабрува се повеќе секој нареден успех, ги радува и им ја зголемува вербата во себе. Затоа и на овие вториве им давам предност и мислам дека се подобри од аспект кон самите себеси. И спаѓам во неперфекционистите.
Иако мислам дека перфекционистите се подобри кон другите луѓе. Затоа што оној што постојано си ветува себеси и си го исполнува без разлика дали тотално или па и не баш колку што се надевал.. Оној што некако го тера она ЈАС до перфекција кога ќе вети или каже нешто на друг човек ќе го напави истото. Ќе се потруди да го задржи тој свој перфекционизам.
Незнам но претпоставувам дека е вака.
А инаку мислам дека перфекционист и неперфекционист не би можеле баш заедно да функционираат како пар или нешто. Некако не ми оди во тандем. Многу нервози ќе има. Додуша би можеле да се дружат али за врска за нешто мислам дека тешко.
Али ипак штознам секогаш и се вреди да се проба.

И ко што кажав и погоре јас сум неперфекционист и некако поубаво ми е така. Не дека не си ветувам понекогаш нешто себеси и правам се да го исполнам но не се надевам премногу и секој успех ми е нешто со што се гордеам. Поопуштено и посмирено мислам дека е вака. Помалце нервози и стресови, а и пред се разочарувања. Човек многу попушта психички од наведениве работи.
Неперфекционизам ми = на помалце негативна енергија.

 

[Жозефин]

многу пати ми имаат кажано дека сум перфекционист, ама во смисла дека кога нешто правам сакам да биде совршено направено. ама, да бидам искрена, сум голема мрза. на пример собата ми е нон стоп во неред. и кога еден ден ќе добијам инспирација, ќе ја направам цакум пакум све под агол од 90 степени, прашинка да нема, влакно да не фали. барем според мои критериуми. да не речам стерилно. ама кога иам инспирација. а коа неам... сум страшна мрза. за високите цели, исто. имам инспирации што ме носат на едно ептен убаво место, кај што сум успешна, паметна, одлична... тогаш имам високи цели и многу убаво се чувствувам зашто во тие моменти ми изгледа реално нивното остварување. само за жал многу кратко ми траат тие инспирации. кога имам таква 'епизода' тогаш си викам како можеше до сега да ме мрзи да го видам ова, колку било убаво, само малце време да имам сега ќе направам чуда. тогаш сум семоќна. ама тоа брзо поминува. обично трае по ден, два. и тоа во денови кога сум многу зафатена со обврски и немам време да се зафатам со новите цели. а коа ќе иам време, веќе ми е поминато... како да се справам со мрзата?!

 

[TheGeneral]

Постои врска меѓу перфекционизмот и депресијата. Зошто? Поставувањето високи цели ја зголемува веројатноста од неуспех, а со тоа се засилува интензитетот на чувствата врзани со неуспех.

Дали може да се случи заради него да се избегнуваат потенцијално пријатни активности? Дали стандардните перфекции пречат еден човек да не се обиде со нешто друго кое не е најдобро што може да се направи?

Колку е стресно да си перфекционист?

Колку може да влијае на односот со другите луѓе? Кој е „чуден“ во случајот? Оној кој е перфекционист или оној другиот? Колку може две различни личности (од овој аспект) да функционираат нормално?

Колку сте перфекционисти? Или можеби повеќе сте за она: „Јас повеќе сакам нешто што едноставно го правам, наместо да правам најдобро што можам“
Како е да си не/перфекционист?

Ако ви се дискутира за ова, повелете.

Интересна тема, пред се.

Постое врска меѓу перфекционизмо и депресијата, ама јас лично мислам оти перфекционистите се посилни човеци од "обичните". Как шо кажа, перфекционисто коо не успева у нешто он се враќа од почетоко, без да губе време, упорно да га остваре замислената цел.

Да, заради перфекционистичкото сфаќање, перфекционисто неможе да си дозволе некои пријатни активности. Самио факт дека он не гоо направил/не го праве најдоброто шо може, шо го сака, шо го замислува некои работи остануват "забранени" за него.

Јас се сметам себеси за перфекционист и од секојпат сам бил таков. Как помалечок бех ного нервозен, стресен, сакаах се да биде точно как шо замислувам јас и се правеех за тва да биде така, а тва шо јас сам го замислувал секојпат е било различно од тва другите шо се го замислувале, од секојпат сам сакал се да биде перфектно. Не дека сега не сам нервозен, ама ноого повеќе се контролирам и мислам оти со тек на време ќе станувам "контролиран" перфекционист, па ако се оде по правилен пат, перфекционизмо нее стресен, ипак се зависе од карактеро на секој човек, од ного факторе, има разлика од перфекционист до перфекционист!

Мојот перфекционистички карактер ного влијае врз односо со другите. Знам дека ного личности ми се восхитуват, ама знам оти и ного личности ме мразат или сум им одбивен заради тва шо "ного се замарам" и обраќам внимание на секакви ситници. На мене тва не ми прече.
У случајо, чудак е перфекционисто. Има различно гледане на работте од другите, обраќа внимание на секакви ситници, се е организирано, подредено, а коо ќе се завртам околу мене, гледам дека ного личности живеат "спонтано"-шо им текне у моменто тва праат, тва говорат... без никаков план и организираност. Со тва, две различни личности, од тој аспект, не можат да функционират нормално, и пак ќе кажам-ного работи зависат од карактеро на другата личност.

Мислам оти сам голем перфекционист. Пр. за у школо-ако не ми се сите 5ки, се исто ми е дали ќе ми се 2ки или 4ки, дали ќе сам доволен или мн.добар или тест-се едно ми е дали ќе ми е 1 или 4, веќе ако не ми е 5ка. Неможам да се задоволам со нешто помалко од тва шо ми е цел, па за тва се правам за да биде как шо јас сам замислил. Имало е ситуации коо нервите ми се попуштале и сам бил под контрола на мојот перфекционизам, ама ако научеш брзо да се враќаш, да бидеш упорен, да поднесуваш неуспех, ако научеш да се контролираш, ако научеш да ги владееш чувствата и да га гледаш само целта - ќе бидеш перфектен перфекционист, а јас се осеќам как со тек на време се подобрувам и станувам се подобар и подобар (перфекционист). И не е лесно да бидеш таков, ти пречат и најмаленки детали, коо ќе почнеш од најобичен статус на фејсбук "гледам филм, па спијам" па се до тва коо ќе видеш оти машките излеват за да се изопијат па за да имат муда и газ да се пуштат на момичка!
Поздрав.

--- надополнето ---

А за разлика од перфекционистите, неперфекционистите не се надеваат премногу и ги охрабрува се повеќе секој нареден успех, ги радува и им ја зголемува вербата во себе. Затоа и на овие вториве им давам предност и мислам дека се подобри од аспект кон самите себеси. И спаѓам во неперфекционистите.

Според мене перфекционистите се реални и искрени, па и за тва се свесни за своите успеси и неуспеси, а друг е маабето дали се надеват премногу или не. За разлика од них неперфекционистите се откажуват на првата или втората пречка.

 

[cvetanovskiigor]

Оф леле , па толку ли е чудна таа појава бе перфекционизам.
Таа ти е како и сите обични дресури , едноставно кажано издресирани се Се да биде под конец .......или ќутеци.
Со тек на време се заборава зш таа потреба од тоа се да биде под конец па ете ти филозофии од различни типови.

 

[smart ass]

Убива...Bless & Curse.

Повеќе првото-ако Си реален...