- Член од
- 10 мај 2008
- Мислења
- 364
- Поени од реакции
- 13
Неможноста да се престане со размислувањето претставува морничава зависност, но ние не го сфаќаме тоа,зашто речиси секој боледува од неа, така што таа зависност се смета за нормална. Ти и кога се шеташ некаде и не размислуваш за ништо, твојот мозок сеуште ти прави бука во позадината во вид на некое зуење.. и така си мислиш за некои работи кои се поврзани со иднината и минатото а воопшто не го доживуваш сегашниот момент којшто е всушност реалноста на дело!
Не се работи толку за тоа дека вие го користите својот Ум погрешно-претежно не го користите воопшто. Тој ве користи вас! Тоа претставува болест. Вие верувате дека сте истото што и вашиот ум. Тоа е заблуда. Инструментот ја презел контролата над вас. Кога вака изградениот идентитет на база на умот е еквивалент на твоето разбирање за самата себе-тогаш ти ќе кажеш Јас сум мојот Ум.
Почетокот на слободата претставува увидување дека вие не сте ентитетот што опкружува-мислителот. Свеста за тоа ви овозможува да го набљудувате тој идентитет. Во мигот кога ќе почнете да го набљудувате мислителот, се активира повисокото ниво на свеста!
Тогаш почнувате да согледувате дека постои царство над разумот, над мислата и дека мислата е само еден мал аспект на тој разум. Исто така, согледувате дека сите навистина важни работи: Убавината, љубовта, креативноста, радоста, внатрешниот мир - имаат корен над умот. Во тој случај започнува пробудувањето-употребата на свеста како идентификација за реалноста (над Умот и неговите вредности).
Нашето отуѓување се јавува само заради незадоволството на нашиот Ум и нашето Его кое се изградило од тој Ум. Ние додека не почнеме да живееме во сегашниот момент, нашиот живот секогаш ќе биде во минатото и иднината. А тоа е умственото време, време кое постои само во умот а не во свеста. Умот размислува само во минатотот и во иднината. Умот нема никаква функција доколку сакаме да живеме во сегашниот момент. Затоа што во сегашниот момент на нашето постоење ние немаме никакви проблеми, никакви потреби туку само го осеќаме нашето постоење такви-какви што сме. Во сегашниот момент ние немаме никакви проблеми. Тие постојат во минатото или иднината. Тие постојат таму заради некои работи што ни се случиле или заради некои работи кои сакаме да ни се случат. А тоа предизвикува емоција на очкување, болка, тага, незадоволство, пониженост, возвишеност, отуѓеност ... и други емоции коишто се производ на нашиот Ум.
П.С. На патот кон проБУДувањето најголемата пречка ќе биде твоето Его!! Тоа Его е буквално зависно од иднината и минатото. Зависно е од храната која му е потребна, а тоа е храна од други Ега и превлсата над нив! Тоа твое Его доколку ти почесто практикуваш да се разбудиш од мисловниот свет во свесниот свет, може да предизвика дури и физички последици..болка, болест на телото за да го прекине тој процес на будење.
Не се работи толку за тоа дека вие го користите својот Ум погрешно-претежно не го користите воопшто. Тој ве користи вас! Тоа претставува болест. Вие верувате дека сте истото што и вашиот ум. Тоа е заблуда. Инструментот ја презел контролата над вас. Кога вака изградениот идентитет на база на умот е еквивалент на твоето разбирање за самата себе-тогаш ти ќе кажеш Јас сум мојот Ум.
Почетокот на слободата претставува увидување дека вие не сте ентитетот што опкружува-мислителот. Свеста за тоа ви овозможува да го набљудувате тој идентитет. Во мигот кога ќе почнете да го набљудувате мислителот, се активира повисокото ниво на свеста!
Тогаш почнувате да согледувате дека постои царство над разумот, над мислата и дека мислата е само еден мал аспект на тој разум. Исто така, согледувате дека сите навистина важни работи: Убавината, љубовта, креативноста, радоста, внатрешниот мир - имаат корен над умот. Во тој случај започнува пробудувањето-употребата на свеста како идентификација за реалноста (над Умот и неговите вредности).
Нашето отуѓување се јавува само заради незадоволството на нашиот Ум и нашето Его кое се изградило од тој Ум. Ние додека не почнеме да живееме во сегашниот момент, нашиот живот секогаш ќе биде во минатото и иднината. А тоа е умственото време, време кое постои само во умот а не во свеста. Умот размислува само во минатотот и во иднината. Умот нема никаква функција доколку сакаме да живеме во сегашниот момент. Затоа што во сегашниот момент на нашето постоење ние немаме никакви проблеми, никакви потреби туку само го осеќаме нашето постоење такви-какви што сме. Во сегашниот момент ние немаме никакви проблеми. Тие постојат во минатото или иднината. Тие постојат таму заради некои работи што ни се случиле или заради некои работи кои сакаме да ни се случат. А тоа предизвикува емоција на очкување, болка, тага, незадоволство, пониженост, возвишеност, отуѓеност ... и други емоции коишто се производ на нашиот Ум.
П.С. На патот кон проБУДувањето најголемата пречка ќе биде твоето Его!! Тоа Его е буквално зависно од иднината и минатото. Зависно е од храната која му е потребна, а тоа е храна од други Ега и превлсата над нив! Тоа твое Его доколку ти почесто практикуваш да се разбудиш од мисловниот свет во свесниот свет, може да предизвика дури и физички последици..болка, болест на телото за да го прекине тој процес на будење.