Најпрво, да се изјаснам дека сум против нов почеток.Ако нешто се скршило, се скршило од причина/и.Без разлика ти колку и да се трудиш тоа да се опраи, пак ќе бидат видливи тие пукнатини и нема да ти го дадат мирот на душата кој ти е потребен.
Е сеа, доколку хипотетички би започнала нов почеток, уште од самиот старт знам како ќе се одвиваат работите.Го знам човекот, му ги знам навиките, тиковите.На почетокот може да е интересно затоа што подолг период не сме се виделе и не сме си ги споделиле деталите од периодот кога сме биле разделени.Тука е првиот предизвик за мене: Дали ако се уште го сакам, ќе седам мирна кога тој ќе ми збори колку девојки прошол и што ствари праеле заедно и дали ако уште ме сака, ќе поднесе се што ја ќе извадам на масата.Пошто нели, веќе и претходно сме прилично добро запознаени, и сосем нормално е да се спомнат такви муабети.
Доколку првиов предизвик се помине и некако се свари, периодот кој следи со него ќе ми биде убав.Затоа што одеднаш ќе се врати старата топла прегратка, специфичниот начин на бакнување итн итн - со еден збор, навиките кои сум ги имала со него и тој со мене.
Меѓутоа, после 2,3,4 месеца, на површина ќе искочат повторно старите исти проблеми и несогласувања.Затоа што lets face it, човек не може да се смени, дури и да проба, сосем мал дел од него може да смени, инаку си останува стариот.Овие жестоки дискусии понатака можат да се развијат во префрлување на вината за раскинувањето, причините и слично, што доведува пак до точката на раскинување, затоа што увидувам дека сепак сум го преживеала ова веќе еднаш и доколку пак почнат ваквите обвинувања и осудувања, нема друг излез освен повлекување црта.
Тогаш зашто да поминувам пак низ истите ствари и секирации за еден краток бајковиден период? Според мене не вреди.Турам пепел и терам даље, не глеам назад
