Носталгија

[SimsLover]

Колку што можев да видам од пребарувањето, заклучив дека нема ваква тема па решив да ја отворам. Сите ние сме почувствувале носталгија дали за детството, за животот со некои драги личности кои веќе не се со нас.. Па отворете си ја душата слободно искажете се каква носталгија вам ве мачи. Како што е редот јас прв да започнам. Бидејќи во мојата соба има еден куп слики на ѕидовите од моето детство, навечер кога одам да си легнам, погледот секогаш ми бега кон тие слики, седнувам на креветот и се присеќавам на моето безгрижно и неповратно детство. Ги очекувам вашите коментари.

 

[Црноризец Храбар]

Највеке ме ме фаќа носталгија за старите функционирања на градовите и старите излегувања... Кога мислам на старите мислам на 10, 15 па и повеке години. Многу многу носталгија кон тоа што порано не беше се толку фазонско, луѓето правеа и сакаа различни работи. Носталгирам по старите моторџии и првите мото клубови и собири, по тоа што паркотвите беа преполни со кучиња донесени од Белград, Софија па и подалеку, по пицериите првични, по првите шверцери на дрога, цигари од кои научивме што е Бмв, Мерцедес и Ауди, по облеката, модата од тоа време оние монтки јакни во секакви бои, старките од пазар, малкуте батки кои се курчеа со еир макс, тостовите од тоа време се незаборавни... Целата баш целата слика од тоа време и живеење. Понекогаш се би дал само за неколку саата да се прошетам низ тие времиња.

 

[ShakaZulu]

Носталгија за едно поинакво време кога немаше ни нокија 3310 а не пак смартфони којзнае какви, Компјутери имаше само по училиштата а среќни бевме ако имавме дигитрон кој пресметува корен... Носталгија кога имавме сите по 20-30 скокалина (џамлии за некого), кога се знаеше дека во 5 секој ден цело лето се почнува со играње фудбал/баскет. Носталгија за првите флипери, фудбалчина со рачки, пикада... Носталгија за играње „чие што е ова...“. Носталгија за коледе до разденување со муабети што сме направиле во текот на таа мината година. Носталгија за едно детство кога немавме ништо а имавме се затоа што со ништо бевме задоволни... Носталгија за едно време кога овие сега мамини и татини дечиња со бесни коли не беа ни родени а ние блокиравме улици и местевме камења за голови и никој не ни можеше ништо (освен плицајците кои ни идеа во 2 ноќе зошто многу сме викале па од билницата им се јавиле некои сестри кои не можеле да спијат раат на дежурства)... е тоа е она време, бар за мене лично, од 86/87 до бомбардирањето на Србија 99та. Тогаш веќе се осети дека не сме сигурни и не беше препорачливо и психички корисно да се гледаат авионите кои како ѕвезди на небото вртеа секоја вечер. После тоа дојде војната кај нас, секој имаше некој свој на терен а некој од таму раселен дома кај него. Тогаш веќе ништо не беше повеќе исто... дојде едно ново време кога „пораснавме“ предвреме за жал...

 

[a9mkd]

Ништо не ми фали од порано. Да било добро ќе останело така ама се се мењава и животот тече понатака. Светот и се во него е променливо и постојано во движење. Ретко жалам за некој ствари освен за храна или патување некое.

 

[Anco]

За петелот,кој ме будеше на утро,а не ова кутиче под перница.

 

[Rockey.1]

За другарите кои викаат пред куќата каде што живеев како дете за да излезам.

 

[Tender Girl]

Носталгија....Да, често пати сум носталгична за годините поминати во средно школо.Додека студирав во Скопје, еднаш или два пати, не се сеќавам точно, кога се враќав дома, поминував низ мојата гимназија и влегов внатре.Ги разгледав ѕидовите, ходниците, скалите...Ѕидовите беа обоени во друга боја, дури и некакви цртежи имаше на нив. Визуелно се беше многу поубаво од тогаш кога учев јас.Се познаваше дека е обновено.Но спомените што таму ги имам стекното остануваат да бидат дел од моите најдрагоцени... Посакав да можам некако да се вратам во времето и пак да дојде ден за да се запишам таму.

 

[Sungerot Bob]

Носталгија ме фаќа само за неколку работи.

За детството кое ми беше исполнето со вистински другари и играње жмурка, граница, шуто дупе, расипан телефон, пат околу светот, градење куќичка......., од утро до вечер.Тогаш безгрижно живеев. Тогаш единствената грижа ми беше како ќе идам во школо, како ќе ни изгледа куќичката која надвор ја правевме со другарите и другарките.... Тогаш другарството беше вистинско, а не како сега......., ладни пријатели со маски на лицето.

За времето кога имаше искрени луѓе со насмевка на лицето. Тогаш луѓето вистински се дружеа, постојано се смееја, заедно одеа во кафана или на одмор. Тогаш луѓето не беа како денес само од корист, во првата прилика ќе гледаа да му помогнат на својот комшија, роднина или пријател.

За моето Скопје. Носталгија ме фаќа за она Скопје во кое израснав. Тој кош на бетонската ширинка, плоштадот кој во средината имаше трева со борчиња, сендвичарата ,,Чичко Стоилко", прошетките покрај Вардар чиј Кеј беше ишкртан со графити... Она Скопје кое за Нова Година беше осветлено од елката на плоштадот, па се до музејот со саат. Ах...., моето Скопје.

За некои личности кои беа дел од моето семејство/фамилија, а прерано си заминаа од овој свет.




Како и да е. Носталгијата останува, но бар да се бориме за подобра иднина

 

[The Goddess]

Носталгија ме фаќа за времето додека студирав, за сите концерти на кои што присуствував, за сите тие ноќни излегувања и глупирања . Не дека беше којзнае колку далеку, но сепак денес го немам тоа чувство на исполнест. Дали навистина беше поубаво или само јас бев безгрижна, којзнае.

 

[Petro#3]

Носталгија за времето кога Родео тврдо беше 30 денари

 

[haCk0r]

Носталгија за времето кога Родео тврдо беше 30 денари

И со подобар квалитет

Sent from my SM-N9005 using Tapatalk

 

[Andy-95]

Кога сме кај носталгијата : http://igoyugo.tumblr.com/
Можи не сум од то време, ама за постарите одлична страница да се вратат во времето малце! Ко ќе разгледвам жал ме фаќа шо не сум живеел во то време !