Што се однесува до периодите - времето оди од минато кон сегашно.
Токму така. И враќајќи се така кон минатото, исчезнува и трагата од Бугарите на Балканот, а Македонците остануваат и понатаму присутни каде што отсекогаш и биле историски етаблирани.
Така што мојата поента е таква - 1000 години вашите предци знаеле дека се Бугари.
Поаѓајќи од тука, твојата поента нема никаква логична вредност. Токму затоа и свесно ги определуваш тие 1000 години, а не и порано.
Иако, во твоето тврдење и за тие “1000“ години, истовремено има толку аргументи против што дополнително е невозможно да докажеш непостоење на Македонци.
Во 30те години некои разбрале дека додека ќе се претставуваат како Бугари, никој нема да им верува дека се борат за Независна Македонија, туку тоа е еднен маневр за присоединување кон Бугарија.
Така „прогресивните“ дошле до заклучокот дека за да им биде успешна борбата, треба да се претставуваат како „Македонци и тујто, ништо друго“. Демек се залагале за опосебување на македонска нација.
А зошто тие „некои“ би сакале тој “некој“ да им поверува дека се борат за Независна Македонија?
И кои биле тие што требале да им поверуваат?
Зашто и кому, идејата за Независна Македонија би му била повеќе прифатлива, наспроти идејата за присоединување кон Бугарија?
Ако дозволиш, пак ќе ја покажам сликичката од писмото на Македонците до Политбирото во 1948 г. за Ѓилас и Колишевски.
Во истото писмо е опишана состојбата во Пиринска Македонија
Тука авторите туриле колата пред волот. Народ не бил поблгарин, туку не бил македонизиран.
Понатаму пишуваат дека македонскиот народ во Пиринска Македонија не сака да ги раскине врските со бугарскиот народ.
.Три прашања во врска со ова:
1. Дали се знае точниот автор на писмово, има ли некој потпишан?
2. До чие Политбиро било испратено писмово?
3. Дали е ова целата содржина?
Некои работи во текстот, што ти изостави да потенцираш, имено:
На првиот исечок, се вели дека
Милан Ѓилас непознавајќи ја борбата на македонскиот народ за национална слобода во минатото погрешно го нарекувал Илинденското востание - бугарско.
На истата страна се критикува Колишевски,
кој се откажал од револуционерното минато на Македонија и што го нарекол Гоце Делчев - „един Бугарин“.
Но, велат дека сепак, на нивното реагирање тие се согласуваат да му подигнат споменик на Делчев во Скопје и да го чествуваат Илинденското востание.
На вториот исечок, јасно се кажува дека народот во Пиринска Македонија е значително
“побугарен“, но во исто време сеуште се чувствува како дел од Македонскиот народ и живее со македонските традиции и револуционерно минато.
На третиот исечок, пред да дојде до делот дека тие сепак не сакаат да ги скинат врските со Н.Р. Бугарија,велат дека
желбата на населението од Пиринска Македонија е да се вклучи во состав на Н.Р. Македонија.
Е ајде сега потсети ме, зошто јас би сакал да го бришам ова писмо претходно и што всушност се обидуваш да покажеш преку него?
