Лед Цепелин се неверојатен бенд, дефинитивно влегуваат во топ 10. Еден од бендовите за кои се би дал да сум им на концерт. Нема веќе такво дуо како Роберт Плант и Џими Пејџ. Првиот го има необјаснивиот и специфичен вокал кој успева да го штима во текот на пеењето. И сега, видно остарен он сеуште ја има истата боја на глас како пред 20 години. Џими мене ми е гитарист број 1. Неверојатни гитарски сола, владеење на гитарата со која води љубов. Човекот успеа да го вметне
Theremin -от, и да го спои со гитарата правејќи чуда на сцена, а да не зборам па за неговото виолинско свирење на гитарата и онаа неговата гитара со двоен врат.
Првите акорди на гитара ги учев од едно негово старо списание од Храватска. Секој клинец го гледа како идол и се би дал да е како него. Да не го заборавиме и прерано починатиот Џон Бонам како и Џон Пол Џонс. Добро е што ги слушаме овие бендови и што имаат оставено голем материјал, ама лошто е што веќе ваква музика не се прави.
Можам да ги споредувам со Пинк Флојд во делот на музиката, текстовите, мелодиите, гитарите, ама тешко е да кажам дека едните се подобри од другите. Но факт е дека станува збор за две квалитетни групи кои оставиле многу, а од сите музички критичари се оценети не само со 10ка, туку и ден денеска некои од текстовите кои ги напишале уште не може да се протолкува нивното значење. Како што напиша @Sussaro во еден пост на една друга тема, а малку изменет од мене, Лед Цепелин се Толстој, а Пинк Флојд се Достоевски во музиката.
Една од мајсториите на Џими Пејџ
