Македонска поезија

  • Креатор на темата Креатор на темата OBDN
  • Време на започнување Време на започнување
Tutunoberachite - Blaze Koneski

Na kantar studen so tuch go merat
a mozhat li da go izmerat
nashiov tutun - nashava maka
nashava solena pot!

Od temni zori na utrini letni
do nikoa doba na vecheri zimni
toj gladno pie tagata nasha
i potta i krvta i snagata ni.
Zholt - zholti pravi licata bledni
i zholta gostinka u gradite nosi.

Po utrini rosni, po mugrite presni
navedeni nichkum po polinja rodni
zachmaeni nie go bereme.
List po list kini
list po list nizhi
list po list prevrtuj, pritiskaj,
list po list milno, tagovno redi
i na dolga niza od kapki pot
i nadezh so kletva i zelena jad,
so korav pogled na ochite matni
po krevkite lisja zholtozlatni
prikaska gorka na zhivot klet
nanizhi bezglasna a taka jasna.

Ta ne znaesh li?

Denot li dojde toj da se meri -
merka mu nema, a v gradite dlabi
bez da se zapre, bez dno da najde
ne taga a kletva, i v ochi matni
i ne sakajc'i sama da se diga
furijata.

Kantarot nosi lisjeto zlatno
a v gradi luto dalgite besnat
na zholtata maka - na zholtiot tutun
na zholtata pot na racete ni!
 
ЗЕЛЕНИ(стиотворба)...класика


Каде се зеленките,
од форумов ги снема,
Ејсид ни ги тргна,
гордоста ми ја зема

Многу ќе ми фалат,
апчиња ќе пијам,
се ќе направам да ги заборавам,
од нив неможам да спијам.

Едвај чекам,
денот да дојде,
зелените да се вратат,
суспензијата да им пројде.

Сега дома седам и плачам,
како да сум бебе во пелени,
тажам по нив и молам
ВРАТЕТЕ МИ ГИ МОИТЕ ЗЕЛЕНИ!!!


А? Мастерпис, мадафакз!!!
 
Cedo Jakimovski

Ne budete me nokva

Lezam vo trebata kako izgonet bog od kamen
Kraj mene necujno vojskite na vremeto ezdat
Nokta go zatvora svetot i kreva crno zname
na sonot Pa budi zvezda po zvezda

Nevidliva raka dalecna sveka pali
Istocnite planini bleskaat kako kube
Kambano na moeto srce ti vecno izcnanstvo dali
vo ovie predeli lezat ocite sto gi lubev

Nevesniot casovnik idnoto vreme go broi
V zori ke zaminam nekade da pijam od sjajot
Znam koj padnal nemoken na krajot prv ke stoi
Koj zgasnal na pocetokot zaiskruva na krajot

Ne budete me nokva Jas sum buden samo vo sonot
i gledam vo planinite sto bleskaat kako kube
Od nekoe dalecno jave se glasi kobno zvono
Vo ovie predeli lezat ocite sto gi lubev
 
Специално за Bibika

Споделјам с'с с'форумниците едно мое стихотворение посветено на Bibica. Благодарја много, на Bibica, че го е преобразувала на македонски. Прилагам и двата варианта. Enjoy it! :je:

С'н

Протјагам длани да те стигна, но не мога
лицето ти с'с пр'сти да допра
а после се с'буждам в изнемога
и д'лго с поглед реја се в ноштта.

За мен си като мит, като легенда
поема неизчетена докрај
и всеки стих отлита неизменно
изгубва се в'в т'мнија безкрај.

ште те покрија нежно и с целувки
от челото до глезените чак
дано под мојте парешти милувки
забравиш за изв'ршенија грјах.

Не си отивај без да ме прег'рнеш!
Какво от туј, че крат'к е мига?
С'нјат ми в'в кошмар ли ште прев'рнеш?
ште те целуна и отново ште заспја!



Son

Protegam dlanki da te stignam,no ne mozam
Liceto ti, so prsti da go dopram
A potoa se budam iznemosten
So pogled vperen vo nocta dolga

Za mene si kako mit, kako legenda
Poema neiscitana do kraj
I vo sekoj stih se menuvas postojano
Se gubis vo temninata, vo beskraj

Ke te prekrijam nezno so baknezi
Od cheloto do gluzdovite ti
Pod moite miluvanja nezni
Da ne go zaboravis slatkiot grev

Ne zaminuvaj a da ne me gusnes
Zosto e mnogu kratok migot.
Sonot mi nosi kosmar dali ke se vratis?
Ke te baknam i ke prodolzam da sonuvam!
 
Bogomil Gjuzel

Poraka

Kini i jadi go vozduhot
dodeka go ima
zashto potem toj kje te kine tebe.

Zad vozduhot ima
nekoj shto ja kine i jade prazninata
divjak ili bog
i toj razmnozhuva praznini.

Zad prazninata ima edna zavesa
ne kini ja,taa sama kje se trgne
i kje otkrie na podavalnikot
leb i sol.
 
Tishina

Ako imash neshto teshko
neshto shto te pritiska i peche
zakopaj go vo dlaboka tishina
tishinata sama ce ti go reche.
 
Mia душо, Тутоноберачите не е од Блаже Конески, туку од Кочо Рацин.
Свен, убава песна, ако ми даде Бибика дозвола, јас би направил уште еден препев. ;)

Еве една од моите најдраги од Блаже Конески.

Послание
Од Блаже Конески

Без вас, Тире и Сидоне,
овде се живеело илјадници години
и пак ќе се живее.
Ние луѓето сме како тревана –
ја газат, се суши, се задушува, гине,
само земјата останува.
Ние луѓето сме како мравине –
ги гмечат, ги ништат и пак се збрале купче.
Одовде тргнал некогаш поход до Инд,
кој можел да го предвиди тоа?
По Via Egnatia Цицерон одел во прогонство
во Солун.
Близу до Драма
призракот на Цезар му се јавил на Брута
под шаторот
спроти решителната битка.
Па се посветиле во Тивериопол
петнаесет маченици.
Наум соградил манастир
на извирот на Белото езеро.
Оваа земја го крепела и Маркота Крале.
И сепак,
зар не доживувала таа униженија?
Зар можело без тоа до зрелоста?
Сето е предвидено –
ние си одиме,
а земјата останува.
 
Дениција" - песни од Петре М. Андреевски

Умилкување

Ќе ги отпретам сите горештини од твојата глава,
ко суво дрво на сува рида реките ќе ги заковам.
Ќе те претплатам на вечна љубов и вечни времиња
ќе те љубам и губам и во пости и пред гости
само да ме сакаш.

Ќе ги поткупам сите човечки сетила и патила.
Сите светлосни преѓи пресијазол ќе ги врзам,
сите денови и ноќи на својот почеток ќе ги вратам,
ќе ти дадам се што е солено и молено
само да ме сакаш.

Ќе спијам во движење, сенката своја ќе ја прескокам
ќе ги затнам сите извори, се што гори ќе отворам.
Ќе направам да не се знае кај е лево и десно,
ќе ти наберам ѕвезди, ќе ти влепам шлаканица
само да ме сакаш.

Ќе ги шпионирам сите крадци на твоите часови.
Ќе ги исфрлам од употреба страните на светот
и светот, по црна ноќ, одмижанка ќе го истрчам
и ќе те фалам и кудам под сите небеса
само да ме сакаш.

Кај ќе стасам ќе разделам топло од студено,
на шеќерот ќе му забранам да се споредува со тебе,
не ќе оставам растојание што ќе биде меѓу нас,
со ова што го велам и слепо и глуво ќе исцелам
само да ме сакаш.
 
Што ми е грижа што било лага
и каде водела измамна трага?
Целиот живот ми се спомените

И за преоценка да дошло време
не може никој нив да ми ги земе
Целиот живот ми се спомените

По моја волја тие се редат
и илузиите нешто да вредат.
Целиот живот ми се спомените.

Јас сам над нив само над нив со власт крајна
создавам со нив родина тајна.
Целиот живот ми се спомените.

-Матеја Матевски-
 
Армакедон

Со тимпани и труби, торжества,
го дочекаа младиот цар:
на постела од свила безбожно дете,
на новата правда син.

Среде ноќ волците вијат
низ празни булевари со подземен крик.
По кожа ми врват морници ладни,
в глава ми удира гонг.

Од Исток до Запад,
од Тибет до Урал:
A terrible beauty is born!

Над главава ми фрштат жешки јазици,
од водата се ведат гнасни ѕверови.
Го држам силно в рака крстот железен
со верба дека сè уште сум со Тебе.

Лажен сум бард на бродот наречен пропаст,
поморец без очи и без глас.
Изгубен сум син на стравот од вода и од пламен,
со глава нурната в длабок вир.

Господи од верба венец исплети ми,
над мојава глава пред напукнат ѕид.

Смрт од вода, страв од потоп,
изградете кораб, изградете мост
и бидете спремни на жестока љубов
како на Оној, распнатиот на крст!
 
КОПНЕЖ

Во тивок предел
ме кинат страсти
Тапан со зол дух во слухот ми се врти
Небото пожелува сон
Земјата несоница О ткајачки
исткајте го сонцето
и моето срце на разбоите
белки весело ќе ми биде облечена душата
Од небото без подршка света види
Птица на крст слета
Ме гонат копнежливи очи
Бев крај море
Никаква нежност
Зборот- патека болна
во срцето црта
Сред јато птици
ја губам ли својата љубов
или останувам во ова време.

- Радован Павловски-
 
ПРОШТАЛНО
На жена ми

Понекогаш ќе идам в твојот сон
Ко нечекан и далек гост...
Ти не ме оставај на патот, вон,
Од порти истај го лостот!

Ќе влезам тивко, кротко ќе си седам
Крај тебе, в мракот втренчен, да те гледам сам!
И кога наситен ќе запрам да те гледам,
Ќе ми те бакнам и – ќе заминам.

Никола Јонков Вапцаров
 
Беспокој

Од соба в соба, ѕемнила,
студ и бледи сенки играат,
седиме, чекаме, негледаме
игриви приказни наоколу танцуваат.

Од жаришта, од огон, црвени јазици
искри искрат, топлите мисли студови гонат,
а сенките на ѕидовите играат,
бескрајни игри на беспокој.

Капат капки од срцето,
една по една, го кршат мразот
го топат сивилото,
душа ни огрева на лицата,
една мала насмевка во беспокојот.

Плач

Како на крстопат оставено
За пеколните пцишта и злодуси,
Бебешки плач се слуша
А светот немо одминува.

Плач, но не за мртвите души,
Ниту за радоста изгубена!

Околу сал смрт и сивила
Блед лик, солза горка, горчила,
плач и околу никој, никаде,
А светот врви, немо, полека.

Не гледа, а очи скоравени,
Не слуша, а пискот душа разрива!

Полека, како последна капка пркос,
Бебешко око се отвора и гледа,
Немо раче кон небото се крева
Со последен здив, со воздишка умира.

Коска, ситна, камен се сторила,
И скелетно раче стои, обвинува!
​

​
​
Nemo poeta im patriam!
​
 
БАКНЕЖ ВО ТРЕВА

Тревата на твоето тело
расцветува од мојот јужен ветер
Низ трепки го гледаш моето лице
помешано со облаците
Ти што си жедна земја
Јас оган на усни
Околу себе плетеме
Крепост од треви
Во бура од бели
црвени и црни шамившиња
Твоите и моите очи
се отвараат и затвараат
Музика од движење и квечерина
а пладне е кога во нас
огнот ја пее својата химна
Ќе се вратиш
со мојот знак во телото и душата
и штом ќе најдеш моја сличност
друг ќе љубиш тагувајќи за мене
Вазно на мојот цвет
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom