Еден текст што го начекав,па кажете,какво е вашето мислење ?
Морав да посветам неколку реченици на оваа генерација. Речиси сите што ме познаваат, знаат колку сум против оваа генерација. Па искрено мислам дека полоша, нема. Со ова не сакам никого лично да навредам, но генерацијо ’96, во глобала сте ужас!
Кога само ќе помислам дека во моментов имаат едвај 16 години, а нивното однесување е на некое „повисоко“ ниво ми се плаче. Деца се, уште мирисаат на млеко и имаат излез до 12 ипол, а глумат возрасни. Опнати на штикли, рашљакани у фаците како кловнови, машката популација често може да се забележи со Johnny Walker во рака, иако едно шише пијат 13 души, по малце, за да може да останат на нозе, па нормално тоа мало и сеуште неоформено организмиче кај може да издржи таков шок. Е тие, ваквите, вртат шеми по сите фенси клубови, нормално, на junior party.
Ама најсериозно, не сфаќам. Толку не им е интересно да бидат деца? Да играат додека можат? Па јас лично го памтам детството како нешто убаво, мислам дека убаво го искористив. И да, се осетив прилично старо во моментов кога сфатив што пишувам, но сериозно, покрај новиве генерации, навистина се осеќам старо.
Аххх се би дал да сум повторно дете, безгрижно и слободно, на кое единствена обврска му е да си ја напише домашната по математика. Ма не бре, не го сакаат тоа, сакаат да бидат возрасни, сакаат да излегуваат, да имаат љубовни проблеми и други проблеми од различен вид кои сами ги создаваат и не постоеле се до моментот кога нивното главче не си увртело некои глупости.
Го мразам моментот кога детството ме предаде. Кога само ме потапша по рамо и ме „турна“ во светот на возрасните кој што е полн со грижи и обврски, каде што детските игри ти се забранети, каде што се бара сериозност и нов пристап на работите. Во овој свет со секој нов ден детето во тебе полека умира. Но со вложување на голем труд, тоа дете може да се задржи, барем скриено негде длабоко во нас. Е оваа генерација, сама си го убива детето во нив пред било кој да го побара тоа од нив. Стварно не разбирам. Играњето ластик со другарките, ја заменуваат со бркање дечковци за викенд, од 16 години почнуваат со потрагата на господинот „Совршен“, сеуште несериозни навлегуваат во навидум сериозни врски, со несериозни дечки и кога, нормално, таквата врска ќе пропадне, депресијата станува нивен најдобар пријател. Зини земјо, голтни ме. Не се арни. Сериозно. Плачат, рикаат, се трескаат од земја, посегаат по жилети и слични самоубиствени атрибути, па за што да живеат, типот не ја сака, си нашол нова, животот за неа е завршен, па таа него го сметаше за вистинскиот. И одма таа, повеќе не верува во љубов, ќе се замонашува, ќе се ополодува вештачки и ќе остане самохрана мајка.
Дури и по facebook профилите може да се забележи таа генерација! Немора ни да ја пишува годината на раѓање. По сликите, статусите и начинот на кој ја користи facebook социјалната мрежа, ќе ви биде јасно дека се работи за ТАА генерација. Ако видите на слика детско фациче, унаказено со лоша, обилно ставена шминка, сеуште неоформено тело наместено во смешна положба, бидете сигурни дека станува збор за жртва на генерацијата ’96. Секојдневно, постојано објавување на љубовни статуси, животни мисли, нормално, прогуглани, статуси од типот „живот је кучка, ал ја сам веча“, е исто така симптом за оваа генерација. Кога сме кај статусите, смешно е колку се тие само контрадикторни. Во еден момент таа е скршена, полна со болка и очај, а веќе во наредниот таа е силна женска, кучка, лавица и што ли уште не, која е спремна да се соочи со се и која животот ја направил јака и крута. А каква е реалноста? За тоа сите сме свесни!
Не велам дека останатите, помали генерации се поарни, но оваа некако ми се издвојува. Чест на исклучоци, а ги има, лично познавам неколку, но навистина се ретки. Епа ако си сте од ретките, бидете горди на себе, ја правите вистинската работа. Јас не сум нешто постар од нив, но мојата генерација стварно се разликуваше. И во мојата генерација имаше секакви, ама во глобала не бевме како генерацијава на која и го посветувам текстов. Го искористивме детството максимално, можеби и повеќе од што треба, ама барем никогаш нема да се покаам дека нешто сум пропуштил.
Таа фаза од животот заврши, започна некоја нова и по оваа фаза следи некоја следна, но најважно е од секоја фаза да се извлече максимумот.
Le Me, Kokakolicar Eden Nizaeden
Превземено од hajdpark.mk
Морав да посветам неколку реченици на оваа генерација. Речиси сите што ме познаваат, знаат колку сум против оваа генерација. Па искрено мислам дека полоша, нема. Со ова не сакам никого лично да навредам, но генерацијо ’96, во глобала сте ужас!
Кога само ќе помислам дека во моментов имаат едвај 16 години, а нивното однесување е на некое „повисоко“ ниво ми се плаче. Деца се, уште мирисаат на млеко и имаат излез до 12 ипол, а глумат возрасни. Опнати на штикли, рашљакани у фаците како кловнови, машката популација често може да се забележи со Johnny Walker во рака, иако едно шише пијат 13 души, по малце, за да може да останат на нозе, па нормално тоа мало и сеуште неоформено организмиче кај може да издржи таков шок. Е тие, ваквите, вртат шеми по сите фенси клубови, нормално, на junior party.
Ама најсериозно, не сфаќам. Толку не им е интересно да бидат деца? Да играат додека можат? Па јас лично го памтам детството како нешто убаво, мислам дека убаво го искористив. И да, се осетив прилично старо во моментов кога сфатив што пишувам, но сериозно, покрај новиве генерации, навистина се осеќам старо.
Аххх се би дал да сум повторно дете, безгрижно и слободно, на кое единствена обврска му е да си ја напише домашната по математика. Ма не бре, не го сакаат тоа, сакаат да бидат возрасни, сакаат да излегуваат, да имаат љубовни проблеми и други проблеми од различен вид кои сами ги создаваат и не постоеле се до моментот кога нивното главче не си увртело некои глупости.
Го мразам моментот кога детството ме предаде. Кога само ме потапша по рамо и ме „турна“ во светот на возрасните кој што е полн со грижи и обврски, каде што детските игри ти се забранети, каде што се бара сериозност и нов пристап на работите. Во овој свет со секој нов ден детето во тебе полека умира. Но со вложување на голем труд, тоа дете може да се задржи, барем скриено негде длабоко во нас. Е оваа генерација, сама си го убива детето во нив пред било кој да го побара тоа од нив. Стварно не разбирам. Играњето ластик со другарките, ја заменуваат со бркање дечковци за викенд, од 16 години почнуваат со потрагата на господинот „Совршен“, сеуште несериозни навлегуваат во навидум сериозни врски, со несериозни дечки и кога, нормално, таквата врска ќе пропадне, депресијата станува нивен најдобар пријател. Зини земјо, голтни ме. Не се арни. Сериозно. Плачат, рикаат, се трескаат од земја, посегаат по жилети и слични самоубиствени атрибути, па за што да живеат, типот не ја сака, си нашол нова, животот за неа е завршен, па таа него го сметаше за вистинскиот. И одма таа, повеќе не верува во љубов, ќе се замонашува, ќе се ополодува вештачки и ќе остане самохрана мајка.
Дури и по facebook профилите може да се забележи таа генерација! Немора ни да ја пишува годината на раѓање. По сликите, статусите и начинот на кој ја користи facebook социјалната мрежа, ќе ви биде јасно дека се работи за ТАА генерација. Ако видите на слика детско фациче, унаказено со лоша, обилно ставена шминка, сеуште неоформено тело наместено во смешна положба, бидете сигурни дека станува збор за жртва на генерацијата ’96. Секојдневно, постојано објавување на љубовни статуси, животни мисли, нормално, прогуглани, статуси од типот „живот је кучка, ал ја сам веча“, е исто така симптом за оваа генерација. Кога сме кај статусите, смешно е колку се тие само контрадикторни. Во еден момент таа е скршена, полна со болка и очај, а веќе во наредниот таа е силна женска, кучка, лавица и што ли уште не, која е спремна да се соочи со се и која животот ја направил јака и крута. А каква е реалноста? За тоа сите сме свесни!
Не велам дека останатите, помали генерации се поарни, но оваа некако ми се издвојува. Чест на исклучоци, а ги има, лично познавам неколку, но навистина се ретки. Епа ако си сте од ретките, бидете горди на себе, ја правите вистинската работа. Јас не сум нешто постар од нив, но мојата генерација стварно се разликуваше. И во мојата генерација имаше секакви, ама во глобала не бевме како генерацијава на која и го посветувам текстов. Го искористивме детството максимално, можеби и повеќе од што треба, ама барем никогаш нема да се покаам дека нешто сум пропуштил.
Таа фаза од животот заврши, започна некоја нова и по оваа фаза следи некоја следна, но најважно е од секоја фаза да се извлече максимумот.
Le Me, Kokakolicar Eden Nizaeden
Превземено од hajdpark.mk
I feel so old
