На сред пиење кафе мое, џин тоник негов и коњак од Целе

, предложи да одиме на манастир. Кога бе му велам, утре следува одговор, денеска е празникот

. Ајде со такси се затеравме од чаршија до пешачка патека, оди тоа колата и на сред пат Целе вика должен сум јас таму имам ветено потпорен ѕид да правам. Си помислив кај на пола град си му должен и на Господ покусо не остави

. Стрмно нагоре се немав качено 150 години. Ги оставив поганиот јазик и заебаните мисли пред порта па влеговме внатре. Па го видов школскиот внатре едно дете држеше за рака ама изгледа не беше негово кога слегуваше го немаше детето, се испочитувавме кратко и јасно. Го допрев моето чело до икона се помолив три секунди, палевме свеќи надвор поради празникот и големата гужва не беше дозволено внатре. Една, две три, четири за најблиските, петта за тебе друже, шестта иако мислам на тебе не е за тебе за девојката е никогаш за тебе, помина тетка ти за црна блуза прашуваше......
Манастирот божја убавина градба со камен слеговме долу Целе си го позна местото кај што е должен потпорен ѕид да прави, викаше него го чекало. Ајде пешки назад собравме уште една ветрушка со нас па седнавме Стари Град. Јас гладен мнооогу снема струја дома па остана ручекот незготвен, ајде ловечка(шарска) со гарнир, за пиење ништо само обична вода многу пивото ми го подува желудникот и тоа беше.
Сега чекам да се јави да ја средиме и таа работа.
Многу ми е убаво ису смирен како многу ретко пати до сега.