- Член од
- 20 мај 2007
- Мислења
- 1.139
- Поени од реакции
- 153
Кајги,
беше касап надвор. И секако, во главна улога: постарите лица. Да, истите оние што ни проповедаат некој кодекс на однесување, на кои сме научени да им отстапуваме место во автобус, на кои сме „должни“ да им посакаме добро утро/добар ден, дури и ако нашиот ден е по*ран максимално... Се појавуваат раце од никаде, секоја зграпчува што стигне од риби/кифли/сарми/трите, полнат пластични чинии, се тргаат настрана, ставаат капуљача, и се враќаат како други луѓе, за пак да наполнат се' што стигнат со јадење. Видов како се става во џебови, кеси, торби, не видов само дали стави некоја во прслук или гаки, иако и тоа немаше да ме изненади. Некои си одеа накај дома со полни раце, ако не сакаат да си ги наполнат џебовите, мисли му ја ако ги погледнеш попреку од очигледни причини, ќе те стегнат со риба по глава. И на крај остануваат уште сокчињата (си носеа полни, неотворени шишиња дома, mind you), ракијата (се нафрлија како волци на сочен дивеч, а после сите плукаа по тоа колку не чинела), и оганот... Е, за него немам приговор, барем кога си одев, уште гореше... Ако во меѓувреме не му нашле и него друга намена, па да го разграбаат (кога би можеле
)... Толку од реалноста за денес, it's back to Las Vegas' landscape for me... And to tell you the truth, I'm glad for it.
Поз4е.
беше касап надвор. И секако, во главна улога: постарите лица. Да, истите оние што ни проповедаат некој кодекс на однесување, на кои сме научени да им отстапуваме место во автобус, на кои сме „должни“ да им посакаме добро утро/добар ден, дури и ако нашиот ден е по*ран максимално... Се појавуваат раце од никаде, секоја зграпчува што стигне од риби/кифли/сарми/трите, полнат пластични чинии, се тргаат настрана, ставаат капуљача, и се враќаат како други луѓе, за пак да наполнат се' што стигнат со јадење. Видов како се става во џебови, кеси, торби, не видов само дали стави некоја во прслук или гаки, иако и тоа немаше да ме изненади. Некои си одеа накај дома со полни раце, ако не сакаат да си ги наполнат џебовите, мисли му ја ако ги погледнеш попреку од очигледни причини, ќе те стегнат со риба по глава. И на крај остануваат уште сокчињата (си носеа полни, неотворени шишиња дома, mind you), ракијата (се нафрлија како волци на сочен дивеч, а после сите плукаа по тоа колку не чинела), и оганот... Е, за него немам приговор, барем кога си одев, уште гореше... Ако во меѓувреме не му нашле и него друга намена, па да го разграбаат (кога би можеле

Поз4е.