Ф
Флеш
Гостин
Денеска, влегувам случајно во една банка.Земам бројче и застанувам во ред, за на шалтер.Се појавува мое бројче и идам на шалтер секако.Застанувам.Здраво сакам она она бла бла работа .А у мозок ми се пали сјаличе .
Абе девојчево ми е ептен познато.Извинете дали смеам да прашам,многу си ми позната,името да не ти е Симона?! Учеше во тоа основно,сигурен сум дека заедно 8 години учевме!!! Се дружевме доста,имавме заеднички пријател.Многу ми е мило што те стретнав пак.Од основно,се немаме видено.Како си?
Искрено,девојчево многу го сфиѓав,беше супер другарка,дел од детство и меморија.Многу се израдував кога ја стретнав,немаше гужва и мислев кратко муабет да напраиме.
Сики,ме препознаваш? Гром од ведро небо.
Не !

Големо down
Изгубивме контакт зошто се пресели на друго место,доаѓаше у школо да дозаврши година.И имаше пар средби потоа и ја немав видено 14/15 години .
Ептен ми беше драга.
Но највеќе ме разочара што извини не те познавам,да учев таму,но тебе не те знам.Извини .
И после највеќе шо ме изнервира,е тоа што грубо силно ми се нафрли,господине ако е тоа се,пријатно
Највеќе ме нервира фактот што учевме 8 години,заедно градинка,сум бил кај нејзе 100х дома,живееше 300 метра од мое место.Кажано од пелени.
И оној македонски синдром се појавува одма.Заедно сте деценија,ќе помине година дена и не се знаеме на улица туку така,ни здраво,дури и комшија ми е.Исто и средно.Учите 4 години,се стретнувате на улица или автобус,повторно истото.Туѓинци.Сме биле на роденден,слава,кафичи било што и се забораваме после.
Поентата ми е што не цениме пријателство,близок човек.Го забораваш,како ништо не се 10 години,испаѓа изгледа се е од интерес.За момент тука сме,за иднина забораваме се.Не цениш. Девојчево го сакав,убаво ми беше со нејзе,но како ладен робот да немаш емоција и забораваш е не,не.Лошото е што има многу роботи вакви во Македонија.Македонски синдром .Забораваш роднини и пријатели.Порано роднини одевме кај секој,денес не знам ни кој ми е братучед,освен на свадба здраво и на погреб здраво....
Абе девојчево ми е ептен познато.Извинете дали смеам да прашам,многу си ми позната,името да не ти е Симона?! Учеше во тоа основно,сигурен сум дека заедно 8 години учевме!!! Се дружевме доста,имавме заеднички пријател.Многу ми е мило што те стретнав пак.Од основно,се немаме видено.Како си?
Искрено,девојчево многу го сфиѓав,беше супер другарка,дел од детство и меморија.Многу се израдував кога ја стретнав,немаше гужва и мислев кратко муабет да напраиме.
Сики,ме препознаваш? Гром од ведро небо.
Не !


Големо down


Но највеќе ме разочара што извини не те познавам,да учев таму,но тебе не те знам.Извини .


Највеќе ме нервира фактот што учевме 8 години,заедно градинка,сум бил кај нејзе 100х дома,живееше 300 метра од мое место.Кажано од пелени.
И оној македонски синдром се појавува одма.Заедно сте деценија,ќе помине година дена и не се знаеме на улица туку така,ни здраво,дури и комшија ми е.Исто и средно.Учите 4 години,се стретнувате на улица или автобус,повторно истото.Туѓинци.Сме биле на роденден,слава,кафичи било што и се забораваме после.
Поентата ми е што не цениме пријателство,близок човек.Го забораваш,како ништо не се 10 години,испаѓа изгледа се е од интерес.За момент тука сме,за иднина забораваме се.Не цениш. Девојчево го сакав,убаво ми беше со нејзе,но како ладен робот да немаш емоција и забораваш е не,не.Лошото е што има многу роботи вакви во Македонија.Македонски синдром .Забораваш роднини и пријатели.Порано роднини одевме кај секој,денес не знам ни кој ми е братучед,освен на свадба здраво и на погреб здраво....