Се приближувам до моите соништа затоа што ноќите во Белград не ми бегаат.
Се чувствував толку живо и исполнето во тој град, видов сè што некогаш сум посакал таму. Клубовите, ноќните градски погледи, луѓето, енергијата, богатството. Никогаш не сум се чувствувал поживо никаде на друго место. Белград ја има таа искра, атмосферата на ноќите во Мајами, високите згради што светат под небото, ритамот на животот што едноставно се чувствува како што треба. Модерен е, но традиционален, таа совршена мешавина од Западна Европа и Балканот. Знам дека наскоро ќе живеам таму. Не е прашање дали, туку само кога.
Ниту еден друг град не ме привлече на ист начин. Сум бил во Солун, во Цирих, во Виена... но ниту еден од нив не ме погоди исто. Виена и Цирих можеби се убави, но не се чувствувам како да припаѓам таму. Белград, сепак ја чувствувам неговата привлечност како веќе да ме вика.
Сè уште се сеќавам кога сè започна, кога работев сам во таа куќа во селото затоа што домот беше премногу хаотичен. Но сега, кога се осврнувам наназад, си мислам дека таму започна сè. Тоа беше моментот кога сè почна да се менува. Не ми е судено да останам тука. Создаден сум за повеќе. За нешто поголемо.
Ете затоа децата си бегаат, не сакаат секоја неписмена будала да те трти за сина пара!
