Никогаш, никогаш нема да сфатам како на татко ми толку многу му се збори секое сабајле.

Секое сабајле истиот муабет. Уште не станат, и' се жали на мајка ми: Ту бре жено, што домаќинка ќе беше? Наместо да ми донесеш доручек во кревет, онака како од филмовите, па да напраиш торта на пет спрата со лифт, па торта со ред тулумби, ред баклава, ред тулумби... па криво пиле каша. Туу бре, што домаќинка ќе беше. Она ми била домаќинка...
Мајка ми фатила прозори да брише, он: Жено, ти мене ме слушаш? Те слушам. Ако ме слушаш, знаеш да скокаш? Е па ај скокни. Кај те земав, кај се запустив. Убав ќе си останев, млад. А со тебе, види, остарев. Како ли само ме залажа... Ама кај ќе најдам жена како тебе... переш, чистиш, работиш... а бе како тебе жена нигде нема, еееј. Освен... на канта пазар.
И стандард пред спиење, ќе почне: Јас сега ќе си легнам, ќе ве замолам за најголема деконцентрација.

Ајде жено, сега една приказна да ми раскажеш. За волкоот, за црвенкапаа... Ајде, ајде, побрзо да заспијам.

Кој не го знае, ќе си помисли којзнае колку ја малтретира мајка ми.

Интересно е дома, во секој случај.
Ја иначе арна... не баш арна, грло ме корне. Али ќе си помине.

Вчера само што ги одвоив белките од жолчките, да направам торта, се расипа миксерот. Рака ми отпадна рачно дур ги смутив.

Денес правев мантии, демек да искористам време у кујна, после ќе се „убијам“ од учење од наредна недела.

Сама се лажам, сама си верувам.

И ај чао.
