„Спознанието“, „Вистината“ и слични концепти, може да немаат никакво значење надвор од нашиот Ум. Самото „значење“ можеби е само човечка направија.
Заглавени сме со јазикот и филозофскиот скептицизам.
Во инженерството, многу модели кои у рамките на научниот модел (да не идеме подалеку), се неточни, се користат бидејќи функционираат и грешките кои постојат при апроксимирање на некои вредности кои ќе ги земеме за точни, се стандардни и занемарливи. Моделот функционира, ама не е точен. На крај краева, у инженерството све се дискретизира со определена точност, пошто нема поента да се работи со континуирани вредности, не е практично.
Прагматизмот сам по себе е во доменот на етиката. Ние „треба“ да го користиме тоа што функционира за нас без разлика дали тоа е некаква „Вистина“ или не. Од епистемиолошка перспектива, сме у ќор сокак.
Исто така, ризично е да кажеш дека „науката функционира“. Науката функционира во определени рамки, не знаеме дали функционира секаде, секогаш (проблемот на Хјум) и на секое ниво на големина.
Според мене, науката е развиена како алатка од нас, пошто сме еволуирани така и на ова ниво, ова ни ги зголемува шансите да опстанеме. Кога допираме до некои поосетливи структури кои се ван нашата логика и методологија, остануваме со тулето во раце. И ја сум за користење на науката пошто за нас работи, ама тука завршуе муабетот.
