Да се биде, значи да се биде забележан

[Kvendolin]

Сега јас да Ве прашам онака филозовски мислите ли дека постоите и дали треба да сме забележани за да сватиме дека постоиме.Што би рекла по народно што да сторам за да останам запаметен?Зарем потребно е сето тоа?Потребно ли е самодокажување?Или се правам за да оставам трага на моето битисување...

Ова овде кога би го додале на изреката на Рене „Мислам,значи постојам”тогаш би почнале да се вртиме во круг!

И едното и другото е постоење само по себе, разликата е во интензитетот на тоа постоење. Постоење и перцепирање по мои сопсвени и индивидуални критериуми (изолирано постоење)-е еден тип на постоење. Претежно мисловно и субјективно.
Другиот тип на постоење е доживување на себе и своите постапувања преку другите и натпреварување со нив. Џанам пообјективно, не мора да значи.
Суштината на прашањето допира до еден од обидите да се дефинира смислата на животот. А тоа е пази сега, (колку досаден коментар релативно и индивидуално. Ама и не е ако си голем философ, кој ќе биди убеден како е работата, или барем ќе си истера една философска концепција.
Јас -философот сум практична и буквална и не мислам дека ако некој не ме збележал дека не постојам. Луѓе кои не постојат, најверојатно и ме оговараат. Ама ќе се сложам дека постојат енергетски нивоа на постоење (си уфрлив термин). Некој постои повеќе, некој помалку.

 

[MakedoN_Ares]

Повеќе би се сложил со Џорџ Беркли, бидејќи забележани се сигурните во себе, оние кои не се плашат од нивните постапки, и оние кои имаат доток на постојана „позитивна“ енергија.