E a to sakav da kazam deka cel zivot e cekanje
и само така можиш да го имаш она што го сакаш.Можиш ако сакаш , со тек на време и ти можиш да успејш тоа да го постигниш
а ако веруваш во себе и во она што сакаш да го постигниш , ќе го постигниш сигурно, тоа е реалноста не зборувам јас за нешто не реално како надежта.
Во последно време заклучив дека цел живот ни врви во чекање.
Кога сме мали чекаме да ни ја купат омилената играчка, чекаме да порастиме, потоа кога ке почниме на училиште чекаме што побрзо да завршат часовите па што побрзо да дојди распуст, чекаме да видиме резултати дали сме се запишале во средно, и пак чекаме да поминат часовите и се така чекаме , потоа чекаме да се запишиме на факултет, или дали ке не примат на работа, чекаме да ни се родат деца, итн итн и на крајот кога ке неможиш веке да се движиш бидејки си остарел од чекање и чекаш да умриш бидејќи ти е смачено од чекање.
Ова ти е прав Едгар Алан По начин на прифаќање на нештата, на животот во целина. Тука не мора да се работи за депресија, пред се е поинаков начин на перцепција и доста зависи од моменталната психичка состојба, може да биде меланхолија, да сакаш пак да бидеш дете и да уживаш во животот така како што знаат само децата, моментална разочараност итн. Во такви моменти, ако имаш писателски аспирации се раѓаат најголемите идеи, додека во моменти на комплетна среќа неможете да завршите една обична задача.Во последно време заклучив дека цел живот ни врви во чекање.
Кога сме мали чекаме да ни ја купат омилената играчка, чекаме да порастиме, потоа кога ке почниме на училиште чекаме што побрзо да завршат часовите па што побрзо да дојди распуст, чекаме да видиме резултати дали сме се запишале во средно, и пак чекаме да поминат часовите и се така чекаме , потоа чекаме да се запишиме на факултет, или дали ке не примат на работа, чекаме да ни се родат деца, итн итн и на крајот кога ке неможиш веке да се движиш бидејки си остарел од чекање и чекаш да умриш бидејќи ти е смачено од чекање.
и јас кога го читам сега ова некако ми е празно сум сакал нешто да кажам ама не сум докажал, а темата е отворена за да се дискутира на неа , што ако отвориш одредена тема и не го напишиш твоето мислење за тоа , нормално нема да има дискусија
Tемава баш ми е погодена и јас имам размислувано за ова... наместо да уживаме сега во тоа што го имаме, ние мислиме кога ќе помине.. Јас имам и уште еден сличен проблем кога ке започне нешто одма мислам на крајот кога ќе му дојде. И наместо да се радувам или уживам, тешко ми е што знам дека ќе заврши
чекањето можи да биди оптимистичко и да мислиме дека нема никогаш да заврши , реално дека еден ден навистина ќе заврши кога ќе му дојди времето или песимистичко дека одма ќе заврши затоа што се што е добро кратко трае. Во последно време заклучив дека цел живот ни врви во чекање.
Кога сме мали чекаме да ни ја купат омилената играчка, чекаме да порастиме, потоа кога ке почниме на училиште чекаме што побрзо да завршат часовите па што побрзо да дојди распуст, чекаме да видиме резултати дали сме се запишале во средно, и пак чекаме да поминат часовите и се така чекаме , потоа чекаме да се запишиме на факултет, или дали ке не примат на работа, чекаме да ни се родат деца, итн итн и на крајот кога ке неможиш веке да се движиш бидејки си остарел од чекање и чекаш да умриш бидејќи ти е смачено од чекање.
