Не знам од каде да почнам

кога се работи за оваа тема кај нашата младина може еден роман да се напише.
Првенствено за оваа апатија придонесе самиот систем-партиски кој проголта генерации и генерации од 1991 наваму. Луѓето кои беа мотивирани да добијат своја независна држава мислам дека повеќе или не се мотивирани или повеќе не се во МК.
Лошата приватизација, стандардот, партиите кои се навлезени во секоја клетка на опшеството ги направи младите да бидат незаинтересирани, да си го гледаат само својот двор и толку. Многу пробаа да променат веднаш наидуваа на кинески ѕид и секој си рече : не фала ,до тука можев да избуткам сега чао засекогаш.
Тоа е едниот елемент другиот елемент се и родителите. Некако родените од 1990 наваму се подучени од родителите да не прифаќаат секаква работа, да бидат партиски пудлици, да лепат плакати за минималец работа без при тоа да размислат доколку на твојот син му е добро мора и на синот на соседот да му е добро за и тој да остане тука, а не да бега во Германија за твојот син да работи државно до пензија.
Дебелото ЈАС ги направи луѓето затворени, погледнете во автобус седат еден до друг или во воз сеедно никој со никој не разговара некоја тема да се отвори да има некаква позитива, како да се плашиме дури и од своето огледало СТРАШНО.
Апатијата луѓе не е падната кај нас од Марс, таа со години и години живеела но сега последниве 2 децении мислам дека ескалира на најјако едноставно нема жар помеѓу луѓето ни за спорт ни за музика никакви таленти не се развиваат, едноставно не сакаат ништо младите ни да започнат со работа, образование, семејство итн.
Мое мислење СИСТЕМОТ е крив уништи генерации, систем од кој нема да се опоравиме.