Што е смислата на постоењето?

  • Креатор на темата Креатор на темата Ipsissimus
  • Време на започнување Време на започнување
Јас не барам смисла на живот. Од време на време добивам смисла за живот, па после извесно време полека ја снемува смислата. Па после ми дојде некоја друга смисла на живот, и таа смисла се губи после извесно време. И така од ден за ден.
 
типично мислење дека емоциите можат да се развијат со интелектот
реалноста е
интелектот многу често работи погрешна работа., на емотивниот центар

а да тој кој не е силен всушност има поразвиен емоционален центар, многу ретко врши погрешна работа
Типично мислење на ''ништо не те разбрав''.:вонзем: :coffee:
 
:cuc:
Уште да ни кажеше како тоа да го направиме и ќе те верувавме дека веруваш во бога.
Бог да не ти го разви умот? :facepalm:
каде реков дека ми е развиен умот или нешто друго
 
зависи од кој аспект гледаме
од психолошки би била да се спознаеме себеси
А кои други аспекти постојат?
--- надополнето: 21 јули 2012 во 12:49 ---
Јас не барам смисла на живот. Од време на време добивам смисла за живот, па после извесно време полека ја снемува смислата. Па после ми дојде некоја друга смисла на живот, и таа смисла се губи после извесно време. И така од ден за ден.
Потполно се слагам...
Ова е едно од најрелистичките видувања на смислата според мене
 
Понекогаш каузалноста на настаните кои верижно еден на друг се надоврзуваат знае да не подведе во заблудение дека и се има смисла.
Оваа филозофска замка е примамлива за сечиј мозок бидејќи одговара на најчесто поставеното прашање. Корените на овој феномен веројатно лежат
во способноста/потребата на човекот да пронаоѓа шеми и патерни дури и онаму каде што нема никаков смислен ред.
Одговорот на прашањето, "А зошто луѓето паѓаат во таа замка?" е поврзан со генетската структура на нашиот вид. Имено, многу научници вклучувајќи го и Саган имаат поставено солидна хипотеза која вели дека овој феномен, кој јас би рекол дека е вид на пареидолија, се појавил кај луѓето како вид средство при концептот на преживување во склоп на сочувување на ордата. Оваа карактеристика им помагала на нашите предци да се снаоѓаат во тешки временски услови со значително намалена видливост, распознавање и разоткривање на прикриена непријателска орда и слично.
По долга еволуција, потребата да се најде смисла и шема во се што гледаме е остаток од тие времиња.
 
Сите ќе те заборават и тоа дефинитивно кога и тие ќе бидат заборавени......на тој начин нема да станеш вечен.
Само прашање е дали ти би сакал, и што би сакал?
Човек што би сакал вечност(живот) никогаш не би се помирил со фактот.....нешто во стилот со пандорината кутија.
Тоа што ти сакаш да се памети е илузијата која си ја создал и со која си се идентификуваш...толку е просто што би се смеел три дена кога би осознал.
Јас не спомнав во мојот прв пост никаде вечност. Сакав да оставам нешто кое ќе живее по мојата смрт, а никаде не спомнав вечност. Периодот можеби е 10 години, можеби 20, можеби 50............ и не е така битно.

a aко мислиш на цитираното, т.е вториот пост, и онака не бев озбилен за неозбилна работа
 
Јас не спомнав во мојот прв пост никаде вечност. Сакав да оставам нешто кое ќе живее по мојата смрт, а никаде не спомнав вечност. Периодот можеби е 10 години, можеби 20, можеби 50............ и не е така битно.

a aко мислиш на цитираното, т.е вториот пост, и онака не бев озбилен за неозбилна работа
Нешто?
Па ти нон стоп оставаш нешто...бос по песок кога одиш да речеме, или тоа не се брои. Сакаш да биде нешто за кое некој би кажал, ееее ова го остави турвиор?
 
Нешто?
Па ти нон стоп оставаш нешто...бос по песок кога одиш да речеме, или тоа не се брои. Сакаш да биде нешто за кое некој би кажал, ееее ова го остави турвиор?
Не да каже некој било кој на пример кој би бил неблагодарен за оставеното, тој некој да биде поврзан со мене, доволно би било, доколку не е поврзан со мене да биде благодарен на истото, повторно доволно би било. Да речи е ова го остави тој, благодарен му сум, да го користи нештото, рационално да го употреби, да задоволи некаква потреба негова.
 
Не да каже некој било кој на пример кој би бил неблагодарен за оставеното, тој некој да биде поврзан со мене, доволно би било, доколку не е поврзан со мене да биде благодарен на истото, повторно доволно би било. Да речи е ова го остави тој, благодарен му сум, да го користи нештото, рационално да го употреби, да задоволи некаква потреба негова.
И што кога и он ќе умре?
Ќе се изгуби смислата за постоењето?
 
И што кога и он ќе умре?
Ќе се изгуби смислата за постоењето?
Koга тој ќе умре, здравје има некој по него, па така идат неколку генерации и тука завршува мисијата да речам, тука завршува мојата смисла на постоење. Тоа е за мене една верзија на смисла на постоење, во сегашно време, во овој момент, со ова познавање и размислување кое го имам во моментов. Понатаму можеби би се појавиле со самиот тек на време доколку го дочекам нови смисли, можеби некои подобри верзии на оваа првава смисла, надоградени, оставам времето да помини.
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom