Димо Хаџи Димов

[Andonov Bale]

Димо Хаџи Димов (Горно Броди, Серско, Егејска Македонија, 19 февруари 1875 [1] - Софија, Бугарија, 13 септември 1924) е македонски социјалист, член на ВМОРО и идеолог на нејзината левица.
Бил учесник во борбата кај Баница, на 4 мај 1903 година кога животот го загуби апостолот на македонското национално-ослободително движење Гоце Делчев. По поразот на Илинденското востание застана на страната на прогресивната левица на ТМОРО, а во времето на Младотурската револуција разви активна идеолошка дејност и беше еден од иницијаторите за создавање на Народната федеративна партија на чело со Јане Сандански.

„Ве повикувам во името на Гоце за да ни послужи тоа име како моќна повелба за нашето единствено чувствување како Македонци и за целосно и сестрано откинување од ноктите и мрежата на онаа политика, чии носители најмногу придонесоа за раскинувањето и за новата трагедија на Македонија и кои и денес продолжуваат преднамерно да всадуваат несогласија и конфликти меѓу нас, за да не бидеме во состојба да ја одбраниме Татковината од нови заговори и од нови предавства. Сите по патот на Гоце! Сите под едно знаме, неговото знаме!“

„Со притисок и заплашување бугарската официјлна политика се мачи да го парализира во македонскиот народ неговиот инстинкт за самозапазување, да го задуши и умртви никулецот на оние идеи што би го спасиле од непријателската поделба, да ја убие онаа моќна и жива формула што сама по себе родува во неговата свест и во неговата душа, формула за запознавање на неговата целост како самостојна државна единица на Балканот. Тоа чувство, таа вест, таа решеност, што се заеднички за целиот македонски народ, се во целосна противречност со целите на бугарската политика. И ако таа успее да ја задржи во заблуда бугарската општествена свест, ќе изврши еден нов и тежок злочин и спрема македонскиот и спрема бугарскиот народ“.

 

[Andonov Bale]

Рани години

Семејството на Хаџи Димов во 1879 година, бегајќи од турскиот аскер, се доселува во Дупница, Бугарија. Димо основно училиште завршува во Дупница, а во 1891 година се запишува во Педагошката гимназија во Ќустендил. Таму ќе потпадне под влијание на својот учител Ефтим Каранов кој ќе ја разгори неговата љубов кон помагање на сиромашните. Со завршување на училиштето (1895 година) ќе учителствува во Дупница преокупиран со социјалистичките идеи и ослободување на својот народ.
Социјалист и национален деец

Во редовите на ТМОРО се вклучува во 1896 година. Се спријателува со Јане Сандански за кого, според кажувањето на Иван Харизанов, Димо Хаџи Димов претставува духовен учител, кој „како брат се грижеше за него“.
Од 1901 година Хаџи Димов се вклучува поактивно во македонското ослободително движење. На забелешките во социјалистичките кругови дека движењето е буржоаско по својот карактер, Хаџи Димов возвраќа дека социјалистите треба да учествуваат во него за да го отстранат негативното влијание на буржоазијата и да го постават на здрави основи.
Во судирот помеѓу Внатрешната организација и Врховниот комитет Хаџи Димов застанува категорично на страната на Внатрешната организација.
Баница

Во договор со Гоце Делчев, тој во јануари 1903 година заминува со четата на Борис Сарафов за Македонија. По неколку месеци, на 3 мај пристига во селото Баница за да се сретне со Делчев. Следниот ден турската војска го напаѓа селото и во битката загинува Делчев. Хаџи Димов успева да се извлече и кон крајот на мај се враќа во Дупница.
Идеолог на левицата на ВМОРО

По Илинденското востание заедно со Јане Сандански и Ѓорче Петров застанува против врховистите. Се профилира како истакнат претставник на левицата во ВМОРО. Учествува во организацијата и уредувањето на органот на ВМОРО „Револуционерен лист“ од јуни 1905 година во која се формираат најсуштинските цели на внатрешната организација наспроти целите и задачите на Врховниот комитет. На Рилскиот конгрес Хаџи Димов е избран и за уредник на овој весник.
Во 1908, во времето на Младотурската револуција заминува за Солун развива активна идејна дејност и беше еден од иницијаторите за создавање на Народната федеративна партија. Целите на оваа партија се Македонија да се оформи како одделна самоуправна државно-правна единица т.е. турската империја да се реформира како источна федерација и наместо вилаетите од националните провинции да се формираат самоуправни области како: Македонија, Албанија, Ерменија.
Во Солун Хаџи Димов останува до јануари 1909 година, кога се враќа во Софија и се вработува во Министерството за земјоделие. Прва балканска војна
По Првата балканска војна Димо Хаџи Димов бил подофицер во 14-и пешадиски македонски полк на Седма пешадиска рилска дивизија на бугарската армија. Учествува во битките за Царево село и Кочани.
Привременото претставништво на бившата ВМРО

По Првата светска војна Хаџи Димов заедно со Ѓорче Петров и соработниците на Јане Сандански се организираат во борба за извојување на автономна и обединета македонска држава. Во ноември 1918 година оваа група излегува со Декларација во која ги изложуваат своите погледи околу Македонија, а потоа Хаџи Димов погледите изложени во Декларацијата ги доразвива во својата брошура „Назад кон автономија“.
На 9 март 1919 година е објавен Апел до македонското население и емиграцијата во Бугарија. Хаџи Димов е еден од 19-те потписници на Апелот и влегува во шестчленото „Привремено претставништво на бившата ВМРО“ што е формирано на состанокот на кој е усвоен Апелот.
По неповолните резултати од Версајскиот договор, активноста на Привременото претставништво опаѓа. Бугарската комунистичка партија преку Хаџи Димов се обидува да го подведе Претставништвото под свое влијание, но не успева во намерата поради противењето на останатите членови и пред се на Ѓорче Петров. Соочено со ваква ситуација, кон крајот на 1919 година Претставништвото се самораспушта.

 

[Andonov Bale]

Во партиските редови

Од крајот на 1919 година Хаџи Димов се вклучува во активностите на Бугарската комунистичка партија околу емигрантите во Бугарија. Станува секретар на тогаш формираната Централна емигрантска комисија и уредник на „Ослободување“. Во 1921 година партијата решава да го создаде Емигрантскиот комунистички сојуз, во кој Хаџи Димов продолжува да игра важна улога.
Како партиец и македонски деец, тој го популаризира делото на Советскиот Сојуз, и ја поздравува победата на Октомвриската револуција, ја разобличува бугарската реакција и им го покажува на македонскиот народ спасителниот пат на социјализмот. „Советска Русија допрва има да игра улога на Балканот и Европа, од која улога победените и поробените народи можат да очекуваат само заштита, само помош, само ослободување.“
По задушувањето на Септемвриското востание, поголем дел од раководството на Бугарската комунистичка партија е затворено или емигрира од Бугарија. Во такви услови е избрано ново привремено раководство на партијата, при што Хаџи Димов е избран во Контролната комисија. Станува и комунистички пратеник во бугарското Народно собрание. Во мај 1924 година влегува и во Централниот комитет на партијата.
Убиство

Сите овие активности на Димо Хаџи Димов ќе го доведат во судир со бугарската власт и со автономистичката ВМРО. Заканите кон него стануваат се почести.
По убиството на Тодор Александров десницата на македонското движење се одлучува многукратно да се одмазди. На состанокот со левицата што е закажан за 12 септември 1924 година во Горна Џумаја настанува колеж на многумина истакнати левичари. На оваа средба требало да дојде и Хаџи Димов, но тој сепак не дошол. Но тоа не му помага да го избегне убиството. Веќе следниот ден, попладнето, Хаџи Димов е убиен од страна на Владо Черноземски на улиците на Софија.
Закопан е на софиските гробишта до секретарот на ЦК БКП Тодор Петров и, согласно своите атеистичко уверување, без верски обреди.

http://www.4shared.com/file/137055254/e16164e/Dimo_Haci_Dimov.html
оваа е неговата книга Македонското прашање

 

[Kasnakoski]

Интересна директива од книгата на Димо Хаџидимов - стр.154-156 од ПДФ фајлот на АндоновБале.

 

[Andonov Bale]

игнорирање

асма каренко

 

[Kasnakoski]

Игнорирањето е неприфатливо.
Се бара објаснување.

 

[Misirkov]

:pos2:

Димо Хаџи Димов им објаснува на потатарените:

“ Ако народите имаат право самите да ја определат својата судбина,
македонскиот народ исто така го има тоа право и за опредевлувањето
на својата судбина нема зошто да ги праша Бугарија, Србија и Грција,
туку пред се’ себе и само себе. “


.