Го прочитав последново цело. Каков живот имал човеков и колку се трудел за Македонците и Македонија, ме остави без зборови, не само тој туку и пријателите за кои зборува. Секоја чест!With the exception of a brief period following World War II, the Bulgarian government has officially denied the existence of a Macedonian nation . Since 1948, however, its policy toward the Macedonians in Bulgaria has been one of forced assimilation into mainstream Bulgarian society.
The Greek government has also consistently denied the existence of both a Macedonian nation and a Macedonian minority in northern Greece and has adopted a policy of assimilation toward the Slavic-speaking inhabitants of Greek Macedonia. After 1913 all Slavic personal and place names were Hellenized, and all evidence of the existence of Slavic literacy was destroyed. As a result of the population exchanges which took place between Greece and Bulgaria, as well as Greece and Turkey in the 1920s, the number of people in Greek Macedonia who had a sense of Greek national identity increased substantially.
Under the Metaxas dictatorship of 1936-40, repression of the Slavic speakers, who by this time had increasingly begun to identify themselves as Macedonians, was particularly severe: people who spoke Macedonian were beaten, fined, and imprisoned. After the Greek Civil War (1946-49), in which many Macedonians supported the unsuccessful Communist cause, some 35,000 Macedonians fled to Yugoslavia and other countries in eastern Europe under extremely difficult circumstances (Kofos 1964:186). In the decades that followed, conservative Greek governments continued this policy of coercion and assimilation, perhaps the most egregious examples of which were the "language oaths" administered in several Macedonian villages, which required Macedonians to swear that they would renounce their "Slavic dialect" and from then on speak only Greek (Pribichevich 1982:246).
....because of the fierce opposition mounted by Greece to what Greeks claim to be the misappropriation by a Slavic people of the name Macedonia, a name that "was, is, and always will be Greek."
by Loring M. Danforth
Destination Prespa, March 1948:
Where a young golden haired future Alexander the Great or a dark haired black bearded Krali Marko might have roamed the Pindus Mountain range, north of Mt Olympus, galloping across the Vicho and Gramos mountains in western Macedonia, in 1948 there echoed the sounds of shuffling, trampling feet of columns of young children.
In the cool, wintry early spring of 1948, led by designated Partizan ‘pied pipers’, toddlers and children, ages 2 to 14,began a long and winding treacherous journey away from the sights and sounds of war still exploding in their mountain village homeland.
Fearful and bewildered, they were taken from their villages to walk for days and nights, not understanding why or knowing when or if they’d ever return. Wailing wearily on their Macedonian trail of tears, lifting tiring toddlers in their arms, older brothers and sisters heisted them onto their backs to carry them as older siblings are wont to do.
Only the forested mountains, intersected by small creeks, barren meadows and sloping valleys, marked the exodus of these anonymous children of a fragmented and forgotten Macedonia.
http://www.macedonian.org/Documents/TAlusheff_Speech.pdf
REMEMBER YOUR NAMES, CHILDREN; REMEMBER WHO YOU ARE; and most importantly, remember where you came from, or you will not know, to where you’ll go.
Егзодусот на Македонците од Грција
- Креатор на темата alex macedonian
- Време на започнување
F
FallenHypaspist
Гостин
Нз колку ќе се успее да се организира тоа...ипак предлагам масовно да се вклучиме на форумот на баракопедиа??..Тој форум го разгледува цела Америка...та и др делови од светот...добро ќе биде да ги избрукаме грциве таму, оти остро брукаат се што е за Македонија таму...
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Гардијан“ ги брани децата-бегалци
Британскиот весник „Гардијан“ застана во одбрана на децата-бегалци кога околу 600 од нив во август 2003 година ги посетија родните места по декретот на грчката влада кој важеше само 20 дена. „Никој нема платено повеќе за гревовите на своите татковци отколку децата од Македонците од Егејска Македонија, кои се бореа со комунистите за време на војната од 1946 до 1949 година. Повеќе од половина век подоцна борбата што ги спротивстави левичарите и владините сили поддржани од Запад се' уште не е заборавена. ’Опасната‘ желба на македонското малцинство да формира автономна држава за време на војните дури и сега предизвикува сомнежи. Во земјата во која се учат луѓето да веруваат во нејзината етничка чистота, неетничките Грци се' уште иницираат непријатни прашања околу хеленскиот идентитет“. Ова го напиша Хелена Смит, новинарка на британскиот весник „Гардијан“, која во август 2003 година заедно со Ѓорѓи Доневски, претседател на Светската организација за децата-бегалци, го посети неговото родно место Бапчор.
Нарекувајќи ја нивната посета „горко-слатко враќање на загубените жртви од Граѓанската војна“, Смит напиша: „Од август околу 600 протерани Македонци, сега постари лица, раселени низ земјите од поранешниот комунистички блок, Австралија и Канада, тргнаа во иста одисеја. Многумина стравуваа дека нема да доживеат да ја раскажат својата сторија“.
Таа констатира дека одбивањето на Грција да го прифати постоењето на какво било малцинство, освен муслиманската популација во Тракија, донело огромни проблеми за етничките Македонци. „Од 1913 година, кога нивните земји беа присвоени од Отоманската Империја и инкорпорирани во модерната грчка држава, тие знаеја само за тешкотии. Македонските имиња на градовите, селата и на реките беа променети, додека Атина ја спроведуваше политиката на принудна асимилација“, пишува „Гардијан“.
Хелена Смит ја пренесува и изјавата на Панајот Димитрас, портпарол на Хелсиншкиот комитет на Грција, кој вели: „Грчкиот идентитет е изграден на митот дека секој Грк зборува грчки и е ортодоксен христијанин по религија. Овие луѓе го урнаа тоа. Според модерните европски и меѓународни стандарди за човекови права, начинот на кој Грција ги третира нив е за осуда“.
„Она што најмногу ги лути протераните е дека на етничките Грци кои станаа политички бегалци им беше дозволено да се вратат со амнестијата од 1982 година. За многумина отстапката дојде премногу доцна. На најмалку 150 етнички Македонци им е забрането да влезат во Грција поради тоа што не ги замениле македонските имиња на родните места во нивните пасоши со грчки. Нивните патни исправи сега се со црн печат под кој го пишува зборот ’непожелен’“, им ја соопштува на своите читатели драмата на Егејците која се' уште трае.
************************************************************
************************************************************
Bittersweet Return for Greek Civil War's Lost Victims
Greece is allowing ethnic Macedonians exiled in the 1940s to revisit their homes for the first time. Georgi Donevski has fought the memory of being forcibly marched out of Greece for longer than he cares to remember.
Georgi Donevski has fought the memory of being forcibly marched out of Greece for longer than he cares to remember.
He was wrenched from his parents, taken from his village in the dark and forced to trek across the mountains. It was March 30 1948, the height of Greece's brutal civil war, and he was a boy of 12.
But this summer something extraordinary happened: after 55 years of enforced exile, of being stripped of his Greek citizenship and property, Mr Donevski, now a Macedonian, was finally allowed to return to the place of his birth.
Like other child refugees taking advantage of a decree that temporarily allows them into Greece until the end of this month, he was reunited with relatives and friends. He even got to see his beloved home village, but the trip was not easy.
No one has paid more for the sins of their fathers than the children of Greece's Slavonic-speaking Macedonians, who fought with the communists during the 1946-49 war. More than half a century later, the struggle that pitted leftists against the western-backed government forces has not been forgotten. The Macedonian minority's "treacherous" desire to carve out an autonomous state during the war raises suspicion even now.
In a country taught to believe in its own ethnic purity, the non-ethnic Greeks still raise uncomfortable questions about Hellenic identity. The suspicion was all too evident when Mr Donevski handed in his Macedonian passport at the Niki frontier post. "What's your name?" the border guard barked.
"My name is Georgi," said Mr Donevski, who runs the Skopje-based world organisation of refugee children from Greece.
"No, your Greek name!"
"I think it's Giorgos Antoniou, but I have not used it since I left your country in 1948."
"And your birthplace?"
"Baptchor," he beamed, using the Slav name for his ancestral home.
"There is no Baptchor" the guard said. "There never was a Baptchor. There is only the Greek village Pimenikon. I will give you a visa to visit Pimenikon."
And with that, Mr Donevski came home. He wept as he stood under the border control's cavernous tin roof. No moment, he said, had ever been sweeter.
"This is history. I can't believe it. Greece, my birthplace Greece, the land of my ancestors. I've longed for this moment, I've dreamed about it for 55 entire years."
Since August around 600 Macedonian exiles, now elderly and scattered across the former communist bloc, Australia and Canada, have embarked on the same odyssey. Most had feared they would not live long enough to tell the tale.
"They are the civil war's innocent victims," said Greece's deputy foreign minister, Andreas Loverdos. "This is a humanitarian measure, a first step towards righting the wrongs of the past."
Athens' reformist government hopes the concession will not only help bury the legacy of ill-feeling from the civil war, but go some way towards making Greece a more diverse, democratic society. Under the decree, the political refugees, who also include Macedonian civil war guerrillas, can visit Greece "for a period of 20 days".
Human rights advocates hope the temporary lifting of the ban will lead to the eventual repatriation of the exiles. For Mr Donevski, who has campaigned for the right of return, it is not a moment too soon. He had never forgotten the Greek mountain village of Baptchor.
"I've written to Nelson Mandela, Bill Clinton, Fidel Castro, the Greek, Macedonian and British parliaments insisting there is no law in the world that says children are to blame for what their parents do," he said. "We weren't fighters, we were taken across the border by partisans.
"I was 12, the youngest of five children, and I didn't want to go. But the government forces were advancing and bombing all the [Slav] Macedonian villages so the partisans decided to put us in groups with 'mothers' at the helm. Some were just toddlers. We walked and walked through the night until we saw these little bright lights ... They were the cigarette tips of the Yugoslav guards beckoning us across the border."
It would be three decades before Mr Donevski's immediate family was reunited. Like all those who sought sanctuary behind the iron curtain, the Donevski children were raised in state orphanages. "What happened to us was common. I was sent to Croatia, my two brothers went to Uzbekistan, my sisters ended up in Romania and my parents in Poland."
When they were eventually reunited in 1978 they did not recognise each other.
Forced assimilation
The refusal of Greece to accept the existence of any minority other than a Muslim population in Thrace brought immense difficulties for ethnic Macedonians. From 1913, when their lands were snatched from the Ottoman empire and incorporated into the modern Greek state, they have known only hardship. Macedonian names of towns, villages and rivers were changed as Athens pursued a policy of forced assimilation.
In 2000 several leading members of the Macedonian minority were put on trial for the public use of their mother tongue.
"All our problems started when the Greeks came," said Maria Buntevska, 72, a former partisan who has lived in Bitola, southern Macedonia, since fleeing Greece.
"They wouldn't even let me speak to my mother in Macedonian because it was a 'dirty language'," she said. "I have vivid memories of my grandmother being made to learn Greek at night school when she was in her late 80s."
Suspicion towards the ethnic Macedonians worsened during the 1990s when Athens and Skopje wrangled over the right of the former Yugoslav republic to call itself Macedonia. Greeks believed that their Yugoslav neighbours harboured territorial ambitions on their own adjacent province of Macedonia, not least Salonika, its port. Soon, the Slav speakers came to be regarded as paid agents of "Skopjan propaganda".
"Greek identity is constructed on the myth that every Greek speaks Greek and is Orthodox Christian by religion," says Panayote Dimitras, spokesman for the Greek branch of the human rights group Helsinki Monitor. "These people shatter that. By modern European and international human rights standards the way Greece treats them is condemnable."
What riles the exiles most is that ethnic Greeks who became political refugees were repatriated under a 1982 amnesty.
For many the concession is too little, too late. At least 150 ethnic Macedonians have been barred from entering Greece for failing to replace the Macedonian names of birthplaces in their passports with Greek variants. Their travel documents now bear the stamp of a black cross under the word "undesirable".
Up in the pine forests of Baptchor, however, Mr Donevski has only praise for a measure that he says has changed his life. "Everything about Baptchor, even its name, is no more," he laments. "But this," he laughs, cupping his hands in the village's icy river, "is exactly as it used to be. I know I have come home."
How fighting broke out
The civil war was fought between the government and communists from the EAM-ELAS (National Liberation Front-National Popular Liberation Army) after the Nazi occupation ended in 1944
It began in December 1944 when a coalition between the royalists and the communists - the principal Greek resistance movement during the second world war - broke down over the communists' refusal to disarm. British military forces defeated the EAM-ELAS within weeks but only after they had overrun nearly all of the country
A new government was formed and the Greek king restored to the throne. The communists conceded but continuing tensions led to the dissolution of the government. A full-fledged civil war broke out in 1946. First Britain and later the US gave the Greek government substantial military and economic aid
Northern Greece was at the centre of the conflict. In 1947-48 the communists captured large swaths of territory but the Greek National Army, reorganised and backed by the US, slowly began to regain control
In August 1949 a final offensive by the national army under Marshal Alexander Papagos was launched and the insurgents surrendered or fled across the northern border to Greece's communist neighbours
Around 100,000 people were killed in the civil war and there was massive economic disruption. At least 25,000 Greeks were either voluntarily or forcibly evacuated to eastern bloc countries, while around 700,000 were displaced during the fighting
http://www.guardian.co.uk/world/2003/oct/17/greece
Британскиот весник „Гардијан“ застана во одбрана на децата-бегалци кога околу 600 од нив во август 2003 година ги посетија родните места по декретот на грчката влада кој важеше само 20 дена. „Никој нема платено повеќе за гревовите на своите татковци отколку децата од Македонците од Егејска Македонија, кои се бореа со комунистите за време на војната од 1946 до 1949 година. Повеќе од половина век подоцна борбата што ги спротивстави левичарите и владините сили поддржани од Запад се' уште не е заборавена. ’Опасната‘ желба на македонското малцинство да формира автономна држава за време на војните дури и сега предизвикува сомнежи. Во земјата во која се учат луѓето да веруваат во нејзината етничка чистота, неетничките Грци се' уште иницираат непријатни прашања околу хеленскиот идентитет“. Ова го напиша Хелена Смит, новинарка на британскиот весник „Гардијан“, која во август 2003 година заедно со Ѓорѓи Доневски, претседател на Светската организација за децата-бегалци, го посети неговото родно место Бапчор.
Нарекувајќи ја нивната посета „горко-слатко враќање на загубените жртви од Граѓанската војна“, Смит напиша: „Од август околу 600 протерани Македонци, сега постари лица, раселени низ земјите од поранешниот комунистички блок, Австралија и Канада, тргнаа во иста одисеја. Многумина стравуваа дека нема да доживеат да ја раскажат својата сторија“.
Таа констатира дека одбивањето на Грција да го прифати постоењето на какво било малцинство, освен муслиманската популација во Тракија, донело огромни проблеми за етничките Македонци. „Од 1913 година, кога нивните земји беа присвоени од Отоманската Империја и инкорпорирани во модерната грчка држава, тие знаеја само за тешкотии. Македонските имиња на градовите, селата и на реките беа променети, додека Атина ја спроведуваше политиката на принудна асимилација“, пишува „Гардијан“.
Хелена Смит ја пренесува и изјавата на Панајот Димитрас, портпарол на Хелсиншкиот комитет на Грција, кој вели: „Грчкиот идентитет е изграден на митот дека секој Грк зборува грчки и е ортодоксен христијанин по религија. Овие луѓе го урнаа тоа. Според модерните европски и меѓународни стандарди за човекови права, начинот на кој Грција ги третира нив е за осуда“.
„Она што најмногу ги лути протераните е дека на етничките Грци кои станаа политички бегалци им беше дозволено да се вратат со амнестијата од 1982 година. За многумина отстапката дојде премногу доцна. На најмалку 150 етнички Македонци им е забрането да влезат во Грција поради тоа што не ги замениле македонските имиња на родните места во нивните пасоши со грчки. Нивните патни исправи сега се со црн печат под кој го пишува зборот ’непожелен’“, им ја соопштува на своите читатели драмата на Егејците која се' уште трае.
************************************************************
************************************************************
Bittersweet Return for Greek Civil War's Lost Victims
Greece is allowing ethnic Macedonians exiled in the 1940s to revisit their homes for the first time. Georgi Donevski has fought the memory of being forcibly marched out of Greece for longer than he cares to remember.
Georgi Donevski has fought the memory of being forcibly marched out of Greece for longer than he cares to remember.
He was wrenched from his parents, taken from his village in the dark and forced to trek across the mountains. It was March 30 1948, the height of Greece's brutal civil war, and he was a boy of 12.
But this summer something extraordinary happened: after 55 years of enforced exile, of being stripped of his Greek citizenship and property, Mr Donevski, now a Macedonian, was finally allowed to return to the place of his birth.
Like other child refugees taking advantage of a decree that temporarily allows them into Greece until the end of this month, he was reunited with relatives and friends. He even got to see his beloved home village, but the trip was not easy.
No one has paid more for the sins of their fathers than the children of Greece's Slavonic-speaking Macedonians, who fought with the communists during the 1946-49 war. More than half a century later, the struggle that pitted leftists against the western-backed government forces has not been forgotten. The Macedonian minority's "treacherous" desire to carve out an autonomous state during the war raises suspicion even now.
In a country taught to believe in its own ethnic purity, the non-ethnic Greeks still raise uncomfortable questions about Hellenic identity. The suspicion was all too evident when Mr Donevski handed in his Macedonian passport at the Niki frontier post. "What's your name?" the border guard barked.
"My name is Georgi," said Mr Donevski, who runs the Skopje-based world organisation of refugee children from Greece.
"No, your Greek name!"
"I think it's Giorgos Antoniou, but I have not used it since I left your country in 1948."
"And your birthplace?"
"Baptchor," he beamed, using the Slav name for his ancestral home.
"There is no Baptchor" the guard said. "There never was a Baptchor. There is only the Greek village Pimenikon. I will give you a visa to visit Pimenikon."
And with that, Mr Donevski came home. He wept as he stood under the border control's cavernous tin roof. No moment, he said, had ever been sweeter.
"This is history. I can't believe it. Greece, my birthplace Greece, the land of my ancestors. I've longed for this moment, I've dreamed about it for 55 entire years."
Since August around 600 Macedonian exiles, now elderly and scattered across the former communist bloc, Australia and Canada, have embarked on the same odyssey. Most had feared they would not live long enough to tell the tale.
"They are the civil war's innocent victims," said Greece's deputy foreign minister, Andreas Loverdos. "This is a humanitarian measure, a first step towards righting the wrongs of the past."
Athens' reformist government hopes the concession will not only help bury the legacy of ill-feeling from the civil war, but go some way towards making Greece a more diverse, democratic society. Under the decree, the political refugees, who also include Macedonian civil war guerrillas, can visit Greece "for a period of 20 days".
Human rights advocates hope the temporary lifting of the ban will lead to the eventual repatriation of the exiles. For Mr Donevski, who has campaigned for the right of return, it is not a moment too soon. He had never forgotten the Greek mountain village of Baptchor.
"I've written to Nelson Mandela, Bill Clinton, Fidel Castro, the Greek, Macedonian and British parliaments insisting there is no law in the world that says children are to blame for what their parents do," he said. "We weren't fighters, we were taken across the border by partisans.
"I was 12, the youngest of five children, and I didn't want to go. But the government forces were advancing and bombing all the [Slav] Macedonian villages so the partisans decided to put us in groups with 'mothers' at the helm. Some were just toddlers. We walked and walked through the night until we saw these little bright lights ... They were the cigarette tips of the Yugoslav guards beckoning us across the border."
It would be three decades before Mr Donevski's immediate family was reunited. Like all those who sought sanctuary behind the iron curtain, the Donevski children were raised in state orphanages. "What happened to us was common. I was sent to Croatia, my two brothers went to Uzbekistan, my sisters ended up in Romania and my parents in Poland."
When they were eventually reunited in 1978 they did not recognise each other.
Forced assimilation
The refusal of Greece to accept the existence of any minority other than a Muslim population in Thrace brought immense difficulties for ethnic Macedonians. From 1913, when their lands were snatched from the Ottoman empire and incorporated into the modern Greek state, they have known only hardship. Macedonian names of towns, villages and rivers were changed as Athens pursued a policy of forced assimilation.
In 2000 several leading members of the Macedonian minority were put on trial for the public use of their mother tongue.
"All our problems started when the Greeks came," said Maria Buntevska, 72, a former partisan who has lived in Bitola, southern Macedonia, since fleeing Greece.
"They wouldn't even let me speak to my mother in Macedonian because it was a 'dirty language'," she said. "I have vivid memories of my grandmother being made to learn Greek at night school when she was in her late 80s."
Suspicion towards the ethnic Macedonians worsened during the 1990s when Athens and Skopje wrangled over the right of the former Yugoslav republic to call itself Macedonia. Greeks believed that their Yugoslav neighbours harboured territorial ambitions on their own adjacent province of Macedonia, not least Salonika, its port. Soon, the Slav speakers came to be regarded as paid agents of "Skopjan propaganda".
"Greek identity is constructed on the myth that every Greek speaks Greek and is Orthodox Christian by religion," says Panayote Dimitras, spokesman for the Greek branch of the human rights group Helsinki Monitor. "These people shatter that. By modern European and international human rights standards the way Greece treats them is condemnable."
What riles the exiles most is that ethnic Greeks who became political refugees were repatriated under a 1982 amnesty.
For many the concession is too little, too late. At least 150 ethnic Macedonians have been barred from entering Greece for failing to replace the Macedonian names of birthplaces in their passports with Greek variants. Their travel documents now bear the stamp of a black cross under the word "undesirable".
Up in the pine forests of Baptchor, however, Mr Donevski has only praise for a measure that he says has changed his life. "Everything about Baptchor, even its name, is no more," he laments. "But this," he laughs, cupping his hands in the village's icy river, "is exactly as it used to be. I know I have come home."
How fighting broke out
The civil war was fought between the government and communists from the EAM-ELAS (National Liberation Front-National Popular Liberation Army) after the Nazi occupation ended in 1944
It began in December 1944 when a coalition between the royalists and the communists - the principal Greek resistance movement during the second world war - broke down over the communists' refusal to disarm. British military forces defeated the EAM-ELAS within weeks but only after they had overrun nearly all of the country
A new government was formed and the Greek king restored to the throne. The communists conceded but continuing tensions led to the dissolution of the government. A full-fledged civil war broke out in 1946. First Britain and later the US gave the Greek government substantial military and economic aid
Northern Greece was at the centre of the conflict. In 1947-48 the communists captured large swaths of territory but the Greek National Army, reorganised and backed by the US, slowly began to regain control
In August 1949 a final offensive by the national army under Marshal Alexander Papagos was launched and the insurgents surrendered or fled across the northern border to Greece's communist neighbours
Around 100,000 people were killed in the civil war and there was massive economic disruption. At least 25,000 Greeks were either voluntarily or forcibly evacuated to eastern bloc countries, while around 700,000 were displaced during the fighting
http://www.guardian.co.uk/world/2003/oct/17/greece
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Кога гнасните песови - грчиштата- ги протераа нашите македончиња низ светот, одделени од своите,сами да талкаат низ непознатиот свет, нивните копуци минуваа безгрижно детство- за што зборува и ова видео
Ако Господ гледа - се надевам дека еден ден ќе побара од нив плаќање за гревовите
ИМ посакувам од се срце да ги фтаса истата судбина-
Ако Господ гледа - се надевам дека еден ден ќе побара од нив плаќање за гревовите
ИМ посакувам од се срце да ги фтаса истата судбина-
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Македонскиот војник со копје од Вергина е врска со нашите предци<H4>Македонците се неисклучувачки, неславомакедонски етнички идентитет што се простира на регион и дијалект што се поврзува со Античките Македонци со расштркани, но клучни остатоци од минатото </H4>
Животниот пат на Македонецот по потекло од Егејска Македонија Ернест Дамианопулос е многу сличен на многумина од тој крај. Неговите родители во 1940 година, кога тој имал 12 години, се селат од родното село во Егејска Македонија Битуша (на грчки Парори), Леринско, во САД. Во документите му останува ова име, иако сите негови роднини и пријатели денес го викаат чичко Атанас Дамче. Во Америка Дамианопулос постигнува врвна научна кариера. Покрај другите научни звања, станува и невролог. Во последниот период е опседнат со македонското прашање, без никакви политички и историски хипотеки. Едноставно се нафати научно да објасни што е поимот нација - етнос, етнички идентитет, се разбира преку примерот на Македонците. Така и го проучува овој проблем. Мотивот за чичко Атанас е едноставен - ова прашање, надвор од Македонија, останува без добар и соодветен одговор.
- Дури и моите родители и подалечни предци Македонското револуционерно движење од 1893-1908 го доживеале во искривено светло, како борба во која Македонците се приклонувале или кон Грција или кон Бугарија, односно кон Патријаршијата или кон Егзархијата. Книгата на Данкан Пери „Политиката на терор, историја на македонското национално движење 1893-1903“, печатена во 1988 година, претставуваше откровение за мене. Македонското национално движење било автохтоно и ја покривало целокупната Македонија. Тие млади, образовани луѓе не се бореле ниту за Бугарија, ниту за Грција, туку за создавање независна македонска држава и нација. За жал, нивната борба тогаш не успеала и до денешен ден многумина одбиваат да ја прифатат идејата за посебна македонска нација.
Сето ова чичко Атанас веќе го срочил во книга под наслов „Македонците: нивното минато и сегашност“, која сé уште е во ракопис.
Да се вратиме на првото прашање.
- Тоа е сложено прашање. Тоа мора да биде поставено на поинаков начин за да може соодветно да се одговори. Не може да се одговори глобално. Македонското прашање во себе вклучува четири прашања. Кои се Македонците? Кому му припаѓа Македонија? До каде се протегаат нејзините територии? Колку од нив им припаѓа на Словените или Бугарите, Албанците, Власите, Србите, грчките Турци, Ромите? Првото прашање е историско и научно и во моментов има бихејвиористички научни методи, кои се фокусираат на ова прашање, а неодамна беа применети генетски ДНК-аналитички методи, кои може да дадат одговор. Второто прашање е чисто политичко, а преостанатите две се историско-политички прашања. Но никако не смееме да испуштиме предвид дека во балканските држави сите вакви прашања се политички или исполитизирани.
Да, како и прашањето за македонскиот етнички идентитет. Зошто ова прашање постојано се поставува и се отвора?
- Веројатно за вас ова прашање изгледа разумно и легитимно. Сепак, зошто некој што во моментов живее во Македонија би се интересирал за вакво прашање кога секојдневните проблеми, особено во време на глобалната рецесија, би требало да го натераат да прави планови како да се соочи со идните предизвици. Македонија денес е признаена од повеќе од 100 земји во светот. Сепак, ова прашање во најмала рака е невкусно. Разбирливо, ова прашање нема значење во границите на Македонија и вие сте во право што го поставувате бидејќи би било заморно за читателите постојано да се бомбардираат со прашањето: „Кои се Македонците?“ Тие се изморени од непопустливоста на Грција кон спорот со името и од согласноста на европските сили со оваа екстремна негативност.
Македонија не беше примена во ЕУ и во НАТО поради негодувањето на Грција во врска со употребата на зборот „Македонија“ во нејзиното уставно име.
- Една основна причина е зашто внатрешно прифатеното решение за посебен „славомакедонски идентитет“ за надворешниот свет е еднакво или еквивалентно на јужнословенски етнички идентитет. Уште полошо, оваа формулација на македонскиот идентитет уште во почетокот создаде несакана дилема. Меѓународното признавање беше оптоварено со оваа водечка дилема и за неа имаше конкретна основа. Проблемот беше реален. Тоа не беше вештачка измислица, создадена од соседите што ја поделија, Грција и Бугарија, иако Македонците сакаа да веруваат во тоа. Дилемата е следната. Од една страна, ако Македонците според прифатени историски податоци се потомци на словенските покорувачи на Македонија, како тогаш може да тврдат оти се Македонци? Од друга страна, актуелната меѓународна практика и актуелните антрополошки концепти за етницитет, заедно, во принцип, дозволуваат една нација во подем да избере име по кое сака да биде признаена. Според тоа, прашањето: „Кои се Македонците?“ никогаш не е решено соодветно и секоја балканска нација продолжува да го присвојува македонскиот идентитет и територија, бидејќи секоја балканска нација има свое специјално толкување за тоа кои се Македонците - тие се Словени, Славомакедонци, Бугари, „стари Срби“, Грци или грчки Македонци
Животниот пат на Македонецот по потекло од Егејска Македонија Ернест Дамианопулос е многу сличен на многумина од тој крај. Неговите родители во 1940 година, кога тој имал 12 години, се селат од родното село во Егејска Македонија Битуша (на грчки Парори), Леринско, во САД. Во документите му останува ова име, иако сите негови роднини и пријатели денес го викаат чичко Атанас Дамче. Во Америка Дамианопулос постигнува врвна научна кариера. Покрај другите научни звања, станува и невролог. Во последниот период е опседнат со македонското прашање, без никакви политички и историски хипотеки. Едноставно се нафати научно да објасни што е поимот нација - етнос, етнички идентитет, се разбира преку примерот на Македонците. Така и го проучува овој проблем. Мотивот за чичко Атанас е едноставен - ова прашање, надвор од Македонија, останува без добар и соодветен одговор.
- Дури и моите родители и подалечни предци Македонското револуционерно движење од 1893-1908 го доживеале во искривено светло, како борба во која Македонците се приклонувале или кон Грција или кон Бугарија, односно кон Патријаршијата или кон Егзархијата. Книгата на Данкан Пери „Политиката на терор, историја на македонското национално движење 1893-1903“, печатена во 1988 година, претставуваше откровение за мене. Македонското национално движење било автохтоно и ја покривало целокупната Македонија. Тие млади, образовани луѓе не се бореле ниту за Бугарија, ниту за Грција, туку за создавање независна македонска држава и нација. За жал, нивната борба тогаш не успеала и до денешен ден многумина одбиваат да ја прифатат идејата за посебна македонска нација.
Сето ова чичко Атанас веќе го срочил во книга под наслов „Македонците: нивното минато и сегашност“, која сé уште е во ракопис.
Да се вратиме на првото прашање.
- Тоа е сложено прашање. Тоа мора да биде поставено на поинаков начин за да може соодветно да се одговори. Не може да се одговори глобално. Македонското прашање во себе вклучува четири прашања. Кои се Македонците? Кому му припаѓа Македонија? До каде се протегаат нејзините територии? Колку од нив им припаѓа на Словените или Бугарите, Албанците, Власите, Србите, грчките Турци, Ромите? Првото прашање е историско и научно и во моментов има бихејвиористички научни методи, кои се фокусираат на ова прашање, а неодамна беа применети генетски ДНК-аналитички методи, кои може да дадат одговор. Второто прашање е чисто политичко, а преостанатите две се историско-политички прашања. Но никако не смееме да испуштиме предвид дека во балканските држави сите вакви прашања се политички или исполитизирани.
Да, како и прашањето за македонскиот етнички идентитет. Зошто ова прашање постојано се поставува и се отвора?
- Веројатно за вас ова прашање изгледа разумно и легитимно. Сепак, зошто некој што во моментов живее во Македонија би се интересирал за вакво прашање кога секојдневните проблеми, особено во време на глобалната рецесија, би требало да го натераат да прави планови како да се соочи со идните предизвици. Македонија денес е признаена од повеќе од 100 земји во светот. Сепак, ова прашање во најмала рака е невкусно. Разбирливо, ова прашање нема значење во границите на Македонија и вие сте во право што го поставувате бидејќи би било заморно за читателите постојано да се бомбардираат со прашањето: „Кои се Македонците?“ Тие се изморени од непопустливоста на Грција кон спорот со името и од согласноста на европските сили со оваа екстремна негативност.
Македонија не беше примена во ЕУ и во НАТО поради негодувањето на Грција во врска со употребата на зборот „Македонија“ во нејзиното уставно име.
- Една основна причина е зашто внатрешно прифатеното решение за посебен „славомакедонски идентитет“ за надворешниот свет е еднакво или еквивалентно на јужнословенски етнички идентитет. Уште полошо, оваа формулација на македонскиот идентитет уште во почетокот создаде несакана дилема. Меѓународното признавање беше оптоварено со оваа водечка дилема и за неа имаше конкретна основа. Проблемот беше реален. Тоа не беше вештачка измислица, создадена од соседите што ја поделија, Грција и Бугарија, иако Македонците сакаа да веруваат во тоа. Дилемата е следната. Од една страна, ако Македонците според прифатени историски податоци се потомци на словенските покорувачи на Македонија, како тогаш може да тврдат оти се Македонци? Од друга страна, актуелната меѓународна практика и актуелните антрополошки концепти за етницитет, заедно, во принцип, дозволуваат една нација во подем да избере име по кое сака да биде признаена. Според тоа, прашањето: „Кои се Македонците?“ никогаш не е решено соодветно и секоја балканска нација продолжува да го присвојува македонскиот идентитет и територија, бидејќи секоја балканска нација има свое специјално толкување за тоа кои се Македонците - тие се Словени, Славомакедонци, Бугари, „стари Срби“, Грци или грчки Македонци
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Очигледно, многу странски научници избрале некоја од овие алтернативи.
- Мојата книга „Македонците: нивното минато и сегашност“ е напишана како контрааргумент на овие тврдења однадвор, како обид да се обезбеди соодветно и прифатливо решение за прашањето „Кои се Македонците?“. Сметам оти ова е најосновното прашање што може да се постави за Македонија и Македонците. Токму неуспешниот обид да се обезбеди соодветен одговор на ова прашање е главната причина што на Македонија и требаше толку многу време за да биде меѓународно признаена, дури на крајот и да го прифати омразениот акроним ФИРОМ, како меѓународно признаено име во ОН.
При понудата на соодветно решение за прашањето за македонскиот идентитет, треба да бидат исполнети два предуслови и тие може да бидат поставени во форма на следниве прашања: дали Античките Македонци имале грчки етнички идентитет, како што главно се смета, или тие имале различен и посебен етнички идентитет? Дали има словенски елемент во современиот македонски етнички идентитет, како што тврдат речиси сите историчари, а чии тврдења се засновуваат на наводното населување на Балканот, вклучувајќи ја и Македонија, во шестиот и седмиот век со словенски племиња, чии заедници биле северно од реката Дунав? Признаените научници, како што се Бадиан (1967), Борза (1990) и Грин (1991), му се посветија на првото од двете прашања и сугерираа дека ако се земат предвид сите расположливи докази, тие зборуваат во полза на посебен антички македонски идентитет, кој бил поинаков од грчкиот. Бадиан заклучи оти доказите не се конечни. Борза ги прифаќа доказите и нивните последици. Грин едноставно ги претстави доказите и му овозможи на читателот самиот да извлече заклучоци.
Кои се тие докази? Што напишале овие научници?
- Накратко, доказите за посебен македонски идентитет се следниве: Античките Грци, според историските документи (на пример, Демостеновите „Филипики“) никогаш не ги прифатиле Македонците како Грци. Значаен број зачувани списоци на олимписки победници не вклучуваат Македонци (на пример, грчките атлетичари на теренот одбиле да се натпреваруваат против Александар Први). На судењето за предавство на Филота, еден од водечките команданти на Александар, тој бил прашан дали сака да му се суди на македонски или на грчки јазик (импликациите од тоа се дека постоел посебен македонски јазик; за жал, откриени се само околу 500 збора, што не е доволно за конечен заклучок). Командите во Фалангата биле на македонски, а не на грчки јазик. Понатаму, Грин (1991) нуди значајни други докази што даваат индикации оти грчките градови-држави биле извор на голем број хоплити (40.000) за Дариј Трети. Затоа Грин е принуден да праша: „Ако ова било сеелинска експедиција (односно, сили на Александар) за да се казнат Персијците за минатите злосторства против Грција, тогаш каде биле Грците?“
Но постојат некои аргументи и од другата страна дека имало заеднички грчки етнички идентитет.
- Всушност, има два вида докази. Александар, испраќајќи ја воената опрема што ја запленил при својата прва голема битка во Персија, ја испраќа следнава порака: „Александар, син на Филип и Грците, освен спартанците, овој плен од Варварите што живеат во Азија“ (Грин, 1991, стр. 181). Сите ископани пишани докази најдени во гробниците во Македонија се на грчки јазик. Меѓутоа, Борза нагласува оти јазикот бил антички грчки (односно атински дијалект, кој морало да биде усвоен јазик за формална комуникација зашто некој не може да се очекува оти Македонците безгрешно зборувале атински грчки говор, бидејќи биле на повеќе од 600 километри на север).
Сепак, вие во вашиот ракопис главно се занимавате и со социокултурните карактеристики на современите Македонци.
- Во мојата книга се фокусирав на прашањето за словенската компонента. Оставајќи ги настрана историските текстови и докази, јас ги испитував јазикот, традиционалната облека на мажите, воените танци и музиката, традицијата во домот и формулациските системи за имињата и презимињата. Со исклучок на модерниот словенски ориентиран македонски јазик, сите други карактеристики посочуваат на несловенски етнички идентитет. Вашите читатели, како Македонци, мора да ги знаат „Русалија“, „Машко егејско оро“, „Комитска игра“, „Тешкото оро“... (Борза и Грин посочуваат на доказите за воен танц, наречен „телесиас“, кој е одигран при атентат на еден од предците на Александар). Не морам да коментирам за туниката, наречена „фустан“, што ја носат танцувачите, со еден ред фалти, фатен на појасот под отворениот везен елек, белите волнени чорапи, со плетеници под колената... Оваа облека се разликува од јужноалбанското и од грчкото здолниште, како и од тоа на Србите, Бугарите и Турците, кои носат црни широки панталони.
Кога станува збор за традициите во домот, на пример во мојата област, се ставаа симболични објекти под перницата на новороденото машко дете во првите три дена. Тоа беше молба до трите наречници што ќе ја одредат судбината на детето и неговата иднина (во мојот случај, тоа беше пиштол, книга и златник. Нема сомнежи за намерите на дедо ми и за тоа од каде потекнува оваа традиција). Конечно, можеби ќе се шокирате од фактот оти од околу 20 познати историски личности од првата деценија на македонската борба против Османлиите, само Славејко Арсов имал словенско име. Уште повеќе, формулацискиот систем за презимињата не е сегашниот систем бидејќи моето име во моето село е Атанас на Дамчои, не Дамчев (бугарски), Дамчевиќ (српски), Дамчевски (литературен македонски) или Дамјанопулос (грчки). Вистинската и автентична формула е атрибутивна, а не присвојна. Но забележете оти тоа е идентична формула на онаа што се користи во Северна Европа, на пример Ван Дајк (Холандија), Фон Бизмарк (Германија), Де Гол (Франција), Ди Чано (Италија), Мекинтош (Шкотска), Отул (Ирска). Словенскиот јазик (единствениот контраиндикатор), според мојата анализа, е лингвистичка адаптација на словенската (бугарската и српската) средновековна хегемонија над Македонија со разговорниот грчки како претходник по загубата на изворниот македонски јазик. Му предлагам на читателот да се обиде да го земе предвид бројот на годините под постојана бугарска, наспроти српска власт и ќе му стане јасно зошто македонскиот јазик е поблизок до бугарскиот отколку до српскиот јазик. Или, обидете се да ја објасните следнава граматички точна реченица: „Ела мори чупо, киниси, оди дома“. Оваа реченица, која наоѓа своја секојдневна примена во домаќинството, всушност се разбирала на Пелопонез, јужна Грција. Ниту еден од зборовите не се словенски и тие не се позајмени технички зборови.
Како е „словенизирано“ потеклото на Македонците?
- Словенизацијата на Македонците се случи со почетокот на словенските средновековни империи и остави отпечаток во обликот на современиот македонски словенски јазик и во остатоците од традиционалните мотиви за Крали Марко и други. За жал, словенизацијата повторно се појави, што не е за изненадување, во периодот на Социјалистичка Република Македонија (1944-1991), земајќи го обликот на митовите за потеклото, митовите за почетокот на современиот славомакедонски идентитет, вклучувајќи го цар Самоил и првата македонска држава, Охридската архиепископија и друго, како и сегашниот формулациски систем за презимињата. Сите овие се отфрлени со коментарите што претходно ги кажав. Во најмала рака, оваа историја напишана за време на хегемонијата на југословенската федерална република е политизирана и треба да се преиспита.
Вашите аргументи се всушност против словенското присуство во македонското потекло.
- Да, тоа е дел од мојата книга. Но, професорот Курта, на пример, во 2004 понуди непобијни докази, засновани на археолошките наоди на Балканот и на читањето на оригиналните текстови од Византиската Империја за доаѓањето на Словените во Источноримската Империја. Тој заклучува оти т.н. Словени всушност биле етнички разновидни групи на покорувачи, кои го добиле заедничкото име „Склавини“ и кои дошле на Балканот, но не останале. Напротив, тие се вратиле во своите заедници северно од Дунав. Всушност, доселувањето на Словените на Балканот е „измислица на европските историчари од 19 век“.
Одговорот на двете клучни прашања нуди ново толкување за тоа кои се Македонците.
- Врз основа на сеопфатно истражување, кое само делумно како коментар е претставено погоре, е формулирана претпоставка, која гласи: „Македонците се неисклучувачки, неславомакедонски етнички идентитет што се простира на регион и дијалект што се поврзува со Античките Македонци со расштркани, но клучни остатоци од минатото“. Импликациите од овој реформулиран македонски етнички идентитет се доволно јасни и не сакам да ја навредам интелигенцијата на вашите читатели во намерата да ги посочувам. Доволно е да речеме оти оваа нова формулација постигнува две цели. Прво, става крај на „македонското прашање“ и особено на прашањето „Кому му припаѓа Македонија?“. И второ, им става крај на надворешните описи на Македонците на Република Македонија дека не се ништо повеќе од словенски натрапници и оти немаат поголем легитимитет кон Македонија од другите малцинства (Албанци, Турци, Грци, Бугари и други) и кон името Македонија.
Дали етничкиот идентитет може да се определи преку истражувањето на гените на денешните Македонци?
- Иако изгледа лесно, прашањето за користење генетски ДНК аналитички методи за решавање на прашањата за етничкиот идентитет во моментов не може лесно да се одговори, бидејќи етничкиот идентитет е социокултурно дефиниран концепт, а генетичките докази се физиолошки засновани докази. Поврзувањето на генетичките или ДНК-доказите со етницитетот во најлош случај е номинално, а во најдобар случај, се работи за статистичка асоцијација. Поврзаноста меѓу двете лежи во дефинирањето заедничка географска локација, при што однапред постои сигурност оти примероците од автосомално ткиво се од ист самодефиниран етнички идентитет. Во моментов ги испитувам техничките/методолошките карактеристики на ваквата примена на ДНК-методите и сé уште не сум формулирал процена за тоа колку се добри постојните примероци од „Игенеа“ и „ДНК Трајбс“ за да можам да кажам повеќе околу ова прашање. Меѓутоа генетичката анализа што се користи при форензички докази или при истражување на зачестеноста на болести кај големи географски дефинирани етнички групи (кои повеќе личат на расен наместо на етнички идентитет) потенцијално може да ги погребе тврдењата на Грците за Античките Македонци и нивните надежи оти современите Македонци воопшто не се Македонци туку Словени. За Македонците, ДНК-доказите може да обезбедат конечен одговор за прашањето поставено подолу. Македонците треба да го туркаат овој пристап со сета сила.
Кои се вашите заклучоци од анализата за поврзаноста меѓу денешните и Античките Македонци?
- Консензус е оти нема начин да се покаже поврзаност со Античките Македонци. Јазот е преголем. Нема историски докази бидејќи самите Македонци не оставиле докази. Нема антрополошки докази, бидејќи надвор од македонскиот кралски двор Грците немале интерес да остават каков било опис за тоа какви биле Македонците. Водечките историски личности од Македонија, Аристотел и Демокрит, имале грчки етнички идентитет и затоа не се бројат. Тие биле од грчкото колониско население во Македонија.
Самиот Борза во телефонски разговор јасно вели оти ова прашање не може никогаш да се одговори. Меѓутоа, тоа е гледиште и став на еден историчар.
Размислувајќи за ова клучно прашање како научник, барав метод и единствениот метод што може да се примени е да се изберат културните остатоци од минатото што останале во сегашноста. Таквите докази ја вклучуваат, на пример, практиката рибарите на езерото Дојран да користат истренирани птици за да ги намамат рибите кон мрежите, која во минатото ја набљудувал Херодот и која се задржала и денес (Прибичевиќ, 1982). Во мојата книга освен традицијата со трите наречници се споменуваат уште две. Опстојувањето на воените танци во Македонија, формалната облека за мажи, особено онаа што ја носат оние што го играат орото „Русалија“, исто така, слична носија што ја поседувам од селото на мајка ми во Егејска Македонија, и една што ја покажа бугарското културно-уметничко друштво „Пирин“... сите покажуваат сличности со слика насликана на ѕид во Вергина, на која е прикажан македонски војник со копје, кој носи лесна бела туника со еден ред фалти фатена со појас на половината (но нема чорапи). Овие се некои од ретките, но клучни остатоци од минатото што нé поврзуваат со нашите предци. Секој доказ одделно може да се толкува на друг начин, но земени заедно, тие се движат кон еден единствен заклучок за несловенски македонски идентитет поврзан со тој на Античките Македонци. Можеби генетичката/ДНК-анализа на автосомално ткиво во сé уште неоткриените гробишта низ Македонија може да го открие конечниот доказ за поврзаноста со Античките Македонци.
.
- Мојата книга „Македонците: нивното минато и сегашност“ е напишана како контрааргумент на овие тврдења однадвор, како обид да се обезбеди соодветно и прифатливо решение за прашањето „Кои се Македонците?“. Сметам оти ова е најосновното прашање што може да се постави за Македонија и Македонците. Токму неуспешниот обид да се обезбеди соодветен одговор на ова прашање е главната причина што на Македонија и требаше толку многу време за да биде меѓународно признаена, дури на крајот и да го прифати омразениот акроним ФИРОМ, како меѓународно признаено име во ОН.
При понудата на соодветно решение за прашањето за македонскиот идентитет, треба да бидат исполнети два предуслови и тие може да бидат поставени во форма на следниве прашања: дали Античките Македонци имале грчки етнички идентитет, како што главно се смета, или тие имале различен и посебен етнички идентитет? Дали има словенски елемент во современиот македонски етнички идентитет, како што тврдат речиси сите историчари, а чии тврдења се засновуваат на наводното населување на Балканот, вклучувајќи ја и Македонија, во шестиот и седмиот век со словенски племиња, чии заедници биле северно од реката Дунав? Признаените научници, како што се Бадиан (1967), Борза (1990) и Грин (1991), му се посветија на првото од двете прашања и сугерираа дека ако се земат предвид сите расположливи докази, тие зборуваат во полза на посебен антички македонски идентитет, кој бил поинаков од грчкиот. Бадиан заклучи оти доказите не се конечни. Борза ги прифаќа доказите и нивните последици. Грин едноставно ги претстави доказите и му овозможи на читателот самиот да извлече заклучоци.
Кои се тие докази? Што напишале овие научници?
- Накратко, доказите за посебен македонски идентитет се следниве: Античките Грци, според историските документи (на пример, Демостеновите „Филипики“) никогаш не ги прифатиле Македонците како Грци. Значаен број зачувани списоци на олимписки победници не вклучуваат Македонци (на пример, грчките атлетичари на теренот одбиле да се натпреваруваат против Александар Први). На судењето за предавство на Филота, еден од водечките команданти на Александар, тој бил прашан дали сака да му се суди на македонски или на грчки јазик (импликациите од тоа се дека постоел посебен македонски јазик; за жал, откриени се само околу 500 збора, што не е доволно за конечен заклучок). Командите во Фалангата биле на македонски, а не на грчки јазик. Понатаму, Грин (1991) нуди значајни други докази што даваат индикации оти грчките градови-држави биле извор на голем број хоплити (40.000) за Дариј Трети. Затоа Грин е принуден да праша: „Ако ова било сеелинска експедиција (односно, сили на Александар) за да се казнат Персијците за минатите злосторства против Грција, тогаш каде биле Грците?“
Но постојат некои аргументи и од другата страна дека имало заеднички грчки етнички идентитет.
- Всушност, има два вида докази. Александар, испраќајќи ја воената опрема што ја запленил при својата прва голема битка во Персија, ја испраќа следнава порака: „Александар, син на Филип и Грците, освен спартанците, овој плен од Варварите што живеат во Азија“ (Грин, 1991, стр. 181). Сите ископани пишани докази најдени во гробниците во Македонија се на грчки јазик. Меѓутоа, Борза нагласува оти јазикот бил антички грчки (односно атински дијалект, кој морало да биде усвоен јазик за формална комуникација зашто некој не може да се очекува оти Македонците безгрешно зборувале атински грчки говор, бидејќи биле на повеќе од 600 километри на север).
Сепак, вие во вашиот ракопис главно се занимавате и со социокултурните карактеристики на современите Македонци.
- Во мојата книга се фокусирав на прашањето за словенската компонента. Оставајќи ги настрана историските текстови и докази, јас ги испитував јазикот, традиционалната облека на мажите, воените танци и музиката, традицијата во домот и формулациските системи за имињата и презимињата. Со исклучок на модерниот словенски ориентиран македонски јазик, сите други карактеристики посочуваат на несловенски етнички идентитет. Вашите читатели, како Македонци, мора да ги знаат „Русалија“, „Машко егејско оро“, „Комитска игра“, „Тешкото оро“... (Борза и Грин посочуваат на доказите за воен танц, наречен „телесиас“, кој е одигран при атентат на еден од предците на Александар). Не морам да коментирам за туниката, наречена „фустан“, што ја носат танцувачите, со еден ред фалти, фатен на појасот под отворениот везен елек, белите волнени чорапи, со плетеници под колената... Оваа облека се разликува од јужноалбанското и од грчкото здолниште, како и од тоа на Србите, Бугарите и Турците, кои носат црни широки панталони.
Кога станува збор за традициите во домот, на пример во мојата област, се ставаа симболични објекти под перницата на новороденото машко дете во првите три дена. Тоа беше молба до трите наречници што ќе ја одредат судбината на детето и неговата иднина (во мојот случај, тоа беше пиштол, книга и златник. Нема сомнежи за намерите на дедо ми и за тоа од каде потекнува оваа традиција). Конечно, можеби ќе се шокирате од фактот оти од околу 20 познати историски личности од првата деценија на македонската борба против Османлиите, само Славејко Арсов имал словенско име. Уште повеќе, формулацискиот систем за презимињата не е сегашниот систем бидејќи моето име во моето село е Атанас на Дамчои, не Дамчев (бугарски), Дамчевиќ (српски), Дамчевски (литературен македонски) или Дамјанопулос (грчки). Вистинската и автентична формула е атрибутивна, а не присвојна. Но забележете оти тоа е идентична формула на онаа што се користи во Северна Европа, на пример Ван Дајк (Холандија), Фон Бизмарк (Германија), Де Гол (Франција), Ди Чано (Италија), Мекинтош (Шкотска), Отул (Ирска). Словенскиот јазик (единствениот контраиндикатор), според мојата анализа, е лингвистичка адаптација на словенската (бугарската и српската) средновековна хегемонија над Македонија со разговорниот грчки како претходник по загубата на изворниот македонски јазик. Му предлагам на читателот да се обиде да го земе предвид бројот на годините под постојана бугарска, наспроти српска власт и ќе му стане јасно зошто македонскиот јазик е поблизок до бугарскиот отколку до српскиот јазик. Или, обидете се да ја објасните следнава граматички точна реченица: „Ела мори чупо, киниси, оди дома“. Оваа реченица, која наоѓа своја секојдневна примена во домаќинството, всушност се разбирала на Пелопонез, јужна Грција. Ниту еден од зборовите не се словенски и тие не се позајмени технички зборови.
Како е „словенизирано“ потеклото на Македонците?
- Словенизацијата на Македонците се случи со почетокот на словенските средновековни империи и остави отпечаток во обликот на современиот македонски словенски јазик и во остатоците од традиционалните мотиви за Крали Марко и други. За жал, словенизацијата повторно се појави, што не е за изненадување, во периодот на Социјалистичка Република Македонија (1944-1991), земајќи го обликот на митовите за потеклото, митовите за почетокот на современиот славомакедонски идентитет, вклучувајќи го цар Самоил и првата македонска држава, Охридската архиепископија и друго, како и сегашниот формулациски систем за презимињата. Сите овие се отфрлени со коментарите што претходно ги кажав. Во најмала рака, оваа историја напишана за време на хегемонијата на југословенската федерална република е политизирана и треба да се преиспита.
Вашите аргументи се всушност против словенското присуство во македонското потекло.
- Да, тоа е дел од мојата книга. Но, професорот Курта, на пример, во 2004 понуди непобијни докази, засновани на археолошките наоди на Балканот и на читањето на оригиналните текстови од Византиската Империја за доаѓањето на Словените во Источноримската Империја. Тој заклучува оти т.н. Словени всушност биле етнички разновидни групи на покорувачи, кои го добиле заедничкото име „Склавини“ и кои дошле на Балканот, но не останале. Напротив, тие се вратиле во своите заедници северно од Дунав. Всушност, доселувањето на Словените на Балканот е „измислица на европските историчари од 19 век“.
Одговорот на двете клучни прашања нуди ново толкување за тоа кои се Македонците.
- Врз основа на сеопфатно истражување, кое само делумно како коментар е претставено погоре, е формулирана претпоставка, која гласи: „Македонците се неисклучувачки, неславомакедонски етнички идентитет што се простира на регион и дијалект што се поврзува со Античките Македонци со расштркани, но клучни остатоци од минатото“. Импликациите од овој реформулиран македонски етнички идентитет се доволно јасни и не сакам да ја навредам интелигенцијата на вашите читатели во намерата да ги посочувам. Доволно е да речеме оти оваа нова формулација постигнува две цели. Прво, става крај на „македонското прашање“ и особено на прашањето „Кому му припаѓа Македонија?“. И второ, им става крај на надворешните описи на Македонците на Република Македонија дека не се ништо повеќе од словенски натрапници и оти немаат поголем легитимитет кон Македонија од другите малцинства (Албанци, Турци, Грци, Бугари и други) и кон името Македонија.
Дали етничкиот идентитет може да се определи преку истражувањето на гените на денешните Македонци?
- Иако изгледа лесно, прашањето за користење генетски ДНК аналитички методи за решавање на прашањата за етничкиот идентитет во моментов не може лесно да се одговори, бидејќи етничкиот идентитет е социокултурно дефиниран концепт, а генетичките докази се физиолошки засновани докази. Поврзувањето на генетичките или ДНК-доказите со етницитетот во најлош случај е номинално, а во најдобар случај, се работи за статистичка асоцијација. Поврзаноста меѓу двете лежи во дефинирањето заедничка географска локација, при што однапред постои сигурност оти примероците од автосомално ткиво се од ист самодефиниран етнички идентитет. Во моментов ги испитувам техничките/методолошките карактеристики на ваквата примена на ДНК-методите и сé уште не сум формулирал процена за тоа колку се добри постојните примероци од „Игенеа“ и „ДНК Трајбс“ за да можам да кажам повеќе околу ова прашање. Меѓутоа генетичката анализа што се користи при форензички докази или при истражување на зачестеноста на болести кај големи географски дефинирани етнички групи (кои повеќе личат на расен наместо на етнички идентитет) потенцијално може да ги погребе тврдењата на Грците за Античките Македонци и нивните надежи оти современите Македонци воопшто не се Македонци туку Словени. За Македонците, ДНК-доказите може да обезбедат конечен одговор за прашањето поставено подолу. Македонците треба да го туркаат овој пристап со сета сила.
Кои се вашите заклучоци од анализата за поврзаноста меѓу денешните и Античките Македонци?
- Консензус е оти нема начин да се покаже поврзаност со Античките Македонци. Јазот е преголем. Нема историски докази бидејќи самите Македонци не оставиле докази. Нема антрополошки докази, бидејќи надвор од македонскиот кралски двор Грците немале интерес да остават каков било опис за тоа какви биле Македонците. Водечките историски личности од Македонија, Аристотел и Демокрит, имале грчки етнички идентитет и затоа не се бројат. Тие биле од грчкото колониско население во Македонија.
Самиот Борза во телефонски разговор јасно вели оти ова прашање не може никогаш да се одговори. Меѓутоа, тоа е гледиште и став на еден историчар.
Размислувајќи за ова клучно прашање како научник, барав метод и единствениот метод што може да се примени е да се изберат културните остатоци од минатото што останале во сегашноста. Таквите докази ја вклучуваат, на пример, практиката рибарите на езерото Дојран да користат истренирани птици за да ги намамат рибите кон мрежите, која во минатото ја набљудувал Херодот и која се задржала и денес (Прибичевиќ, 1982). Во мојата книга освен традицијата со трите наречници се споменуваат уште две. Опстојувањето на воените танци во Македонија, формалната облека за мажи, особено онаа што ја носат оние што го играат орото „Русалија“, исто така, слична носија што ја поседувам од селото на мајка ми во Егејска Македонија, и една што ја покажа бугарското културно-уметничко друштво „Пирин“... сите покажуваат сличности со слика насликана на ѕид во Вергина, на која е прикажан македонски војник со копје, кој носи лесна бела туника со еден ред фалти фатена со појас на половината (но нема чорапи). Овие се некои од ретките, но клучни остатоци од минатото што нé поврзуваат со нашите предци. Секој доказ одделно може да се толкува на друг начин, но земени заедно, тие се движат кон еден единствен заклучок за несловенски македонски идентитет поврзан со тој на Античките Македонци. Можеби генетичката/ДНК-анализа на автосомално ткиво во сé уште неоткриените гробишта низ Македонија може да го открие конечниот доказ за поврзаноста со Античките Македонци.
.
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Научна кариера
Дипломира и магистрира филозофија, докторира експериментална психологија на универзитетот Сиракјуз во 1950, 1952 и 1962 година. Десет години предаваше на универзитетот Ферлеи-Дикинсон и на универзитетот Индијана Саутист, а потоа една година беше истражувачки соработник на Универзитетот во Ајова. Наредната деценија предава на универзитетот Сиракјуз и на универзитетот Колгејт. Потоа, како истражувачки соработник во истражувачкиот оддел на ВА-медицинскиот центар на Сиракјуз, постепено стекнува квалификации на невролог и актуелното звање виш истражувачки научник. Објавувал трудови во Психолошка ревија, Американското списание за психологија, Павловото списание за биолошка наука, Учење и однесување на животните, Мозочни истражувања, Бихејвиористички мозочни истражувања, Бихејвиористичка фармакологија, Невролошка ревија, Списание за неврологија, Списание за методи во неврологијата, Фармакологија, биохемија и однесување и во други меѓународно признаени научни списанија. Член е на Здружението за неврологија (САД), на Меѓународната организација за истражувања на мозокот (ИБРО) и на Елинското здружение за неврологија
Дипломира и магистрира филозофија, докторира експериментална психологија на универзитетот Сиракјуз во 1950, 1952 и 1962 година. Десет години предаваше на универзитетот Ферлеи-Дикинсон и на универзитетот Индијана Саутист, а потоа една година беше истражувачки соработник на Универзитетот во Ајова. Наредната деценија предава на универзитетот Сиракјуз и на универзитетот Колгејт. Потоа, како истражувачки соработник во истражувачкиот оддел на ВА-медицинскиот центар на Сиракјуз, постепено стекнува квалификации на невролог и актуелното звање виш истражувачки научник. Објавувал трудови во Психолошка ревија, Американското списание за психологија, Павловото списание за биолошка наука, Учење и однесување на животните, Мозочни истражувања, Бихејвиористички мозочни истражувања, Бихејвиористичка фармакологија, Невролошка ревија, Списание за неврологија, Списание за методи во неврологијата, Фармакологија, биохемија и однесување и во други меѓународно признаени научни списанија. Член е на Здружението за неврологија (САД), на Меѓународната организација за истражувања на мозокот (ИБРО) и на Елинското здружение за неврологија
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Дело даже не в том, кто более желал получить Эгејскују Македонију - југославија или Болгарија, речь идет об очень жестких и даже жестоких притесненијах славјан-македонцев в Эгејској Македонии, о процессе их насильственној эллинизации, о запрете јазыка, особенно во времена Метаксаса. Если в вопросе јазыковом и этническом эгејские македонцы ориетировались на југославију и Болгарију примерно одинаково, то в вопросе церковно-патриархальној принадлежности церквеј они больше склонјались в сторону сербов.
Еште раз уточнјају: следует внимательнее рассмотреть притесненија македонцев в ЭГЕјСКОј МАКЕДОНИИ со стороны греков. Эти притесненија вызывајут ответнују реакцију и в југославии, и в Болгарии, а благодарја усилијам Германии между этими странами с 1937 года суштествует договор о дружбе. Не было бы Балканского пакта - и этот договор појавилсја бы раньше. Так что секретныј договор по вопросу Эгејској Македонии между этими двумја странами вполне возможен. Цепочка событиј предполагаетсја такаја: притесненија македонцев - нагнетание темы в прессе 'Наших бьјут!' - обештание помошть и поддержки, зајавленија политиков и финансоваја поддержка 'македонској культуры и обштества' - усиление греческих репрессиј - межнациональные столкновенија - переход части 'борцов за правое дело' на территорију југославии от преследујуштих их греков - пограничныј конфликт - ноты протеста и ультиматумы - конфронтација на границе - военное столкновение.
А насчет совместных притјазаниј југославов и болгар на территорију Эгејској Македонии - не беспокојтесь - Германија возьмет на себја эту миссију и проведет арбитраж - чем еште усилит свое влијание в регионе. :tv:
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ЕТНИЧКО ЧИСТЕЊЕ ВО ЕГЕЈСКА МАКЕДОНИЈА
http://www.makedonskosonce.com/broevis/2003/sonce468/Tekst40.htm
Десјатки лет живут в Польше и потомки русских политэмигрантов. Почти полвека вместе с нами греки и македонцы — политические беженцы и их потомки.
Михал јагелло
НАЦИОНАЛЬНЫЕ МЕНЬШИНСТВА В ПОЛЬШЕ
http://www.novpol.ru/index.php?id=99.
Еште раз уточнјају: следует внимательнее рассмотреть притесненија македонцев в ЭГЕјСКОј МАКЕДОНИИ со стороны греков. Эти притесненија вызывајут ответнују реакцију и в југославии, и в Болгарии, а благодарја усилијам Германии между этими странами с 1937 года суштествует договор о дружбе. Не было бы Балканского пакта - и этот договор појавилсја бы раньше. Так что секретныј договор по вопросу Эгејској Македонии между этими двумја странами вполне возможен. Цепочка событиј предполагаетсја такаја: притесненија македонцев - нагнетание темы в прессе 'Наших бьјут!' - обештание помошть и поддержки, зајавленија политиков и финансоваја поддержка 'македонској культуры и обштества' - усиление греческих репрессиј - межнациональные столкновенија - переход части 'борцов за правое дело' на территорију југославии от преследујуштих их греков - пограничныј конфликт - ноты протеста и ультиматумы - конфронтација на границе - военное столкновение.
А насчет совместных притјазаниј југославов и болгар на территорију Эгејској Македонии - не беспокојтесь - Германија возьмет на себја эту миссију и проведет арбитраж - чем еште усилит свое влијание в регионе. :tv:
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ЕТНИЧКО ЧИСТЕЊЕ ВО ЕГЕЈСКА МАКЕДОНИЈА
http://www.makedonskosonce.com/broevis/2003/sonce468/Tekst40.htm
Десјатки лет живут в Польше и потомки русских политэмигрантов. Почти полвека вместе с нами греки и македонцы — политические беженцы и их потомки.
Михал јагелло
НАЦИОНАЛЬНЫЕ МЕНЬШИНСТВА В ПОЛЬШЕ
http://www.novpol.ru/index.php?id=99.
Kako Grcite ga ispolnuvat nacionalnata politika
Vidite originalni dokumenti ot politikata na grcite i po gragianskata voina kako Grcite sakat da gi iskornat Makedoncite ednas za sekogas.Дело даже не в том, кто более желал получить Эгејскују Македонију - југославија или Болгарија, речь идет об очень жестких и даже жестоких притесненијах славјан-македонцев в Эгејској Македонии, о процессе их насильственној эллинизации, о запрете јазыка, особенно во времена Метаксаса. Если в вопросе јазыковом и этническом эгејские македонцы ориетировались на југославију и Болгарију примерно одинаково, то в вопросе церковно-патриархальној принадлежности церквеј они больше склонјались в сторону сербов.
Еште раз уточнјају: следует внимательнее рассмотреть притесненија македонцев в ЭГЕјСКОј МАКЕДОНИИ со стороны греков. Эти притесненија вызывајут ответнују реакцију и в југославии, и в Болгарии, а благодарја усилијам Германии между этими странами с 1937 года суштествует договор о дружбе. Не было бы Балканского пакта - и этот договор појавилсја бы раньше. Так что секретныј договор по вопросу Эгејској Македонии между этими двумја странами вполне возможен. Цепочка событиј предполагаетсја такаја: притесненија македонцев - нагнетание темы в прессе 'Наших бьјут!' - обештание помошть и поддержки, зајавленија политиков и финансоваја поддержка 'македонској культуры и обштества' - усиление греческих репрессиј - межнациональные столкновенија - переход части 'борцов за правое дело' на территорију југославии от преследујуштих их греков - пограничныј конфликт - ноты протеста и ультиматумы - конфронтација на границе - военное столкновение.
А насчет совместных притјазаниј југославов и болгар на территорију Эгејској Македонии - не беспокојтесь - Германија возьмет на себја эту миссију и проведет арбитраж - чем еште усилит свое влијание в регионе. :tv:
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ЕТНИЧКО ЧИСТЕЊЕ ВО ЕГЕЈСКА МАКЕДОНИЈА
http://www.makedonskosonce.com/broevis/2003/sonce468/Tekst40.htm
Десјатки лет живут в Польше и потомки русских политэмигрантов. Почти полвека вместе с нами греки и македонцы —политические беженцы и их потомки.
Михал јагелло
НАЦИОНАЛЬНЫЕ МЕНЬШИНСТВА В ПОЛЬШЕ
http://www.novpol.ru/index.php?id=99.
Bratot
Стоик и Машкртник!
Цоле, те молам за превод на македонски или англиски.
Prevodot e za tretoto koi e prvata :Imame cenata da ve izvestime ot broi........odlukata na ministerit i publikuvanie na vladiniot vesnik se naglasuva odzemanieto na Grckoto darzavianstvo sporet Precedatelskata odluka.....za regulirania na bezbednosta na darzavata poslednite spomenati iminia koi se pisani vo arhivot na seloto ili gradot koi se spored zakonot....se izbrisuvat:
Ime: prezimeime :na tatko : mesto na raganie:godina na ragianie: privremeno zivealiste:
1) Giosis Pavlos Athanasios Ahlada(krusoradi) 1902 jugoslavia
2) Jiosi Flora zena na Athanasios >>>>>>>> 1910............
3)Giosi Dimitra Athanasiou >>>>>>>>>>>> 1934.............
4)Giosi Olga >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935...........
5)Giosi Iordana>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935........
6)Giosi Eleftheria>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935........
7)Giosis Georgios >>>>>>>>>>>>>>>>>>1936.......
8)Giosi Evangelos >>>>>>>>>>>>>>>>>>..............
9)Gemisi Efterpi Hristou Kristalopigi(Smardes) 1913............
10)Kliasou Konstandina Stavrou Kristalopigi(Smardes) 1934..........
11)Bivoli Vasiliki Petrou Polipotamos(Neret) 1908 Australia
12)Bodani Thomai Hristou Andartikou(Zelevo) 1887 Bugaria
12)Bodani Eleni Hristou Andartikou(zelevo) 1933 ...........
13) Bodanis Evangelos Hristou >>>>>......1927..........
Poveke ke pisam koga ke imam poike vreme......Pozdrav ot Lerinsko:http://novazora.gr/
13)
Ime: prezimeime :na tatko : mesto na raganie:godina na ragianie: privremeno zivealiste:
1) Giosis Pavlos Athanasios Ahlada(krusoradi) 1902 jugoslavia
2) Jiosi Flora zena na Athanasios >>>>>>>> 1910............
3)Giosi Dimitra Athanasiou >>>>>>>>>>>> 1934.............
4)Giosi Olga >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935...........
5)Giosi Iordana>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935........
6)Giosi Eleftheria>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1935........
7)Giosis Georgios >>>>>>>>>>>>>>>>>>1936.......
8)Giosi Evangelos >>>>>>>>>>>>>>>>>>..............
9)Gemisi Efterpi Hristou Kristalopigi(Smardes) 1913............
10)Kliasou Konstandina Stavrou Kristalopigi(Smardes) 1934..........
11)Bivoli Vasiliki Petrou Polipotamos(Neret) 1908 Australia
12)Bodani Thomai Hristou Andartikou(Zelevo) 1887 Bugaria
12)Bodani Eleni Hristou Andartikou(zelevo) 1933 ...........
13) Bodanis Evangelos Hristou >>>>>......1927..........
Poveke ke pisam koga ke imam poike vreme......Pozdrav ot Lerinsko:http://novazora.gr/
13)
има и егзодус од 1944-46, пред ДАГ
Моите се протерани по капитулацијата на Бугарија а последна избега и бабами, крај на 1945. Осудени се:
- дедоми како симпатизер на Бугарија ( вина му е што отишол во главната команда на вермахтот во Софија да бара надомест за запленетата стока од страна на Вермахтот), всушност затоа што не го прифакал грчкото презиме..
-чичкоми навистина имаше симпатии кон Бугарија, беше член на друштвото на пријателите на Бугарија, тој и избега со целиот имот во Бугарија
-таткоми беше во грчката армија кога Вермахт ги разоружа, потоа бил на студии во Софија, по капитулацијата на Бугарија бил во грчкомакедонската партизанска бригада, преку Албанија дошле во ФНРЈ, по завршетокот на војната студира во Загреб... осуден е веројатно бидејќи не се вратил во Грција да го дослужи воениот рок ??
-тетками емигрирала со дедоми 1945 во Битола па потоа се пратени во Белград.. осудена е најверојатно затоа што емигрирала, исто така и бабами која дошла малку подоцна..
никој од фамилијата не беше учесник во ДАГ. Имотот на дедоми е целосно одземен, дел од државата , дел е даден на Власи
Моите се протерани по капитулацијата на Бугарија а последна избега и бабами, крај на 1945. Осудени се:
- дедоми како симпатизер на Бугарија ( вина му е што отишол во главната команда на вермахтот во Софија да бара надомест за запленетата стока од страна на Вермахтот), всушност затоа што не го прифакал грчкото презиме..
-чичкоми навистина имаше симпатии кон Бугарија, беше член на друштвото на пријателите на Бугарија, тој и избега со целиот имот во Бугарија
-таткоми беше во грчката армија кога Вермахт ги разоружа, потоа бил на студии во Софија, по капитулацијата на Бугарија бил во грчкомакедонската партизанска бригада, преку Албанија дошле во ФНРЈ, по завршетокот на војната студира во Загреб... осуден е веројатно бидејќи не се вратил во Грција да го дослужи воениот рок ??
-тетками емигрирала со дедоми 1945 во Битола па потоа се пратени во Белград.. осудена е најверојатно затоа што емигрирала, исто така и бабами која дошла малку подоцна..
никој од фамилијата не беше учесник во ДАГ. Имотот на дедоми е целосно одземен, дел од државата , дел е даден на Власи
Ч Е Н Т О
Методија Андонов
Мошне интересно гостување на Факултетот за Историја при УКИМ во Скопје.
Предавање на г-дин Владислав Барчиковски
Предавање на г-дин Владислав Барчиковски
Ај ако беше некој нека сподели информации од прва рака.
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Многу македонски семејства уште од 1891 до 1912 год од Егејска Македонија бегаат од гејскиот терор и се населуваат во Бугарија .
Шест семејства од Егејска Македонија се населиле во селата с. Долни Луковит, во с. Остров, во с. Горна Митрополија, в с. Ставерци, а некои од нив и во с. Гостиља. македонцитедоажале со образование и некаков занает и за кратко време се снаоѓале. В селото тие создаваат добри контакти со местните жители, и добриодноси со соседните села. Развиваат занаетчиска дејност, започнуваат работа, како строители, крчмари, јајчари, фурнаџии, отвараат магазини, кафеани, крчми и много брзо се стабилизираат и започнуваат да закупуваат земјоделска земја.
текстот е предол за преведување- кој сака нека го чита на бугарски
Шест фамилии от Егејска Македонија – преселници в Гостилја
Вторник, 19 Октомври 2010 19:58 Рајна Иванова Николова Гр. Плевен
В село Гостилја заедно с банатските б'лгари са живели и преселници от Македонија. За тези 120 години от основаването на селото двете преселнически в'лни са натрупали много обшти спомени, а историјата на шестте македонски семејства в Гостилја ште ни покаже как този процес се е ос'штествил:
За теб б'лгарскијат војник води три нештастни војни, даде хилјади жертви, реки от к'рвави с'лзи течаха по твоите полета. Ти успја да запазиш својата вјара и религија, своите духовни ценности, за това говорјат спомените на нашите предци, които ште се постараја да опиша.
Началото на Балканската војна 1912 год. Никола Иванов, братја Минчеви с техни братовчеди от Македонија заселили се в Б'лгарија.
Изпитвах известно неудобство и страх дали ште мога да отразја правилно фактите и с'битијата около тези фамилии, т'ј като историческијат период е д'л'г, а родовите вр'зки и контактите с отделните фамилии се заличават с времето, но благодарение на вр'зките ми с отделни представители от тези фамилии, успјах да се добера до тази информација и да направја този материал. Тези данни са много ценни с'с своја смис'л и с'д'ржание, заштото всеки наследник има с какво да се гордее, а именно - това, което е наследил от своите предци!
През далечната 1891 год. гр'цкото правителство излиза с'с закон, којто гласи, че всеки жител на Г'рција, којто се објави за б'лгарин, го очаква см'рт. Много б'лгари предпочитат см'ртта пред безчинствата на г'рците и злодејанијата на турските нашественици. В този период излиза Международен декрет от императора на Австро-Унгарската империја Франц јозеф III. Всички б'лгари, преселили се в областта Банат по време на Чипровското в'стание, имат право да се зав'рнат в Б'лгарија. По това време в Б'лгарија властва цар Фердинанд. Така в периода от 1891 до 1912 год. започват да се заселват банатските б'лгари и се образуват пет села в цјала Б'лгарија.
Тези, които се завр'штат, получават от правителството по 30 дка. земеделска земја и 3 дка. дворно мјасто за жилиште. Така се заформја и нашето село Гостилја.
Многократно с'м задавала в'прос на дјадо ми Никола Иванов, зашто са избрали именно това село, преминали през толкова красоти, през цјала Б'лгарија, а тој през с'лзи ми отговарјаше: „В онези тежки за нас времена, тормозени от г'рци и гонени от турци, и Дунава штјахме да прегазим и у Влашко штјахме да стигнем, само да се спасим!"
Така в с. Гостилја в периода от 1891 до 1912 год. се установјават като бежанци и преселници шест фамилии от Егејска Македонија.
Идвајки в Б'лгарија те се заселват на различни места: в с. Долни Луковит, в с. Остров, в с. Горна Митрополија, в с. Ставерци, а нјакои от тјах и в с. Гостилја. Тук дјадо ми не пропускаше да каже зашто именно в това село са се заселили: харесала им почвата, била чернозем, имало и рекичка, макар и малка, но от голјамо значение за животнов'дството, което развили впоследствие, а нај-вече жителите и те били преселници, така че с'жителството с тјах, штјало да б'де по-лесно ос'штествимо. Много акуратни и предприемчиви, македонците идват с образование и нјакак'в занајат и за кратко време се устројват. В селото те с'здават добри контакти с местните жители, и добри взаимоотношенија с'с с'седните села. Развиват занајатчијска дејност, започват работа, като строители, кр'чмари, јајчари, фурнаджии, отварјат магазини, кафенета, кр'чми и много б'рзо се стабилизират и започват да закупуват земеделски земи.
Така след разгрома на Илинденското в'стание около 1912 год. в с. Гостилја идват като бежанци Атанас Лјасков и с'пругата му Пена от далечното село Кономилати, Костурска област.
Атанас минавал за комита. Бил здрав м'ж, борбен, с'с силен дух, известен бил с това, че ходел винаги в'ор'жен и заштитавал б'лгарите от турците. Когато гр'цките власти научили за него (тој знаел, че го очаква см'рт) хв'рлја пушката и както е бос и почти гол, с бак'рен котел преплувал Охридското езеро и преминал в Б'лгарија. Отначало се установил в с. Долни Луковит, след нјаколко години идва в с. Гостилја, к'дето идва и жена му Пена. Тук му се раждат двама сина: Коста и Димит'р. Димит'р се установјава в с. Ставерци - там с'здава семејство и има три деца - Наум, Иванка и Атанас. Коста остава в с. Гостилја, тук се задомјава и му се раждат три деца. Отначало става јајчар, след това сладкар. Отварја собствена сладкарница, в којато продава боза и халва, които тој сам произвежда. Впоследствие отварја и кр'чма. Раждат му се три деца: Атанаска, Христо и Димит'р. Атанаска, като девојка отива доброволка на фронта с оште две девојчета баначенчета - Станка Миклошовата и Клара. Христо с'здава семејство в Софија и там остава да живее. В дома на Коста остава нај-малкија му син Димит'р. Понастојаштем в този дом живее син'т му Христо, којто се грижи за в'зрастната си мајка. Самијат Димит'р беше изклјучително услужлив. Тој се изјавјаваше като ветеринарен техник. Нјама к'шта, којато да не е посетил по повод на заболјало животно. Това семејство живееше в голјама хармонија и уважение с'с с'селјаните си.
Друга голјама фамилија бежанци от Македонија е Мочкови.
Томани и Димит'р от далечното село Емборе, Костурска област се оженват и им се раждат пет деца. Нај-големијат син на фамилијата е Васил. Като служител в обштината на с.Емборе е оклеветен в предателство и за наказание го заравјат жив в земјата до шијата и така в неверојатни м'ки тој умира. Уплашени от случилото се останалите членове на семејството идват в Б'лгарија като бежанци. Преминали през много митарства и перипетии, те се установјават в Б'лгарија и с'здават семејства. Един от синовете Коста се установјава в с. Гостилја. Тој се е занимавал с т'рговија на коне. Неговите потомци оште пазјат печата с метални букви К.М. Печата се нажежавал до червено, допирал се до кожата на животното и след заздравјаване се е отличавал печата на т'рговеца. По този начин кражбите на животни били нев'зможни.
Коста е т'ргувал от Дунава до Бјало море. Установил се вече в Гостилја, тој се жени за хубавата мома Радка, от богат род от с. Ставерци. Тук е мјастото да отбележа, че баба Радка беше „бабата" на селото. Тја е посрештала детскија плач , идваштија нов живот. На много семејства е дарјавала радост - тја селската акушерка. Раждат им се шест деца. Момичетата се ом'жват сполучливо в други селишта. В с. Гостилја остават да живејат двама от синовете: Ефтим и Димит'р, с родителите си. Те с'здават собствена цигларна фабрика, којато работи до 1948 год., до национализацијата ј. Тази фабрика с'здаваше помин'к на младите хора от селото ни, и на баначени, и на б'лгари. Фамилијата е особено горда с една от д'штерите на Васил, Дора Василева, којато зав'ршва ВВВУ „Г. Бенковски" в гр. Долна Митрополија. По това време само три момичета зав'ршват това м'жко училиште: Марија Атанасова, Марија Недјалкова и Дора Василева. На Марија Василева поверјават международен полет, а на Марија Недјалкова и Дора Василева - в'трешни линии!
Не по-малко горда е и фамилијата на Ефтим. Неговијат син Васил (Веско) беше генерал от Военно¬морските сили, понастојаштем пенсионер, живушт в гр. Варна. Син'т на Васил, Емил на 48 год. става генерал от Натовските военно-морски сили и живее в САшт. Сред многобројната фамилија Мочкови има бизнесмени, учители, икономисти, техници, художници, оперна певица.
Тази фамилија винаги е живјала в голјама хармонија с роднините си, в чудесни взаимоотношенија с банатските б'лгари. Една от снахите на фамилија Мочкови е моја с'седка и пријателка от детските ми години – Ленчето на Мито Софранов. Тја е от католическо семејсто. Нејнијат башта свиреше на хармониума в черквата. Ние с Ленчето бјахме редовни черковници. Л'снати, пременени, молитвите научени до с'в'ршенство на сутрешната и следобедната миса, всјака неделја за нас беше закон. Колко ни е било хубаво и весело в тези детски години! За един голјам католически празник сестрата на отеца (којато идваше в нашија дом при баба ми Рајна на гости, казваше се Стефка) бе направила причастија. Бјаха ги покрили с бјала покривка да не се виждат, но ние с Ленчето ги открихме и ги изјадохме. Каква беше паниката, когато видјаха, че липсват причастијата. До мисата имаше малко време, с големи усилија баба ми и сестра Стефка успјаха да направјат нови и така се размина с боја. С Ленчето много се обичахме и си играехме. Тја имаше роднини в Софија и бјаха ј изпратили шевна машина (играчка), и ние решихме да ставаме шивачки. Аз отрјазах един р'кав на мајка ми от жарсената роклја, а Ленчето – едно голјамо парче червено на мајка ј от венчалното сукно. Изненадата дојде, когато мајка ми извади роклјата да ходјат на сватба с башта ми в с'седното село Ставерци. Изпаднала в ужас, мајка ми отива при мајката на Ленчето и ја кара да провери дрехите си. Резултат'т беше бој и на двете забрана да играем повече, но това траја до вечерта. На другија ден бјахме пак заедно.
Много деца имаше в нашата махала все баначенчета: Анчето Окушовата, Маријка Миклушовата, Анчето Фабјанчето, Маријчето Врежачето, Маријка Котешовата, Бончо Джакера, а Личко, Коци, Рози и Кати Милеровата бјаха по-малки от мен и много ги обичах. Когато Ленчето се ом'жи, аз бјах ученичка в Плевен. Много ми беше м'чно за неја и много плаках. Нашите добри отношенија и до днес се запазиха.
През далечната 1893 год. в Б'лгарија, в с. Гостилја се заселва фамилијата на Минчо Марелов от с.Емборе, Костурска област. Тази фамилија за кратко време се устројва стабилно и много б'рзо забогатјава. Това се д'лжи на следните фактори: всички в семејството са грамотни, много задружни и изклјучително трудолјубиви. След 1900 год. много от заселилите се вече банатски б'лгари започват да продават земите и к'штите си, като нјакои от тјах се завр'штат обратно в Банат, други п'к се заселват в други селишта в Б'лгарија.
Именно от това се в'зползват братја Минчеви и така за кратко време закупуват доста земеделски земи. П'рвијат син на тази фамилија е Илија. Тој е зав'ршил Солунската гимназија, к'дето един от учителите му е Димит'р Благоев. След това зав'ршва колеж „Б'лгарска семинарија" в Истанбул за свештеник. С това си образование тој пристига в Б'лгарија. П'рво при свои роднини в гр. Плевен с цел да става свештеник. Пристигајки тук тој се запознава с обстановката и вместо свештеник става п'рвија учител в с. Гостилја.
Учениците от П'рвото училиште в с. Гостилја и свештеника Рихард Хофман 1921 год.
Шест семејства од Егејска Македонија се населиле во селата с. Долни Луковит, во с. Остров, во с. Горна Митрополија, в с. Ставерци, а некои од нив и во с. Гостиља. македонцитедоажале со образование и некаков занает и за кратко време се снаоѓале. В селото тие создаваат добри контакти со местните жители, и добриодноси со соседните села. Развиваат занаетчиска дејност, започнуваат работа, како строители, крчмари, јајчари, фурнаџии, отвараат магазини, кафеани, крчми и много брзо се стабилизираат и започнуваат да закупуваат земјоделска земја.
текстот е предол за преведување- кој сака нека го чита на бугарски
Шест фамилии от Егејска Македонија – преселници в Гостилја
Вторник, 19 Октомври 2010 19:58 Рајна Иванова Николова Гр. Плевен
В село Гостилја заедно с банатските б'лгари са живели и преселници от Македонија. За тези 120 години от основаването на селото двете преселнически в'лни са натрупали много обшти спомени, а историјата на шестте македонски семејства в Гостилја ште ни покаже как този процес се е ос'штествил:
По следите на нашите деди и техните корени!
О, нештастна Македонијо,За теб б'лгарскијат војник води три нештастни војни, даде хилјади жертви, реки от к'рвави с'лзи течаха по твоите полета. Ти успја да запазиш својата вјара и религија, своите духовни ценности, за това говорјат спомените на нашите предци, които ште се постараја да опиша.
Началото на Балканската војна 1912 год. Никола Иванов, братја Минчеви с техни братовчеди от Македонија заселили се в Б'лгарија.
Изпитвах известно неудобство и страх дали ште мога да отразја правилно фактите и с'битијата около тези фамилии, т'ј като историческијат период е д'л'г, а родовите вр'зки и контактите с отделните фамилии се заличават с времето, но благодарение на вр'зките ми с отделни представители от тези фамилии, успјах да се добера до тази информација и да направја този материал. Тези данни са много ценни с'с своја смис'л и с'д'ржание, заштото всеки наследник има с какво да се гордее, а именно - това, което е наследил от своите предци!
През далечната 1891 год. гр'цкото правителство излиза с'с закон, којто гласи, че всеки жител на Г'рција, којто се објави за б'лгарин, го очаква см'рт. Много б'лгари предпочитат см'ртта пред безчинствата на г'рците и злодејанијата на турските нашественици. В този период излиза Международен декрет от императора на Австро-Унгарската империја Франц јозеф III. Всички б'лгари, преселили се в областта Банат по време на Чипровското в'стание, имат право да се зав'рнат в Б'лгарија. По това време в Б'лгарија властва цар Фердинанд. Така в периода от 1891 до 1912 год. започват да се заселват банатските б'лгари и се образуват пет села в цјала Б'лгарија.
Тези, които се завр'штат, получават от правителството по 30 дка. земеделска земја и 3 дка. дворно мјасто за жилиште. Така се заформја и нашето село Гостилја.
Многократно с'м задавала в'прос на дјадо ми Никола Иванов, зашто са избрали именно това село, преминали през толкова красоти, през цјала Б'лгарија, а тој през с'лзи ми отговарјаше: „В онези тежки за нас времена, тормозени от г'рци и гонени от турци, и Дунава штјахме да прегазим и у Влашко штјахме да стигнем, само да се спасим!"
Така в с. Гостилја в периода от 1891 до 1912 год. се установјават като бежанци и преселници шест фамилии от Егејска Македонија.
Идвајки в Б'лгарија те се заселват на различни места: в с. Долни Луковит, в с. Остров, в с. Горна Митрополија, в с. Ставерци, а нјакои от тјах и в с. Гостилја. Тук дјадо ми не пропускаше да каже зашто именно в това село са се заселили: харесала им почвата, била чернозем, имало и рекичка, макар и малка, но от голјамо значение за животнов'дството, което развили впоследствие, а нај-вече жителите и те били преселници, така че с'жителството с тјах, штјало да б'де по-лесно ос'штествимо. Много акуратни и предприемчиви, македонците идват с образование и нјакак'в занајат и за кратко време се устројват. В селото те с'здават добри контакти с местните жители, и добри взаимоотношенија с'с с'седните села. Развиват занајатчијска дејност, започват работа, като строители, кр'чмари, јајчари, фурнаджии, отварјат магазини, кафенета, кр'чми и много б'рзо се стабилизират и започват да закупуват земеделски земи.
Така след разгрома на Илинденското в'стание около 1912 год. в с. Гостилја идват като бежанци Атанас Лјасков и с'пругата му Пена от далечното село Кономилати, Костурска област.
Атанас минавал за комита. Бил здрав м'ж, борбен, с'с силен дух, известен бил с това, че ходел винаги в'ор'жен и заштитавал б'лгарите от турците. Когато гр'цките власти научили за него (тој знаел, че го очаква см'рт) хв'рлја пушката и както е бос и почти гол, с бак'рен котел преплувал Охридското езеро и преминал в Б'лгарија. Отначало се установил в с. Долни Луковит, след нјаколко години идва в с. Гостилја, к'дето идва и жена му Пена. Тук му се раждат двама сина: Коста и Димит'р. Димит'р се установјава в с. Ставерци - там с'здава семејство и има три деца - Наум, Иванка и Атанас. Коста остава в с. Гостилја, тук се задомјава и му се раждат три деца. Отначало става јајчар, след това сладкар. Отварја собствена сладкарница, в којато продава боза и халва, които тој сам произвежда. Впоследствие отварја и кр'чма. Раждат му се три деца: Атанаска, Христо и Димит'р. Атанаска, като девојка отива доброволка на фронта с оште две девојчета баначенчета - Станка Миклошовата и Клара. Христо с'здава семејство в Софија и там остава да живее. В дома на Коста остава нај-малкија му син Димит'р. Понастојаштем в този дом живее син'т му Христо, којто се грижи за в'зрастната си мајка. Самијат Димит'р беше изклјучително услужлив. Тој се изјавјаваше като ветеринарен техник. Нјама к'шта, којато да не е посетил по повод на заболјало животно. Това семејство живееше в голјама хармонија и уважение с'с с'селјаните си.
Друга голјама фамилија бежанци от Македонија е Мочкови.
Томани и Димит'р от далечното село Емборе, Костурска област се оженват и им се раждат пет деца. Нај-големијат син на фамилијата е Васил. Като служител в обштината на с.Емборе е оклеветен в предателство и за наказание го заравјат жив в земјата до шијата и така в неверојатни м'ки тој умира. Уплашени от случилото се останалите членове на семејството идват в Б'лгарија като бежанци. Преминали през много митарства и перипетии, те се установјават в Б'лгарија и с'здават семејства. Един от синовете Коста се установјава в с. Гостилја. Тој се е занимавал с т'рговија на коне. Неговите потомци оште пазјат печата с метални букви К.М. Печата се нажежавал до червено, допирал се до кожата на животното и след заздравјаване се е отличавал печата на т'рговеца. По този начин кражбите на животни били нев'зможни.
Коста е т'ргувал от Дунава до Бјало море. Установил се вече в Гостилја, тој се жени за хубавата мома Радка, от богат род от с. Ставерци. Тук е мјастото да отбележа, че баба Радка беше „бабата" на селото. Тја е посрештала детскија плач , идваштија нов живот. На много семејства е дарјавала радост - тја селската акушерка. Раждат им се шест деца. Момичетата се ом'жват сполучливо в други селишта. В с. Гостилја остават да живејат двама от синовете: Ефтим и Димит'р, с родителите си. Те с'здават собствена цигларна фабрика, којато работи до 1948 год., до национализацијата ј. Тази фабрика с'здаваше помин'к на младите хора от селото ни, и на баначени, и на б'лгари. Фамилијата е особено горда с една от д'штерите на Васил, Дора Василева, којато зав'ршва ВВВУ „Г. Бенковски" в гр. Долна Митрополија. По това време само три момичета зав'ршват това м'жко училиште: Марија Атанасова, Марија Недјалкова и Дора Василева. На Марија Василева поверјават международен полет, а на Марија Недјалкова и Дора Василева - в'трешни линии!
Не по-малко горда е и фамилијата на Ефтим. Неговијат син Васил (Веско) беше генерал от Военно¬морските сили, понастојаштем пенсионер, живушт в гр. Варна. Син'т на Васил, Емил на 48 год. става генерал от Натовските военно-морски сили и живее в САшт. Сред многобројната фамилија Мочкови има бизнесмени, учители, икономисти, техници, художници, оперна певица.
Тази фамилија винаги е живјала в голјама хармонија с роднините си, в чудесни взаимоотношенија с банатските б'лгари. Една от снахите на фамилија Мочкови е моја с'седка и пријателка от детските ми години – Ленчето на Мито Софранов. Тја е от католическо семејсто. Нејнијат башта свиреше на хармониума в черквата. Ние с Ленчето бјахме редовни черковници. Л'снати, пременени, молитвите научени до с'в'ршенство на сутрешната и следобедната миса, всјака неделја за нас беше закон. Колко ни е било хубаво и весело в тези детски години! За един голјам католически празник сестрата на отеца (којато идваше в нашија дом при баба ми Рајна на гости, казваше се Стефка) бе направила причастија. Бјаха ги покрили с бјала покривка да не се виждат, но ние с Ленчето ги открихме и ги изјадохме. Каква беше паниката, когато видјаха, че липсват причастијата. До мисата имаше малко време, с големи усилија баба ми и сестра Стефка успјаха да направјат нови и така се размина с боја. С Ленчето много се обичахме и си играехме. Тја имаше роднини в Софија и бјаха ј изпратили шевна машина (играчка), и ние решихме да ставаме шивачки. Аз отрјазах един р'кав на мајка ми от жарсената роклја, а Ленчето – едно голјамо парче червено на мајка ј от венчалното сукно. Изненадата дојде, когато мајка ми извади роклјата да ходјат на сватба с башта ми в с'седното село Ставерци. Изпаднала в ужас, мајка ми отива при мајката на Ленчето и ја кара да провери дрехите си. Резултат'т беше бој и на двете забрана да играем повече, но това траја до вечерта. На другија ден бјахме пак заедно.
Много деца имаше в нашата махала все баначенчета: Анчето Окушовата, Маријка Миклушовата, Анчето Фабјанчето, Маријчето Врежачето, Маријка Котешовата, Бончо Джакера, а Личко, Коци, Рози и Кати Милеровата бјаха по-малки от мен и много ги обичах. Когато Ленчето се ом'жи, аз бјах ученичка в Плевен. Много ми беше м'чно за неја и много плаках. Нашите добри отношенија и до днес се запазиха.
През далечната 1893 год. в Б'лгарија, в с. Гостилја се заселва фамилијата на Минчо Марелов от с.Емборе, Костурска област. Тази фамилија за кратко време се устројва стабилно и много б'рзо забогатјава. Това се д'лжи на следните фактори: всички в семејството са грамотни, много задружни и изклјучително трудолјубиви. След 1900 год. много от заселилите се вече банатски б'лгари започват да продават земите и к'штите си, като нјакои от тјах се завр'штат обратно в Банат, други п'к се заселват в други селишта в Б'лгарија.
Именно от това се в'зползват братја Минчеви и така за кратко време закупуват доста земеделски земи. П'рвијат син на тази фамилија е Илија. Тој е зав'ршил Солунската гимназија, к'дето един от учителите му е Димит'р Благоев. След това зав'ршва колеж „Б'лгарска семинарија" в Истанбул за свештеник. С това си образование тој пристига в Б'лгарија. П'рво при свои роднини в гр. Плевен с цел да става свештеник. Пристигајки тук тој се запознава с обстановката и вместо свештеник става п'рвија учител в с. Гостилја.
Учениците от П'рвото училиште в с. Гостилја и свештеника Рихард Хофман 1921 год.