Накратко:
- свештеник се станува со ракополагање, при што новиот свештеник, примајќи го даровите од Светиот Дух, меѓу кој е и дарот/власта за отпуштање гревови
- на Светата Тајна исповед, свештеникот ги чита потребните почетни прозби/молитви, по што изповедникот ги исповеда своите гревови а потоа, по исповедта, свештеникот ги чита разрешителните молитвни, упатени кон Христа
- од тоа, се гледа дека свештеникот нЕ ПРОСТУВА гревови, туку, преку молтитвата, упатена до Христа, во Христово име ги отпушта гревовите, а Христос е Тој кој гревовите ги простува, но и немора да ги прости; Хроистос на ништо не е бврзан па може да не ги прости гревовите, иако исповедникот ги исповедал а истите, свештеникот ги отуштил.
- свештеникот е обичен човек и обичен смртник, ништо подобар и ништо полош од верниците, но ја има власта да отпушта гревови, како и власта за чинење на тековните црковно-верски потреби. Тоа што и свештеникот е грешен, а може и склон кон некој порок, не му на смалува власта која му е дадена.