Македонија во VI, VII и VIII век. Војните при доселувањето на Словените?

[Misirkov]

Pojasnuvanje: Za vreme na celiot period shto go diskutirame, Rimskoto Carstvo e mnogu oslabnato. Posledniot imperator na ZAPADNOTO Rimsko Carstvo pravi nezavisna drzhava na teritorijata na Deicezata Ilirik - no potoa osnovnite nejzini dvigateli, Gotite, se unishteni.

Vakuumot na teritorijata na Italija so unishtuvanjeto na gotskata drzhava vo Italija go popolnuva Justinijan i povtorno NAKRATKO vospostavuva rimska vlast tamu. NO PO JUSTINIJAN, GERMANITE LOMBARDI OSVOJUVAAT GOLEMI TERITORII NA APENINSKIOT POLUOSTROV. Isto taka, Justinijan gubi i na Balkanot, ne uspeva da vospostavi kontrola nad Dalmacija (preku Ravena).

Na Balkanot, narodite na prefakturata Ilirik koi vekje dobivaat zaednichko ime "Sloveni" bilo od od Rimjanite bilo od svoite sojuznici, se obedinuvaat i se borat protiv ISTOCHNOTO Rimsko Carstvo pri shto ja zazemaat Diecezata Makedonija. Prethodno za vreme na Gotite, toa ime "Sloveni" im e dadeno na Venetite i drugi narodi (domorodni zhiteli na Makedonija od antikata koi se preselile na Sever) kaj rekata Sala i ezeroto Balaton.

Se stvara golema drzava Slavija (bez Solun). Nekoi od Slovenite sakaat da go osvojat Solun, go obikoluvaat, i tuka se srekjavame so eden izvor - Chudesata na Sv. Dimitrija Solunski vo koj se spomenati nekoi od nashite predci: Rechani, Strumjani, Smoljani. Neli rekovme im nametnale zaednichko ime, no i geografsko najmnogu spored rekite kade shto zhiveele. Sagudatite, Velezgitite i Vajanitite se nashi no i predci na Vlasite i nekoi "Grci". Verzitite se Brsjacite t.e Makedoncite vo Bitola, Prilep i Veles. Site ovie Makedonci zhiveele vo diecezata Makedonija sem Smoljanite koi zhiveele vo diecezata Trakija.

Makedoncite, poraneshnite rimski gragjani, potpomognati od Slovenite od PANONIJA, pravat svoi drzhavni edinici vo ramkite na ogromnata drzhava Slavija.

Potoa doagjaat turko-mongolskite Bugari na Balkanot i rabotata se komplicira, no tie se unishteni so padot na Prvoto bugarsko carstvo.

Od celata "zbrka" tie 2-3 veka se postavuvaat prashanjata za kulturni, demografski i dr. vlijanija vo regionot i vo Makedonija i podocna ima "kluchni" momenti so Vizantija i so Germanite, vkl. ja i novonastanatata drzhava Bugarija, za azbuki/pismenost, za religiozna borba Zapad-Istok, za vladeenje na Ilirik (kako pri Vasilij II), itn.

 

[Misirkov]

Kade mozham da najdam informacii za Gotskata vojna, koja traela 14 godini? Do koga egzistirala drzhavata Slavija i kade se prostirala?

Kje se druzhish malku povekje so mene, zoshto poteshko e deka kje najdesh tekstovi na net za Slavija. ;-)

Inaku, po smrtta na Aleksandar, neli, carstvoto se raspagja, a kratko potoa Rimskata Imperija go zavladuva Balkanot. Makedonija stanuva provincija. Ako Vizantija e istochnata Rimska Imperija, togash toa znachi deka vo nea se ushte ima chistokrvni Antichki Makedonci. Kolku shto znam, ima i carski dinastii od makednskata loza koi vladeat nekoj period so Vizantija.

Ne koj jazik govorele?
So koe pismo pishuvale?
Neli, Slovenite se ushte ne se doseleni.

Jasno deka ima Makedonci, opishav pogore koi bile tie i ti kazhav kakva e vrskata so terminot "Sloveni". Edni se severnite Veneti (domorodnite Makedonci koi se raselile po Severna i Zapadna Evropa) bile narecheni "Sloveni" za vreme na turbulenciite vo Ilirik. Drugoto znachenje e kako opsht naziv za site vo diecezata Ilirik koga stanal nezavisna drzhava Slavija i taa praktika podocna se zacvrstila koga se povratila silata na Istochnoto rimsko carstvo pri Makedonskite dinastii.

Makedoncite vo Rimskoto carstvo zboruvale i pushuvale latinski vo vremetraenje od 2 veka. Ova e mn. biten moment. Nekoi zboruvale i pishuvale grchki. No povekjeto zboruvale "slovenski" - a prashanjeto za pismoto na toj jazik kje se razgori podocna vo 10 vek. Tie Makedonci shto prodolzhile da zboruvaat latinski i pokraj mozhnostite da zboruvaat "slovenski" bile narecheni so pogrndnoto ime "Vlasi". Zapadnite Evropjani pak nikako ne mozhele ovie narodi da gi narechat Rimjani i podocna gi narekle so pogrdnoto ime "Vizantijci" (do den denes nekoi vo EU taka se izrazuvaat za "podlite jugo-istochni narodi").

 

[Мијак]

Mijak: nikoj normalen toa ne go tvrdi (sem fanatizirani Bugari i Grci). Jas kako Makedonec ne mozham da bidam nisto drugo tuku potomok na onie Makedonci koi prvobitno go naseluvale Balkanot - tie se moite predci.

Мисирков: Оваа молба и не е наменета за нормални, туку баш за оние другите. И за оние што продолжуваат со холивудските бајки за панславизмот.

 

[Sagan]

Jasno deka ima Makedonci, opishav pogore koi bile tie i ti kazhav kakva e vrskata so terminot "Sloveni". Edni se severnite Veneti (domorodnite Makedonci koi se raselile po Severna i Zapadna Evropa) bile narecheni "Sloveni" za vreme na turbulenciite vo Ilirik.

Makedoncite vo Rimskoto carstvo zboruvale i pushuvale latinski vo vremetraenje od 2 veka. Ova e mn. biten moment. Nekoi zboruvale i pishuvale grchki. No povekjeto zboruvale "slovenski" - a prashanjeto za pismoto na toj jazik kje se razgori podocna vo 10 vek.

Tie Makedonci shto prodolzhile da zboruvaat latinski i pokraj mozhnostite da zboruvaat "slovenski" bile narecheni so pogrndnoto ime "Vlasi".

Интересно.

Значи, сакаш да кажеш дека Античките Македонци, во периодот на постоење на ‘‘државата?‘‘ Илирик, се раселувале по Северна и Западна Европа, а други останале тука. Тие што се расселиле, биле наречени од Римјаните ‘‘Словени‘‘. Значи, ти тврдиш дека Имало преселба на народите, само во спротивен правец од она што го говори официјалната историја? Или јас лошо те разбирам?

Античките Македонци, всушност- се тие кои денес ги нарекуваме ‘‘Словени‘‘?

Инаку и она за Власите ме заинтересира. Мислам, нормално е да се претпостави дека во голема Империја, како Византија, еден народ можел да зборува различни јазици. Цело време, нас не убедуваат, а Власите се најмногу убедени во тоа, дека они биле номадски сточари доселени од Романија, па од таму сличноста со романскиот јазик (кој е од латинско потекло!).

И цело време се заборава фактот од каде Власите дошле во Македонија. Нели тоа беше еден град во денешна Албанија, демек го срушил некој, па они се упатиле во неколку правци, накај Осоговието, Егејска Македонија и други места. Тогаш пак се поставува прашањето: Ако не биле домородно население во градот (латинизирани Антички Македонци), од каде дошле?

 

[Sagan]

И уште нешто.

Александар Македонски, историјата го бележи како личност со руса, плава коса. Дури и во филмот со Фарел, глумецот беше ‘‘шатиран‘‘.

Ако бил гРК, колку имал шанси да има плава или руса коса?
Освен како доказ за различноста од Хелените, нели е тоа доказ дека неговите предци потекнуваат некаде од Север?

Ова не е констатација Само прашувам.

 

[TpH_Bo_OkO]

Бoрис ВИШИНСКИ: За книгата "Кралството на Словените" од Мауро Орбини

БЛАГОДАРНОСТ НА АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ КОН СЛОВЕНИТЕ

Повелбата повторно е објавена во 1601 година Македонците не се Грци, велел Александар Македонски

Од поодамна ме интересираше целата книга "Кралството на Словените" од Мауро Орбини. Тоа е веќе подзаборавена книга, објавувана во делови, а сепак во неа има некои вистини што би требало одново да се објават, без оглед на тоа каква носивост содржат во себе.

Мауро Орбини е една интересна средновековна личност, живее на меѓата меѓу XVI и XVII век. Тој е познат патописец, историчар, а некои го сметаат и за татко на панславизмот.Роден е во Дубровник, живее и работи во Италија. Во своите историски истражувања бил смел, се потпирал врз факти и заклучоците што ги донесувал биле во служба на словенството. Тој длабоко навлегол во историјата на Словените, се разбира, колку што му овозможувало неговото време. Некаде тој има нејасни обележја, а многу работи и не можел да ги согледа. Меѓутоа, сето ова не го кажувам за да пресудувам како некој историчар, туку да изнесам само неколку страници од тоа прекрасно дело наречено "Кралството на Словените". Таа книга е многу ретка и ми дојде до рака да ја видам и да ја фотокопирам во Ватиканската библиотека, есента 1990 година. Книгата на Орбини има преку петстотини страници во голем формат. Објавена е 1601 година во Пезаро. Во неа тој дава широк поглед врз развитокот на словенските народи, со посебен дел за Јужните Словени.

Во книгата "Кралството на Словените" посебно ме привлече еден дел кој сакам да го цитирам, а на читателот му го оставам впечатокот. Тој дел буди размисла на нешто, што духовите ги вознемирувало пред четиристотини години, а тој немир постои и денес, кога некои кругови во странство се обидуваат да пласираат невистини дека, на пример, старите Македонци биле Грци и слично.

АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ И СЛОВЕНИТЕ

Делот од книгата се однесува на Александар Македонски и Словените. Да, и Словените. Навистина, Орбини како автор, не е осамен во таа смисла, но ќе се види дека е оригинален. Кога сме кај оваа тема, нашите историчари стриктно се оградуваат од една таква споредба, повеќе отколку нивните колеги во светот и затоа, секој оној што ќе ги начне овие прашања или е наивен, или е романтичар или е мистификатор. Но, да го оставиме тоа. Тука не сакам ништо да докажувам, за што немам таква амбиција, туку интегрално да ја приопштам за нашата јавност Привилегијата, што Александар Македонски им ја дава на Словените, како благодарност што учествувале во неговите борби и освојувања.

За таа Повелба, Мауро Орбини вели дека била пронајдена во Цариград. За да го потврди тоа што пишува во Повелбата, тој зема и други извори и, меѓу другото, вели дека Македонците не биле Грци, дека тоа биле два соседни народа, дека Македонците ги покориле Грците и дека, иако учествувале заедно во сите освојувања, зборувале различни јазици. Повелбата, колку и да се чини неверојатна, таа е срочена на еден висок стил и убаво е да биде објавена на македонски јазик.

Книгата "Кралството на Словените" е пишувана на постар италијански јазик. За да може подобро да се долови автентичноста на текстот, го замолив Аугусто Фонсека, италијански поет и лектор по италијански јазик на Универзитетот "Свети Кирил и Методиј", инаку одличен познавач и на македонскиот јазик, да го преведе тој дел, од 168 до 171 страница од книгата.

Орбини, во книгата вели:

"Оваа Привилегија, како што рековме, беше пронајдена по толку векови во Цариград од некојси Џулио Балдасар, царски секретар. Значи, името што овде се спомнува - Словени, Апијан Александриски во "Илирикум", овие Агријани ги нарекува прочуени и прославени, а токму тоа го означува зборот "Слави", односно "Словени".

Градот Агрија, кој се наоѓа во Дакија, бил основан ( според Бонфинијо во 1 кн. на 1 Дек.) од овие Агријани, кои живеле ( според Стефан Византиски ) во пределите меѓу планините Емос и Родопите, во близина на Македонија. А таа, пак, непрекинато била населена од словенскиот род и од дојденци од Тир , иако некои сметале дека Македонците и припаѓаат на средината на Грците. Против нив го донесувам мислењето на Стефан Византиски за Александар Македонски , којшто мошне јасно го разликува јазикот на Македонците од говорот на Грците. Од тоа, пак, јасно може да се види дека македонскиот говор не можеше да биде сфатен од сите учесници во александровата војска, зашто голем дел од неа биле Грци. И навистина, кога на Филота, син на Парменион, кој пред толпа луѓе имал некоја своја работа да образложи, Александар му рекол: "Македонците, о Филота, ќе те осудат; затоа те прашувам дали ним ќе им се обратиш на својот мајчин јазик", а Филота одбил тоа да го направи, бидејќи не би го разбрале сите. Тогаш Александар изјавил дека Филота го мрази својот мајчин јазик.

МАКЕДОНЦИТЕ НЕ СЕ ГРЦИ

Да биле, значи, Македонците Грци, зошто Филота би се откажал да зборува на грчки пред Грците? А уште повеќе со оглед на тоа дека тој немал посоодветен јазик од грчкиот, ако се претпоставува дека Македонците биле Грци. Затоа што ( како тоа го вели Плиниј, кн. VII, глава 57 ) пасивната согласност на луѓето била првата причина за употреба на јонската писменост. Значи, мајчиниот јазик на Македонците, кој се разликува од оној што ние мислиме дека бил општ во целата александрова војска, јасно покажува дека Македонците не им припаѓаат на Грците; како што е познато, од старото единство на јазикот, лесно се потврдува и единството на народноста. Според тоа, при разграничувањето на јазиците на Немброт, ни еден автор не утврди ништо спротивно; Грците не се доближуваат со својот јазик до Македонците; а ние достаточно покажавме, врз основа на самата разлика на јазиците, дека Македонците не се Грци; тогаш, врз основа на зборовите на Филип од Бергамо, мораме да признаеме дека Македонците од секогаш, па се до денес, имаат словенски јазик. Па што ќе помислите за Тукидид, кој сврзувајќи ги Византија и Пула, голем дел од Тракија и од Мезија, а и целиот Илирикум, сите овие земји ги нарекува Македонија? Тоа е исто како да рекол: јас сметам дека Тракија, Мезија и Илирикум не смеат да се разделат од Македонците. Затоа, не се сомневам дека Траките, Мезите и Илирите ги врзува една иста врска за Македонците. За тоа сведочи и титулата на Александар Македонски, со која се покажува како Крал на Македонците и на Грците, а уште повеќе сведочат основните разлики на обичаите и на живеењето присутни кај Македонците и Грците, кои не ми овозможуваат лесно да се убедам дека кај луѓе од еден ист род се наоѓаат толку различни обичаи. Затоа, кога Диосип од Атина морал да се бори гради в гради против Македонецот Хората, сред војниците на Александар, според кажувањето на К. Куртиус, имало некои Грци кои навивале за Диосип; меѓутоа, зошто на ист начин не настапиле во однос на Македонецот Хората, ако Македонците биле Грци, како што Грците навивале за Диосип, само затоа што бил Грк? Поради тоа, ако понекогаш, пред се кај Варварите, се вели дека Александар Македонски бил Грк, тоа треба да се сфати како последица на тоа дека Грците, поради нивните дамнешни војни против народите од Исток, им биле најпознатиот народ од Европа; заради тоа, тие сметале дека сите народи на Запад се Грци; нешто слично на тоа, што се случува во наше време, е кога Грците заедно со Турците и сите други народи од Исток, сметаат дека сите народи со католичка вероисповед се Франки. Јеремија Русо во "Летописите на Московија" јасно кажува дека Русите, односно Московјаните, имале еден ист јазик како старите Македонци; а меѓу нив се родил Кралот Филип, таткото на Александар Македонски, кој ( како што ни пренесуваат Плутарх во "Животот на Александар", Јустин во VIII книга и Сабелик во III книга на "Енеида", па и уште многу други ) најсилните градови на Грција ги потчинил на неговите закони и на ропство ја дотерал Грција ( која до тогаш имала слобода ), па со своите славни дела достигнал до висината на најславните кралеви. Неговиот син Александар Македонски се протегал се до границите на земјината топка ( како што тоа стои во Првата книга на Макавеите, глава прва ), им ги зел богатствата на многубројни луѓе, па и самата земја пред него онемела. И по смртта на Александар, Македонците ја имале владата, како и над сите народи на светот, исто така 276 години и над Египтјаните" -вели Мауро Орбини.

Од книгата "Кралството на Словените" од Мауро Орбини, објавена 1601 година, во Пезаро, стр. 168-171.

МАКЕДОНЦИТЕ ОТСЕКОГАШ БИЛЕ ТУКА

Во разговорот со господинот Борис Вишински, ни беше објаснето како тој успеал да ја пронајде и да ја фотокопира книгата "Кралството на Словените" од италијанскиот историчар Мауро Орбини.

Во 80-тите години, кога трагав по податоци за Богомилите низ некои библиотеки, ни рече господинот Вишински, еден италијански пријател -историчар ми посочи неколку книги за тие еретички движења во средниот век.

И бидејќи знаеше дека сум Македонец ме праша дали сум ја прочитал книгата на Мауро Орбини - "Кралството на Словените". Му реков дека сум чул дека во Белград е издаден само еден дел од таа книга, што се однесува само на Србија. А, бидејќи во книгата е зборува за речиси сите словенски народи, ми сугерираше да ја побарам книгата во оригинална верзија.

Преку некои пријатели, католички великодостојници, успеав да дојдам до оваа книга во Ватиканската библиотека и да ја фотокопирам. И првото што го видов во оваа книга беше азбучниот регистер. Таму, под буквата "М", првата одредница гласи: "Македонците се Словени". Затоа што кај Мауро Орбини и кај сите што ги цитира, на територијата на Македонија Македонците се Словени и Словените се Македонци, што значи дека Орбини става знак на еднаквост меѓу Македонците и Словените.

Во таа книга, вели г- н Вишински, за Македонија се зборува само на неколку страници каде, меѓу другото, се наведува и Повелбата на Александар Македонски. А, бидејќи Орбини става знак на еднаквост меѓу Словените и Македонците, тоа значи дека оваа Повелба е аманет на Александар Македонски кон својот народ кој учествувал во борбите. Но, Орбини цитира и некои други автори кои ја покажуваат посебноста на македонскиот јазик во однос на грчкиот. И токму тука, тој го искажува своето мислење дека Македонците и Грците никогаш не биле блиски, ниту биле еден народ, туку биле два различни народа обединети за освојување на светот со големиот војсководител.

Карактеристичен е и податокот, додава г-н Вишински, дека авторот Јеремија Русо во Летописите на Московјаните, јасно кажува дека Русите, односно Московјаните, имале ист јазик како старите Македонци. Тоа значи дека и други автори зборувале за сличности меѓу старомакедонскиот и словенскиот јазик. Ова ја потврдува и теоријата дека на овие македонски простори и пошироко, Словените не дошле од никаде, туку биле отсекогаш тука, само со едни или други имиња и дека во тоа "словенско море" од VI и VII век, според некои извори, од кај Карпатите дошле и последните бранови на Словените во Македонија кои се соединувале со староседелците.

Во Ватиканската библиотека, ни објасни Вишински, има книги кои воопшто не се регистрирани, односно не се достапни за проучување. Меѓу нив е и книгата "Словенски називи на географски имиња во Италија" од чешки историчар од XIX век.

ПОВЕЛБАТА НА АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ

НИЕ, АЛЕКСАНДАР, син на Филип, Крал на Македонија, Кнез на Монархијата, предназначен како создавач на Грчката империја, од Натабан најавен како дете на големиот Зевс, владетел на Августите, и на Браманите и на Арбоните, од изгрев до зајдисонце, од југ се до север, на благородниот род на Словените му посакуваме благост, мир и здравје. Ние, и нашите следбеници кои ќе дојдат по нас во владеењето со светот, бидејќи ни бевте доследни во вербата, храбри во борбата и наши водачи и јуначки борци, ви доделуваме и слободно ви го даруваме навеки веков целиот овој дел од земјата, на Север се до јужните граници со Италија; и со такво право, што никој, освен вие, не смее таму да се задржува; или да се пресели или да живее. Ако пак, некој се задржи, тогаш нека биде ваш роб, а неговите деца, робови на вашите деца.

Привилегијава е дадена во новиот град Александрија, кој ние го создадовме на големата река Нил, во дванаесеттата година на нашето владеење, под заштита на големиот бог Зевс и Марс, Плутон и божицата Атина. Сведоци за ова дело се благородниот Атлета, нашиот благајник, заедно со другите единаесет кнезови, кои ги назначивме, по нашата смрт, како наши сеопшти наследници, со оглед на тоа што ние немаме деца"


_______________________________________________
Овој, и слични материјали можете да ги најдете на www.antickimakedonci.com.mk поточно http://www.antickimakedonci.com.mk/arhiva2_visinski.html

А сега што правиме?

 

[Sagan]

Александар Македонски, историјата го бележи како личност со руса, плава коса. Дури и во филмот со Фарел, глумецот беше ‘‘шатиран‘‘.

Ако бил гРК, колку имал шанси да има плава или руса коса?
Освен како доказ за различноста од Хелените, нели е тоа доказ дека неговите предци потекнуваат некаде од Север?

Или, да парафразирам. Колку грците има шанси да не се од тука, ами некаде од југ (Африка)?

 

[TpH_Bo_OkO]

Хајлендер, не сме ние тие кои што треба да си го докажуваат потеклото...туку Грците се.

Затоа впрочем е кај нив таа масовна хистерична пропаганда за Македонија...истото се манифестира и кај Бугарите...

А сите добро знаеме дека тоа се прави од страв. Зошто би се плашеле тие ако се сигурни за нивното потекло?

 

[sulc1]

mozda e malku off topic no barajki po internetov naidov na ova:

Словените и Антите

Византискиот хроничар, Прокопиј од Ќесара вели „овие две нации, Словени и Анти живеат во демократија” (Procopius of Caesarea : Wars VII 14.22); македонските Словени и бугарските Анти биле два народа.
Воедно, Антите и Словените биле непријателски настроени едни кон други, дури меѓу нив избувнала и војна во која победиле Словените ("Христоматија по историја на Б'лгарија", стр. 57). За да ја зајакне Византиската моќ, императорот Јустинијан ги вооружувал Словените против Антите (тнр. бугарски „словени”) кои во подолг временски период биле големи непријатели ( "Историја на б'лгарската д'ржава през средните векове", том I, Софија, 1970 г. стр. 41).

Znae li nekoj poveke da mi objasne za ova i ako imalo borba koja se naveduva pogore dali taa bila da recam plemenska ili vo ramki na drzava forma.

 

[Homer MakeDonski]

Зошто?

Тука, во Македонија, сигурно имало домородно население, доколку Словените се населиле. Кој друг, освен Ант. Македонци можел да биде тука? Да не имало вакуум зона???

Real

Jas bi rekol Zona Sumraka

 

[Bratot]

Cccccc, ne znam od kade da pochman, pa ti si 1000% lud!

Vizantija bila imperija i zaradi toa ne sopirala nikogo da se naseluva na nejzina teritorija??? Ccccc.... Pa neli imperijata se shiri so zgolemuvawe na teritorijata, a ne so primanje na stransko naselenie. Toa ti e kako ti da rechesh deka si imperija i da im dozvolish na komshiite da ti go jadat lebot.

Samo nesto da dodadam,jas iako NE ja podrzuvam tezata za navodnoto masovno doseluvanje na slovenite na balkanot itn. da ne dolzam,samo sakam da kazam deka edna imperija se siri so zgolemuvanje na teritorijata megjutoa sekoja imperija e alcna za pari,pa zatoa narodite mozele nepreceno da migriraat,zborime na pr. za selanite koi sto so samoto naseluvanje na teritorija na Vizantija bile dolzni da plakaat danok,a drzavata si ja polnela kasata!
Toa e celata filozofija!
Od ona sto sum mozel da procitam za Slovenite sum uvidel deka tie ne bile voinstven narod koj se borel za slava i osvojuvanje na teritorii,pokoruvanje na drugi narodi itn.
Ostanuvaat mnogu raboti nedoobjasneti i mnogu politika i propaganda zamesana vo seto ova.
A sto se odnesuva do materijlni dokazi za slovenskite pleminja,nivnite tradicii,nacin na ziveenje itn. nikoj nemoze ovde da spori deka se ''nevidlivi'' nemoze so sila slepi da se pravime megjutoa prasanejto e dali toa sto e otkrieno e pravilno protolkuvano,odnosno kako na kogo mu odgovaralo vo slucajot!

Za ostatoci na slovenite vo Polska imav pisuvano na tema pred da se izgubi stariot forum pa eve sega ke vi dadam nekoj link i procitajte,pogledajte sami:

http://www.biskupin.pl/

Imav prilika da go posetam ovoj lokalitet pred okolu 3 godini !

Inaku Biskupin e edno o najpoznatite areholoski rezervati vo sredna evropa. Iskopuvanjata i istrazuvanjata zapocnale vo 1934 god.
Posle obemni istrazuvanja so najnovi metodi se otkrieni drveni konstrukcii stari poveke od 2700 god. i koi se zacuvani vo odlicna sostojba.

Pred vojnata 1945 Biskupin bil narekuvan uste i ''Polskata Pompeja"

 

[ZOTE]

Уште ли верувате дека имало преселба на Словените? Тоа е најголема лага во денешната историја од страна на Грците помогнати од германските историчари. Античките македонци биле словени, Александар македонски бил од словенско потекло. има многу докази а јас ќе ви презентирам неколку.

The name Vani is very ancient. In most proto-Slavic languages it means “people”, precisely “farmers”. In ancient Sanskrit it means “wise men”. Adding the word “slovo”, meaning “word”, we also see a connection between the ancient Slavic peoples and the fact that the one of the ancient writings (possibly the very first) was a Slavic script. So it would say “the people who know how to write” or “literary people”. And since many forms and inscriptions were found written in many Slavic languages, the name Slovani makes sence.
As for the other names: Veneti and Anti, these are most likely Roman and Greek forms of the name Vani. Also, the ancient Germanic N was pronounced more like NT, ND, or NG, so Vani to Vanti or Vandi. In time letter V was lost so it became Anti.
The name Vandali (in my opinion) comes from Vani and “dil”, an ancient proto-Slavic word meaning “horse”, like in krokodil” - “water horse”. So Vandals could mean “people who ride horses” or simply “horsemen”. But that is just my own theory.
Other names such as: Serbs - from the word “serp” (sickle), could mean “farmers”, “the ones who use the sickle”; Scythians - from a proto-Russian word “skit” modern “skot” (cattle), could mean something like “shepherds”, or “the ones who tend cattle”; Macedonians - from “majka” (mother) and “dom” (home) - “mother’s home”, simply “homeland”; Polish - from the word “pole” (field) - “the ones who live in the field”, “farmers”.

Some archeologists were making a research about the first European culture.It was proven that it is Slavic!They have made that conclusion:

7000-5000 BC - Lepenski Vir culture
5508 BC - the beginning of the first civilization according to old Pravoslav calendar (Kolodar)
5500-4500 BC - Starchevo culture
5300 BC - first agricultural communities in Danubia
4800-4600 BC - the Drozdov civilization; first enormous structures on Earth: earth and wood temples
4500-3200 BC - Vincha civilization; on the height of its power, circa 3800 BC, this civilization expanded on a larger territory then any other Neolithic culture in Europe. Its cities like Vincha, Potporanj, Selevac and Divostin overpassed with their size and population of over 10.000 inhabitants not only all Neolith settlements, but also the first cities of the later Egypt, Mesopotamian and Aegean.
On these locations we find the first written alphabetical language, bronze and copper tools, two-storey buildings, a large number of idols, statues, pottery� this undoubtedly was the first world civilization.
1600 BC - Vatin culture; forerunner of the later Mycenaean civilization.

I think I could continue with Minoa, Troy, Macedonia, Phrygia, Venetia... - Sloveni, ne Grci!!

Za Vendite, kako pratatkovci na slovenstvoto pisuvale i mnogu zapadni
venetolozi, uste vo minatiot vek. Taka germanskite slavisti tvrdat deka pokraj slovenskata toponimija, koja ostanuva do deneska, zapocnuvajki od Berlin, Ber i Berovo vo Makedonija, pa preku Berati vo Albanija i sirum evropskiot kontinent, vo Germanija Luzickite Srbi, germanskite uceni gi smetaa niv za ostatok od drvenite Venedi.

Deneska, blagodarejki na italijanskite i sloveneckite arheolozi, koi
obelodenija red pronajdeni spomenici so venetsko pismo i jazik so nad iljada "glosi" i toponimski edinici, koi svedocat deka toj jazik poseduva zivi lingvisticki elementi srodni na tie vo makedonskiot (kako drevniot taka I sovremeniot).

Za razlika od Italijancite, denesnite Grci prodolzuvaat da gi drzat pod kluc site onie drevnosti so venetsko i slovensko pismo. Takov najnov primer e Vergina, kade sto se pronajdeni okolu pedeset nadgrobni ploci, od koi samo edna e objavena. Isto takov e slucajot i so pronajdenite papirosi, za koi e soopsteno deka tie bile najstarite "grcki" papirosi sto do deneska znae "grckata" arheologija vo Makedonija.

Poznato e deka Grcite svoeto pismo go pozajmija od Fenikijcite (Venedite). Ziv svedok za nivnata avtenticnost e zacuvanata finikijska toponimija, indikator od primarno znacenje za denesnata venetologija. Eve se i finikijskite (venetskite) toponimi vo Palestina i posiroko: Tabor, Suec, Golan i dr. Vo denesna Grcija ostrovot Rodos, Karpatos, potoa vo kontinentalniot del Kardica, Ternovo, Korica, Lakkion i bezbroj drugi.

Trubacov e prviot ruski ucen sto go prifati ova geldiste i naucno stanoviste deka prakolevkata na slovenstvoto ne se Zadkarpatskite Mucurista, tuku Centralna Evropa so Venetite. Vo juzniot del na Slovenite, se misli na balkanskite, najzasluzeni se Matej Bor, Jozhko Svali i Ivan Tomazic so svojata kniga "Venetite nasi damnesni pretci" so tri izdanija do sega (poslednoto vo 1989 god.). Franjo Miklosic, pa ceskiot istoricar J. Pejsker i cela edna armija drugi zapadno evropski slavisti pridonesoa da izlezat na belo videlo niza zatajuvanja vo naukata za Venetite.

Venetite - nasi pretci

Ne pomal indikator za nasata teza e i imenkata, odnosno imeto na Trakijsko- Frigijskata Boginja Zemele (Zemja), majkata na Dionis. Tuka ne treba da go ispustime od um frigijskiot grad Voden (od rekata Vodena) i seloto Vodele na ostrovot Krit, ili seloto Smokovo, isto tamu. Se e toa toponimija frigijsko-venedska. Ako Frigite inkliniraa kon grckoto pleme, kako sto pisuva prof. Sakelariu vo knigata "Makedonija 4.000 godini grcka istorija i civilizacija"
nemase potreba i na gradot Voden 1926 god. da go menuvaat Grcite vo Edesa, zaedno so cela toponimija vo Belomorska Makedonija.

 

[anaveno]

кршам трски..
http://my.opera.com/ancientmacedonia

 

[anaveno]

како се кршат трски..
ја земаш НЕСТОРОВАТА ХРОНИКА...
првата и најстара историја на СЛАВСИТЕ..
и..
BOT ПОВЕСТИ МИНУВШИХ ЛЕТ, ОТКУДА ПОШЛА РУССКАја ЗЕМЛја, KTO B КИЕВЕ СТАЛ ПЕРВЫМ КНјаЖИТЬ И KAK ВОЗНИКЛА РУССКАја ЗЕМЛја

...Иафету же достались северные страны и западные: Mидија, Албанија, Арменија Малаја и Великаја, Kaппaдoкија, Пaфлaгoнија, Гaлaтија, Колхида, Босфор, Meoты, Дepeвија, Capмaтија, жители Тавриды, Cкифија, Фракија, Македонија, Далматија, Малосија, Фессалија, Локрида, Пеленија, котораја называетсја также Пелопоннес, Аркадија, Эпир, Иллирија, славјане, Лихнитија, Адриакија, Адриатическое море.

...По разрушении же столпа и по разделении народов взјали сыновьја Сима восточные страны, а сыновьја Хама - јужные страны, Иафетовы же взјали запад и северные страны. От этих же 70 и 2 јазык произошел и народ славјанскиј, от племени Иафета - так называемые норики, которые и есть славјане.

Спустја много времени сели славјане по Дунају, где теперь землја Венгерскаја и Болгарскаја. От тех славјан разошлись славјане по земле и прозвались именами своими от мест, на которых сели. Так одни, придја, сели на реке именем Морава и прозвались морава, а другие назвались чехи. А вот еште те же славјане: белые хорваты, и сербы, и хорутане. Когда волохи напали на славјан дунајских, и поселились среди них, и притеснјали их, то славјане эти пришли и сели на Висле и прозвались лјахами, а от тех лјахов пошли полјаки, другие лјахи - лутичи, иные - мазовшане, иные - поморјане.

Так же и эти славјане пришли и сели по Днепру и назвались полјанами, а другие - древлјанами, потому что сели в лесах, а другие сели между Припјатьју и Двиноју и назвались дреговичами, иные сели по Двине и назвались полочанами, по речке, впадајуштеј в Двину, именуемој Полота, от нее и назвались полочане. Те же славјане, которые сели около озера Ильменја, назывались своим именем - славјанами, и построили город, и назвали его Новгородом. А другие сели по Десне, и по Сејму, и по Суле, и назвались северјанами. И так разошелсја славјанскиј народ, а по его имени и грамота назвалась славјанској.

...Когда же славјанскиј народ, как мы говорили, жил на Дунае, пришли от скифов, то есть от хазар, так называемые болгары, и сели по Дунају, и были поселенцами на земле славјан.
(СЛОВЕНИТЕ..Т.Е. УКРАИНЦИТЕ И РУСИТЕ.И СИТЕ ДРУГИ КИДНАЛЕ ОД БАЛКАНОТ ОД..
БУГАРИТЕ..
СЕ СПАСИЛЕ ОД ЖИВА ДОСАДА)
Затем пришли белые угры и заселили землју Славјанскују. Угры эти појавились при царе Ираклии, и они воевали с Хосровом, персидским царем. В те времена суштествовали и обры, воевали они против царја Ираклија и чуть было его не захватили. Эти обры воевали и против славјан и притеснјали дулебов - также славјан, и творили насилие женам дулебским: бывало, когда поедет обрин, то не позволјал запрјачь конја или вола, но приказывал впрјачь в телегу трех, четырех или пјать жен и везти его - обрина, - и так мучили дулебов.

...В год 6376 (868). Начал царствовать Василиј.

...В год 6377 (869). Крештена была всја землја Болгарскаја.

...В год 6406 (898). Шли угры мимо Киева гороју, котораја прозываетсја теперь Угорској, пришли к Днепру и стали вежами: ходили они так же, как теперь половцы. И, придја с востока, устремились через великие горы, которые прозвались Угорскими горами, и стали воевать с жившими там волохами и славјанами. Сидели ведь тут прежде славјане, а затем Славјанскују землју захватили волохи. А после угры прогнали волохов, унаследовали ту землју и поселились со славјанами, покорив их себе; и с тех пор прозвалась землја Угорској. И стали угры воевать с греками и попленили землју Фракијскују и Македонскују до самој Селуни. И стали воевать с моравами и чехами. Был един народ славјанскиј: славјане, которые сидели по Дунају, покоренные уграми, и моравы, и чехи, и полјаки, и полјане, которые теперь зовутсја русь. Длја них ведь, моравов, первых созданы буквы, названные славјанској грамотој; эта же грамота и у русских, и у болгар дунајских.

...Землја наша крештена, но нет у нас учителја, которыј бы нас наставил и поучал нас и об'јаснил свјатые книги. Ведь не знаем мы ни греческого јазыка, ни латинского; одни учат нас так, а другие иначе, от этого не знаем мы ни начертанија букв, ни их значенија. И пошлите нам учителеј, которые бы могли нам истолковать слова книжные и смысл их". Услышав это, царь Михаил созвал всех философов и передал им все сказанное славјанскими кнјазьјами. И сказали философы: "В Селуни есть муж, именем Лев. Имеет он сыновеј, знајуштих славјанскиј јазык; два сына у него искусные философы". Услышав об этом, царь послал за ними ко Льву в Селунь, со словами: "Пошли к нам без промедленија своих сыновеј Мефодија и Константина".

...К моравам же ходил и апостол Павел и учил там; там же находитсја и Иллирија, до которој доходил апостол Павел и где первоначально жили славјане. Поэтому учитель славјан - апостол Павел, из тех же славјан - и мы, русь(ЕТЕ ОД КОЈ СЛОВЕНИ СЕ РУСИТЕ); поэтому и нам, руси, учитель Павел, так как учил славјанскиј народ и поставил по себе у славјан епископом и наместником Андроника. А славјанскиј народ и русскиј един, от варјагов(ВИКИНЗИТЕ НА РУРИК) ведь прозвались русьју(ЖИМИ ТАКВООТО РУС_ИЈА СЛОВЕНСКО ИМЕ), а прежде были славјане; хоть и полјанами назывались, но речь была славјанској. Полјанами прозваны были потому, что сидели в поле, а јазык был им обштиј - славјанскиј.

ОД ИСТОРИЈАТА НА КИЕВСКИТЕ РУСИ..

КОЈ НА КАДЕ ПЛИВАЛ ПРЕКУ ДУНАВ?

КОЈ КОГО ОПИСМЕНИЛ?
http://www.old-russian.chat.ru/01povest.htm

АНГЛИСКИ-ENG
http://www.ku.edu/~russcult/culture/handouts/chronicle_all.html
http://hudce7.harvard.edu/~ostrowski/pvl/

ГЊУРЕЛЕ?...СЕ СОНЧАЛЕ?...СУРФАЛЕ?..

ХЕЈ СЛОВЕНИ..
УШТЕ СТЕ ЖИВИ?...

 

[anaveno]

Alexander Avenarius, Die byzantinische Kultur und die Slawen. Zum Problem der Rezeption und Transformation (6. bis 12. Jahrhundert). Verцffentlichungen des Instituts fьr цsterreichische Geschichtsforschung, 34. Vienna: R. Oldenbourg, 2000. Pp. 264. ISBN 3-7029-0448-4. DM 79.00.

Reviewed by Florin Curta, University of Florida (fcurta@history.ufl.edu)
Word count: 2310 words

The title of this book needs translation. Alexander Avenarius's "Slavs" are not a clearly defined ethnic group, but an umbrella term for a variety of political and ethnic phenomena ranging from ninth-century Moravia to Kievan Rus'. He defines "culture" as the "Gesamtheit vorwiegend kьnstlerischer und дsthetischer Werte, aber auch verschiedener geistig-intellektueller Aktivitдten," while assuring readers that this is in fact how Hegel, Burckhardt, and Likhachov also defined this concept (p.13). Yet the last three, and for a historian far more interesting, chapters of the book analyze the rise and fall of the Cyrillic-Methodian tradition between the ninth and the twelfth century, and Avenarius ends his book with the paradoxical conclusion that in many cases, the Cyrillic-Methodian tradition became a symbol of Slavic cultural autonomy, if not independence, against the growing power of "transnational cultures," such as that of Byzantium. Old Church Slavonic became the basis on which a new form of pan-Slavic identity emerged by the twelfth century, as expressed in Bohemia by Christian and in Rus' by Nestor (pp.214-5).

The book is divided into four chapters, the last three of which deal with Central Europe, the Balkans, and Rus', respectively. Following a brief introduction, Chapter 2 describes the beginning and the character of the "Byzantine influence" on the early Slavs. The author's notion that the long-term implications of Byzantine political and cultural influence on the Empire's northern frontier need to be considered in order to understand the remarkable success of Constantine and Methodius is laudable, as is his use of the archaeological evidence. Two problems loom. First, the evidence presented in this chapter pertains to what is known as the "archaeology of the steppe" and has little, if anything, to do with the Slavs. Avenarius endorses Nбndor Fettich's outdated thesis that the hoard of silver found in Ukraine on the eve of World War I and known as the Martynovka hoard epitomizes an "archaeological culture" (which Fettich called the "Martynovka culture"), which in turn "represents" the early medieval Slavs. He even revives Josef Strzygowski's idea of a revival of the "Scythian animal style," first during the seventh century, then, again, in twelfth-century Rus' (p.209). In reality, neither seventh-century hoard or burial assemblages, nor the reliefs on the fac,ade of the Church of St. Demetrius in Vladimir have anything to do with Scythian art. Moreover, since Fettich much has been written on the Martynovka hoard, and its recent scholarly publication1 clarified many aspects long obscured by Fettich's analysis. Avenarius also ignores Csanбd Bбlint's devastating critique of the "Martynovka culture" concept, although he cites Bбlint's 1989 study of the "archaeology of the steppe."2 He takes at face value Joachim Werner's idea that the Malo Pereshchepino burial (?) assemblage is the grave of Kubrat, the seventh-century Bulgar qagan mentioned by Theophanes and Nicephorus, despite clear evidence that some artifacts found in this remarkably rich assemblage post-date the Kubrat episode. In fact, the key piece of evidence for Werner's thesis is just a finger-ring bearing the monogram (not the inscription, so Avenarius on p.22) tentatively deciphered as "Koubratos patrikios." The Ukrainian assemblage found at Malo Pereshchepino is in many ways similar to burial assemblages of the mid- or late seventh-century in Hungary and Ukraine, such as Kunбgota and Glodosy.

Equally dubious is Avenarius's interpretation of the controversial hoard from Vrap (Albania), which Joachim Werner dated to the mid-seventh century. Belt straps associated with the Byzantine silverware found in that hoard are typical for the beginning of the latest phase of Avar archaeology, the so-called Late Avar period, which is now dated for the most part after A.D. 700.3 Although no evidence exists that the Vrap hoard came from Hungary (in fact, the hoard was found not far from Dyrrachium, which seems to have remained in Byzantine hands throughout the "Dark Age" period), Avenarius insists -- following Werner's misconstrued argument--that artifacts found at Vrap were initially collected by some member of the Avar elite (p. 33). A similar interpretation is applied to the Zemiansky/ Vrbovok hoard. Avenarius ignores the presence in this hoard of both Byzantine and, probably, Sassanian silverware, in association with miliaresia minted for Emperor Constans II, many of which are die-linked, an indication that the coins did not change many hands after leaving the imperial mint. According to him, some, if not all, artifacts found at Zemiansky/ Vrbovok were manufactured on site (i.e. outside the Byzantine Empire) by itinerant craftsmen who were also merchants sent from Constantinople to pay the tribute to the Avars (p.36). Needless to say, both the date (after 626 no evidence exists that stipends continued to be paid to the Avars) and the structure of this hoard show Avenarius's interpretation to be wrong. In any case, neither Malo Pereshchepino, nor Zemiansky/ Vrbovok (or, for that matter, the one other contemporary hoard of silver found in Romania, that of Priseaca) have anything to do with the "Slavs" and, as a consequence, with the topic of this book.

Most annoying is the author's insistence on the presence of the Slavs in the Middle Danube region, especially in Slovakia and Moravia, before 568 (the date traditionally accepted for the arrival of the Avars in what is today Hungary). Like Safarнk, Avenarius takes Jordanes' description of the Slavic Venethi at face value and does not seem to have noticed the many problems associated with that particular part of Getica. Nor is he aware that "the ancient city named Turris" that Justinian ceded to the Antes in 545 (Procopius, Wars VII 14.32) was on the left, not on the right bank of the Danube and, as a consequence, cannot be used as an argument for an early settlement of the Slavs in the Balkans. Nor is Salona located in south Dalmatia (p.42). Avenarius's assertion that the Byzantine Empire returned in force against the Slavs only during the eighth and first half of the ninth century is simply wrong as it ignores Constans II's campaign of 658 and Constantine IV's attack of 678 against the Strymonian Slavs. Conjectural assertions abound, largely because Avenarius chose not to consult more or less recent studies to understand the relations he purports to be considering. For example, instead of Marlia Mundell Mango's or Vera Zalesskaia's studies of early Byzantine silverware, a disconcerting absence given the centrality of this topic, Avenarius relies on impressionistic descriptions of Byzantine art as characterized by "Regelmдssigkeit, Symmetrie, Rhythmus, Autonomie [und] Einfachheit" (p. 25). This seems inexcusably superficial, or perhaps just hasty, for I surmise that Avenarius embarked on his exploration of the relations between Byzantine and "steppe" art as a way of testing (i.e. confirming) his ideas about the use of Byzantine culture in "barbarian" contexts.

On the other hand, his analysis of the "Byzantine mission to the Slavs" in chapter 3 struck me as masterly. For the most part he leaves his impressionistic approach behind by recognizing the difficult problems posed by church architecture in Moravia and emphasizing the correlation between architecture and mission (pp.61-63). By abandoning art history for history, in short, Avenarius becomes an admirably precise, insightful, and tentative interpreter of Moravian-Byzantine relations. Vita Constantini is a very interesting text, but Avenarius's analysis makes it fascinating. It is also an unusual text in that it departs from traditional hagiography to include a purely historical account. I find Avenarius's remarks on Constantine's use of patristic material, especially of Gregory Nazianzen's works, and of his concept of "philosophy" to be particularly convincing. Equally persuasive is his argument that the activity of Constantine and Methodius resulted not only in the creation of a new language but also in the creation of a new liturgy, best illustrated by the Fragmenta Sinaitica.

By contrast, I am not persuaded by his idea (mainly based on Vita Constantini 9.82) that Constantine may have been familiar with and influenced by Jerome (p.89). The considerable number of Greek calques surviving in the earliest Cyrillic (e.g. Evangeliarum Savvae) and Glagolitic (e.g., Codex Assemani) manuscripts of the Gospels makes the use of Latin texts problematic. The so-called Kievan Fragments (a tenth- or, more likely, early eleventh-century sacramentarium based on the Roman rite and written in Moravia or Bohemia) still contained misinterpretations of Latin words, such as "circa" translated as "church." As Avenarius points out, the use of "msha" (mass) in the Vita Methodii to replace "tainaia sluzhba" (liturgy), the phrase preferred in Vita Constantini, is the first linguistic evidence of a pro-Western bias to be associated with Methodius' own professio fidei for his appointment as archbishop of Sirmium (p.101).

Insights derived from Vasica's studies of medieval Slavic law (especially of the Zakon siudnyi liudem) clearly influenced Avenarius's interpretation of Methodius' Nomokanon. Methodius' source of inspiration was an abbreviated version of John Scholastikos' Synagoge, but a number of omissions (such as the canons of the Quinisext Council of 692) seem to indicate Methodius' efforts to accommodate papal views and to avoid doctrinal disputes. Against the still prevalent views (especially in Western literature), Avenarius demonstrates that Methodius' preoccupation with canon law is the background against which one should also consider the law code known as Zakon siudnyi liudem. In other words, the code was most likely written in Moravia, not in Bulgaria or Macedonia (pp.104-105). Equally refreshing is Avenarius's remark that the existing evidence points to the use of a Russian, not (Old Church) Slavonic rite at Sбzava, the Benedictine monastery established in 1032 that became famous as a center for many translations of Latin texts into Old Church Slavonic. It is possible that the Russian influence became stronger after the Sбzavan monks returned, in 1061, from a six-year exile to Hungary, where they may have met the Russian monks supported by Anastasia, the Rus' wife of King Andrew I of Hungary. Avenarius views the so-called Prague (Glagolitic) Fragments, with their "light songs" ("svetilny") of Kievan inspiration, as the product of these monastic contacts (p.123).
плус..