ПРИКАЗНА ЗА ЧЕСТА
В животот никогаш не бев се надевал
на толку мил комплимент:
ме покани Ѓаволот — стариот Ѓавол —
кај него дома на чашка абсент.
Свеќата го оцртуваше остриот профил
со ивица златни зраци
и пуштајки кругчиња дим, Мефистофел
ме гледаше со влажни очи.
Во очите есенска горест му беше скриена,
но сепак беше горд и насмевнат,
и замавна со рака тој "In vino veritas!"
Ќе бидам пред тебе отворен!
Ми здодеа веќе од тој јарем на
притворство и помисла зла —
да пиеме за твојта срдечност неземна
и сивите земни дела!
Пред векови јас стапнав на земјата
и тука си изградив шега:
се венчав за земната Вистина света,
но таа ме овенча со рогот.
Возпламнав од ревност, и в црна омраза
за својата погазена чест —
човечката чест неуморно јас ја газам,
но со чест не се здобив до денес.
Намислив преку подвизи чудни да блеснам —
умирав по сто пати в бран,
но секогаш рицар на кауза чесна,
не бев пак со чест овенчан.
Очаен, окајан,еднаш во булеварот
јас тргнав неземно злочест.
И дигнав над себе си силна плакарда:
"Човек без капка чест!"
Но чудно: презир нема ни капка!
Ме пресретнуваат со интерес,
љубезно отсекаде ми симнуваат шапка:
"Без чест ли си? — Ти прави чест!"
Еден господин ме бакна: "Ах, братко,
и ти ли!... Еј, кој ли да те знај!"
Две убави дами ми кажаа слатко:
"Елате кај нас утре на чај!"
Чудесно! Невидено! Со почести ретки
испратен бев дури до дома.
Министри, цареви и придворни кокетки
ми напишаа мили писма.
И ете ме: важен, блескав, елегантен,
богат като вистински Крез!
И знам јас: крадец сум, лажго, шпекулант,
бесчесник; но... секогаш со чест!"...
И Ѓаволот замолкна. Налеа од абсентот,
срдечно се чукна со мене,
и пуштајки пушек на синкави ленти,
ме пронижа со поглед зелен.
ХРИСТО СМИРНЕНСКИ
"Црвен смев", 14 март 1923
