“Чувствував внатрешно задоволство. Потајно и самиот сакав тоа да биде Пелистер. Битола ми беше најдрага. Ги гледав тие натпревари со Лемго, полна сала, атмосферата, Чкембарите, ја видов Европа. Во тоа време Вардар уште играше во расадник, сала со 700-800 места. Не беа сè уште преминати во Кале. Атмосферата не можеше да се спореди. Во Битола кога ќе поминеш низ Широк сокак, а играш ракомет, се чувствуваш како да си лично Тито, без разлика дали имаш 16-17 години или си постар. Такво е тоа чувство. Мораше да бидеш добар, го сакал тоа или не. Страшен притисок носи играњето во Пелистер. Многу млади играчи не успеаа.” - Лазаров