RocknRolaa
Rafa Para Siempre
- Член од
- 21 февруари 2010
- Мислења
- 6.869
- Поени од реакции
- 9.740
Има море тука нешто повеќе. Во повеќето случаи се е психологија и човек несвесно поврзува работи од своето секојдневие. Ама барем за мене, сонот и не е така вообичаена и лесна за толкување појава.
Моето лично искуство бар досега вели сепак е нешто повеќе од вообичаена дразба. На пример, секој пат кога сонувам некој близок или далечен, и се будам вознемирена, наредниот ден дознавам дека нешто му се случило на човекот.
Скраја да е да сонувам дека ми паѓа заб. Обавезно умира некој.
Или еве сега ми текнува еден сон што го памтам со години. Кога бев многу мала почина дедо ми. Тогаш не бев свесна што се случило, пошто бев многу мала никој не ми кажал таква работа сите кријат и сонувам сон после некое време како дедо ми ме држи за рака и ме шета низ еден црковен двор со поплочена патека. Облечен во син работнички капут онаков каков што го паметам и како и што загина.
Ме држи така за рака и почнува да ми раскажува нешто, ама едвај се сеќавам на зборовите. Внатре во црквата место икони стојат слики од нашето семејство. И тој покажува кон слика на која стои баба ми ( беше жива кога почина тој, ама болна од срце) и ми зборува за неа, нешто како и она ќе одела таму. По некоја година, баба ми почина од срце.
Чудното е што поминаа двасет години, а јас уште се сеќавам на сонот, боите, деталите, само разговорот ми избледе.
Моето лично искуство бар досега вели сепак е нешто повеќе од вообичаена дразба. На пример, секој пат кога сонувам некој близок или далечен, и се будам вознемирена, наредниот ден дознавам дека нешто му се случило на човекот.
Скраја да е да сонувам дека ми паѓа заб. Обавезно умира некој.
Или еве сега ми текнува еден сон што го памтам со години. Кога бев многу мала почина дедо ми. Тогаш не бев свесна што се случило, пошто бев многу мала никој не ми кажал таква работа сите кријат и сонувам сон после некое време како дедо ми ме држи за рака и ме шета низ еден црковен двор со поплочена патека. Облечен во син работнички капут онаков каков што го паметам и како и што загина.
Ме држи така за рака и почнува да ми раскажува нешто, ама едвај се сеќавам на зборовите. Внатре во црквата место икони стојат слики од нашето семејство. И тој покажува кон слика на која стои баба ми ( беше жива кога почина тој, ама болна од срце) и ми зборува за неа, нешто како и она ќе одела таму. По некоја година, баба ми почина од срце.
Чудното е што поминаа двасет години, а јас уште се сеќавам на сонот, боите, деталите, само разговорот ми избледе.