Смртта - крај или нов почеток?

[OSHO-Lover]

Ајде малце да помуабетиме за оваа обожавана тема која луѓето секојдневно и обрнуваат и посветуваат внимание и време... Је рајт...
Значи еве ќе почнеме од некаде па ке видиме на кај ке тргне работава... нека си каже секој што си мисли за смрта(ако воопшто и мисили за неа некад)... Може од многу перспеткивни точки да се збори, дебатира па и практично искуси... али ај да се почне од негде...

Смртта е еднио нешто за што човекот може да биде сигурен дека нема да го изневери... човекот се раѓа без своја воља и прашање, но има слобода(привидна) да си ја избере својата смрт...
Како се осеќате кога размислувате за смртта... уплашени сте и се ограничувате со тоа себе си да не си дозволите такви мисли, или можеби сте реалиста и ја прифаќате смртта како нешто незибежно но сепак не се заморувате да мислите за неа оти и онака кога ке дојде нема ни да има за што да се замара човек... или можеби нестрпливо ја очекувате смртта како една загарантирана мистична авантура која до сега никој ја нема демистифицирано, преостанува само да се нурне длабоко во таа авантура за да се искуси и тоа како и ова искуство кое го нарекуваме живот... Или можеби не постои смрт... џаст сејинг...
Ајде кој сака нека си каже свое...нагласувам...свое мислење или ако има некакво искуство со смртта(јас на пример неколку пати во живото сум бил на работ на смртта, дали било од несреќни случајеви или од болест...) само немојте да ми вртите многу многу догматични верувања и нешта што сте ги прочитале за смртта... пробајте да ги баталите сите верувања и да размислите со своја глава...
Бујрум кој не го мрзи да одвои малце време и за смртта, која и онака е неизбежна... нека повели па ќе дебатираме...

 

[Mary Poppins]

Ако од нешто најмногу се плашам во животот, тоа е смртта. Од дома ми имаат зборувано се' и сешто, уште какви се не книги сум прочитала и филмови сум изгледала само за да се обидам да го надминам стравот. Сум пробала и преку религијата и преку книгите во стилот моќта на потсвеста, демек треба да се убедиш дека стравот е во твојата глава.
Како ја замислувам? - Како Ништо. Кога мислам за смртта во мојата глава се појавува универзумот таков целиот со ѕвезди, планети и други небесни тела и околу нив лебди мојата мисла дека никогаш повеќе, за ништо на светот нема повторно да чекорам по земјата, да ја гушнам мама, да се карам со сестра ми заради алишта и слично и одеднаш почнам да треперам целата, срцето почне забрзано да ми бие и чувствувам тешка грутка на градите. Заборавам на се околу себе и ми доаѓа силно да плачам од мака. Сакам да верувам во реинкарнација, во рајот, во претходни животи, но не можам. Се што гледам пред мене е црна дупка и празнина. Некои ми велат дека треба да одам на гробишта за да помине стравот (бидејќи до сега не сум била на погреб) ама џабе е, ништо не ми помага.Не сакам да умрам, сакам вечно да живеам како што сакал Гилгамеш. Знам дека бесмртноста на човекот е во неговите дела, а не во тоа колку години живеел, ама за мене се' тоа се празни зборови. Не можам да го надминам стравот, само го прекривам со тоа што ги потиснувам моите мисли и гледам да правам шала од тоа. Може сум болна, може и не, јас само кажувам како се чувствувам!

ПС: Фала за темата, навраќањето на смртта ми го направи помалку страшен колоквиумот утре сабајле.

 

[nE0n1nja]

Крај.

 

[Сколовранец]

Јас мислам дека не може да не се плашиме од смртта, затоа што не знаеме што ќе се случи. Луѓето се плашат од непознатото.

 

[OSHO-Lover]

Ако од нешто најмногу се плашам во животот, тоа е смртта. Од дома ми имаат зборувано се' и сешто, уште какви се не книги сум прочитала и филмови сум изгледала само за да се обидам да го надминам стравот. Сум пробала и преку религијата и преку книгите во стилот моќта на потсвеста, демек треба да се убедиш дека стравот е во твојата глава.
Како ја замислувам? - Како Ништо. Кога мислам за смртта во мојата глава се појавува универзумот таков целиот со ѕвезди, планети и други небесни тела и околу нив лебди мојата мисла дека никогаш повеќе, за ништо на светот нема повторно да чекорам по земјата, да ја гушнам мама, да се карам со сестра ми заради алишта и слично и одеднаш почнам да треперам целата, срцето почне забрзано да ми бие и чувствувам тешка грутка на градите. Заборавам на се околу себе и ми доаѓа силно да плачам од мака. Сакам да верувам во реинкарнација, во рајот, во претходни животи, но не можам. Се што гледам пред мене е црна дупка и празнина. Некои ми велат дека треба да одам на гробишта за да помине стравот (бидејќи до сега не сум била на погреб) ама џабе е, ништо не ми помага.Не сакам да умрам, сакам вечно да живеам како што сакал Гилгамеш. Знам дека бесмртноста на човекот е во неговите дела, а не во тоа колку години живеел, ама за мене се' тоа се празни зборови. Не можам да го надминам стравот, само го прекривам со тоа што ги потиснувам моите мисли и гледам да правам шала од тоа. Може сум болна, може и не, јас само кажувам како се чувствувам!

ПС: Фала за темата, навраќањето на смртта ми го направи помалку страшен колоквиумот утре сабајле.

Многу реално, сликовито и искрено објаснето... ретко кој ќе ти признае дека најмногу се плаши од смртта... а уствари најголемиот страв е од смртта кој уствари не е толку од самата смрт дека ќе умреш како овој индетитет(нели нормално и тоа е бидејќи сме премногу приврзани за нешта кои мислиме дека не дефинираат како што ги наброја мајка, татко, караниците со сестра ти облеката која ја носиме, статусот во општеството во кое егзиситраме, работата која ја работиме... но ништо од тоа не сме ние...)
туку најголемиот страв е страв од непознатото... многу убаво го опиша тоа со вселената и со треперењето и срцебиењето... (знам сум го искусил истот порано ко помал но на друг начин не сум размислувал за смрта туку за тоа што е целото тоа постоење целиот бесконечен порстор и наидуваш се повеќе и повеќе на празнина...) Би ти препорачал да го искористиш ова како медитација оти не се пропушта вакво искуство кое може да послужи практично... оди навлези во оваа состојба но остани да набљудуваш од страна и не го прекинувај, оди се подлабоко и подлабоко додека не исчезне се... па ќе правиме муабет... Ако сакаш нели не дека мораш...

 

[Werther]

Сум разговарал на оваа тема со многу луѓе и верници и атеисти сите имаат различно мислење за смртта,но за мене е крај нема ништо потоа тоа го имам прифатено и воопшто не размислувам за тоа,времето што ни е на располагаѓе да ги искористиме што е можно попродуктивно и тоа е тоа.

 

[цевитаерк]

Крај и почеток.

 

[Werther]

Крај и почеток.

Почеток на што?

 

[ACTION]

Толку се испреплетени тие ходници на човековата психоза , што воопшто неможеме ние да ја разрешиме таа загатка .Само е една голема дилема дали има или нема по животот тука на земјата некоја друга форма на опстојување на тој дух
--- надополнето: 31 октомври 2012 во 00:20 ---

Ако од нешто најмногу се плашам во животот, тоа е смртта. Од дома ми имаат зборувано се' и сешто, уште какви се не книги сум прочитала и филмови сум изгледала само за да се обидам да го надминам стравот. Сум пробала и преку религијата и преку книгите во стилот моќта на потсвеста, демек треба да се убедиш дека стравот е во твојата глава.
Како ја замислувам? - Како Ништо. Кога мислам за смртта во мојата глава се појавува универзумот таков целиот со ѕвезди, планети и други небесни тела и околу нив лебди мојата мисла дека никогаш повеќе, за ништо на светот нема повторно да чекорам по земјата, да ја гушнам мама, да се карам со сестра ми заради алишта и слично и одеднаш почнам да треперам целата, срцето почне забрзано да ми бие и чувствувам тешка грутка на градите. Заборавам на се околу себе и ми доаѓа силно да плачам од мака. Сакам да верувам во реинкарнација, во рајот, во претходни животи, но не можам. Се што гледам пред мене е црна дупка и празнина. Некои ми велат дека треба да одам на гробишта за да помине стравот (бидејќи до сега не сум била на погреб) ама џабе е, ништо не ми помага.Не сакам да умрам, сакам вечно да живеам како што сакал Гилгамеш. Знам дека бесмртноста на човекот е во неговите дела, а не во тоа колку години живеел, ама за мене се' тоа се празни зборови. Не можам да го надминам стравот, само го прекривам со тоа што ги потиснувам моите мисли и гледам да правам шала од тоа. Може сум болна, може и не, јас само кажувам како се чувствувам!

ПС: Фала за темата, навраќањето на смртта ми го направи помалку страшен колоквиумот утре сабајле.

Сакаш вечно да живееш ?За тоа малце ќе почекаме , зашто треба да измислат некоја база некој чип кој ќе ни ги запамтува и најмалите мисли наномисли до секој можен детал од минатото , а за другото е многу пполесно човековото ткиво може да се регенерира сите други витални органи може да опстојуваат и да ни ги вратат само мозокот мислите никогаш

 

[Сабазиј]

Се надевам дека некогаш, по мноогу години, ќе бидам во состојба да ви одговорам на ова прашање, кое отсекогаш, кој знае зошто, го мачи човечкиот род. Некако, пак кој знае зошто, не ми се брза. Стрпливоста, посебно кога станува збор за вакви прашања е доблест. Да почекаме, ќе видиме. Или нема да видиме?

 

[Tetro]

Луѓето се плашат од непознатото.

I od krajot.

Смртта

http://forum.kajgana.com/threads/Живот-после-смртта.5758/

 

[Сколовранец]

I od krajot.

Па не можеме да го кажеме тоа за сите, бидејќи некои веруваат во реинкарнација,па тоа за нив не би било крај, туку почеток.

 

[OSHO-Lover]

I od krajot.
http://forum.kajgana.com/threads/Живот-после-смртта.5758/

Не се исти темиве... во темава не се збори за живот после смртта мада може да се спомене... сепак сосема различна насока и дадов на темава, што се размислува за смртта, дали имаме некакво искуство физичко, психичко па нека биде и духовно...и се остало за смртта стриктно за смртта... само без да се мешаат многу многу прифатените и наметнати од надвор верувања... пример многу добар е постот на Mary Poppins погоре напишан од сопствено искуство и размисла...
--- надополнето: Oct 31, 2012 6:44 AM ---

Па не можеме да го кажеме тоа за сите, бидејќи некои веруваат во реинкарнација,па тоа за нив не би било крај, туку почеток.

Мислиш дека само со верување во нешто стравот туку така лесно ќе си замине... многу е подлабок овој страв него ли што мислиме, на подсвесно ниво е длабоко навлезен... за да исчезне некакво страв мора да се има искуство некакво практично лично на своја кожа знаење осетено, со верување во реинкарнација само се потиснува стравот што е многу полошо одколку да се преживее на свесно ниво...

 

[Смрт за зони и пајак воз.]

Убаво би било сите што пишуваат на оваа тема да напишат колку години имаат. ( јас имам 59 )
Инаку знам за едно мало дете кое на 4 - 5 години зборуваше, плачеше и плашеше од смрта вака:
Мамо јас не сакам да умрам ( и кога го смируваа - нема да умреш ), Детето упорно велеше - Ама не сакам ниту да починам.
Ова го кашувам за да покажам дека и сосема мали деца можат да се плашат од смрта.
Инаку, во овој момент, јас не се плашам од смрта. А можеби би требел?

 

[OSHO-Lover]

Убаво би било сите што пишуваат на оваа тема да напишат колку години имаат. ( јас имам 59 )
Инаку знам за едно мало дете кое на 4 - 5 години зборуваше, плачеше и плашеше од смрта вака:
Мамо јас не сакам да умрам ( и кога го смируваа - нема да умреш ), Детето упорно велеше - Ама не сакам ниту да починам.
Ова го кашувам за да покажам дека и сосема мали деца можат да се плашат од смрта.
Инаку, во овој момент, јас не се плашам од смрта. А можеби би требел?

Епа тоа дете е во секој од нас само што сме добро обучени да го потиснуваме и дури и самите себе да се лажеме дека не постои такво дете... Туку годините тука немаат никаква улога ниту пак менуваат нешто... од момнетот кога си се родил ти веќе си умрел, и сите што ги гледаш наоколу тебе и самиот ти сме веќе умрени само се чека момнетот на реализација и ко што кажав да се домота филмот до тој момент каде ја искусуваш смртта... е сега дали ќе ја искусиш свесно и ќе останеш свесен(па дали ќе има нешто после тоа или не нема да ти значи многу) или ќе се изгубиш како што би се изгубил во сон или во кома зависи од колку си бил свесен во живото, во моментот оти само таму и сме...
Но дали стварно не се плашиш од смртта... имаш деца ваљда... како би се чувствувал доколку некое од нив (или ако немаш деца, некој кој ти значи многу во живото) умре... дали се плашиш од таа помисла...?