Секогаш другите. А, ти?

[Raziel]

Постојано приметувам како сите ние,игнорираме мани и недостатоци кај себе, а секогаш сме спремни да ги посочиме и судиме истите кај другите.
Toa е очигледно и на форумув, на пример. Имено, секогаш кога се разговара за некоја негативна карактеристика, никој не вели дека ја има (иако е многу веројатно е дека на некој начин ја поседува), туку се става на позиција на "совршенство" и оттаму суди и критикува.

Лично, верувам дека мани и доблести, добро и зло, правилно и погрешно, не се мерат така лесно и дека се секогаш испреплетени во индивидуата/ ситуацијата/околината.
Секој од нас греши, и тоа дебело, и на себе си и на другите. Секој од нас "утнува" многу пати и на многу начини. И тоа е ок. Луѓе сме.
Исто, и нештата никогаш не се апсолутно правилни/погрешни, добри/лоши...Микс се, како што е и човекот.

Оттаму, зошто толку лесно трчаме да ги осудиме и критикуваме другите?
Зошто не погледнеме колку "лошо" и "погрешно" носиме и во себе, пред да поплукаме на истото кај другиот?
Во суштина, не сме особено подобри ни од оној "најлошиот" меѓу нас. Грешки, "гревови", утки има кај СЕКОЈ од нас на тони..и тоа со прилично иста суштина...само делумно се разликуваат во манифестацијата.

Затоа, нели би било подобро прво искрено да се спознаеме и прифатиме себе, пред да судиме за другите?
Всушност, кога би го направиле тоа не би се залетале ни така лесно да критикуваме и даваме осуда.
Но, ќе пишам нешто повеќе околу ова понатаму во темата...

Сега би сакала да ги прочитам вашите мислења

As always, wrong pitch

Егото како една макромозочна функција го создава ентитетот на барање конфликт и прифаќање од средината.Според Екарт Тол,ако човек успее да го држи его-мозокот под контрола,тогаш ќе се амнестира себеси од конфликтот како позастапен елемент од неговото функционирање.Знаејќи дека егото е она кое креира конфликт,тогаш мораме да се навратиме на самата природа на конфликтот како таков,која своите корени ги држи во елементот судење и осудување на другите.
Она што мора да се прибележи како битно е тоа дека тие видови на размисли и осудувања на околината(чиј дел сме и ние) си носат бенефиции кога се работи за објектификација и субјектификација.
Најпрост пример е храната,која морам да ја диференцирам,пресудам дека се работи за храна,па да ја ингестирам знаејќи за што се работи.За таков наједноставен вид на суд,егото врши круцијална улога(одтаму доаѓаат и сите гурмани,селекции и преференци за храна итн итн).Но,проблемот со егото не е тоа дека создава генерални судови,тоа му е работа...проблемот е дека ги суди луѓето како објекти,без доволно развиен капацитет да филтрира апстрактна свест.

Затоа во игра влегува првото лице еднина,кое пак е свесно за себе и своите судови,со што почнува развитокот на теоријата за конфликт и отпор кон објектификацијата.Со првичната мисла на преживување кај секој човек, "не,јас нема да дозволам да бидам третиран како објект",се отцртуваат линиите на индивидуалниот суд,кој може галопирачки да расте во зависност од надворешниот отпор.
Ќе продолжам со уште еден прост пример за објектификација и зошто е подобро човек хиперактивно да суди и осудува во умот,одошто да се труди да ги уништи тие особини.
Ако некој гласно не ја каже погорната реченица во цитат,тогаш тој несвесно е конформиран објект.Значи,ако некој дојде и ве ограби,без способноста да осудите дека тој акт е погрешен,човекот ќе продолжи да ве растресува додека не исцеди се од вас.Се додека не сфатите дека ви земаат нешто и не го осудите тоа,ќе помине време додека се освестите дека сте гледани како објект бидејќи луѓето константно "земаат" од вас.
Научници кажале дека доколку не делувате со ревност,одлучност и суд,побргу умирате.
Значи,како крајна побивна фаза доаѓа тоа дека субјектот Јас не е зависен толку од емпатија колку што е од себеидентификување како субјект кој отценува,рангира и структуира делувања,одлуки и манифестации на други субјекти(или објекти).

Она што можеби е најбитно и треба сите кои сакаат да навлезат во материјата на егото и неговиот суд да го увидат,е тоа дека човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.
Значи,телесните резултати(манифестацијата) може да се гледа како објект на суд.Но,се додека не ги гледаме тие работи како апсолут и дефиниција на самата ср'ж,тогаш ок е и да ги судиме.Значи,ако некој не ограбува,ние можеме да ја осудиме акцијата како лоша,но не и да го судиме човекот како лош,бидејќи човекот не Е неговата акција,туку само нејзин моментален репрезент.

Судот е здрав,и конфликтот е здрав.Се што треба човекот да научи е во овие две работи да го уфрли факторот време и околност и да ја реши равенката.

 

[ada]

Хех, човекот е интересна машина, склоп, микс, како сакате наречете го сепак е машина, само што оваа за разлика од сите други кои што ги познаваме е роб не на програма туку на емоции и некое наводно рационално размислување кое што секогаш на крајот потфрла.
Зошто сакаме да навредуваме, да газиме и да уништуваме?
Зошто ни е во срж бре!

Луѓето си се родени со црн превез пред очите кога станува збор за нивните недостатоци и грозотии, кој е доволно самокритичен да се погледне во огледало и да си признае на сам себе дека е погрд од кур или поглуп од точак.
Но ... егоцентризмот ги прави луѓето среќни, весели и расположени за бркање пеперутки, а кога можат на другите луѓе истото тоа да им го одземат тогаш се најсреќните луѓе на светот.
Иронија на продажба.

Кога не би биле само ништожни форми на егзистирање би можеле да го правиме овој муабет, вака, пусти желби далечни.

Егоцентризам и садизам (во било каква форма и интензитет) се секогаш резултат на страв. Всушност, и како луѓе функционираме воглавно на принцип на страв и љубов. Се останато се варијации на истите.

Аналогно, кога констатираме дека многу од луѓето се егоцентични, сакаат да газат, уништуваат и сл., тогаш всушност велиме дека многу од луѓето се плашат.
И тоа можеби е помоќна состојба во однос на квантум, но не е и единствена или перманентна.

Според тој принцип, љубовта и нејзините пропратни моменти како прифаќање и опрост, се секогаш тука како опозит на стравот, судењето, садизмот.

И тоа е веќе точката каде правиме избор, кои од тие две емоции, заедно со пропратните моменти ќе бидат доминантни.
Можеме да избереме страв, кој носи осуда, садизам и гратис гнев, огорченост, бес, грижа на совест итд., или пак љубов, која носи прифаќање, опрост, разбирање, но и мир, леснотија, безгрижност и сл.

As always, wrong pitch

Егото како една макромозочна функција го создава ентитетот на барање конфликт и прифаќање од средината.Според Екарт Тол,ако човек успее да го држи его-мозокот под контрола,тогаш ќе се амнестира себеси од конфликтот како позастапен елемент од неговото функционирање.Знаејќи дека егото е она кое креира конфликт,тогаш мораме да се навратиме на самата природа на конфликтот како таков,која своите корени ги држи во елементот судење и осудување на другите.
Она што мора да се прибележи како битно е тоа дека тие видови на размисли и осудувања на околината(чиј дел сме и ние) си носат бенефиции кога се работи за објектификација и субјектификација.
Најпрост пример е храната,која морам да ја диференцирам,пресудам дека се работи за храна,па да ја ингестирам знаејќи за што се работи.За таков наједноставен вид на суд,егото врши круцијална улога(одтаму доаѓаат и сите гурмани,селекции и преференци за храна итн итн).Но,проблемот со егото не е тоа дека создава генерални судови,тоа му е работа...проблемот е дека ги суди луѓето како објекти,без доволно развиен капацитет да филтрира апстрактна свест.

Затоа во игра влегува првото лице еднина,кое пак е свесно за себе и своите судови,со што почнува развитокот на теоријата за конфликт и отпор кон објектификацијата.Со првичната мисла на преживување кај секој човек, "не,јас нема да дозволам да бидам третиран како објект",се отцртуваат линиите на индивидуалниот суд,кој може галопирачки да расте во зависност од надворешниот отпор.
Ќе продолжам со уште еден прост пример за објектификација и зошто е подобро човек хиперактивно да суди и осудува во умот,одошто да се труди да ги уништи тие особини.
Ако некој гласно не ја каже погорната реченица во цитат,тогаш тој несвесно е конформиран објект.Значи,ако некој дојде и ве ограби,без способноста да осудите дека тој акт е погрешен,човекот ќе продолжи да ве растресува додека не исцеди се од вас.Се додека не сфатите дека ви земаат нешто и не го осудите тоа,ќе помине време додека се освестите дека сте гледани како објект бидејќи луѓето константно "земаат" од вас.
Научници кажале дека доколку не делувате со ревност,одлучност и суд,побргу умирате.
Значи,како крајна побивна фаза доаѓа тоа дека субјектот Јас не е зависен толку од емпатија колку што е од себеидентификување како субјект кој отценува,рангира и структуира делувања,одлуки и манифестации на други субјекти(или објекти).

Она што можеби е најбитно и треба сите кои сакаат да навлезат во материјата на егото и неговиот суд да го увидат,е тоа дека човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.
Значи,телесните резултати(манифестацијата) може да се гледа како објект на суд.Но,се додека не ги гледаме тие работи како апсолут и дефиниција на самата ср'ж,тогаш ок е и да ги судиме.Значи,ако некој не ограбува,ние можеме да ја осудиме акцијата како лоша,но не и да го судиме човекот како лош,бидејќи човекот не Е неговата акција,туку само нејзин моментален репрезент.

Судот е здрав,и конфликтот е здрав.Се што треба човекот да научи е во овие две работи да го уфрли факторот време и околност и да ја реши равенката.

О rly? (за болдот)

Детето, некаде околу 3-та година станува делумно свесно за своето его, и сака по секоја цена да се диферинцира од другите, преку познатата, во психологијата, "не" фаза, кога одбива, негира и сл. со цел да докаже дека е свесно за својата можност на избор.

Адолесценцијата е уште сличен период, кога се ставаат граници на идентитетот, односно кога преку нив се одредува позицијата на самиот себе, на своето јас, со тоа што сега, за разлика од претходната фаза, индивидуата почнува да дава судови и оцени и за околината, почнувајќи од онаа најблиската односно од родителите (тоа е периодот на симболично делење од нив, преку нивна евалуција), па се до севкупното опкружување.

Се разбира, фазите продолжуваат во уште неколку животни периода, но годините на овие два (кое се, вкупно, отприлика 17) се клучните, кога одбираме со кои категории ќе го одредиме своето јас, своето его, и на кој начин, преку истите, ќе гледаме и судиме на се околу.

Земајќи го ова во предвид, се наѕира и важноста на родителите и првите 15 години од животот, во градењето на она што понатаму ќе го нарекуваме свое јас. Односно, станува јасно како ги рециклираме/прифаќаме/одбиваме нивните дела/вредности/ставови /судови и преку нив го градиме нашето јас.

И токму затоа, сметам дека за личнот развој е неопходно да се направи ре-евалуција на тие инстант превземени ставови и карактеристики. Во спротивно, се останува некој кој се затворил себе си во кутија изработена од летвичките на мало дете и збунет адолесцент, со гратис штрафчиња од стравовите на мама и тато.

Понатаму, она што вообичеано го нарекуваме ЈАС, е само еден можен конструкт, создаден од карактеристики/ставови/светогледи кои се едни од многуте, и кои се крајно променливи и нестабилни. Секогаш кога ќе се рече "Јас никогаш", "Jас секогаш...", "Јас мразам...", "Јас сакам/одобрувам...", "Јас сум...", ние стануваме се позаглавени во вештачката кутија создадена од ограничувањата на јас, кои, чисто логично, не се апсолутни одредници на било чие его, туку се вештачко ограничување, кое само нашиот страв, со сите негови попратни манифестации, ги прави, присилно, перманентни.

Откако го елаборирав ова, може и поконкретно да се осврнам на самата тема, околу судењето и сл.

Затоа, ајде еден конкретен пример, кој верувам дека и на двајцата ни е делумно познат.

Имено, се работи за ситуација кога една индивидуа чувствува анимозитет и ја суди другата индивидуа, сметајќи дека го има правото да и нанесе "зло". Затоа планира да се користи со, ни повеќе, ни помалку, туку магија:raz:
Другата страна пак, не чувствува некој анимозитет, ниту си претпоставува дека може да биде почестена со такво внимание (затоа што, кога правиш било што, за било кој, ти си свесен за него и го земаш во предвид), особено затоа што ниту се познаваат особено, ниту комуницираат особено, ниту на било каков начин им се преплетуваат животните патишта и интересите.

Ситуацијата се развива, и индивидуата за која е наменета магијата, отпосле дознава за плановите на "магионичарот". И сега има две опции:

-да се надоврзе на неговиот анимонизитет и неговите емоции, чие извориште е само стравот, и преку својот личен страв, и останати манифестации, како гнев, анимозитет, желба за одмазда, критика, осуда и сл., да им ја даде својата енергија, и со самото тоа да си нанесе зло;

или пак

-да се насмевне на сето тоа, да прифати дека нејзиниот страв и останатите негативни емоции, кои се материјализираат во дела, делумно ја предизвикале неговата реакција, односно се надоврзале на истите кај него...па, да си опрости на себе, а со тоа и на него, и со љубов да благослови и заборави. На тој начин, не ја троши својата енергија на хранење страв и сеење страв, туку прифаќа, пушта и останува недопрена и мирна.

И двата избора се ок, и се човечки. Но, со првиот, човек реагира на принцип, моето свето јас е нападнато, и морам да возвратам (притоа ослонувајќи се на сите оние вештачки ограничувања на своето јас, кои носат осуда и критика, заборавајќи дека нападот кој го гневи е нешто кое, на поинаков начин, и самиот тој го прави, или барем мисли за него и дека, кога истиот го осудува, самиот му дава на сила, игнорирајќи го фактот дека и тоа е само рекција на друг уплашен човек, делумно поттикната од неговите постапки).
Со вториот, ја прифаќа одговорноста за делото на другиот, ги разбира неговите мотиви, опростува и напушта со насмевка, љубов и мир.

За крај:
-Секој човек е огледало на другиот.
-Она што е внатре, тоа е и надвор.
-Она што го даваш, тоа и го добиваш.

Водејќи се по ова, штитењто на егото и опстанокот веќе немаат потреба за осуда, критично оценување, страв, гнев. Ниту пак егото е цврст, непроменлив конструкт, одделен од околината, кој треба да се штити како што животно штити територија.

Се е поврзано, и се е едно. Секој е грешен колку најголемиот грешник, и светол како првиот светец. Се што мразиш кај другите, е она од што се плашиш/не може да го прифатиш кај себе.
Кога ќе ги срушиш тие бариери создадени од 3 годишно дете и 14 годишен адолесцент, можеш да речеш дека си пораснал, и можеш со мир и леснотија да прифаќаш и опростуваш.

 

[Сатори]

Егоцентризам и садизам (во било каква форма и интензитет) се секогаш резултат на страв. Всушност, и како луѓе функционираме воглавно на принцип на страв и љубов. Се останато се варијации на истите.

Аналогно, кога констатираме дека многу од луѓето се егоцентични, сакаат да газат, уништуваат и сл., тогаш всушност велиме дека многу од луѓето се плашат.
И тоа можеби е помоќна состојба во однос на квантум, но не е и единствена или перманентна.

Според тој принцип, љубовта и нејзините пропратни моменти како прифаќање и опрост, се секогаш тука како опозит на стравот, судењето, садизмот.

И тоа е веќе точката каде правиме избор, кои од тие две емоции, заедно со пропратните моменти ќе бидат доминантни.
Можеме да избереме страв, кој носи осуда, садизам и гратис гнев, огорченост, бес, грижа на совест итд., или пак љубов, која носи прифаќање, опрост, разбирање, но и мир, леснотија, безгрижност и сл.

Толку едноставно и лесно ги постави работите што човек слободно би можел да помисли дека станува збор за играње карти или домино, кога по среќа и логика изборот се прави во рок од 5 минути.Она што не смее да се занемари е дека човекот имајќи ги двата вида на емоции (ако ја земеме теоријата како правилна) дејствува по две дирекции и тешко се носи со тоа дека треба да избере помеѓу нив, уште помалку е свесен дека тоа треба да го направи.
Варијациите можат да бидат огромни и од нив да произелзат милион и еден проблем на кој што во теорија може да му се пронајде решението.Во суштината на човекот е да биде „доминатен“, во неговата природа која што го терала да се бори за да се прехрани и преживее, во секоја неговата одлука која што е добра за него, а не за другите, во сите зборови кои што него му ласкаат, а на другите ги кудат.
Човек.

 

[Raziel]

Детето, некаде околу 3-та година станува делумно свесно за своето его, и сака по секоја цена да се диферинцира од другите, преку познатата, во психологијата, "не" фаза, кога одбива, негира и сл. со цел да докаже дека е свесно за својата можност на избор.

Адолесценцијата е уште сличен период, кога се ставаат граници на идентитетот, односно кога преку нив се одредува позицијата на самиот себе, на своето јас, со тоа што сега, за разлика од претходната фаза, индивидуата почнува да дава судови и оцени и за околината, почнувајќи од онаа најблиската односно од родителите (тоа е периодот на симболично делење од нив, преку нивна евалуција), па се до севкупното опкружување.

Се разбира, фазите продолжуваат во уште неколку животни периода, но годините на овие два (кое се, вкупно, отприлика 17) се клучните, кога одбираме со кои категории ќе го одредиме своето јас, своето его, и на кој начин, преку истите, ќе гледаме и судиме на се околу.

Земајќи го ова во предвид, се наѕира и важноста на родителите и првите 15 години од животот, во градењето на она што понатаму ќе го нарекуваме свое јас. Односно, станува јасно како ги рециклираме/прифаќаме/одбиваме нивните дела/вредности/ставови /судови и преку нив го градиме нашето јас.

И токму затоа, сметам дека за личнот развој е неопходно да се направи ре-евалуција на тие инстант превземени ставови и карактеристики. Во спротивно, се останува некој кој се затворил себе си во кутија изработена од летвичките на мало дете и збунет адолесцент, со гратис штрафчиња од стравовите на мама и тато.

Вака го побиваше и Ниче...дека бил адолесцент и би можел да им биде допадлив само на оние од таа умствена преференца.
Значи,ќе одам по твоја линија на објаснување на работите,само од една друга перспектива.

Детето на 3 години си има свој нуклеусен посед(играчки,траскалчиња,коцки).Со тоа,добива чувство дека тие работи се негови.Негово е дали ќе си игра со нив или ќе ги скрши.Не дека нема,ама ретки се случаевите на деца од таа возраст кои радо би ги делеле овие работи со други деца,или пак дале на мама и тато без асален пропратен пискот.Со тоа,првичното чувство на суд се појавува кај детето.Тоа пресудило (колку и да звучи смешно) дека објектите се негови,и по пат на грижа(манифестирана со плач,агресија),не сака да ги даде на друг.
Грижата е човечка особина која е круцијална за идниот родител.Ако тоа дете со своето потсвесно его и суд не решило дека тоа е негово,ќе му треба време да научи да се грижи.
Психолозите велат дека ако дете скрши играчка,не треба да се превземаат мерки за да не се повтори чекорот.Тие се негови,а времето е на страна на родителот...ќе помине време додека добие нови,а дотогаш ќе си игра со парчињата од неговиот вандализам.

Во адолесценцијата,се унапредува драстично субјективното чувство за Себе,за единката и за нејзиниот сооднос со опкружувањето.
Кај младиот човек се јавува чувството за правда,една од најсилните функции на его-мозокот.Почнува да диференцира што е правилно,а што погрешно.Кое влијание е за него добро,а кое не.
Водејќи се од тие хипотези,доаѓа до заклучоци на кои делува.Сфаќа дека не мора по правило на крв да го почитува родителот,туку тој мора да ја заслужи неговата почит.Дека не е обврзан да верува во обичите и нормите на општеството,па одлучува дали ќе ги прифати или не.И,на крај,дека тој е индивидуалец кој со време ќе се осамостои,па мора да размислува како ќе го трасира патот и кои социолошки фактори и индивидуални пориви му се најбитни.

И на крај,мило ми е што се согласуваме за последното.Младиот човек мора да суди и донесува одлуки за да не стане објект на желбите на мама и тато и клон на пакетирани размисли и идеали.

Понатаму, она што вообичеано го нарекуваме ЈАС, е само еден можен конструкт, создаден од карактеристики/ставови/светогледи кои се едни од многуте, и кои се крајно променливи и нестабилни. Секогаш кога ќе се рече "Јас никогаш", "Jас секогаш...", "Јас мразам...", "Јас сакам/одобрувам...", "Јас сум...", ние стануваме се позаглавени во вештачката кутија создадена од ограничувањата на јас, кои, чисто логично, не се апсолутни одредници на било чие его, туку се вештачко ограничување, кое само нашиот страв, со сите негови попратни манифестации, ги прави, присилно, перманентни.

Страв?
Одлуката е за тебе страв?
Напишав погоре,факторот време треба да се земе во обѕир."Јас" не е константно статична материја.Ако нема нијанси на делување,нема тек на развиток.Ако нема развиток,нема усовршување на карактер.
Па и нека е страв....страв куќа држи.

Значи,да не се повторувам,ќе се цитирам...

"Она што можеби е најбитно и треба сите кои сакаат да навлезат во материјата на егото и неговиот суд да го увидат,е тоа дека човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.
Значи,телесните резултати(манифестацијата) може да се гледа како објект на суд.Но,се додека не ги гледаме тие работи како апсолут и дефиниција на самата ср'ж,тогаш ок е и да ги судиме.Значи,ако некој не ограбува,ние можеме да ја осудиме акцијата како лоша,но не и да го судиме човекот како лош,бидејќи човекот не Е неговата акција,туку само нејзин моментален репрезент.

Судот е здрав,и конфликтот е здрав.Се што треба човекот да научи е во овие две работи да го уфрли факторот време и околност и да ја реши равенката."

Откако го елаборирав ова, може и поконкретно да се осврнам на самата тема, околу судењето и сл.

Затоа, ајде еден конкретен пример, кој верувам дека и на двајцата ни е делумно познат.

Имено, се работи за ситуација кога една индивидуа чувствува анимозитет и ја суди другата индивидуа, сметајќи дека го има правото да и нанесе "зло". Затоа планира да се користи со, ни повеќе, ни помалку, туку магија:raz:
Другата страна пак, не чувствува некој анимозитет, ниту си претпоставува дека може да биде почестена со такво внимание (затоа што, кога правиш било што, за било кој, ти си свесен за него и го земаш во предвид), особено затоа што ниту се познаваат особено, ниту комуницираат особено, ниту на било каков начин им се преплетуваат животните патишта и интересите.

Ситуацијата се развива, и индивидуата за која е наменета магијата, отпосле дознава за плановите на "магионичарот". И сега има две опции:

-да се надоврзе на неговиот анимонизитет и неговите емоции, чие извориште е само стравот, и преку својот личен страв, и останати манифестации, како гнев, анимозитет, желба за одмазда, критика, осуда и сл., да им ја даде својата енергија, и со самото тоа да си нанесе зло;

или пак

-да се насмевне на сето тоа, да прифати дека нејзиниот страв и останатите негативни емоции, кои се материјализираат во дела, делумно ја предизвикале неговата реакција, односно се надоврзале на истите кај него...па, да си опрости на себе, а со тоа и на него, и со љубов да благослови и заборави. На тој начин, не ја троши својата енергија на хранење страв и сеење страв, туку прифаќа, пушта и останува недопрена и мирна.

И двата избора се ок, и се човечки. Но, со првиот, човек реагира на принцип, моето свето јас е нападнато, и морам да возвратам (притоа ослонувајќи се на сите оние вештачки ограничувања на своето јас, кои носат осуда и критика, заборавајќи дека нападот кој го гневи е нешто кое, на поинаков начин, и самиот тој го прави, или барем мисли за него и дека, кога истиот го осудува, самиот му дава на сила, игнорирајќи го фактот дека и тоа е само рекција на друг уплашен човек, делумно поттикната од неговите постапки).
Со вториот, ја прифаќа одговорноста за делото на другиот, ги разбира неговите мотиви, опростува и напушта со насмевка, љубов и мир.

Бла бла...ако некој ти дрмне спел(а си ја знае работата),двата погорни начини на делување може само да си ги напишеш на тестамент.Ќе одам крајно надвор од темата со тоа што ќе ти кажам дека многу од бога возљубени и за бога живи го попиле чисто ради ќеиф на таквите кругови.
Не е страв....т.е. најмалку е страв.Може да биде забава,тест на способности,желба...се тоа се фактори на елементот одлука.
Немој вакви банални примери.
Ако таа личност останала во здрава психофизичка состојба,тоа е оти не ја џинкснале,а не оти љубела и опростила.

За крај:
-Секој човек е огледало на другиот.
-Она што е внатре, тоа е и надвор.
-Она што го даваш, тоа и го добиваш.

Малку ќе преформулирам.
-Every man and every woman is a Star. Секој е посебен за себе,и како таков треба да се гледа.Кога ќе падне световидот на единката,ќе падне бојата на општеството.
-If Will stops and cries Why,invoking Because,then Will stops and does nought.Ако Волјата(како предуслов на судот) се претвори во глобална материја,и човекот како таква ја гледа,нема да постои тоа "внатре".Ќе остане само тоа надвор.
-A beggar cannot hide his poverty.Ако даваш и очекуваш назад,ќе станеш објект на земање.Ако не одлучиш дека тоа не си,ќе станеш питач на Рајот.Не треба да останеш сиромав поради лагата за кармичко враќање добрина во некоја друга димензија.Имај ја,ако така си решил.Обврзан за тоа-не си.Секоја одлука е твоја.A king chooses his robes.A beggar has but one.

 

[London_boy]

Постојано приметувам како сите ние,игнорираме мани и недостатоци кај себе, а секогаш сме спремни да ги посочиме и судиме истите кај другите.
Toa е очигледно и на форумув, на пример. Имено, секогаш кога се разговара за некоја негативна карактеристика, никој не вели дека ја има (иако е многу веројатно е дека на некој начин ја поседува), туку се става на позиција на "совршенство" и оттаму суди и критикува.

Лично, верувам дека мани и доблести, добро и зло, правилно и погрешно, не се мерат така лесно и дека се секогаш испреплетени во индивидуата/ ситуацијата/околината.
Секој од нас греши, и тоа дебело, и на себе си и на другите. Секој од нас "утнува" многу пати и на многу начини. И тоа е ок. Луѓе сме.
Исто, и нештата никогаш не се апсолутно правилни/погрешни, добри/лоши...Микс се, како што е и човекот.

Оттаму, зошто толку лесно трчаме да ги осудиме и критикуваме другите?
Зошто не погледнеме колку "лошо" и "погрешно" носиме и во себе, пред да поплукаме на истото кај другиот?
Во суштина, не сме особено подобри ни од оној "најлошиот" меѓу нас. Грешки, "гревови", утки има кај СЕКОЈ од нас на тони..и тоа со прилично иста суштина...само делумно се разликуваат во манифестацијата.

Затоа, нели би било подобро прво искрено да се спознаеме и прифатиме себе, пред да судиме за другите?
Всушност, кога би го направиле тоа не би се залетале ни така лесно да критикуваме и даваме осуда.
Но, ќе пишам нешто повеќе околу ова понатаму во темата...

Сега би сакала да ги прочитам вашите мислења

добра ти е темата и јас не ги разбирам тие луѓе
Јас си мислеф дека тоа било само додека се деца
ама чим си ја отворил темава имало и големи вајда кои не се сменале
баш би сакал да даде некој подобар одговор на ова прашање за тие луѓе кои имаат такво размислување не само за по форумите туку и во реалноста

 

[ada]

Толку едноставно и лесно ги постави работите што човек слободно би можел да помисли дека станува збор за играње карти или домино, кога по среќа и логика изборот се прави во рок од 5 минути.Она што не смее да се занемари е дека човекот имајќи ги двата вида на емоции (ако ја земеме теоријата како правилна) дејствува по две дирекции и тешко се носи со тоа дека треба да избере помеѓу нив, уште помалку е свесен дека тоа треба да го направи.
Варијациите можат да бидат огромни и од нив да произелзат милион и еден проблем на кој што во теорија може да му се пронајде решението.Во суштината на човекот е да биде „доминатен“, во неговата природа која што го терала да се бори за да се прехрани и преживее, во секоја неговата одлука која што е добра за него, а не за другите, во сите зборови кои што него му ласкаат, а на другите ги кудат.
Човек.

Не велам дека тоа е одлука која се одвива по автоматизам. Ако ги следиме само инстиктите и примарните емоции, тогаш логичната реакција би била на оној кој доминира, оној кој прв удира, оној кој суди итн.
Но, ако сакаме бар малку да "пораснеме" и да се одделиме од шемите на ловецот и ловениот, тогаш треба да го ставиме во игра и свесниот, рационален дел кој има тенденција да брои до десет (и тоа само на почетокот од тој "пат"...понатаму, во склоп со човековата природа, повторувањето ќе го претвори истото во условен рефлекс).

Еве, да го разгледаме делот со уплашениот "пештерски" човек кој е во секој од нас...Тој знае дека кога ги конторолира нештата е безбеден...Тој знае дека кога е на врвот од племето, е безбеден и конторилира...и тако даље. И пак у целиов ритуал на надметање и конторла, главната улога ја има чувството на страв, кое пак раѓа потреба за конторла. Али, тажниот дел од приказната е што никогаш не можеш ништо целосно да конторлираш, ништо не може целосно да поседуваш, никогаш не можеш да бидеш апсолутно безбеден...све се тоа нешта кои можат да ти бидат одземени, а никако да останат перманентни и ексклузивно твои.

Па, земајќи го ова во предвид и гледајќи го уплашениот човек-мајмун кој е во секој од нас, зошто да го потхрануваме со потсмев, надмоќ, понижување, или зошто да го осудуваме кога пак е дел и од нас самите...и тоа збунет и уплашен дел.
Конечно, зошто да се затвораш во кругот на контрола, надметање, потсмев, гнев, кој секогаш носи фидбек, односно ги билда и ко бумеранг ги враќа истите емоции и ситуации преку околината, на принцип акција-реакција?

Вака го побиваше и Ниче...дека бил адолесцент и би можел да им биде допадлив само на оние од таа умствена преференца.
Значи,ќе одам по твоја линија на објаснување на работите,само од една друга перспектива.

Детето на 3 години си има свој нуклеусен посед(играчки,траскалчиња,коцки).Со тоа,добива чувство дека тие работи се негови.Негово е дали ќе си игра со нив или ќе ги скрши.Не дека нема,ама ретки се случаевите на деца од таа возраст кои радо би ги делеле овие работи со други деца,или пак дале на мама и тато без асален пропратен пискот.Со тоа,првичното чувство на суд се појавува кај детето.Тоа пресудило (колку и да звучи смешно) дека објектите се негови,и по пат на грижа(манифестирана со плач,агресија),не сака да ги даде на друг.
Грижата е човечка особина која е круцијална за идниот родител.Ако тоа дете со своето потсвесно его и суд не решило дека тоа е негово,ќе му треба време да научи да се грижи.
Психолозите велат дека ако дете скрши играчка,не треба да се превземаат мерки за да не се повтори чекорот.Тие се негови,а времето е на страна на родителот...ќе помине време додека добие нови,а дотогаш ќе си игра со парчињата од неговиот вандализам.

Во адолесценцијата,се унапредува драстично субјективното чувство за Себе,за единката и за нејзиниот сооднос со опкружувањето.
Кај младиот човек се јавува чувството за правда,една од најсилните функции на его-мозокот.Почнува да диференцира што е правилно,а што погрешно.Кое влијание е за него добро,а кое не.
Водејќи се од тие хипотези,доаѓа до заклучоци на кои делува.Сфаќа дека не мора по правило на крв да го почитува родителот,туку тој мора да ја заслужи неговата почит.Дека не е обврзан да верува во обичите и нормите на општеството,па одлучува дали ќе ги прифати или не.И,на крај,дека тој е индивидуалец кој со време ќе се осамостои,па мора да размислува како ќе го трасира патот и кои социолошки фактори и индивидуални пориви му се најбитни.

И на крај,мило ми е што се согласуваме за последното.Младиот човек мора да суди и донесува одлуки за да не стане објект на желбите на мама и тато и клон на пакетирани размисли и идеали.



Страв?
Одлуката е за тебе страв?
Напишав погоре,факторот време треба да се земе во обѕир."Јас" не е константно статична материја.Ако нема нијанси на делување,нема тек на развиток.Ако нема развиток,нема усовршување на карактер.
Па и нека е страв....страв куќа држи.

Значи,да не се повторувам,ќе се цитирам...

"Она што можеби е најбитно и треба сите кои сакаат да навлезат во материјата на егото и неговиот суд да го увидат,е тоа дека човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.
Значи,телесните резултати(манифестацијата) може да се гледа како објект на суд.Но,се додека не ги гледаме тие работи како апсолут и дефиниција на самата ср'ж,тогаш ок е и да ги судиме.Значи,ако некој не ограбува,ние можеме да ја осудиме акцијата како лоша,но не и да го судиме човекот како лош,бидејќи човекот не Е неговата акција,туку само нејзин моментален репрезент.

Судот е здрав,и конфликтот е здрав.Се што треба човекот да научи е во овие две работи да го уфрли факторот време и околност и да ја реши равенката."





Бла бла...ако некој ти дрмне спел(а си ја знае работата),двата погорни начини на делување може само да си ги напишеш на тестамент.Ќе одам крајно надвор од темата со тоа што ќе ти кажам дека многу од бога возљубени и за бога живи го попиле чисто ради ќеиф на таквите кругови.
Не е страв....т.е. најмалку е страв.Може да биде забава,тест на способности,желба...се тоа се фактори на елементот одлука.
Немој вакви банални примери.
Ако таа личност останала во здрава психофизичка состојба,тоа е оти не ја џинкснале,а не оти љубела и опростила.



Малку ќе преформулирам.
-Every man and every woman is a Star. Секој е посебен за себе,и како таков треба да се гледа.Кога ќе падне световидот на единката,ќе падне бојата на општеството.
-If Will stops and cries Why,invoking Because,then Will stops and does nought.Ако Волјата(како предуслов на судот) се претвори во глобална материја,и човекот како таква ја гледа,нема да постои тоа "внатре".Ќе остане само тоа надвор.
-A beggar cannot hide his poverty.Ако даваш и очекуваш назад,ќе станеш објект на земање.Ако не одлучиш дека тоа не си,ќе станеш питач на Рајот.Не треба да останеш сиромав поради лагата за кармичко враќање добрина во некоја друга димензија.Имај ја,ако така си решил.Обврзан за тоа-не си.Секоја одлука е твоја.A king chooses his robes.A beggar has but one.

Ок.

Во првиот дел од постот сметам дека делумно образложив како судењето и конфликтот имаат значајна, па и спасносна улога во еволутивниот развој и само-презервацијата. Но, тука се појавува и моментот на мега-еволуција, која не ослободува од примарните шеми на реагирање (нормално, ако посакаме и имаме воља да ја живееме).

Патем, морам да нагласам дека кога прашувам, Зошто осуда? не земам во предвид религиски учења, карми, ветувања за рајот, прави добро и трпи, или си наебал, и слични guilt-trip моменти. Сметам дека и во истите главна улога има стравот, кој служи како узда, а тоа секако не е пат преку кој индивидуата би ја искусила сета своја севкупност (особено заради моментот на ограничување)

И, како второ, кога велам љубов и опрост, не земам во предвид патетики, силни емоции, екстатични состојби на садо-мазохистичко мачеништво...љубовта и опростот, онака како што ги разбирам во конкретниов случај, се само и единствено прифаќање (не и помирување) кое е ослободено од примарните емоции (всушност, баш тие го "заматуваат").

А, за да конкретизираме (затоа што сметам дека темава ја однесовме у друга насока) ќе се обидам да си го преформурилам првичнот пост.

Имено, се слагам со апсолутно со:

човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.

и на тие редови и ја поставувам темава.
Поинаку, ако егото не е апсолутна и непроменлива категорија, ако индивидуата не може да се одреди само преку акции/зборови/мисли и ако истите се резултат на одредена свесност во одреден момент и ситуација, кои постојано се менуваат, пак во согласност со односот свесност/момент/ситуација...тогаш како таквите варијабли може да се земат за појдовна точка која би била основ за било чија перманентна категоризација?

п.с
Погрешно се разбравме и за "магискиот" момент...Имено, како апсолутен лаик во таа област, навистина не би можела да тврдам ништо околу реалната моќ и сл.
Она што се обидов да го илустрирам е како самото сознание за тој чин (изолиран од неговата ефективност) може да и предизвика гнев, фрустрација и желба за одмазда на иднивидуата бр.2 у случајот, ако реши да реагира на принцип, јас куртата така неправедно загрозена, и како, од друга страна, може да се ослободи од тие чувства, доколку прифати дека индивидуата бр.1 реагирала така било од страв, било од желба за забава, било од потреба да си ги испроба способностите, сеедно...важно, да сфати дека и таа има удел у реакцијата на особата бр.1 односно делумно ја предизвикала, а потоа да сфати и дека и таа ако не буквално, тогаш "видо-изменето" правела такви нешта, односно сакала да конторолира нечија психо-физичка благосотојба и интегритет...па, откако све тоа ќе се испроцесира, да пушти, заборави и да прифати.

 

[Сатори]

Не велам дека тоа е одлука која се одвива по автоматизам. Ако ги следиме само инстиктите и примарните емоции, тогаш логичната реакција би била на оној кој доминира, оној кој прв удира, оној кој суди итн.
Но, ако сакаме бар малку да "пораснеме" и да се одделиме од шемите на ловецот и ловениот, тогаш треба да го ставиме во игра и свесниот, рационален дел кој има тенденција да брои до десет (и тоа само на почетокот од тој "пат"...понатаму, во склоп со човековата природа, повторувањето ќе го претвори истото во условен рефлекс).

Пред да започнам со образложување, интересно е како се согласуваш со тоа дека е најлогичната работа за човекот тој да биде оној кој што ќе доминира и ќе осудува држејќи ги сите во покорност.Зошто, еден човек колку и да е софистициран, просветлен и предаден на „Бога“, во неговите вени тече крв а во неговиот ум има инстинкти кои што ќе го враќаат на природата која што му го диктирала животот со столетија.Изгледа именката човек најблиску што има до синоним е владетелот.

Растење, треба да се порасне, ако одиме по научен аспект за да има шареноликост нели, секоја нормална личност е поделена на 3 основи делови, Дете кое што е креативно и емоционално, Родител кој што е полн со заштитини ставови во врска со околината и кодекси на оденсување и Возрасниот, рационален човечки компјутер.
Во овој случај, мислиш дека на Детето му е до постигнување кога се што сака е да создава или на Родителот кој што го држи моралниот дел од нашето битие, не, туку му е на Возрасниот кој што е целосно рационален и програмиран, тој е оној што сака да уништува, зема и владее.
Тоа не е само навика или кодиран код, тоа е она што секој ден не потсетува дека сме сеуште живи.Кога некој нема цел кон која што би се движел, доволно примамлива за да го натера да се бори, тогаш тој не живее, а тоа не е човек, барем за мене.

Еве, да го разгледаме делот со уплашениот "пештерски" човек кој е во секој од нас...Тој знае дека кога ги конторолира нештата е безбеден...Тој знае дека кога е на врвот од племето, е безбеден и конторилира...и тако даље. И пак у целиов ритуал на надметање и конторла, главната улога ја има чувството на страв, кое пак раѓа потреба за конторла. Али, тажниот дел од приказната е што никогаш не можеш ништо целосно да конторлираш, ништо не може целосно да поседуваш, никогаш не можеш да бидеш апсолутно безбеден...све се тоа нешта кои можат да ти бидат одземени, а никако да останат перманентни и ексклузивно твои.

Стравот е тој што потикнува?
Ако оставевме само на стравот немаше сега да дебатираме на темава, а пештерскиот човек ќе си останеше пештерски човек.Колку и да му е голема силата, стравот не носи творечка енергија со себе, не носи амбиција и желба за освојување и докажување, градење и напредување, она што човекот го донесе во информатичка ера.
А тоа, повторно морам да заклучам дека му произлегува од нагонот за доминација и (себе)докажување.Уффф, изгледа на крајот сепак се битни тие човечки особини кои што предлагаш да ги ставиме во кафез за да не можат да излезат надвор.

Па, земајќи го ова во предвид и гледајќи го уплашениот човек-мајмун кој е во секој од нас, зошто да го потхрануваме со потсмев, надмоќ, понижување, или зошто да го осудуваме кога пак е дел и од нас самите...и тоа збунет и уплашен дел.
Конечно, зошто да се затвораш во кругот на контрола, надметање, потсмев, гнев, кој секогаш носи фидбек, односно ги билда и ко бумеранг ги враќа истите емоции и ситуации преку околината, на принцип акција-реакција?

Во свет без спротивности и разлики нема напредок, во свет без деструкција нема создавање.Поголемото добро е она што го проповедаат христијанските партизани, а не го гледаат, најголемите деструктори во оваа историја дале можност за денес да се изгради нешто подобро.
Човекот сам, како индивидуа и единка, мора да се бори за да преживее, мора да уништи за да создаде и како тој човек да се стави себеси во рајска градина каде сите за се простуваат и се разбираат, ако сака да отупави, да, ако сака да напредува, ќе се насмее и ќе помине покрај вратата.

 

[ada]

Пред да започнам со образложување, интересно е како се согласуваш со тоа дека е најлогичната работа за човекот тој да биде оној кој што ќе доминира и ќе осудува држејќи ги сите во покорност.Зошто, еден човек колку и да е софистициран, просветлен и предаден на „Бога“, во неговите вени тече крв а во неговиот ум има инстинкти кои што ќе го враќаат на природата која што му го диктирала животот со столетија.Изгледа именката човек најблиску што има до синоним е владетелот.

Растење, треба да се порасне, ако одиме по научен аспект за да има шареноликост нели, секоја нормална личност е поделена на 3 основи делови, Дете кое што е креативно и емоционално, Родител кој што е полн со заштитини ставови во врска со околината и кодекси на оденсување и Возрасниот, рационален човечки компјутер.
Во овој случај, мислиш дека на Детето му е до постигнување кога се што сака е да создава или на Родителот кој што го држи моралниот дел од нашето битие, не, туку му е на Возрасниот кој што е целосно рационален и програмиран, тој е оној што сака да уништува, зема и владее.
Тоа не е само навика или кодиран код, тоа е она што секој ден не потсетува дека сме сеуште живи.Кога некој нема цел кон која што би се движел, доволно примамлива за да го натера да се бори, тогаш тој не живее, а тоа не е човек, барем за мене.

Стравот е тој што потикнува?
Ако оставевме само на стравот немаше сега да дебатираме на темава, а пештерскиот човек ќе си останеше пештерски човек.Колку и да му е голема силата, стравот не носи творечка енергија со себе, не носи амбиција и желба за освојување и докажување, градење и напредување, она што човекот го донесе во информатичка ера.
А тоа, повторно морам да заклучам дека му произлегува од нагонот за доминација и (себе)докажување.Уффф, изгледа на крајот сепак се битни тие човечки особини кои што предлагаш да ги ставиме во кафез за да не можат да излезат надвор.

Во свет без спротивности и разлики нема напредок, во свет без деструкција нема создавање.Поголемото добро е она што го проповедаат христијанските партизани, а не го гледаат, најголемите деструктори во оваа историја дале можност за денес да се изгради нешто подобро.
Човекот сам, како индивидуа и единка, мора да се бори за да преживее, мора да уништи за да создаде и како тој човек да се стави себеси во рајска градина каде сите за се простуваат и се разбираат, ако сака да отупави, да, ако сака да напредува, ќе се насмее и ќе помине покрај вратата.

Пред се, да се доискажам околу некои поими:
-Растење го употребив чисто за диференцијација, без да дадам квалитативна разлика која би претпоставила дека има "нижи" и "виши" типови на луѓе. Сите сме на својот личен пат, сите имаме свои лекции и сите превземаме светоглед кој најдобро би не научил на истите, и тука нема подобро/полошо/правилно/погрешно.

- Под страв не се подразбира само колоквијалната асоцијација за тоа примарно чувство, туку и се што се изродува од него како извориште, а тоа е гнев, осуда, тага, потреба за доминација, потреба за контрола, желба за одмазда итн. (при подлабока анализа на човековите реакции, многу стручњаци дошле, акламативно, до конклузијата дека љубов/страв се суштинските, универзални чувства од кои се раѓаат многуте нивни варијации)

- Прифаќањето и оставањето на осудата на страна на никаков начин не подразбираат "уравниловка", т.е обезличување на индивидуата, нејзина стагнација или било што шо е деструктивно за личноста и нејзиниот развој.

- Мотивот за самореализација (што стои на врвот од хиерархијата на мотиви), кој кај генијалците е придружен со кретвното мислење апсолутно не е зависен од бихевиростичка диспозиција на грабливец, туку баш напротив. За тоа е доволно да се погледнат биографиите на најголемите креативци и изумители кои светот ги познавал (освен ако под нив не подразбираме луѓе како Доналд Трам и слични капиталистички икони кои го воспеваат принципот на удри и бегај).

Сево претходно на страна...Ако претпоставиме дека животните се една скала подолу од хомосапиенсот, ќе може и да дедуцираме дека животинскиот гол инстинкт кај човекот добива надградба, па на скалата со основните мотиви/инстинкти која за анималниот свет би броела: мотив за преживување, сигурност, раамножување и родителски инстинкт, кај човекот се збогатува со мотив за самодокажување и врховниот (а и најтешко достижен) мотив за самореализација. И токму за последниот е потребно нешто што се нарекува духовна интелегенција, која оди над основните инстинкти и емоционални одговори (патем, ова не е гола претпоставка, туку нешто емпириски докажано).

Понатаму, далеку од тоа дека јас сум некој арбитар, но и моето емпириско искуство од изминатиов период ми вели дека штом се ослободувам од сите манифестации на стравот, станувам, без исклучок многу поекспресивна и попродуктивна што се однесува до креативните процеси (ова конкретно и можам да го измерам затоа што она што ќе ми биде идна професија е директно и опипливо поврзано со процес на креација-патем, го вметнувам личниов пример за да споменам дека тврдењево не ми се базира на некои репродуцирани фрази, туку на нешто што сум го искусила и кое станува лична вистина, а таквите се единствено вистински релевантни за секоја индивидуа, а не за да, повторувам, се поставам себе си како некој меродавен арбитар).

А, кога сме кај личните вистини...Твоето убедување за потребата од деструкција, самодокажување кое подразбира понижување (условно кажано) на секој околу кој може да биде перцепиран како пречка и сл. се апсолутно валидни како твоја вистина и верувам дека имаш безброј докази преку кои можеш да ја потврдиш истата, баш затоа што е твој личен и моментален светоглед, кој, земен како таков, е вистинит и правилен,
Но, истото важи кога збориме и за она што јас го искусувам како лична иманентна вистина, а таквите нешта никогаш не може да бидат квалитативно одредени и тука сме чисто да ги размениме, не и побиваме

И да се вратам конкретно на почетоков од темава...Кога реков Секогаш другите, а ти...мислев на тоа дека "гревовитe" и "доблестите" кај секој од нас се горе-доле идентични (суштински), па кога судиме, се гневиме или штоидае на некој друг, тоа е како истото да си го правиме на себе.
Потребно е и да се нагласи дека, кога го велам ова, претпоставувам дека светот на една единка и сите случувања во истиот зависат само од неа, и никогаш од некој друг, односно дека сами, свесно или несвесно, одбираме дали ќе имаме непријатели или пријатели, дали ќе живееме во свет на ловци и ловени или во свет во кој јас сум она што сакам да бидам и другите се однесуваат во согласност со тоа и слични ситуации...поинаку, начинот на кој одбирам да се гледам себе и се околу мене е единствениот начин кој ќе постои.
А, за да не должам повеќе, ќе употребам цитат од еден друг форумџија кој најмногу ми соодветсвува со темава:

понатаму судиме за тие луѓе, иако ние сме им дале моќ да не повредат тие се сепак ѓубриња и само се труеме себеси со омраза. Потребно е да погледнеме најдлабоко што можеме во себеси и цврсто да решиме кои сме и што сакаме да бидеме. Дали сакаме да бидеме судија и мразител или ќе ги гледаме другите како ние да сме на нивно место и ќе се однесуваме со нив онака како што би се однесувале со себеси. Претерувам со овој збор, но потребно е просветлување. :smir: Кога ќе ја сфатиме нашата вистинска суштина која е иста како на оној кој го мразиме ќе сфатиме дека таа личност е само една проекција на нашето јас, само една маска.

 

[Nemiseverue]

Оттаму, зошто толку лесно трчаме да ги осудиме и критикуваме другите?
Зошто не погледнеме колку "лошо" и "погрешно" носиме и во себе, пред да поплукаме на истото кај другиот?
Во суштина, не сме особено подобри ни од оној "најлошиот" меѓу нас. Грешки, "гревови", утки има кај СЕКОЈ од нас на тони..и тоа со прилично иста суштина...само делумно се разликуваат во манифестацијата.

Не знам, но ќе се обидам да погодам.

Ако човекот се смета за најсвесен помеѓу животните, тогаш сигурно има некое друго суштество некаде низ галаксијата кое ќе го докаже спротивното. Токму тоа мислам дека е проблемот, луѓето едноставно не се еволуирани до оној степен кој ние како човештво замислуваме дека се.
Иссмејувањето на туѓа грешка, тргнувајќи од својата привидна безгрешност, сметам дека е само резултат на незрелост или доколку не е тоа, тогаш е обично досадување и не водење грижа за своите постапки, што повторно би го нарекол незрелост.
Проблематично во целата моја констатација е што преретки се оние кои во секоја ситуација имаат сила да знаат дека лош збор не е на место, па тоа ме враќа на почетокот на муабетот, дека луѓето како целина се прости, дури и оние кои мислат дека вредат интелектуално нешто повеќе од останатите.

Во свет без спротивности и разлики нема напредок, во свет без деструкција нема создавање.

Судот е здрав,и конфликтот е здрав.

Со оглед на тоа дека конфликтот, судот и спротивностите по илјада и една основа постојат речиси од почетокот на човештвото и никој вистински не се сеќава како било кога сме ги немале овие особини како човечки род, општо земено... по која основа тврдите дека вашето размислување е факт, дека е вистина?

Светот денес, каков што го познаваме е токму конфликтно место. Конфликти кои создаваат болести, војни, убиства и страдања. Да речеме дека се тие природни појави, како што мислите вие, дека се едноставно дел од нас и нашата суштина, дека се основата врз која човекот почива... но тогаш како тој конфликт нас не одведе до облакодери во Њу Јорк, а истиот конфликт волците сеуште ги тера да јадат кревки овчички?! Тие се токму она кое вие го замислувате за луѓето, ги поистоветувате успешните луѓе со волци, тотални индивидуалци, осамени, гладни постојано и со истенечно чувство за убиство на се` што се движи. Тој конфликт не води напред до креацијата на Мона Лиза? Јас не можам да се сложам со тоа.
Разликата меѓу животинскиот порив за кој тврдите дека и луѓето го имаат, и моето мислење е дека токму тој порив мора да се потисне за да докажеме дека сме еволуирале. Желбата за успех и доминација не се особини на животно за да можеме да се извадиме на тоа дека внатре во нас е потребата да газиме и уништуваме пред да бидеме прегазени.

Дури, иако никогаш не сме живееле во свет кој бил без конфликти, вие со сигурност тврдите дека токму овој начин на кој живееме и во кој мораме да живееме е вистинскиот и исправниот, па и најдобриот, и дека немаме избор освен да се прилагодиме на него и да царуваме во него. По конформистичко размислување немам слушнато во животот. Индивидуалноста и конфликтот за кој се борите го завршувате со реченицата “Но светот е така поставен...“. Како и да е светот поставен, тоа не значи дека треба да се прифати сиот негов гнев и разврат. Тоа е единствениот конфликт кој треба да го имаме, борбата за подобро утре на сите нас, и таа борба да ја водиме токму со почит и разбирање едни спрема други, а не со искористување едни кон други.

“не,јас нема да дозволам да бидам третиран како објект“

Ако некој гласно не ја каже погорната реченица во цитат,тогаш тој несвесно е конформиран објект.Значи,ако некој дојде и ве ограби,без способноста да осудите дека тој акт е погрешен,човекот ќе продолжи да ве растресува додека не исцеди се од вас.

Зошто токму ова размислување е конформистичко?
- На овој или оној начин човештвото е во фаза каде ваквите случувања се секојдневие, и апсолутно на секоја точка на планетата, реченицата во наводници која ја цитирав е реална и тврдењето во вториот цитат е точно. Во таква ситуација, каде целата планета е потчинета на оваа квази човечка релација... секој оној кој нема да се спротистави на ваквото функционирање на нештата и самиот по дефиниција станува конформист. Вистинскиот проблем, и она кое треба да се разгледува во примерот не сме ние самите и нашата волја за прогрес во овој живот, туку начинот како да го подобриме општеството во кое живееме. А нема да го подобриме ако се спротиставиме на тој однос наречен “Ти си објект“ со реченицата “нема да дозволам да бидам третиран како објект“, туку ќе го сториме тоа со прифаќање на таквиот однос, знаејќи дека тој човек кој ни го нуди пристапот од тој вид не е доволно свесен за себе и своите можности. Со тоа што ќе го разбереме и прифатиме, алката ќе биде скршена и синџирот на грдо општество прекинат. Во тој случај, тоа е само една алка која се губи, и лесно се заменува, но затоа сите заедно треба да го сфатат принципот на функционирање. Затоа и во Библијата е реченицата, “кога ќе ти удрат шамар сврти го и другиот образ“. Луѓето не го разбираат тоа воопшто, а тоа е првиот, единствениот и сосема лесниот чекор до стигнување до рај на земјата, онаков како што на сите би ни одговарал, и би ни дал можност да живееме и да се реализираме себе си на начин на кој сакаме.

Заради тоа е погрешно и вметнувањето на религијата во темни мисли, и нејзино поистоветување со институции. Сите религии на светот, како свој учебник ја истакнуваат љубовта и разбирањето, како основа која мора да ја имаме за да можеме да го направиме светот пристоен за живеење. Неукоста, неписменоста, неработливоста на луѓето е она кое ги спречува да ги прочитаат и разберат овие животни факти.

 

[Сатори]

Покрај општите, сите имаат свое сопствено разбирање и перцепирање на дефинициите и поимите, затоа нема да има потреба да разглобуваме, иако, очигледно е, да, дека не ги разбираме работите на истиот начин, но плурализмот е свет со сите други книги освен светите.

Сево претходно на страна...Ако претпоставиме дека животните се една скала подолу од хомосапиенсот, ќе може и да дедуцираме дека животинскиот гол инстинкт кај човекот добива надградба, па на скалата со основните мотиви/инстинкти која за анималниот свет би броела: мотив за преживување, сигурност, раамножување и родителски инстинкт, кај човекот се збогатува со мотив за самодокажување и врховниот (а и најтешко достижен) мотив за самореализација. И токму за последниот е потребно нешто што се нарекува духовна интелегенција, која оди над основните инстинкти и емоционални одговори (патем, ова не е гола претпоставка, туку нешто емпириски докажано).

Духовна интелегенција, емоционална, академска и секој можен подвид во кој што луѓето сами на себе ќе си докажат колку се способни и ќе се измерат себеси на кантар преку анализа која што сама по себе е генрализација која од општ поим на сите имаме очи извлекува заклучок дека на сите ни се сини.
Негирањето на човековата примитивна потреба за моќ е негирање на неговото градење низ вековите во име на истата таа волја за моќ.Примитивците верувале во тотеми и тие ги држеле во покорност само затоа што биле помоќни од нив.Човекот и кога се продуховува се надева дека неговата лична сила ќе допринесе да биде помоќен од и во околината.
Тома Аквински сценарио и Тертулијан воспитување.

Понатаму, далеку од тоа дека јас сум некој арбитар, но и моето емпириско искуство од изминатиов период ми вели дека штом се ослободувам од сите манифестации на стравот, станувам, без исклучок многу поекспресивна и попродуктивна што се однесува до креативните процеси (ова конкретно и можам да го измерам затоа што она што ќе ми биде идна професија е директно и опипливо поврзано со процес на креација-патем, го вметнувам личниов пример за да споменам дека тврдењево не ми се базира на некои репродуцирани фрази, туку на нешто што сум го искусила и кое станува лична вистина, а таквите се единствено вистински релевантни за секоја индивидуа, а не за да, повторувам, се поставам себе си како некој меродавен арбитар).

Индивидуи.
Кога не би имала желба за креирање тогаш немало да бидеш тоа што си, кога не би имала желба за афирмација не би го ставила тоа на платно, кога никој тоа не би го видел, не си направила ништо.
Кога е видено, продуцира почит или не, самата реакција, бара валидност на моќта за влијание.
Моќ.

 

[Raziel]

Пред да почнам,морам да забележам на нешто.
Не мора да се прифати,ама зошто па да не се каже.

Мислам дека кратката реплика е сосем во ред кога се цитира краток пост.Долгата реплика исто така,го проширува и надградува.
Но,кога една цела изјава се сведува на две реченици цитат,потоа на тие две реченици се вади нов контекст преку опширно излагање,тоа е типичен пример за вадење балони и барање недообјаснетост на места каде ја нема.
Поентата на побивањето(барем(за мене)на овој подфорум) е да се побие формата,во својата целост,а не фингираната суштина,во барање зборче,реченица или чудносмешна комбинација на две навидум идентични реплики.

Со оглед на тоа дека конфликтот, судот и спротивностите по илјада и една основа постојат речиси од почетокот на човештвото и никој вистински не се сеќава како било кога сме ги немале овие особини како човечки род, општо земено... по која основа тврдите дека вашето размислување е факт, дека е вистина?

Моето размислување е факт за мојата перцепција и суд.
Моето размислување е факт поради тоа што конфликтот и судот "постојат речиси од почетокот на човештвото."
Факт е и вистина е поради тоа што Феникијците ја населиле Картагина оти биле протерани од Азија.Со тоа се создала велелепна култура.
Поради тоа што Кинескиот ѕид(кој некои го виделе и од вселената) е изграден поради рациото на тогашните нанфангрени дека Монголците ќе влезат и ќе направат покољ.
Поради тоа што на Мартин Лутер му скурчило од памфлетни молитви на католичка црква,па создал една од најголемите христијански подрелигии.
Првата и втората светска војна од USA направија најголема светска сила,примат кој и ден денес го држат.
Аполо летна за да се покаже америчка супремација над СС.
Да не набројувам и понатаму...

Светот денес, каков што го познаваме е токму конфликтно место. Конфликти кои создаваат болести, војни, убиства и страдања. Да речеме дека се тие природни појави, како што мислите вие, дека се едноставно дел од нас и нашата суштина, дека се основата врз која човекот почива... но тогаш како тој конфликт нас не одведе до облакодери во Њу Јорк, а истиот конфликт волците сеуште ги тера да јадат кревки овчички?! Тие се токму она кое вие го замислувате за луѓето, ги поистоветувате успешните луѓе со волци, тотални индивидуалци, осамени, гладни постојано и со истенечно чувство за убиство на се` што се движи. Тој конфликт не води напред до креацијата на Мона Лиза? Јас не можам да се сложам со тоа.
Разликата меѓу животинскиот порив за кој тврдите дека и луѓето го имаат, и моето мислење е дека токму тој порив мора да се потисне за да докажеме дека сме еволуирале. Желбата за успех и доминација не се особини на животно за да можеме да се извадиме на тоа дека внатре во нас е потребата да газиме и уништуваме пред да бидеме прегазени.

Ти воопшто ме прочита ли?
Каде сум го навел тоа и од каде таквиот заклучок?
Прво,зборував стрикно за индивидуалните гледишта и зошто човекот има право да биде критичар на светот,а со тоа и да создава складно со неговите размислувања.
На темата за тоа дали сме конформисти напишав дека "Степски волк" како концепт и идеал е,и останува само литературно дело.
Кога ќе ми покажеш каде на темава сум алудирал на горенапишаното,тогаш нема да ти го сметам текот на разговорот за играње слеп шах.

Дури, иако никогаш не сме живееле во свет кој бил без конфликти, вие со сигурност тврдите дека токму овој начин на кој живееме и во кој мораме да живееме е вистинскиот и исправниот, па и најдобриот, и дека немаме избор освен да се прилагодиме на него и да царуваме во него. По конформистичко размислување немам слушнато во животот.

Нема што ние да се прилагодуваме.Не е темава за животни навики и амбиции,туку е за суд и (само)критика.Мубетот за општеството и колективните меѓуодноси се за на друга тема.
Конфликтната нишка,критичката,осудувачката и пресудувачката ни се вродени.По пат на догма и искривоколчени нормативитети,се налага едноумие и утопија,во која секој треба да го заврти образот на човек кој исто така ќе го заврти образот,а шлаканицата ќе ја нема никаде.
Можеби посодржана и поверодостојна ќе беше репликата ако ја вметнеше реченицата: "Критичари се оние кои не биле доволно добри за да станат глумци."
Ама не...и ти си критичар.
Реплицираш и се спротиставуваш.
Пркосиш.
Со тоа секое попување ти е ирелевантно.
Судиш и пресудуваш,укажуваш и докажуваш.
Ти си конформист,ништо помал од секој друг спој на крв,лимфа и его.

Индивидуалноста и конфликтот за кој се борите го завршувате со реченицата “Но светот е така поставен...“. Како и да е светот поставен, тоа не значи дека треба да се прифати сиот негов гнев и разврат. Тоа е единствениот конфликт кој треба да го имаме, борбата за подобро утре на сите нас, и таа борба да ја водиме токму со почит и разбирање едни спрема други, а не со искористување едни кон други.

Апсолутно(во однос на болдираното).Не значи дека треба да се прифати.Но ако не се биде свесен дека тој постои и дека можеме да станеме објект на негова експлоатација,тогаш ако не снајде таква судбина,гневот,критиката и судот ќе ескалираат над толерантни граници...човек,кој е измагарчен,станува нелогичен,а со тоа,неговиот суд не е во крелација со реалноста.
Патолошки субјективни луѓе се оние кои поради желбата да го скршат "синџирот на грдо општество",биле здробени од него.
Преемтивноста е благослов.Суди,за да не ти пресудат.

Зошто токму ова размислување е конформистичко?
- На овој или оној начин човештвото е во фаза каде ваквите случувања се секојдневие, и апсолутно на секоја точка на планетата, реченицата во наводници која ја цитирав е реална и тврдењето во вториот цитат е точно. Во таква ситуација, каде целата планета е потчинета на оваа квази човечка релација... секој оној кој нема да се спротистави на ваквото функционирање на нештата и самиот по дефиниција станува конформист. Вистинскиот проблем, и она кое треба да се разгледува во примерот не сме ние самите и нашата волја за прогрес во овој живот, туку начинот како да го подобриме општеството во кое живееме. А нема да го подобриме ако се спротиставиме на тој однос наречен “Ти си објект“ со реченицата “нема да дозволам да бидам третиран како објект“, туку ќе го сториме тоа со прифаќање на таквиот однос, знаејќи дека тој човек кој ни го нуди пристапот од тој вид не е доволно свесен за себе и своите можности. Со тоа што ќе го разбереме и прифатиме, алката ќе биде скршена и синџирот на грдо општество прекинат. Во тој случај, тоа е само една алка која се губи, и лесно се заменува, но затоа сите заедно треба да го сфатат принципот на функционирање.

Аха.
Некој те ограби,те збута во ќоше,те тепа,те тепа и на тој другиот начин...и ти ќе го прифатиш таквиот однос,оти оној кој ти го срозил достоинството "не е свесен за себе и своите можности."
Еве ќе ја вмешам малку и општествената структура.
Твоето право на интегритет ти го гарантира и државниот апарат,преку системот на самозаштита и нужна одбрана.Ти имаш право да убиеш,ако се посегне по својот живот.
Ти ЌЕ убиеш.
Во таков момент нема да мислиш на тоа дали се работи за кармичка енергија и дали тој човек ти враќа за гревовите на твојата душа.
Инстинктивно и афектно ќе се браниш со тоа што ќе нападнеш,оти тоа ти е ген,тоа е инкорпорирано,и тоа е санкционирано и неказниво.Во обратен случај,можеш да постапиш деликтно,да ги манифестираш твоите судови и пресуди,за што твојата евентуална смрт би била неказнива,како уште една општествена санкција-промулгатор на човековата природа.

 

[Сатори]

Со оглед на тоа дека конфликтот, судот и спротивностите по илјада и една основа постојат речиси од почетокот на човештвото и никој вистински не се сеќава како било кога сме ги немале овие особини како човечки род, општо земено... по која основа тврдите дека вашето размислување е факт, дека е вистина?

Светот денес, каков што го познаваме е токму конфликтно место. Конфликти кои создаваат болести, војни, убиства и страдања. Да речеме дека се тие природни појави, како што мислите вие, дека се едноставно дел од нас и нашата суштина, дека се основата врз која човекот почива... но тогаш како тој конфликт нас не одведе до облакодери во Њу Јорк, а истиот конфликт волците сеуште ги тера да јадат кревки овчички?! Тие се токму она кое вие го замислувате за луѓето, ги поистоветувате успешните луѓе со волци, тотални индивидуалци, осамени, гладни постојано и со истенечно чувство за убиство на се` што се движи. Тој конфликт не води напред до креацијата на Мона Лиза? Јас не можам да се сложам со тоа.
Разликата меѓу животинскиот порив за кој тврдите дека и луѓето го имаат, и моето мислење е дека токму тој порив мора да се потисне за да докажеме дека сме еволуирале. Желбата за успех и доминација не се особини на животно за да можеме да се извадиме на тоа дека внатре во нас е потребата да газиме и уништуваме пред да бидеме прегазени.

Дури, иако никогаш не сме живееле во свет кој бил без конфликти, вие со сигурност тврдите дека токму овој начин на кој живееме и во кој мораме да живееме е вистинскиот и исправниот, па и најдобриот, и дека немаме избор освен да се прилагодиме на него и да царуваме во него. По конформистичко размислување немам слушнато во животот. Индивидуалноста и конфликтот за кој се борите го завршувате со реченицата “Но светот е така поставен...“. Како и да е светот поставен, тоа не значи дека треба да се прифати сиот негов гнев и разврат. Тоа е единствениот конфликт кој треба да го имаме, борбата за подобро утре на сите нас, и таа борба да ја водиме токму со почит и разбирање едни спрема други, а не со искористување едни кон други.

Ние?
Последниот пат кога проверив немаше инкорпорација на телото на Разиел во моето толку голема за да дојде до фаза на топење.

Give’em the old razzle dazzle!
Знаеш за да човекот се претвори во нешто повисоко, поголемо, попродуховено треба да биде паразит на сопствената волја, според твоето гледиште на работите.За се да простува, се да трпи и да живее во Рајската градина а на центарот на сето тоа емоционално блаженство да стојат Адам и Ева обесени за ножните плаци за да никогаш не се заборави дека свесноста е криминалитет.
Интересна теорија е, ама крајно неизводлива, неуспешна и крајно нечовечка.Зошто ако човекот сакаше да биде добротвор кој што сам на себе ќе си го ускратува живеењето со блага доза на хедонизам тоа ќе го направеше веќе, а немаше да биде конквистадор како Алексанадар наш, туку Ганди.Но, конквистадори има повеќе, а никој не сака да ја слуша приказната за Делај Лама, не е возбудлива.

Потоа, уметниците и нивната инспирација, да знаеш само како војната и тешкотијата знаат да бидат испиративни, прашај ги само Балзак и Хемгивеј, ќе ти намигнат еднаш и ќе ти кажат дека Хесе никогаш немал талент ако го напишал Демијан.
А Да Винчи, Мона Лиза ја создавал со Медичите над неговата глава, а не биле нешто посебно мирољубиво семејство, да не дебатираме за Галилео, Микеланџело, Брунелески или Ботичели, сите работеле за истата крвничка фамилија која што создала свет на спротивности.

Најлошто што еден примерок на човештвото може да го доживее е да биде роден во свет во кој што мирот и спокојот се постојано присутни, нема да има желба за напредок.Оној што се задоволил со спокој е тажен човек.

 

[Филозофка]

Напишано од Лејди Сатори
Покрај општите, сите имаат свое сопствено разбирање и перцепирање на дефинициите и поимите, затоа нема да има потреба да разглобуваме, иако, очигледно е, да, дека не ги разбираме работите на истиот начин, но плурализмот е свет со сите други книги освен светите.
Цитат:
Напишано од ada
Сево претходно на страна...Ако претпоставиме дека животните се една скала подолу од хомосапиенсот, ќе може и да дедуцираме дека животинскиот гол инстинкт кај човекот добива надградба, па на скалата со основните мотиви/инстинкти која за анималниот свет би броела: мотив за преживување, сигурност, раамножување и родителски инстинкт, кај човекот се збогатува со мотив за самодокажување и врховниот (а и најтешко достижен) мотив за самореализација. И токму за последниот е потребно нешто што се нарекува духовна интелегенција, која оди над основните инстинкти и емоционални одговори (патем, ова не е гола претпоставка, туку нешто емпириски докажано).

Духовна интелегенција, емоционална, академска и секој можен подвид во кој што луѓето сами на себе ќе си докажат колку се способни и ќе се измерат себеси на кантар преку анализа која што сама по себе е генрализација која од општ поим на сите имаме очи извлекува заклучок дека на сите ни се сини.
Негирањето на човековата примитивна потреба за моќ е негирање на неговото градење низ вековите во име на истата таа волја за моќ.Примитивците верувале во тотеми и тие ги држеле во покорност само затоа што биле помоќни од нив.Човекот и кога се продуховува се надева дека неговата лична сила ќе допринесе да биде помоќен од и во околината.
Тома Аквински сценарио и Тертулијан воспитување.
Цитат:
Напишано од ada
Понатаму, далеку од тоа дека јас сум некој арбитар, но и моето емпириско искуство од изминатиов период ми вели дека штом се ослободувам од сите манифестации на стравот, станувам, без исклучок многу поекспресивна и попродуктивна што се однесува до креативните процеси (ова конкретно и можам да го измерам затоа што она што ќе ми биде идна професија е директно и опипливо поврзано со процес на креација-патем, го вметнувам личниов пример за да споменам дека тврдењево не ми се базира на некои репродуцирани фрази, туку на нешто што сум го искусила и кое станува лична вистина, а таквите се единствено вистински релевантни за секоја индивидуа, а не за да, повторувам, се поставам себе си како некој меродавен арбитар).

Индивидуи.
Кога не би имала желба за креирање тогаш немало да бидеш тоа што си, кога не би имала желба за афирмација не би го ставила тоа на платно, кога никој тоа не би го видел, не си направила ништо.
Кога е видено, продуцира почит или не, самата реакција, бара валидност на моќта за влијание.
Моќ.

Ок
Иако упаѓам во дискусијава која што е веќе гледам поприлично замрсена, ќе пробам да се искажам.
Имаме стојалиште на Лејди Сатори која што егото(внатрешното јас) го разгледува како еден вид на движечко креативна сила чија главна цел е самодокажување и интерпретација на моќ над колективот со цел доминација над останатите.
Имаме стојалиште на Ада која што го разгледува егото како пропратен елемент и конститутиент на инер психата на човековата индивидуа чии што останати елементи вклучуваат ..внатрешни мотиви за самореализација(како еден вид на еволутивна свест која што го издвојува човекот од животинскиот свет),инстинкти за преживување и останати елементи.
Морам да се согласам со The Choosen One дека во тесктовите(со чесни исклучоци) има премногу безцелна демагогија и празна реторика, па наместо симплификација на нештата добиваме усложнување и дополнително замарање со непотребни филозофии кој што не придонесуваат кон расветлување на единствената кауза или поента што сака да се долови,.
Сметам дека стојалиштата на Лејди Сатори и Ада(сосема се согласувам со болдираниот дел) претставуваат една взаемно испреплетена целина.
Всушност драги мои колешки вие ги наброивте сите оние внатрешни пориви, мотиви и инстинкти кои што се составен дел на една хуманоидна индивидуа, која што го издвојува човекот од останатиот животински свет а тоа се: мотив за преживување, сигурност, раамножување и родителски инстинкт, кај човекот се збогатува со мотив за самодокажување и врховниот (а и најтешко достижен) мотив за самореализација,духовна интелегенција-на Ада+ЖЕлбата за доминација и владеење т.е Моќ-На Лејди Сатори.

Напишано од Raziel
Некој те ограби,те збута во ќоше,те тепа,те тепа и на тој другиот начин...и ти ќе го прифатиш таквиот однос,оти оној кој ти го срозил достоинството "не е свесен за себе и своите можности."
Еве ќе ја вмешам малку и општествената структура.
Твоето право на интегритет ти го гарантира и државниот апарат,преку системот на самозаштита и нужна одбрана.Ти имаш право да убиеш,ако се посегне по својот живот.
Ти ЌЕ убиеш.
Во таков момент нема да мислиш на тоа дали се работи за кармичка енергија и дали тој човек ти враќа за гревовите на твојата душа.
Инстинктивно и афектно ќе се браниш со тоа што ќе нападнеш

И на ова би додала само дека јас егото го разбирам како внатрешен инстинкт за заштита,можеби звучи премногу едноставно но главната цел на Егото е од инстинктивна природа и служи за заштита на човекот од надворешните штетни влијанија и агенси кои што може да му наштетат на психата и на опстанокот.

 

[ada]

Се согласувам со Филозофка дека отидовме накај софистика со излагањата и непотребно ја усложнивме првичната интенција на темава, односно се одалечивме од истата. Затоа нема да цитирам одделно, него ќе поставам неколку прашања во склоп на вашите претходни излагања.

-Како претпоставката дека не судиме, се коси со интегралното зачувување на нашето его...и обратно, односно како судењето и критиката го презервираат и фортифицираат?
-Дали е неопходна супермација врз другиот/околината, штоидае, за да се докаже и изреализира индивидуалноста?
-Дали сите капитални човечки остварувања се директно поврзани со деструкција, конфилкт и супермација врз другите/околината?

и конкретно за Разиел:
-Ако претпоставиме дека индивидуата е една исклучително флексибилна и непостојана категорија, како може да ја одредуваме преку перманентни категории (етикети)?

За крај,

Дечки, зошто го поврзувате ослободувањето од гнев и омраза во судењето, со обезличување на индивидуата? Зошто претпоставувате дека во тој случај личноста се претвора во млака, инертна, пасивна и безгласна и, најстрашно, беспомошна?

Ние, како луѓе, ја имаме вродената потреба за вреднување, оценување и сл, и преку неа ги правиме и најзначајните животни избори, а без неа се ставаме во ситуација на апсолутна пасивност и неактивност. А, на такво нешто сигурно не алудирав, ниту истото го претпоставува она што го изнесов во првичниот пост на темава.

Имено, критиката (што е нешто различно од вреднувањето) не е вродена потреба. Детето не критикува. Тоа го учи од своите родители кои критиката ја користат и како педагошко средство и како одработување на своите лични фрустрации создадени, примарно, од критиките на нивните родители (доволно е да се прочита второстепен прирачник за "родителство" за и таму да се сретне освртот врз деструктивноста која ја продуцира критикувањето на родителите).

Критиката не е исто што и вреднувањето. и оценувањето Критиката во себе има страв, фрустрација, горчина. Било кога ја примаме или кога ја даваме. Всушност, и кога критикуваме друг, дел од гочината, бесот останува во самите нас.
Кога вреднуваме пак, ние се пастрахираме од таквите емоции, односно го прифаќаме различното како такво, и го пуштаме, без да не измачува. И тоа ми беше и главната поента на темава, а не некакво мачеништво, себепотиснување и деградирање или, уште помалку, игнорирање на сопствените мотиви и потреби

 

[Филозофка]

Напишано од ada
-Како претпоставката дека не судиме, се коси со интегралното зачувување на нашето его...и обратно, односно како судењето и критиката го презервираат и фортифицираат?
-Дали е неопходна супермација врз другиот/околината, штоидае, за да се докаже и изреализира индивидуалноста?
-Дали сите капитални човечки остварувања се директно поврзани со деструкција, конфилкт и супермација врз другите/околината?

Имав предчувство дека ќе ги поставиш овие прашања, мислам дека поттик ти беше "мрачната страна" на човекот:wink: и неговата желба за Моќ, и доминација.
Иако сите прашања се делумно исти ќе ги одговарам по ред
1.*Пред да судиш, размисли зошто и тебе ќе ти се суди*- ова го рекол Исус Христос.Во секој случај верата се коси со нашата желба за доминација, но сепак доколку не би постоела верата и моралните начела според кој дел од луѓето се водат би настанал општ хаос и анархија, безвластие, безредие и пандорината кутија ќе се отвори скроз така што злото во целост ќе го побие доброто а и нема да можат нормалните мирни луѓе да живеат во хармонмична средина зошто ќе бидат уништени од дивјаците.

2.Супремација врз другите покажуваат 2 типа на личности:
Прв тип * оние личности кои што си го бранат своето достоинствои его бидејќи веќе се нападнати од други личности*
Втор тип* оние личности кои што си лечат комплекси*

3. Не!
Сите капитални човечки остварувања барем оние во сферата на науката се постигнати со труд, научни истражувања и слично. А оние во полето на политиката се постигнати повторно со труд но малце поинаков, остварување на контакти со луѓе од партијата, одење по разни состаноци и митинзи комплетна посветеност на партијата, и активно дружење и искажување и бранење на ставовите на партијата како и лижење на газовите на некои поистакнати челни фигури.
Останатиот дел од постот ми се избриша не знам зошто

Напишано од Аdа
и конкретно за Разиел:
-Ако претпоставиме дека индивидуата е една исклучително флексибилна и непостојана категорија, како може да ја одредуваме преку перманентни категории (етикети)?

Ќе го толкувам најважниот дел со варијаблите

Напишано од Raziel
Она што можеби е најбитно и треба сите кои сакаат да навлезат во материјата на егото и неговиот суд да го увидат,е тоа дека човекот како целина не е она што е неговата индивидуална манифестација.Ние не сме нашите мисли,акции,емоции...тоа се само резултати на временски ограничен риспонс од нашето тело.Релативни и променливи ефекти на варијабилни фактори кои во таа интервала имале епицентар кој фаворизирал делување.

Акција - Реакција
Напад - Одбрана

На ова алудирав кога објснував дека природата на Егото е од чисто инстинктивна природа или барем јас така ја разбирам. Кога сме нападнати било вербало физички или било на каков начин наша нормална инстинктивна реакција во која што имаме вложено минимален мозочен труд временски ограничен ќе вроди плод со наша конкретна реакција.

Напишано од Ada
За крај,

Дечки, зошто го поврзувате ослободувањето од гнев и омраза во судењето, со обезличување на индивидуата? Зошто претпоставувате дека во тој случај личноста се претвора во млака, инертна, пасивна и безгласна и, најстрашно, беспомошна?

Ние, како луѓе, ја имаме вродената потреба за вреднување, оценување и сл, и преку неа ги правиме и најзначајните животни избори, а без неа се ставаме во ситуација на апсолутна пасивност и неактивност. А, на такво нешто сигурно не алудирав, ниту истото го претпоставува она што го изнесов во првичниот пост на темава.

Имено, критиката (што е нешто различно од вреднувањето) не е вродена потреба. Детето не критикува. Тоа го учи од своите родители кои критиката ја користат и како педагошко средство и како одработување на своите лични фрустрации создадени, примарно, од критиките на нивните родители (доволно е да се прочита второстепен прирачник за "родителство" за и таму да се сретне освртот врз деструктивноста која ја продуцира критикувањето на родителите).

Критиката не е исто што и вреднувањето. и оценувањето Критиката во себе има страв, фрустрација, горчина. Било кога ја примаме или кога ја даваме. Всушност, и кога критикуваме друг, дел од гочината, бесот останува во самите нас.
Кога вреднуваме пак, ние се пастрахираме од таквите емоции, односно го прифаќаме различното како такво, и го пуштаме, без да не измачува. И тоа ми беше и главната поента на темава, а не некакво мачеништво, себепотиснување и деградирање или, уште помалку, игнорирање на сопствените мотиви и потреби

Разликувам два вида на критики:

• Позитивна *конструктивна* критика
• Негативна *деконструктивна* критика

Во овој случај родителите би ги сместила во давачи на позитивни критики со цел наше добро битисување.
Како што напоменав постојат два типа на луѓе кои*негативно* критикуваат:

Напишано од Филозофка
Прв тип * оние личности кои што си го бранат своето достоинствои его бидејќи веќе се нападнати од други личности*
Втор тип* оние личности кои што си лечат комплекси*

Критиките од вториот тип се на личности се знае со која цел се.