Интересни се и ќе бидат односите на Русија со Турција.
Геостратешки Мала Азија е ранлива од исток. Од таму навлегле Турците Селџуци и Монголите на Тамерлан
Патот е јужно од Каспиското море и низ Азербејџан. Што значи Турција треба да се грижи за своите односи со соседите од исток. Турција е економоски заинтересирана за добри односи со Русија но и со Кина. Од друга страна таа е воен сојузник на САД
Погледнете интересен напис од Лазански за вмешаноста на Турција на страната на САД во Сирија
http://www.politika.rs/rubrike/Svet/Ko-je-trovao-u-Guti.sr.html
Ретко некој може да го разбере историскиот антагонизам на Турција и Русија(и воопшто „Словенските“ народи) од денешен аспект. Турција во денешно време, не треба да се пази само од истокот, туку треба да се пази од сите можни страни, па дури и од внатрешните фактори. Мешањето во граѓанската војна во Сирија ја измести од доктрината на Кемал Мустафа Ататурк и ја стави во многу ранлива позиција. Поради тоа Турција многу вложи во пријателството со Турските републики произлезени од Советскиот сојуз и пред се со Азербејџан во несебичната подршка со воена логистика, воено раководство и доброволци во војната во Нагорно Карабах, која пак за несреќа на Турција и Азербејџан заврши со епска победа на Ерменскиот народ и капитулација на Азербејџан, кој беше принуден да се сврти кон Русија за да престане да губи терирории (1% од населението завзема 20% од територијата на Азербејџан). Но во исто време оваа војна го намали влијанието на Иран врз Азербејџан и на некој начин ги остави Турците во игра.
Според мое лично гледиште, Турција во моментов е ништо друго освен буре барут, кое е спремно во секој момент спектакуларно да експлодира. Цврстата подршка што ја имаше Ердоан изостанува,Турција е длабоко поделена земја. Од друга страна Ердоан ја разниша компактноста на Турската армија параноично апсејќи ги генералите. На крајот од него кренаа раце и САД, вадејќи го својот џокер Ѓулен (можеби цела ситуација во Турција и не е случајна). После шурувањето со Хамас, улогата во Арапската пролет и граѓанската војна во Сирија, тешко дека Русија гледа благонаклоно кон Турција. Колку што знам одбија да им продадат С300 систем.
Накратко пренесно од историски аспект во денешна Азија поларноста би изгледала вака Кина, Индија, Русија и Персија на една страна, Арабија, Јапонија, Турција на друга страна.
На блискиот исток ваквата конфронтација се гледа во неколку жаришта:
1. Сирија (Арабија-Персија)
2. Азербејџан (Турција - Персија)
3. Курдистан (Турција, Арабија- Персија)
4. Ирак (Арабија-Персија)
Иако во сите овие случаи Арабија и Турција се во сојузништво, на средниот исток ситуацијата е поинаква. Турските републики во задкаспискиот регион, сеуште во најголем дел се наклонети кон Русија. Еден од клучните моменти во евентуална конфронтација било да е ладна војна или воен конфликт, сепак ќе биде наклонетоста на Турските држави.[DOUBLEPOST=1398639770][/DOUBLEPOST]
Тешко е да се повлечат јасни црти на некакво сојузништво, бидејќи зависно од фронтот тие си ги менуваат позициите.
Културното влијание во споменатиот регион и нема толку значење колку што ние на Балканот сме навикнати да мислиме дека насекаде е како кај нас.
Се работи за стратешки интереси, а соседите не можат да се бираат, од таа причина секако дека им е од најголема корист да се здружат, отколку да бидат користени во меѓусебно уништување.
Америка е далеку, а има долга негативна историја во сите делови од светот.
Ако ги запазиш сите конфликти во овој дел од светот, ќе видиш дека всушност културното влијание има и повеќе улога во конфликтите одколку што има во било кој дел од светот. Но.....
Тоа културно влијание е скоро секогаш користено од регионалните и светски сили во регрутација на населението во борба за сопствените интереси. Слично како и улогата на Македонците во Балканските војни и првата светска војна. Како што на Балканот Македонците станува Бугари, Срби, Албанци, Грци, Турци. Така било и на блискиот исток. Сиријците од пашту народ, станале Арапи, Азербејџаните од Пашту станале Турци. Денешните Турци од словени, грци и ерменци станале Турци и така натака.
Во најново време, види ја Арапската пролет.
Не смее да се подцени културното(и религиозно) влијание како многу важно (пропагандно) орудие при постигнувањето на статешките цели.