Од моето долгогодишно искуство како ученик во основно и средно (12 години) и за среќа, доста краткото работно искуство како наставник, како замена (4 дена), ми станаа јасни неколку работи.
Прво наставникот-професорот не може да им биде „втор“ родител на 100+ деца. Некои од нив не можат да им бидат ни „први“ родители на сопствените.
Второ - забрането е да ги бркаш, па мораш некој со очигледни пречки во емоционалниот развој, да го предупредуваш (?) дека ќе го запишеш во дневникот. Како нешто да му значи тоа. За некаква голема среќа, јас немав којзнае какви проблеми, иако бев само замена, а тоа ученициве го дознаа. Знаеја дека нема јас да им заклучувам оцени.
Трето - секоја казна е небитна. На крајот оценките ќе бидат поправени, единиците избришани, професорите и ретките што се трудат да поднаучат нешто понижени, а „учениците“ среќни. Им се може. Не од сега, туку и пред х години било така.
Четврто - уште како ученик ми стана јасно дека, професорите кои се гадови, да не речам садисти, или пак тие на кои воопшто не им беше гајле што се случува, беа повеќе почитувани. Оние мирните, добронамерните и со намера да образуваат го обрале бостанот и ќе ги губат нервите. Не е фер, ама така е.
Не сум за физички казни и ќотеци, ни за вербални понижувања. Ама еден професор мора да има некакви средства за контрола на часот. Кога прашав зошто не смеам да бркам од час, ми рекоа дека избрканиот ученик ќе шета по ходници и ќе вознемирува други класови.