Имаше некаде некое правило дека барем 20% од примањата на месечно ниво треба да одат на штедна книшка. Меѓутоа ова правило се однесуваше по се изгледа за држави каде минималните примања по глава на жител се доволни да ги задоволат основните потреби.
Плата од двеста евра е смешно да се штеди. Еве да речеме дека на крај месец успевате да остварите заштеда од 20% на тие 200 евра примања. Тоа ви е некаде околу илјадарка, што е смешно а во дадениве економски прилики и неприлики во државава скоро и невозможно, сем ако живеете на леб и маргарин цел месец. Но така се губи и поентата на штедењето, затоа што под штедење (бар по мене) се подразбира вишокот пари кој што ќе ви остане на крајот од месецот, откако ќе ги задоволите минималните животни потреби кои што значат достоинствен живот.
Што води до заклучок дека: ако сте на минималец не вреди да се штеди, тоа не е штедење туку е кратење на базични животни потреби.
Ако остварувате приходи кои што во зависност од вашиот животен стил во целост ги покриваат вашите базични животни потреби, во тој случај мудро е нешто да се тргне и на страна.