Моменти од детството што ќе ги паметите

[daliborpetkovski]

Фудбалот на улица,4 камења=2 стативи )))) играњето криенка миженка,кутија и план.Малку да ви ги пообјаснам игриве може некој незнае за последните две.КУТИЈА=слична на крижи мижи,само што еден лежи и му пуцаме надоле топка,или фрламе шише,и додека брка топката/шишето другите се кријат,а тој што брка топката/шишето додека не ја фати несмее да гледа наназад,и треба после да ги бара,се додека не го најде последниот,но може и да го спасат првиот поплукан така што ќе ја пуцне топката пак,или фрли шишето надоле.ПЛАН,2 екипи,едната екипа бега другата бара.Но таа екипа што бега прво треба да нацрта план каде ќе се кријат,мора точен да биде,а другата екипа чека 5/10 минути и според планот ја бара другата екипа.ЕТЕ така,може глупо е објаснето но сигурно се сеќава некој.

 

[Schtrawzenigger]

Кога јас, брат ми и татко ми шетавме на плоштад... 1996 беше мислам годината, и не запира Дедо Мраз, не прашува неколку прашања и си заминуваме. Кога вечерта гледаш на МТВ и А1 во вестите не даваат нас . Незнам како но целиот разговор со Дедо Мразот го пуштија на телевизија, а појма немав од кај не снимаа на плоштадот. Како и да е... Yeah

Да бе, волкот од Црвенкапа ве запира. Не постои Дедо Мраз ало, ве лажат родителите.

 

[Bodhidharma]

Моментите не се битни....ги имало милијарда. Би се осврнал на тоа чуство на среќа(помешана со мистичност) во секој можен момент......освен нели ќотек кога сум јадел се зезам.

 

[daliborpetkovski]

95-96-t

Е детсвото мое колку ми недостига, сум имала многу убави моменти.
Кога се роди брат ми па кога го возевме со количка низ населба со другарка ми , па кога се исплашивме од еден човек мислевме дека ќе не киднапира па го заборавивме во количката па се враќавме по него , па кога со цела улица се скаравме јас и најдобрата моја другарка зошто сите сакаа да го возат брат ми а ние им се скривме, па кога игравме жмурки , граници, се собираа на моја улица деца од цела населба. Цел ден бевме надвор, дури на улица и јадевме , и барав на мајка ми сендвичи да ми праи, знам дека се прибиравме дома за росалинда само да гледаме , на таа серија се сеќавам . Кога собиравме салфетки , детски пошти. Ама дефинитивно најнезаборавен момент е кога одевме до пругите преку едни полјани по едни тесни патчиња па знам поголемите не лажеа дека кога ќе помине воз сме требале да бегаме и да легнеме на земја а ние умиравме од страв а тој ден закаснивме дома зошто далечен е патот а нашиве не барале насекаде дури и во полиција се јавиле после добар ќотек си изедовме сите. А сега го гледам брат ми само дома на компјутер , ништо друго не го интересира, му раскажувам случки од моето детство он ми се чуди зошто ништо од тоа не доживеал.Искрено баш ми е жал за овие деца, го пропуштаат најубавиот период од животот и среќна сум што ние бевме последната генерација со среќно детство.

95-96-та последна генерација која имала добро детство,мислам добро,игри на улица,а не пред компјутер

 

[daliborpetkovski]

95-96-t

Е детсвото мое колку ми недостига, сум имала многу убави моменти.
Кога се роди брат ми па кога го возевме со количка низ населба со другарка ми , па кога се исплашивме од еден човек мислевме дека ќе не киднапира па го заборавивме во количката па се враќавме по него , па кога со цела улица се скаравме јас и најдобрата моја другарка зошто сите сакаа да го возат брат ми а ние им се скривме, па кога игравме жмурки , граници, се собираа на моја улица деца од цела населба. Цел ден бевме надвор, дури на улица и јадевме , и барав на мајка ми сендвичи да ми праи, знам дека се прибиравме дома за росалинда само да гледаме , на таа серија се сеќавам . Кога собиравме салфетки , детски пошти. Ама дефинитивно најнезаборавен момент е кога одевме до пругите преку едни полјани по едни тесни патчиња па знам поголемите не лажеа дека кога ќе помине воз сме требале да бегаме и да легнеме на земја а ние умиравме од страв а тој ден закаснивме дома зошто далечен е патот а нашиве не барале насекаде дури и во полиција се јавиле после добар ќотек си изедовме сите. А сега го гледам брат ми само дома на компјутер , ништо друго не го интересира, му раскажувам случки од моето детство он ми се чуди зошто ништо од тоа не доживеал.Искрено баш ми е жал за овие деца, го пропуштаат најубавиот период од животот и среќна сум што ние бевме последната генерација со среќно детство.

95-96-та последна генерација која имала добро детство,мислам добро,игри на улица,а не пред компјутер

Имам многу да кажам на темава, ама ќе отворам со една од многуте теми од детството

Јадењето во основно
Падна муабет пред некое време во друштво, што ни давале за јадење во основно за доручек, ужинка и ручек (за тие што биле целодневна до 4-то), па се потсетивме на некои работи

Прво кога не носеа во школо од сабајле скоро никогаш не одев на доручек. Имаше некои наставнички што одеа по училници и проверуваа кој бил да јаде, а кој не. Знам се криевме позади завеси за да не не најдат
Во глобала даваа зденка, маргарин со мед ако не се лажам, еурокрем (само тоа јадев) со чаша млеко (топло ко мочка). Стандард беа тие металните чаши, затворските
На друго не се сеќавам, многу многу...

Не знам како сум издржувал до 16 часот, со оглед на тоа што само ужинката ја јадев, мада некогаш и тоа не го јадев
Ужинката ја набавуваа од Жито Лукс.
Од 5 дена во неделата, во 3 од нив задолжително имаше некои сирењаци
Многу ми е смешен зборов, мада поточно име требаше да му биде урдењак, пошто саде урда беше внатре.
Имаше некои различни комбинации на сирењаци. Имаше еден со одвратна урда, што уште поодвратно смрдеше. Единствен сирењак што го јадев беше еден од Жито Лукс, што беше спакуван во посебно пакување...
По ужина ги праќаа тие што се дежурни. Одиш доле и ја земаш ванглата за твоето одделение. Ако има и плус некои работи како чоколадно млеко или јогуртчиња, тогаш одат уште по двајца за да помогнат.
Најмерачки беше кога имавме кифла со чоколадо, и чоколадно млеко. Мераци
Јогурт даваа со ѓевреците и од нив не можам да се пожалам, а некои денови имаме и переци.
Не сум сигурен ама нешто ми се врти дека и со мармалад ни давале некои кифли
Во глобала само на овие јадења за ужинка се сеќавам...
Памтам дека повеќето јогуртите ги ставаа во ранец, и после ќе го наседнеа ранецот, па книгите им пливаа во јогурт

Ручекот ми беше најдебилната работа
Ради месото што ни го давале во основно, имам гадење кон повеќето видови на месо, особено свинското
После ручекот имавме голем одмор во кој се утепувавме од фудбал играње, ама проблемот беше за да отидеш на одмор, мора да изедеш одредена количина од ручекот. Јадеш дури можеш и после одиш да и покажеш на наставничката колку си изел и она или ти дава знак дека можеш да одиш на одмор или те враќа за да изедеш уште некој залак
Месото мораше задолжително да се изеде. На самата помисла на месото ми доаѓа да повратам. Се распаѓаше целото, имаше вкус на умреш глушец
Затоа најчесто го криев во остатокот од јадењето или го фрлав под маса
Од ручекот само памтам дека ги јадев шпагетите, па дури и репете барав. Макароните исто беа јестливи, ама од икс причини ги правеа да бидат потпечени и то ги правеше погрди.
Задолжително во неделата имаше пире со некое грдо месо, ориз и во другата половина имаше зелена салата, и компир манџа, зелка, грашак, леќа, боранија сите со одбратно месо во нив...
Мислам дека имавме и грав во некои од деновите, па веројатно сум го јадел тоа
После некои јадења имавме десерт.
Даваа пудинг со кора на врвот складиран во затворските метални чаши и едно одвратно лебасто колаче, во неколку ниво, горе имаше шеќер, низ нивоата имаше пар мармалад, и задолжително најдолниот дел беше загорен

Покрај овој муабет, се сеќавам дека откако ни ги дадоа оценките во прво одделение, моие ме однесоа да ме частат во Жито Лукс (кај екс Ванила, сегашно Вегера во ГТЦ). Најдобро јадење тогаш беше кроасан со шунка и кашкавал или сирење од Жито Лукс. Многу беа купувани во тоа време, знам дека кошатаа 30 денари

Насабајле даваа една кифла знам ОЧИ ги викавме,оти беа две округли споени..

 

[parvati]

Е спомени
фузбалче е јако, пф пласираш си гу, шутна некоју прееска
У одбрану сам Стротман+Данте а и напад Лева+Десна
Лева од Дортмунд, Десна е на позајмицу



и оду нагоре Кајгано и викам ке ти пишу, а оно снег...;.;..;...;::.::...;


Кд бесмо мали, увек сакасмо да одимо на неразгазен снег
а ск не.
Ама признаам, напраи си неколко топкее, две три
добар е праи се, ке се радуеф јутре малост лудост,блесафост
блазе си ги.
И гаѓа, погоди ништо, тој такфо стубче : )
Бамбам у снег кд играсмооооо.... јакоооооо !!!

Ај ск ке си глеам неш'нл... амери од рат сс талибани праиф документарке и паре

 

[nihilista]

se secam kao da bese danas igrame zmurka i go barav vidojche i me viknaa na rucok i ne go vidov vise vidojche tek posle 26 god go vidov zaminal za ceska e toa isto mi e sechanje od djetinstvoto.

 

[~2A]

Никогаш нема да ја заборам случката кога паднав од точак...

Беше летно време, со другарите решивме со точаци да се возиме. Се возиме, онака со умерена брзина за да по некое време се решиме да правиме трка кој ќе биди прв..... во убедливо водство бев, станат терам на угорница со тешка брзина. Претам-претам-претам, за да по некое време ми префрли синџирот рипање преку рачки, летам!!!! Гледам како паѓам на цименто, се свиткав како компир за да не паднам со главата право на цименто, точакот врз мене и некое метро ме возеше точакот.

Роговите што беа на рачките ми влегле во ребрата, па поради тоа немав воздух можеби 10тина секунди, а минута лежев на земја дури се соземам. Станувам, одам дома слекувам маицата, се гледам себе си на огледало и за момент помислив дека сум излегол од гладијаторски ринг како победник! (цела десна страна)

 

[Струмикс]

Moeто детство беше таму некаде во 80-тите години...
Тогаш немаше компјутери и такви тракатанци... Имавме маалски живот, цел чопор деца трчаат таму по улица, играат нешто...
Бевме многу деца, се собиравме од 3 згради.
Игравме фудбал на улица, стававме камени демек голови и фудбал игравме на сред улица... и само ќе се потргнеме ако треба да помине кола... тоа во сред центар на Струмица. Денес таму пеш неможеш да поминеш од возила. Страв да ти е дете да пуштиш да си игра.
Убави моменти...
Првите денови од септември 1984-та тргнав во прво одделение. И тие први денови не ми се седеше на школо и избегав дома, а во школото станал хаос, мајка ми отиде веднаш да каже дека сум дома... Потоа ми беше убаво...
Спомнав компјутери. Средина на 80-тите беше... 86-87, тука некаде... прв пат видов компјутер, комодоре 64. Го имаше едно дете од маалото, живееја во воената зграда, си отидоа 92 за Србија со војската... во шок бев три дена... компјутер, еееееејјјјјј!!!!! Чудо над чудата! Можеш да си играш игри како оние во играчниците тогашни, а дома си хехехе...
Кога бев дете се случи и Чернобил.
Татко ми не ми даваше да мрднам од дома во страв да не ме озрачи. Веруваше дека има сериозна радијација ама не ни кажуваат. Со кола ме носеше и земаше од школо, а побрзо стасував пеш отколку со кола.
Таа 1986-та беше и светското првентво во фудбал во Мексико, и прв пат собирав сликички. И прв пат бев во зоолошка во Скопје тоа лето.
Татко ми ме носеше на кино, и играше Робокап. Го обожавав.
Летото 1989-та, поточно на 14-ти јули летав преку точакот, слетав на брадата, кормилото поштено ми направи лузна на градите на левата страна (која и денес се познава) и уште некои поситни повреди и завршив на хирургија со три конци на брадата, и цела вечер некои инекции против тетанус.
И, дојдовме до 90-тите и тука веќе стигнав до тинејџерските години...

 

[Божино]

Кога имав точно 6 години ми се деси еден момент кој ќе се обидам да го објаснам поубаво а да не испаднам тотален weirdo. Најдобриот момент од животов ми е овај, и се гордеам самиот со себеси, иако е само обичен момент, со обична и секојдневна случка.

Додека татко ми ја паркираше колата и ја се качував по скали за дома, си размислував за мемориите и фактот што избледуваат и ги снемува, како никогаш да не постоеле во главата, и бев фасциниран од нештото не можејќи да си го објаснам. Онака, детиште размислувајќи за работи кои не ги разбира и не може да си даде одговор. Качувајќи се по скали и гледајќи го татко ми како ја заклучува колата, си го реков следното во главата, можеби не со овие точни зборови, али the gist of it - „Еве, сега ќе направам тест. Ова шо го гледам нема никогаш да го заборавам. Секој ден ќе се потсетувам на истото и ќе го памтам дур сум жив.“ И навистина почнав да се потсеќам, најпрво секој ден, потоа се поретко и поретко, така да сега ми се враќа флеш од сцената на неколку месеци, и ми дава една насмевка и топлина. Памтам се до детал, како изгледаше дворот, како изгледаше татко ми додека ја паркираше колата, и памтам се што ми се моташе низ главата. Мислам дека на смртна постела пак ќе се сетам на сценава. I love that little weird kid.

 

[Клипче]

Ова никогаш нема да го заборавам и ден денес ме заебаваат од дома за тоа.

Значи бев ептен мал и мислам дека прво одд. бев и обично горе на фрижидерот стоеа пари и еден ден не знам што ми текна се качив на столче и собрав се што има таму а се погоди да соберам 50тина марки и отидов во локалната книжарница и и реков на тетката да ми даде балони за сите пари
Среќа се погоди да се познаваат со мајка ми и одма и се јави да дојде да ме собере иначе моеше да ме изработи ептен асално и на крај да го изедам стапот

 

[Erich Zann]

Ко го дриблав со фудбалска топка братучед ми, дебелото, на паркиралиште пред нивната куќа в чаршија, за на крај баба ми да ми речи:

-Така бабе трчај го нека ослаби тро Филипче, само лежи дома.

 

[BiG_kIsS]

У принцип не памтам многу работи, особено од детството, ама имам 2-3 моменти што ете уште се тука
Првото е во градинка. Нели имавме време за спиење/дремка како и да го викаа. И памтам еднаш дека имав креветче као бутнато у еден ќош со полици, ама скриен така да не ме гледаат наставничките. И обично или нејкев да спијам или неможеа да ме разбудат Е така се погоди тогаш да не ми се спие и досадно ми беше многу, а не смееш да станеш И имаше некои панталони ставено на полиците и врвките им висеа . И ја што ќе правам, земав си врзував чворчиња од почеток до крај на врвките. Ме болеа рацете пошо во вис беа малку ама си истерав до крај... И дојде време сите да станеме да се облечеме. Наставничката што го облакаше тоа дете со чии панталони си играв за малку не запцуја Толку беше љута, не ни памтам колку време и требаше да ги отплетка, а јас само си ќутев И никој никогаш не дозна дека јас бев крива
Второ ми текнува, кога има 8 години, имав симпатија од маало Живееше 5 мин од мене и одеше во исто школо ама беше постар некоја година. И, незнам дали коинциденција беше ама имав и најдобра другарка што живееше во зградата до него, па стално бев таму А баш тој период ја имаше онаа серијата Muñeca Brava (да ме убиеш незнам на македонски како се викаше), и типката беше „мушкарка“ и веројатно под тоа влијание, тој период се облакав така како нејзе со капчето наназад, спортски И многу ме интересираше фудбал . Многу сакав да играм ама од машките никој нејќеше да ме прими зашто женско сум била. Како и да е, еден ден незнам како или зашто, мојата симпатија играше фудбал со неговите пријатели во маало и незнам како се погоди и јас да играм со нив. И јас играв против мојата симпатија. Не ја памтам цела игра, ама при крајот, топката идеше накај корна и јас се стрчав и ја шутнав со петицата наназад, значи уште свртена накаде што идеше топката и воопшто не гледајќи каде шутирам. Поентата ми беше само да ја извадам, везе немав на кој подавам. И испадна дека шутнав накај мој соиграч. И мојот симпатија „Лееее кој потег“ рече или така нешто. Битно сите слушнаа и јас се стопив . После некое време се исели од нашето маало и тапа ми беше. (не дека е битно ама после 10 години се најдов со типот, и тоа на hi5! )
Третото е кога моите ме разбудија една вечер накај 1 саат зашто донесоа маче дома. Си играв малку и после си легнав. Врска немам зашто го памтам ова ама ете. Мачето не го чувавме долго, моите го пуштија после некое време а ни рекоа скокнало од тераса и цел живот (додека не ни ја кажаа вистината) се прашував како преживеало (живеев на 6ти кат) и стално кога ќе видев тигресто маче мислев дека е моето или нејзини дечиња

 

[fkpromaja]

Кога забораив да го предадам поклонот на роденден и се вратив со него дома.

 

[bulka]

Имав 6-7 годинки, а сестра ми бебе само што прооде во дубан. Ми ја оставија да ја причувам и оваа со дубанот ми летна и почна да се валка по скалите од трети па надоле. Без ниедна гребнатинка се исправи ѕвериштето.