Имам пријатели од различни економски статуси, националности, религии, брачни статуси, сексуални ориентации, образовни нивоа... Овие нивни „обележја“ ги дефинираат нив како ентитети, ама не ги образуваат како карактери.
Ич не ми е важно дали луѓето што ме опкружуваат се богати, сиромашни, Бугари, муслимани, педери или со осмо. Се додека се квалитетни личности и додека комуникацијата ни е на иста бранова должина, другото паѓа во сенка кога треба да направам избор за пријателство.
Многу погрешно се прави ваква глупава поделба врз основа на небитни припадности. Муслимани се мрзат со христијани, парајлии се дружат исклучиво со истите ко нив во своето боемски кругови, настануваат социјални поделби, групи, делење. Се согласувам дека поделба и групирање мора да има, ама не врз погрешна основа.
Што не почнат да се делат во групи на пример тие со добра смисла за хумор, или тие со љубов кон уметноста. Или по било кој друг основ поврзан со квалитетите (и мааните) на човековиот карактер и личност, без оглед на националноста, вероисповедта, ориентацијата или финансиската состојба.
Забегав и ја проширив темата, ама си кажав тоа што имам.
Материјалист сум во филозофска смисла, во однос на тоа што полесно ми е да се потпрам на физички видливи објекти и појави, наспроти идеалистичкиот пристап кон духовното, мисловното, идејното.
Материјалист сум во егзистенцијална смисла, во однос на тоа што имам потреба од и сакам да имам основни средства кои ми требаат за да си го приуштам потребното. Кров над глава, храна, образование, социјален живот... А не палати, приватни острови и дијамантска долна облека.
Но не сум материјалист во однос на избор на пријатели и партнери, зошто не ми е тоа приоритетно при проценката на една личност.