Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка во погледот срчен,
и секоја капка од твојата рана
ко крвава жар ми капеше в срце.
Другарите беа и морни и гладни,
со згорени грла и свиени плеќи,
со тап бол се впија во очите ладни
и жалеа оти не ќе пламнат веќе.
Но јас знаев оти пак ќе вивнат в жарој
и борците под нив ќе цветат и раснат,
в студените утра ќе греат ко сонце
и никогаш нема да стијнат и згаснат.
Последната вечер, в планинското село,
кај борците беа во дрипава дреа,
со пликови жешки на стапалки тешки,
и смрштени чела — згасени и мразни
ко нивните пушки укочени, празни
и нечујно, глуво, ко здушена река
се точеше шепот од уво до уво:
„Утре, друже, в зори, страшен бој ни чека.
а ние сме малку — сал неколку души..."
И кога ко игла ти прободе уши —
ти растресе снага и размолска тага,
со лунени очи широки и волни
ги расече в ноќта здивените молњи!
Ко тогаш, ко тогаш, о, другарко, помниш,
в смрзнатата вечер на пролетта рана,
кај нашата младост и првата радост
ја косеше луто куршумната слана,
а ти чело збрчка ко тигрица рипна
и летна во ноќта крвава и црна, —
со своите очи што ригаа пламен
ги растопи часкум челичните зрна ...
И после! И после — в последната вечер...
Јас нејќам да мислам што потаму стана!
Сал помнам те изви крвавата рана,
прошталниот шепот ти замрзна в усни,
но гореа очи под веѓите густи!
Со нивниот пламен и со клетва света,
на заседа тргнав сред мојата чета.
А утринта кога зрив чела ни спраши
ти не беше веќе в редовите наши,
но скипеа борци со одмазда жолчна,
и видов! О, видов, кога бојот почна.
Развихреа сите со својата сила —
ко елени брзи и лесни ко птица.
А твоите очи се искреа гневно
на нивните потни, распалвни лица ..
Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка во погледот срчен
и секоја капка од твојата рана
ко крвава жар ми капеше в срце.
