Bada Bing!
шшшшшш
- Член од
- 14 јули 2006
- Мислења
- 2.671
- Поени од реакции
- 114
Наместо преводи од википедија и учебник по биологија - една приказна.
Потрагата По Бога и На Него Слични Работи
Почетокот на минатото лето бев без сон пет дена. Беше прилично спонтана одлука донесена после месеци нередовен сон и несоница, одлука со која сакав да дојдам до Поголемите Решенија и евентуално, да го запознаам Бога. Ок , ми се свиѓаше и Машинистот па ми се виде кул да не спијам и да имам нови искуства со потсвесното кое наоѓа начини да исплива на површина при вакви работи. Јеее, ќе гледав работи кои не постојат!
Првиот ден после не преспаната ноќ беше во ред, мислам дека повеќето доживеале да не преспијат една ноќ, но откако помина втората вечер без сон почнаа да ми се случуваат чудни работи. Бидејќи бев на прилично многу кофеин срцето ми работеше побрзо, а мозокот од минута во минута забавуваше и фаќаше кривини. Сепак се држев два дена прилично лесно. Никогаш не сум бил фан на компјутерски игри, но во зората на третиот решив да ја инсталирам Serious Sam и да ја свртам што можам побрзо. Беше ок првиот саат, но после некое време почнаа да ми се случуваат Матрикс моменти, да оди све забавено. Се тешев дека е до компјутерот и дека играта сецка, се додека не почнав да комуницирам со лошо исполираните и пикселизирани пријателчиња од играта. Бидејќи во тие моменти на страв и паника имав многу бленк спотс можам да кажам дека тие летечките како-цури-суштества од екранот почнаа да леткаат и во станот. Упорно гледав во екранот и пробав сликите да ги концентрирам во тој дел, да останат таму и да не го напуштаат, но тие сеуште беа надвор од мониторот. Непослушни суштества. Потоа имав Еурека момент кога спасоносно ми текна дека доколку стиснам на пауза, затворам очи за момент и после пак ја продолжам играта све ќе биде во ред. Погрешно. Покрај летечките срања почнав и да ги гледам и слушам (!) Сиријските were-bulls од играта како растрчаваат низ собата. Ја исклучив и се мислев да пуштам нешто побезбедно од типот на Пакман ама увидов дека и тоа би ми задавало проблеми (имено духчињата што имаат само две очи)...
Чекав да дојде девет/десет саат за да одам да си купам храна (пицаааа...) и кога чукна часот излегов надвор и фатив едно такси на улица. Во колата фала богу немаше биволи ама типот тврдеше дека го запознал Љубе (братот) пред неколку години и почна да зборува и да ја разглаба политичката ситуација во земјата, социјалните случаи и невработеноста. А ако нешто нејќеш да направиш тоа е на тип што не спиел повеќе од 50 саати да му дрвиш за мизерната македонска состојба. Сега бев напизден. Ако прво ме дрмаше параноја и немир сега бев лут. ГНЕВЕН!
Се симнав кај Фреш и се накурчив уште толку кога ги видов гнасните дебели ГРЧКИ пици сервирани од глуп мрсен тип внатре. Никогаш не сум бил патриот ама во тие моменти се чуствував ко Гоце Делчев. Се разбира ова изгледаше прилично нормално во споредба со биковите од претходно, се додека не се растрчаа ститици пацови на малото скверче. Ме пиздеше и фактот што никој не реагираше на нивното постоење додека споро ми го ништеа апетитот дур се мислев кај да одам да јадам. Спасението го пронајдов во Вегера. Топла поклопена пица, фина услужлива девојка, стаорци нигде на повидок, дури и blur ефектите на кои веќе се навикнав стивнаа тука. И после се сјебав. Отидов да си турам од водата од тоа бурето оти се нафурав дека ќе станам бесмртен (или нешто слично) ако се напијам од ладната вода. Можеби и ќе беше така, но нигде го немаше курчевиот апарат со глупото лого на Инаква на него. Ускратен од можноста за вечен живот излегов од Вегера комплетно лут кон мрзливиот човечки род кој не знае да ги одржи своите креации во функција (= making me a Highlander!!!) и тргнав пеш кон дома. Кога поминував кај Стара Рампа имав силно чуство дека орелот од грбот на општина центар ќе почне да лета зад мене зад грб и проверував на моменти дали е таму. Среќа не беше.
Стигнав дома и се пикнав под туш, ладен, чист туш. Седев можеби саат и пол и начисто се згужвав, а ладната вода веќе ми стана топла и почна да се опуштам пак и да размислувам (што беше лошо) и излегов. Капеше водата од мене додека стоев гол во купатилото, со чкарт Реј Банки на главата (хеј и јас не знаев од каде се појавија) и се гледав во замагленото огледало. Таму немаше апсолутно ништо интересно. Тушот помогна! Назад кон нормала. Иако се чуствував навистина гадно во споредба со наспаниот јас, сепак, суштества не летаа околу мене, немаше човек кој можеше да запусти се со неколку реченици и компјутерот беше исклучен така да немаше претња од скринсејверот.
Уклучив телевизор, Hallmark, фамилијарна драма. Жената има рак, мажот се соочува со проблемот, ќерката се дупи со моторџија и кур ја боли. Теткицата преживува, ќерката не ја дупи веќе моторџијата, ќелавиот маж е пак ист и се гушка со двете. Супер за нив, но ми текна дека од Вишата Сила нема ни трага ни глас, освен ако пацовите од претходно не го претставуваа Него. Продолжив да гледам филмови до вечерта, научив многу за Американската средна класа и така побогат со нови информации се спремив и отидов во парк. Сам. Се вртев околу фонтаната, се поздравив со неколку души, ме прашаа на што 'срање сум' и одречно им реков 'мама вика да не се дрогирам!'. Тогаш беа сигурни дека сум на нешто и ме викнаа да пиеме пиво у тие дупките што луѓето упорно ги нарекуваат сепариња иако си на ебано отворено и не си сепариран од апсолутно ништо. Алкохол одбив да пијам оти знаев дека ќе биде далеку посјебано за мене, а и за нив. Дали од бедните муабети, дали од грдиот топол воздух, но почнав да уживам повторно во блур ефектите што ги оставаа стварите што се движеа околу мене. Се се движеше брзо освен пијаните дечиња кои збореа се поспоро и поспоро и поспоро.... Се додека не почнаа да зјапаат исто толку празно кон просторот околу нив како и мене. Си кажавме чао и си тргнав накај локалното нет кафе. Местото кое секогаш го гледав како тесно, сега делуваше сосема големо и пусто. Немаше нет и типот ми понуди да играм ако сакам. Мазохистот во мене одма се намести на еден од компјутерите да игра, и тоа не што било туку Serious Sam! Ќе ги рипнам наредните три саати затоа што не ве интересира како останатите непријатели на Сем ми стануваа и мои непријатели. Гнарсовите станаа голема претња да ја надминат ефективноста на стравот што го нудеа летечките женски. Ах да и типот што го поседуваше кафето со другар му кретенот нон стоп (барем мене така ми се чинеше) ги вртеа Зум Зум рекламите за Мазда и се смееја будалесто. Откако почна да ми трне газот пред зори си отидов дома гладен. Почнаа да ми се појавуваат сонливи мисли (креветот почна да изгледа примамливо) и се напив три шољи кафе. Копилето господин Сон немаше да ми ја земе свеста. Не сега!!! Зум Зум!!
Не памтам што хронолошки правев првата половина на четвриот ден затоа што најверојатно ни јас не знаев. Веќе ни халуцинациите не беа интересни, така да ТВ-то повторно стана занимација. Потоа увидов дека немав внесено храна веќе десетина саати и отидов до Тинексот. Купив и една тетратрка затоа што ми текна дека искуствата треба да ги запишам додека уште ми се свежи. Дома додека уживав до Марс чоколатца и кока кола (натриум бензоатот никогаш не бил посладок) почнав да ги запишувам работите што ми се дешаваа во последните денови. Регистрирав нови видувања за светот на неколку саата. Звуците на возот од блиските пруги имаа интересна навика да се надоврзуваат на звуците од капките вода што паѓаа од чешмата во кујната. Чудни патеки на често спорите мисли ме доведуваа до тешки паранои. Ако водата и возот се поврзани тогаш што спречува да се поврзат звуците од тв-то на глувата баба од комшија со песната на птиците крај прозорот? Бесконечно можности, бесконечно стравови. Телото трза на се што ќе доживее, а духот ти е степан и уморен. Се смееш хистерично на речиси се што обично не заслужува смеа. Запишуваш во тетратка – пази да не прднеш пред да умреш оти ако те најдат веднаш ќе биде срамно...
Отворив попладнето на нет да читам за лошите влијанија на несоницата. Упс, немаш несоница, туку нејќеш да спиеш. Недостаток на сон. Да да! Тоа имам јас. Тоа сум јас. Хммм – можна е смрт при преголема истрошеност на телото, закочување на телесните функции, исклучување на делови на мозокот, лудило. Јееееее....
Ако не најдев нешто интересно во работава со неспиење бев спремен да се откажам. Вечерта купив три туби Принглс и се наредив со нив пред компјутерот. Игри, музика, нет, седев пред ПиСито до следното утро. Почнав да се чуствувам посебно. Владеев со стварите што ги гледав и звуците што ги слушав. Радецкиот марш стана најдобрата рок нумера евр (ако навистина се помачиш се разбира), Lose Yourself на Еминем ја одбрав како моја химна и ја пуштав на пола брзина за да може мозокот полесно да ми ја упамти и да ми ја пушта на делови кога *јас* сакав. Забелешка во тетратчето, цитирам ‘Еми нем нејќе колачиња DESTROY (на крајот стоеше нешто што пробуваше да личи на извичник но наликуваше на надуена точка со црв над нејзе)’.
Кога веќе сме кај надуени работи утрината сериозно мислев дека рацете ми се надуени со воздухот кој дувал од кулерот на куќиштето и преку тастатурата и ноктените процепи (!!!) се транспортирал во рацете. Ова беше една од многуте теории кои ми поминаа низ глава. Почнував да се мразам што не видов ништо и знаев дека спиењето ми се ближи. Отидов повторно под туш и тегобно се туширав долго време, не знам ни самиот колку долго. Бидејќи веќе не запишував што ми се дешаваше следните саати беа прилично магловити. Немав пиено одамна кафе така да и телото ми се успоруваше и поминував долги минути правејќи ништо и гледајќи тапо во ѕидот. Ми се мотаа мисли и пак се окуражив да запишувам. Да скратам, од саатите поминати мислејќи за се живо и диво увидов дека Стариот Господин Принглс е Бог (старото лого со големата машничка) додека новиот е принцот на темнината и дека тубите криспови што ги изедов се всушност негова креација. Од желбата да пијам од фонтаната на вечен живот спаднав на носење на сатанско семе во себе. Браво за мене. За неколку саати симболички ќе го фрлам во бездната на домашната шоља, но дали ќе успеам да се отарасам од сето зло? Сепак, колку и да ми беше мрачна теоријата ми се виде апсолутно точна и инвентивна што зашкрабав неколку реченици во тетратчето за да памтам после и да прекажам на други.
http://www.khimji.com/images/inside/consumer/Pringles_logo.jpg
...Целосно разочаран го пуштив Историја на Светот Прв Дел да ме насмее ама без успех.. Гледав филмови до вечерта и се напиздив повторно па продолжив со кафињата. Ноќта мислев дека е готово и дека ќе заспијам така несреќен кога на ТВ пуштија еден филм. Беше доцна, но шпицата делуваше ветувачки. Мики Рурк. Сценарио – Буковски. Barfly.
Филмот апсолутно ме фасцинираше и откако го изгледав добив неописива енергија и барав и читав за него онлајн. И тоа повторно ми ја изеде вољата. Мислев дека ќе продолжам со неспиење, но кога почна повторно да се разденува, капнат легнав и заспав...
За крај да го цитирам ликот на Чинаски од истиот филм.
‘Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.’
А вие како сте?
Потрагата По Бога и На Него Слични Работи
Почетокот на минатото лето бев без сон пет дена. Беше прилично спонтана одлука донесена после месеци нередовен сон и несоница, одлука со која сакав да дојдам до Поголемите Решенија и евентуално, да го запознаам Бога. Ок , ми се свиѓаше и Машинистот па ми се виде кул да не спијам и да имам нови искуства со потсвесното кое наоѓа начини да исплива на површина при вакви работи. Јеее, ќе гледав работи кои не постојат!
Првиот ден после не преспаната ноќ беше во ред, мислам дека повеќето доживеале да не преспијат една ноќ, но откако помина втората вечер без сон почнаа да ми се случуваат чудни работи. Бидејќи бев на прилично многу кофеин срцето ми работеше побрзо, а мозокот од минута во минута забавуваше и фаќаше кривини. Сепак се држев два дена прилично лесно. Никогаш не сум бил фан на компјутерски игри, но во зората на третиот решив да ја инсталирам Serious Sam и да ја свртам што можам побрзо. Беше ок првиот саат, но после некое време почнаа да ми се случуваат Матрикс моменти, да оди све забавено. Се тешев дека е до компјутерот и дека играта сецка, се додека не почнав да комуницирам со лошо исполираните и пикселизирани пријателчиња од играта. Бидејќи во тие моменти на страв и паника имав многу бленк спотс можам да кажам дека тие летечките како-цури-суштества од екранот почнаа да леткаат и во станот. Упорно гледав во екранот и пробав сликите да ги концентрирам во тој дел, да останат таму и да не го напуштаат, но тие сеуште беа надвор од мониторот. Непослушни суштества. Потоа имав Еурека момент кога спасоносно ми текна дека доколку стиснам на пауза, затворам очи за момент и после пак ја продолжам играта све ќе биде во ред. Погрешно. Покрај летечките срања почнав и да ги гледам и слушам (!) Сиријските were-bulls од играта како растрчаваат низ собата. Ја исклучив и се мислев да пуштам нешто побезбедно од типот на Пакман ама увидов дека и тоа би ми задавало проблеми (имено духчињата што имаат само две очи)...
Чекав да дојде девет/десет саат за да одам да си купам храна (пицаааа...) и кога чукна часот излегов надвор и фатив едно такси на улица. Во колата фала богу немаше биволи ама типот тврдеше дека го запознал Љубе (братот) пред неколку години и почна да зборува и да ја разглаба политичката ситуација во земјата, социјалните случаи и невработеноста. А ако нешто нејќеш да направиш тоа е на тип што не спиел повеќе од 50 саати да му дрвиш за мизерната македонска состојба. Сега бев напизден. Ако прво ме дрмаше параноја и немир сега бев лут. ГНЕВЕН!
Се симнав кај Фреш и се накурчив уште толку кога ги видов гнасните дебели ГРЧКИ пици сервирани од глуп мрсен тип внатре. Никогаш не сум бил патриот ама во тие моменти се чуствував ко Гоце Делчев. Се разбира ова изгледаше прилично нормално во споредба со биковите од претходно, се додека не се растрчаа ститици пацови на малото скверче. Ме пиздеше и фактот што никој не реагираше на нивното постоење додека споро ми го ништеа апетитот дур се мислев кај да одам да јадам. Спасението го пронајдов во Вегера. Топла поклопена пица, фина услужлива девојка, стаорци нигде на повидок, дури и blur ефектите на кои веќе се навикнав стивнаа тука. И после се сјебав. Отидов да си турам од водата од тоа бурето оти се нафурав дека ќе станам бесмртен (или нешто слично) ако се напијам од ладната вода. Можеби и ќе беше така, но нигде го немаше курчевиот апарат со глупото лого на Инаква на него. Ускратен од можноста за вечен живот излегов од Вегера комплетно лут кон мрзливиот човечки род кој не знае да ги одржи своите креации во функција (= making me a Highlander!!!) и тргнав пеш кон дома. Кога поминував кај Стара Рампа имав силно чуство дека орелот од грбот на општина центар ќе почне да лета зад мене зад грб и проверував на моменти дали е таму. Среќа не беше.
Стигнав дома и се пикнав под туш, ладен, чист туш. Седев можеби саат и пол и начисто се згужвав, а ладната вода веќе ми стана топла и почна да се опуштам пак и да размислувам (што беше лошо) и излегов. Капеше водата од мене додека стоев гол во купатилото, со чкарт Реј Банки на главата (хеј и јас не знаев од каде се појавија) и се гледав во замагленото огледало. Таму немаше апсолутно ништо интересно. Тушот помогна! Назад кон нормала. Иако се чуствував навистина гадно во споредба со наспаниот јас, сепак, суштества не летаа околу мене, немаше човек кој можеше да запусти се со неколку реченици и компјутерот беше исклучен така да немаше претња од скринсејверот.
Уклучив телевизор, Hallmark, фамилијарна драма. Жената има рак, мажот се соочува со проблемот, ќерката се дупи со моторџија и кур ја боли. Теткицата преживува, ќерката не ја дупи веќе моторџијата, ќелавиот маж е пак ист и се гушка со двете. Супер за нив, но ми текна дека од Вишата Сила нема ни трага ни глас, освен ако пацовите од претходно не го претставуваа Него. Продолжив да гледам филмови до вечерта, научив многу за Американската средна класа и така побогат со нови информации се спремив и отидов во парк. Сам. Се вртев околу фонтаната, се поздравив со неколку души, ме прашаа на што 'срање сум' и одречно им реков 'мама вика да не се дрогирам!'. Тогаш беа сигурни дека сум на нешто и ме викнаа да пиеме пиво у тие дупките што луѓето упорно ги нарекуваат сепариња иако си на ебано отворено и не си сепариран од апсолутно ништо. Алкохол одбив да пијам оти знаев дека ќе биде далеку посјебано за мене, а и за нив. Дали од бедните муабети, дали од грдиот топол воздух, но почнав да уживам повторно во блур ефектите што ги оставаа стварите што се движеа околу мене. Се се движеше брзо освен пијаните дечиња кои збореа се поспоро и поспоро и поспоро.... Се додека не почнаа да зјапаат исто толку празно кон просторот околу нив како и мене. Си кажавме чао и си тргнав накај локалното нет кафе. Местото кое секогаш го гледав како тесно, сега делуваше сосема големо и пусто. Немаше нет и типот ми понуди да играм ако сакам. Мазохистот во мене одма се намести на еден од компјутерите да игра, и тоа не што било туку Serious Sam! Ќе ги рипнам наредните три саати затоа што не ве интересира како останатите непријатели на Сем ми стануваа и мои непријатели. Гнарсовите станаа голема претња да ја надминат ефективноста на стравот што го нудеа летечките женски. Ах да и типот што го поседуваше кафето со другар му кретенот нон стоп (барем мене така ми се чинеше) ги вртеа Зум Зум рекламите за Мазда и се смееја будалесто. Откако почна да ми трне газот пред зори си отидов дома гладен. Почнаа да ми се појавуваат сонливи мисли (креветот почна да изгледа примамливо) и се напив три шољи кафе. Копилето господин Сон немаше да ми ја земе свеста. Не сега!!! Зум Зум!!
Не памтам што хронолошки правев првата половина на четвриот ден затоа што најверојатно ни јас не знаев. Веќе ни халуцинациите не беа интересни, така да ТВ-то повторно стана занимација. Потоа увидов дека немав внесено храна веќе десетина саати и отидов до Тинексот. Купив и една тетратрка затоа што ми текна дека искуствата треба да ги запишам додека уште ми се свежи. Дома додека уживав до Марс чоколатца и кока кола (натриум бензоатот никогаш не бил посладок) почнав да ги запишувам работите што ми се дешаваа во последните денови. Регистрирав нови видувања за светот на неколку саата. Звуците на возот од блиските пруги имаа интересна навика да се надоврзуваат на звуците од капките вода што паѓаа од чешмата во кујната. Чудни патеки на често спорите мисли ме доведуваа до тешки паранои. Ако водата и возот се поврзани тогаш што спречува да се поврзат звуците од тв-то на глувата баба од комшија со песната на птиците крај прозорот? Бесконечно можности, бесконечно стравови. Телото трза на се што ќе доживее, а духот ти е степан и уморен. Се смееш хистерично на речиси се што обично не заслужува смеа. Запишуваш во тетратка – пази да не прднеш пред да умреш оти ако те најдат веднаш ќе биде срамно...
Отворив попладнето на нет да читам за лошите влијанија на несоницата. Упс, немаш несоница, туку нејќеш да спиеш. Недостаток на сон. Да да! Тоа имам јас. Тоа сум јас. Хммм – можна е смрт при преголема истрошеност на телото, закочување на телесните функции, исклучување на делови на мозокот, лудило. Јееееее....
Ако не најдев нешто интересно во работава со неспиење бев спремен да се откажам. Вечерта купив три туби Принглс и се наредив со нив пред компјутерот. Игри, музика, нет, седев пред ПиСито до следното утро. Почнав да се чуствувам посебно. Владеев со стварите што ги гледав и звуците што ги слушав. Радецкиот марш стана најдобрата рок нумера евр (ако навистина се помачиш се разбира), Lose Yourself на Еминем ја одбрав како моја химна и ја пуштав на пола брзина за да може мозокот полесно да ми ја упамти и да ми ја пушта на делови кога *јас* сакав. Забелешка во тетратчето, цитирам ‘Еми нем нејќе колачиња DESTROY (на крајот стоеше нешто што пробуваше да личи на извичник но наликуваше на надуена точка со црв над нејзе)’.
Кога веќе сме кај надуени работи утрината сериозно мислев дека рацете ми се надуени со воздухот кој дувал од кулерот на куќиштето и преку тастатурата и ноктените процепи (!!!) се транспортирал во рацете. Ова беше една од многуте теории кои ми поминаа низ глава. Почнував да се мразам што не видов ништо и знаев дека спиењето ми се ближи. Отидов повторно под туш и тегобно се туширав долго време, не знам ни самиот колку долго. Бидејќи веќе не запишував што ми се дешаваше следните саати беа прилично магловити. Немав пиено одамна кафе така да и телото ми се успоруваше и поминував долги минути правејќи ништо и гледајќи тапо во ѕидот. Ми се мотаа мисли и пак се окуражив да запишувам. Да скратам, од саатите поминати мислејќи за се живо и диво увидов дека Стариот Господин Принглс е Бог (старото лого со големата машничка) додека новиот е принцот на темнината и дека тубите криспови што ги изедов се всушност негова креација. Од желбата да пијам од фонтаната на вечен живот спаднав на носење на сатанско семе во себе. Браво за мене. За неколку саати симболички ќе го фрлам во бездната на домашната шоља, но дали ќе успеам да се отарасам од сето зло? Сепак, колку и да ми беше мрачна теоријата ми се виде апсолутно точна и инвентивна што зашкрабав неколку реченици во тетратчето за да памтам после и да прекажам на други.
http://www.khimji.com/images/inside/consumer/Pringles_logo.jpg
...Целосно разочаран го пуштив Историја на Светот Прв Дел да ме насмее ама без успех.. Гледав филмови до вечерта и се напиздив повторно па продолжив со кафињата. Ноќта мислев дека е готово и дека ќе заспијам така несреќен кога на ТВ пуштија еден филм. Беше доцна, но шпицата делуваше ветувачки. Мики Рурк. Сценарио – Буковски. Barfly.
Филмот апсолутно ме фасцинираше и откако го изгледав добив неописива енергија и барав и читав за него онлајн. И тоа повторно ми ја изеде вољата. Мислев дека ќе продолжам со неспиење, но кога почна повторно да се разденува, капнат легнав и заспав...
За крај да го цитирам ликот на Чинаски од истиот филм.
‘Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.’
А вие како сте?
Bukvalno 
Umm... Ya know... 
jea: