Па не функционирале како социјални битија ни пред лоботомијата,само што биле ризик за самите себе и околината...вака барем некаков мир,каков и да е се вовлекол во нивните напатени умови...мора да признаеш дека тоа е утешително...барем за семејството и околината на умоболниот кој бил подложен на лоботомија...а конкретно за трансорбиталната лоботомија пациентите продолжувале со горе-долу нормален живот...некои пишувале и книги после тоа...
Ти зборуваш од гледна точка на свесен човек и затоа не ја гледаш целосната слика...ти си свесна за светот околу тебе, но тие пациенти баш и не биле...биле умоболни и како такви биле подложени на лоботомија со цел да се избегне нивното лудило да влијае на околината,а самите тие да се смират колку толку...
А што мислиш дека е подобро електро-шок,инсулински шок,епилептичен шок со кардиазол,психоанализи со години само за да се шекне и психологот/психијатарот? Оваа постапка била резервирана за најтешки случаи...
Не мислам дека е подобро електро-шок или било што од тоа што пиша. Тешките психичките болести се страшно лоши за справување и живеење со нив. Меѓутоа, не се сложувам со тоа дека наоѓале на мир, едноставно им ја поништувале свеста, духот ги напуштал, тоа не може да се нарече мир. За семејството и околината, да, но за самиот лоботомиран пациент, не. Затоа и уствари ти пишав, самата формулација на тоа "наоѓале мир" ме "заскокотка"
Се сложувам дека тоа го смирува пациентот и прави полесно за општеството, се сложувам дека постојат психички болести кои се страшни, но лоботомијата не ја гледам како решение, за мене претставува споро убивање на пациентот. И, да, во право си, го зборувам од аспект на свесен човек кој живее во современо општество во кое постојат мал милион лекови за контролирање на тие психички болести, а во тој период во кој била вршена активно лоботомијата не постоеле, па до некаде и е оправдана како експеримент и барање начин за подобрување на состојбата.
.
