Кревет

[Erich Zann]

Уф само колку го сакам после напорна колоквиумска недела во која сме најоддалечени и најмалку се дружиме!
Дури ми иди да му запеам песна кога го потопувам со снагава одозгора. Нешто во овој стил.

 

[FARANG]

Home away from home...

Толку се заљубив во креветот ваков сега си имам и дома

 

[Кламидија]

Креветот ми е најверен пријател. Секогаш кога имам потреба од него никогаш не ме извисил. А, наш заеднички вечен непријател е будилникот наутро кој се труди да не раздели и да ни ја наруши хармонијата, но, сепак на крајот на денот повторно сме заедно се поздравуваме со силна прегратка.

 

[zaajvarspremen]

Педерот како секоја вечер да се поместува за пола сантим, поточно баш толку за да го зачукам палецот во него . Вчера трета вечер со ред си легнав со удрен палец, волку мавање ни моите не ми дале како дете .

П.С. Насабајле си се враќа на старо место како ништо да не било .

 

[Forrest Gump]

Ам сеа да преведувам, не би.

Krevet

Cudno je koliko je malo potrebno ocima da se naviknu na mrak, gotovo kao da svetlo nikada nije ni postojalo za nas. Ili, mozda je to samo navika na vec vidjeni prostor, pa nam nista ne izgleda drugacije. Ali uvek postoji ta jedna stvar za koju nikada ne znamo kolika je u mraku.

Strah, krevet, polica, o nesto se obavezno ozledimo, spotaknemo u tami.

Sedim u mraku i sve vidim.

Levo je stilska garnitura, desno fotelja, ispred mene televizor oivicen knjigama.
Jedino za krevet nisam siguran koliki je, prosto, u mraku deluje veoma veliki, kao da se siri kroz prozore i zidove, samo raste i raste, gotovo da lutam telom po njemu kada legnem.

Cudno je to...

Ujutru, kada ustanem, imam naviku da stanem ispred njega i da ga gledam.
Dva pedeset sa dva sedamdeset, pred mojim ocima deluje poput mrava.
Ni mrva od onog gorostasa koji me je preko noci plasio svojom velicinom.
Cak vise, primetio sam da je isti sve dok slusam muziku ili pisem, kao da se krije i vreba onaj nalet tisine kada se spremamo za spavanje.

Gasim kompjuter, gasim lampu, gasim cigaru, okrecem se na bok.
Spolja su zamrli svi zvukovi, tek poneka zalutala kap kise udari u okno ili zaostali huk vetra, iznenadjen sto vise nema onih krosnji sa kojima je voleo da se nadmudruje i mazi u nocima poput ove.
Na kraju, utihnu i oni, valjda izmoreni i izrabljeni, nastaje tisina.

I onda pocinje, krevet se tiho siri i izduzuje. Koliko god da se obrtao i okretao, ne nazirem mu kraj.
Kao da sam list deteline koji pluta po okeanu, isprva uzivam u pustolovini, prepustam se nesagledivim prostranstvima tame, gotovo da mi prija sve to. Makar do onog trenutka kada se zapitam gde sam, da li sam se izgubio.
Strah me je da upalim svetlo, strah me je da se pomerim.

Ivice kreveta su bedemi na cijim vrhovima se nalazi ostri parcici stakla sto prete da iseku moje telo.
Ili je sve to samo u mojoj masti. Tacnije, sigurno je da jeste, raspon ruku to dokazuje.
Ali i pored toga, ne verujem rukama.

Znam da preko noci moj krevet postaje neman koja se siri u nedogled. Jede i melje zajedno sa tisinom i mrakom i u to me ni rodjeni razume ne moze razuveriti.
Barem do jutra kada ce on opet postati samo mrav pred mojim okom.