- Член од
- 2 септември 2016
- Мислења
- 8
- Поени од реакции
- 0
Имам толку многу повеќе за кажување од ова што сега го читате,ако се кажам поврзано со насловот на темата ќе ми требаат 10 страни,затоа ќе се потрудам да го направам што е можно пократко,а се да биде опфатено,па да почнеме
Здраво,имам 20г и ова ќе ми биде прв пат да зборим отворено за се.Јас за прв пат ја почувстував мојата "различност" на 6г ,кога за прв пат почувствував привлечност кон еден мој тогашен пријател,и еден ден(не памтим како дојде до тоа) имав орален секс со него(не дека тогаш знаев што праев,ниту пак знаев што значи,единствено што памтим е дека правејќи го тоа се чувствуаш убаво,просто речено уживав иако незнаев свесно што е тоа),тоа траеше околу една недала,после тоа нашите родители не фатија на дело,и го прекинаја нашето дружење плус добив добар ќутек кој што и до денес го памтим.После некое време чувствата кон истиот пол т.е пријателот прекинаја ,се до 12-та год кога истите тие чувста се вратија но сеа многу посилни,и таке некаде до 13-15 се прашуваш зошто ги имам тие чувства,зошто не сум "нормален" ,како да се сменам,и таке влегов во една депресивна состојба и се затворив во мене,плачев и се молев секоја вечер пред да заспијам утре да се разбудим нормален,но чувствата не се сменија,и таке се до мојата 16та год. кога за прв пат помислив на самоубиство(тие мисли ги имам и ден денес) ,а на 17та г. Пробав да си го Одземам животот,но безуспешно,до ден денес никој незнае за мојот обид .И така секој ден до ден денес си мислам зошто вооошто живеам,дека овој хомосексуален живот не е вреден,не е вреден бидејќи знам дека ќе ги разочарам моите и моите најблиски,знам дека секој ќе ме исмејува луѓето(и сега ме исмејуваат,претпоставуваат дека сум геј),и не е само исмејување додека одев во школо(основно и средно)секој ден добиваав физичко и психичко малтретирање,но јас никогаш не се пожалив на никого бидејќи знаев дека тоа нема да има фајде,и дека може да го направи малтретирањето полошо.Еве веќе 2г оттако завршив со школо(не продолжив на фак.),физичкото малтретирање престана ,но психичкото е сеуште присутно на пр. Кога ќе излезем надвор не помонува ден а да не слушнем некое кикотење кога ќе пројдем покрај нив,или здраво на женски глас или буљаш.И се повеќе и повеќе се затварам во себе излагам само кога морам,немам пријатели,немам со кога да зборувам и да ме разбере,секој ден се повеќе и повеќе мислам дека лекот е самоубиство.Неможам повеќе ,ја изгубив секоја надеж дека нештата ќе се сменат!
Здраво,имам 20г и ова ќе ми биде прв пат да зборим отворено за се.Јас за прв пат ја почувстував мојата "различност" на 6г ,кога за прв пат почувствував привлечност кон еден мој тогашен пријател,и еден ден(не памтим како дојде до тоа) имав орален секс со него(не дека тогаш знаев што праев,ниту пак знаев што значи,единствено што памтим е дека правејќи го тоа се чувствуаш убаво,просто речено уживав иако незнаев свесно што е тоа),тоа траеше околу една недала,после тоа нашите родители не фатија на дело,и го прекинаја нашето дружење плус добив добар ќутек кој што и до денес го памтим.После некое време чувствата кон истиот пол т.е пријателот прекинаја ,се до 12-та год кога истите тие чувста се вратија но сеа многу посилни,и таке некаде до 13-15 се прашуваш зошто ги имам тие чувства,зошто не сум "нормален" ,како да се сменам,и таке влегов во една депресивна состојба и се затворив во мене,плачев и се молев секоја вечер пред да заспијам утре да се разбудим нормален,но чувствата не се сменија,и таке се до мојата 16та год. кога за прв пат помислив на самоубиство(тие мисли ги имам и ден денес) ,а на 17та г. Пробав да си го Одземам животот,но безуспешно,до ден денес никој незнае за мојот обид .И така секој ден до ден денес си мислам зошто вооошто живеам,дека овој хомосексуален живот не е вреден,не е вреден бидејќи знам дека ќе ги разочарам моите и моите најблиски,знам дека секој ќе ме исмејува луѓето(и сега ме исмејуваат,претпоставуваат дека сум геј),и не е само исмејување додека одев во школо(основно и средно)секој ден добиваав физичко и психичко малтретирање,но јас никогаш не се пожалив на никого бидејќи знаев дека тоа нема да има фајде,и дека може да го направи малтретирањето полошо.Еве веќе 2г оттако завршив со школо(не продолжив на фак.),физичкото малтретирање престана ,но психичкото е сеуште присутно на пр. Кога ќе излезем надвор не помонува ден а да не слушнем некое кикотење кога ќе пројдем покрај нив,или здраво на женски глас или буљаш.И се повеќе и повеќе се затварам во себе излагам само кога морам,немам пријатели,немам со кога да зборувам и да ме разбере,секој ден се повеќе и повеќе мислам дека лекот е самоубиство.Неможам повеќе ,ја изгубив секоја надеж дека нештата ќе се сменат!
Последно уредено:
