Колумни од медиумите

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска
„Шпиц“ 15.05.2010

2010 е ребус од 2001

Се сеќавам на 2001. Недела време носев една иста маица и не одев во училиште. Се` дома, ни беше спакувано во куфери. Претсобјето – резервоар на паштети. Ќе бегавме, ко демек. Барем јас и брат ми. Девет години подоцна, не ми текнува да мрднам од пред телевизор. Таму, ја имам „војната“на видик.


Во моментов класичен воен конфликт не постои. Но, само наивен сателит би поверувал дека живееме во слога, Југомагнат, братство и единство. Е, како не, ќе рече некој! Законите си функционираат совршено, по тек и пропис... Нема да се согласам. За мене, напредокот на албанско – македонскиот соживот, не е во достигнувањето определен број на жители, ниту во пратениците што седнаа во Собрание, ако тоа не донесе напредок во нашите глави. А очигледно не донесе.



Во маало, никој не ја посетува продавничката на Албанецот, условно земено ќечето е симбол за УЧК, а името „шќиптар“ се` уште не го доби посакуваното топло значење и предизвикува револт кај албанското население. За споредба, во 1947 година, на телевизија излегува вест со следниов текст: „Македонците, Албанците, Турците и Власите излегоа масовно на избори. Стари, млади, мажи и жени, гласаа за кандидатите на народниот фронт“. Можете да го погледнете видеото на оваа адреса http://youtube.com/watch?v=EU2uiu8uxkQ.



Што се смени оттогаш, па денес овој збор да е проблематичен? Се смени бојата во нашите гласови, омразата и национализмот од двете страни. Од македонска уста не излегуваат ни пет збора на албански, а да биде иронијата поголема, тоа го сметаме за „патриотизам“. Има соживот, само во населбите каде го имало пред 2001. ДУИ никогаш порано немале полош рејтинг, европската заедница вришти, а за премиерот „се` е под контрола“.


Сево ова, како и стагнирањето во процесот за решавање на името, доведува до тензичност и протести. А на протести – кому иде... Се` може да се каже без никаква одговорност. И УЧК, и нереални барања, и закани, буквално се`! Ама кога ќе му се стапне некому на плускавец, да не речам жуљ, самоконтролата е лукзуз. Соживот – да, на хартија. Дали е 2010 е ребус од 2001?



Прашањата за етнички соживот се отворале и порано во специфични периоди, особено тогаш кога жежело под нозе. Се случуваа тепачки меѓу деца на скопското лизгалиште, шверцувано оружје експедитивно се запленуваше... Пред и по овие настани, никој не ја спомнува ни буквата „е“ од етничност, ама затоа кога се работи за античноста, тука ни реферати не може да ја соберат демагогијата. Џамијата на плоштадот, која се предлага од Исламската верска заедница, е логично барање и логичен след на настаните. Само што, не се предвиде состојбата и текот на настаните од претходно.


Секако, за мене е сосема глупав аргументот дека нешто треба да се гради, само затоа што порано го имало на определено место. Ако одиме по тој редослед, на почетокот немало ништо. Но сепак, во случај подетално го анализираме прашањето за неградење исламски верски објект, ќе ги осетиме предрасудите толку длабоко, што може и да заболи. Тогаш клучното прашање ќе биде: Може ли да си жител на Македонија, ако не си христијанин?



Политичките структури во владејачката коалиција се многу различни и се разидуваат. Дали е етничноста една од причините, размислете самите. Па во ваква состојба државата не ни може да почне да го решава проблемот со името, зашто кога имаш проблем дома, тогаш не си доволно способен и флексибилен за да бараш компромис. Не оти се помачија многу околу компромисот, ама ете, сега и во теорија состојбата е таа. Имаме време ние, колку сакаш!



Властите имаат одговорност пред народот, да објаснат и да дадат подетални информации за последниот случај во селото Радуша, кога шверцувано оружје беше запленето кај Албанци. Дали сето ова е добро изрежиран дел од книгата „Војна и мир“ кој ни самиот Достоевски не би можел подобро да го наслика, со цел да замижиме пред оние работи кои вистински ни го поматуваат видот и не боцкаат – допрва ќе видиме. До тогаш, ќе се правиме дека сме ги заборавиле преговорите за името.
​

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска, „Шпиц“ 29.05.2010

Сакаме во Европа, неќеме да ни влезе



„Суетата потопена во човек, истиснува онолку човечност колку што е тешка таа самата“ - адаптација на Архимедовиот закон за македонски услови.

Порано беа козата и комшијата и би – несогласување . Денес, козата има ново име. Се вика политичка партија. Ако млад човек со амбиција, го вчита кодот на партијата и се преобрази во нејзин идеопоклоник исклучиво за материјална корист, тогаш со право може да се пофали дека придонесува за пропаѓањето на оваа земја во шахта. И не само на земјата – туку и на партијата. А во шахта, како што ни е на сите добро познато, нема убави работи.



Еден мислител вели: - Можеби не се согласувам со она што го велиш, но сепак, до смрт ќе го бранам твоето право да го кажеш своето мислење. Не за џабе го потенцирам овој цитат, туку со намера да го наметнам прашањето – колкумина од празнолетниците во Македонија имаат вистински, свој и личен став, и доколку го немаат – за што ќе им е идентификацијата со туѓиот? Добивам впечаток дека, некои мои врсници со раѓањето во болница не добиле ниту шише млеко, ниту легло во креветче, туку првото искуство со светот им било сончевото бројче и членската книшка за во партија. Што вреди една млада ровка глава, ако нејзиниот сопственик е спремен во секој момент да ја срони од ѕид, за да добие стан, куќа, кола, сигурна работа, легло во студентски дом или три топки сладолед во слаткарница? Како тоа стигнавме, до ниво на млади черги за нечии нозе, и тоа по своја волја?



Македонскиот народ навидум се прави дека не се интересира за политика, најчесто од срам да не се прочуе во комшилук дека работното место, функцијата и среќата ја добиле не по пат на прописен конкурс и квалификуваност, туку преку семејната лоза и предците што со децении го чувале името и презимето на агендата што им донела пари. Таа агенда е црвена линија, што денес ги распределува луѓето на предавници и патриоти, на „леви“, „десни“ и „полуправи“ не дозволувајќи и` ниту на искрената намера за напредок да се пробие како верна. Понекогаш ми се присакува да земам упат за во Зоолошка и да го поминам животот како ној, за да можам совесно да си ја брцнам главата во земја негледајќи ги нашите средновековни принципи на стихијност и полтронство. Сакаме во Европа – неќеме да ни влезе.


Епа, драг студенту, ти што животот ти зависи од бројот на членства во демек „твојата“ партија, во Европа се креваат бунтови на факултети. Додека ти не го мрднуваш својот сочен задник од велесветскиот фејсбук, надвор дваесет и четири твои колеги организираат студентски протест. Додека ти мислиш дека животот е на твојот рамен „ел це де“ телевизор, некој надвор, во она што се нарекува вистина , се бори да имаш свој некорумпиран развој. Тој некој, може не е толку богат со политички анкети како „твојата“ партија, ама затоа не ни осиромашува со лаги. Додека ти во моментов, му „маваш“ таен лајк на текстов, со подзината и кисела фацка, сакајќи да ме прашаш зошто олкав револт од твојата незаинтересираност, некој се фотографира покрај партијски знамиња.


Тој некој, по некаква случајност, се води како претседател на Студентскиот Парламент на универзитетот св. Кирил и Методиј. А ти и понатаму, продолжи да корумпираш за да просперираш, па може еден ден ќе те стигне кармата на Ѓоко Танески и ќе станеш риба на суво.



Јас не сфатив, од кога реакциите во македонската јавност за англискиот јазик на нашите евровизиски претставници, се третираат како сквернавење на нашата татковина. Зар треба да сме ќори пред она што го гледаме и да го поддржиме тоа што МРТВ не обезбеди преведувач за „шегата да биде сфатена“? Да не им веруваат и тие на резултатите од државната матура каде оценките по англиски се повисоки од оние по македонски јазик?



Не за џабе старите рекле дека сложни браќа куќа градат. Несложни – градат две. Една за патриоти, друга за предавници. Небаре се првите записи од пештерата Алтамира, на нашите автопати и крајпатни карпи стојат изгравирани имињата на политичките партии да сведочат за она што го говорам. Нив ги испишале истите оние луѓе, што во штаб пропагираат високи казни за чкртање по ѕидови и пушење. Претпоставувам, во време на предизборни кампањи.
​

 

[exlexmk]

Македонија не прифаќа кумство оти веќе е крстена


Сите ја знаат еврејската клетва „да имаш, па да немаш“. Никој досега не слушнал за исто толку жестока македонска клетва „да влезеш и жив да не излезеш“. Односно, кој се вплеткал но македонскиот Гордиев јазол, тешко дека може да се отплетка. Притоа, во модерново време не постои легендарната опција на Големиот Александар - да го пресече јазолот со еден брз, енергичен и силовит удар на мечот.

​

Сценарија за неуспех на евроатлантската политика
Македонија има проблем со своето државно име. Македонскиот народ има проблем со идентитетот поради името. Проблемот не е изворен, зашто никој не им ги наметнал ни името на државата ни името на нацијата. Напротив, проблемот е во тоа дека тие сами се именувале, а разни заинтересирани страни го проблематизираат тоа право на самоидентификација. Проблематизирањето од внатре дојде дури откако по насилен пат се измени конституцијата на Македонија во 2001 година, користејќи го фактот дека албанското малцинство по пат на миграција од 1963 година наваму се зголеми на некои дваесетина проценти, кои со лажиран попис порасна на 25 отсто.

Денес убаво се гледа дека токму лидерите на тоа малцинство, заедно со одделни политичари од опозицијата, кои од почетокот на грчко-македонскиот спор сé до 2007 година самостојно ја водеа преговарачката политика на земјава, вршат притисок заедничката држава да добие ново име, кое ќе го чува негибнат албанскиот идентитет и сосема ќе го измести националниот идентитет на Македонците. Фактот дека не се води сметка за правата и чувствата на народот што со оваа операција ќе биде загрозен нé исправа сите пред потребата да се алармираат светските организации за човекови права заради тешки форми на организирана тортура врз еден народ, и тоа од страна на сојузи на држави и држави-самонаречени поборници на демократија и слободи.
Македонија сака да биде држава признаена под своите идентификациски симболи. Македонија единствена во светот веќе 20 години го нема тоа право. Македонија прифати преговори со оние што тоа право и го оспоруваат. Преговорите се одвиваат под покровителство на ООН, која има назначено свој посредник или олеснувач. Тој не случајно е Американец, оти САД доминираа со светот и светската политика. Сообразно, преговорите се одвиваат по принципите и теркот на т.н. Американска дипломатска школа – праволиниски, прагматично и со сите алатки за успешно окончување што и стојат на располагање на една супериорна велесила. Алатките се во дијапазон од фразерство, пријателско убедување, тупкање по рамо, ласкање и ветување соодветни награди за послушност до закани за дестабилизација, спакувани војнички, насилни промени на власта, медиумска и НВО-пропаганда.

Сега го чекаме јуни, кој веќе почна во мај. Македонија има зададен краен рок за да ги оствари своите амбиции да стане членка на НАТО и да добие датум за почеток на преговори со ЕУ. Уценета е со членството во НАТО и во ЕУ. Инаку ќе била тргната од дневен ред, како што вели Зоран Талер. Некои неортодоксни либерали во земјава тоа го сметаат за избор меѓу живот и смрт, при што сметаат дека Македонија може да биде држава само во рамките на ЕУ и на НАТО. Сé друго би било смрт. САД, нашиот ментор, старател и врвен авторитет што нé призна под нашето официјално име дури во 2005 година за да пропадне референдумот за територијална поделба, бркајќи свој временски распоред и свои стратегиски цели, велат дека мора да го прифатиме грчкиот ултиматум до крајот на годинава. На Вашингтон му се брза со други ангажмани во Азија, како и за да го спречи ширењето на руското влијание во Источна Европа, особено по кризата што ја зафати ЕУ. Не сака Советот за безбедност во нови услови да констатира дека евроатлантската политика доживува целосен пораз не само во Ирак и Авганистан, во Источна Европа, Блискиот и Средниот Исток, туку и на Балканот.

Новото име ни го избра Грција, го одобри и Барак Обама, а во форма на пакет го донесе Метју Нимиц. Но Обама намуртил веѓи и се сметал за лично навреден што светликавиот евроатлантски пакет не го примил со ентузијазам премиерот Никола Груевски, кој отворено рече дека ако под принуда на сила му биде наметнато како конечен предлог, тој на референдум ќе гласа против. Мнозинството народ го дели истото мислење. Од виткање рака нетранспарентно, зад сцена, преку закани со негативни извештаи од Брисел и симулации на преговори во Охрид, до пакување на уште една мала војничка, како во 2001 година, со здружени сили на неколку амбасадори во земјава, поминаа одвај десет дена.

Симулацијата пропадна, симулаторите се компромитираа, војничката овојпат не успеа да се разгори, Груевски е сé уште жив и со недостижен рејтинг, опозицијата ничкосана и без гласачко тело, а „Дневник“ објави анкета со резултати над кои сега се исчудуваат збунето сите оние што од правење големи математики заборавиле во равенката без непознати да го вклучат и народот на кој се однесува целата нечесна операција и кој сега се однесува како едно големо Икс. Добивме равенка со една непозната. Впрочем, оваа евроатлантска маана да води кон Македонија арогантна политика се заснова на една стара балканска перцепција, која стана темел на погубна европска политика, а ете, сега гледаме и на американската. Сите тие поаѓаат од перцепцијата за Македонците како аморфна или флотантна маса без национална самосвест. Со таква предрасуда и Метју Нимиц ја презеде посредничката палка од Сајрус Венс, па во 1994 година во Македонија дојде со следнава тест-порака: „Имаме разбирање за чувствата на грчкиот народ и македонското раководство“. Предрасудата беше вградена во секој негов пакет, секој сет на идеи што имаше респект за чувствата на грчкиот народ и игнорирачки однос кон постојниот македонски народ. Оти 15 години Грците ги вадеа на улици на милионски митинзи, а Македонците без водство, без елита, чучеа дома и беа невидливи, безгласни и кротки.
Пред некој ден непостојниот и флотантен македонски народ ги изненади сите што настојуваат да не го видат и рече дека ако веќе „изборот е еден“, тогаш тој е во ЕУ и во НАТО ама без промена на името. Оти мнозинството знае дека е вештачка дилемата дали му е поважно да биде член во некаков сојуз на држави што подразбира доброволност од двете страни или да постои. Сојузите се временски ограничени интересовни групировки, кои денес постојат а утре не, а свеста за постоење и идентификација на еден народ е временски нелимитирана.

Што сега? Ништо друго освен стоички да се издржи уште една пропагандна катастрофична харанга, која ќе доаѓа од сите страни да ни втерува страв во коски. И секако будно да се следат настаните, односно реално да се проценуваат опциите за расплет.

Неуспех на евроатлантските политики
Првата опција што досега беше разработувана е да се искористат Албанците како внатрешен дестабилизирачки фактор и да се активира сценарио за растурање на Македонија како унитарна држава. Предусловите се обезбедени со сменетата уставна преамбула и територијалната поделба, која овозможи етнички компактен регион. Албанците се масовно вооружени и воено и политички организирани и хомогени. Тие се и под целосна контрола на САД. Но, овојпат, изведба на таквото сценарио не може да се случи без да настрада осакатениот американски меѓународен углед, кој и онака тешко заздравува по серијата каубојски години и светскиот економски колапс. Кој би бил ефектот од ваков развој по угледот и просперитетот на НАТО, каде што Македонија рамо до рамо учествува во две чудовишни мисии за потребите на САД. Посебна приказна би била сврзана со статусот на Косово, кој со одлука на Советот за безбедност сега е замрзнат. Во слична состојба е и ЕУ, која не успева да реши ниту еден континентален спор и која практично нема никакво влијание во меѓународната политика, особено сега, кога самата се бори за опстанок. Македонија е мала и немоќна, оставена на ветрометина, без никаква заштита. Тоа е лоша позиција, но во исто време е еден вид прозорец од можности, зашто во екстремен случај, како територија што во големите геополитички игри и припаднала на западната алијанса, може да заврши привремено како окупирана држава на која Западот и наметнува решенија, односно други, без нејзина волја, донесуваат решенија за неа. Во таков случај преименувањето не е трајно и неповратно, оти секое ропство еднаш завршува со ослободување и анулирање на претходно наметнатите решенија. Но што ако земјата не е цврсто уговорена во геополитичката комбинаторика? Познато е дека во политиката, како и во религијата, не постои слободен простор. Тој веднаш се пополнува со алтернативен интерес, сила, концепт и слично.

Второто сценарио е отстранување од власт на неподобната политичка гарнитура и нејзина замена со пофлексибилна, и тоа сега, во овој период од неколку месеци. Тоа е можно по пат на елиминирање на симболот (политичар што дава отпор) преку негова бламажа, обвинување за криминал или друга форма на недоличност, преку атентат или сообраќајка, преку креирање масовно незадоволство и барање за негово демисионирање или преку сопствено повлекување од политиката, а по утврдена точка на лично топење. Овие опции во изминативе четири години беа неколкукратно испробани на актуелниот премиер. Завчера слушнавме и тоа дека му било ветувано владеење и во наредните изборни циклуси. За некои не бевме известувани, што најмалку значи дека не се случувале, а за некои катаден слушавме. Видовме неприлични политички ад хок сојузништва, промаршираа нови ѕвезди „репатици“ на политичкото небо, нови лидери и нови партии, имаше враќање на стари лидери во матичните партии со иста цел, имаше обиди за кревање митингашки востанија, имаше перманентни обиди за дестабилизација преку поттикнување на албанскиот милитарен и верски радикализам. Сето тоа заврши мизерно. Останува во игра уште само креирање на ново парламентарно мнозинство и одземање на легитимниот мандат, кој Груевски го добил на слободни избори. Ова сценарио од 2008 година наваму дури во три наврати заврши неуспешно, но летово можно е да го видиме и четврти пат.

 

[exlexmk]

Народот не се пали веќе на моркови
Да речеме дека овој пат ќе успее. СДСМ ќе добие консензусна поддршка на предлогот за десет загарантирани парламентарни места за малите етнички заедници. ДУИ, во име на толку важните евроатлантски интеграции, решила да го жртвува својот интерес за ексклузивитет на т.н. Бадентеров принцип. Под претпоставка дека сегашните коалициски партнери на Груевски- Стоиљковиќ, Бајрам, Хасипи, Кипаризовска плус Лилјана Поповска, Павле Трајанов и Ѕинго и уште два–тројца вмровци „што тајно пребегале кај Љубе Бошковски“ - формираат ново мнозинство заедно со СДСМ, ЛДП, ДУИ, ДПА и Нова демократија, сепак остануваат две непознати: како ќе реагира претседателот Иванов и како ќе реагира македонскиот народ, кому безобразно ќе му се погази изборната волја? Што правиме ако овој пат не ќути? Опасно е да се провоцира наталожен гнев. Збирот од многу инхибирани индивидуи значи ослободување стравотна енергија. Дали евентуалната нова влада може да смета на „имплементација“ на својот евентуален потпис под ултиматумот за името? Како и каде ќе го имплементира новото име? Ако за рамковниот и требаат десетина години и уште се имплементира, колку ќе треба за операцијата прекрстување!?

Некои мислат дека би помогнал некаков морков. На пример, пари и вработувања, и тоа во услови на светски економски хаос, кога во самата ЕУ немаат ни работа ни пари за да им припомогнат на своите граѓани. Македонците, поради стресни искуства, се навикнати да дуваат и на маштеница. Тешко ќе паднат овој пат дури и на неколку килограми моркови, особено откако сфатија како наивно влетаа во замката на американското признавање на нашето национално и државно име, од кое сега истите Американци бараат да се откажеме. Се сеќаваат и на фактот дека и во 2000 година им беше ветен морков од пола милијарда донациски долари поради косовската бегалска криза, која не ја добија никогаш. Ама, еве, сега да речеме ќе се отворат фондовите на ЕУ, ќе се обезбеди некоја политички инспирирана инвестиција за Бунарџик. И што? Тоа не го менува фактот дека Македонија заедно со сиромашните Бугарија, Романија, Албанија ќе го оди трнливиот пат и како членка на НАТО и на ЕУ.

Следејќи ги сите досегашни праволиниски симулации на игроказот стап и морков, треба да очекуваме во јуни да ни се приреди некој позитивен шок, кој ќе треба да нé релаксира и натера да голтнеме набрзина ново име. На пример, уште едно признавање на нашето име од страна на некоја важна европска земја. Уште подобро ако таа земја е и постојана членка на Советот за безбедност со право на вето!
Но што со тоа, ако во исто време стигне пакетот на Нимиц со ултимативните грчки барања? Ќе одиме на референдум. Референдумот во таков случај, сеедно кој ќе биде премиер, ќе биде „неуспешен“. Или народот ќе го бојкотира во знак на протест или масовно ќе гласа против новото име. Лажирањето на резултатите нема да ја смени реалноста. Напротив, ќе ја искомпликува. Политичарите што ќе ја изведат оваа рогобатна операција ќе завршат како маргиналци на следните избори, но нема да се офајдат ни оние што дејствуваа „неортодоксно“ против ортодоксната волја на народот. Следните избори во ваков случај секако ќе се случат во 2011 година. Оптимално, со Груевски на чело, во февруари или март, а со НПМ и Црвенковски на чело, некаде при крајот на годината. Во двата случаи власта ќе се одржува исклучиво со надворешна помош, што, пак, битно нема да го смени сегашниот статус на неформализиран протекторат во кој со земјата владеат Рикер и Фуере. Македонија нема да стане ни сантиметар поуспешна држава, а ќе се доближи до БиХ и Косово како неуспешни евроатлантски проекти. Само сега дополнително ќе постои проблемот со одметнати групи од население со андерграунд-движења, девастација на нацијата, масовни емиграции, менување на идентитетите во знак на револт и слично.

Што сега? Зависи од тоа кој колку се вплеткал во оваа валкана работа и што му е важно. Пресметките треба да ги прават трезвени и одговорни луѓе во центрите на моќ. Секоја од тие сметки мора да го калкулира постоењето на самосвесен македонски народ.

Е па, бидејќи дипломатијата секогаш наоѓа прагматични решенија, чудно е како не гледа како со минимум трошоци и без големи главоболки може да се реши оваа квадратура на кругот. Или да се реанимира повторно двапати упокоената привремена спогодба и Македонија да ги остварува меѓународните интеграции и зачленувања со референцата, а во меѓувреме да продолжи да преговара за трајно решение, кое ќе ги респектира македонските национални и државни интереси или Советот за безбедност да заклучи дека ООН направила груба грешка со тоа што го прекршила меѓународното законодавство и своите темелни акти и да ја ослободи Македонија од товарот да преговара со цел свет наместо само со Грција.
Мускули без мозок
Поразително и срамно е што ќе бидеме принудени да слушаме секакви непристојности наспроти кои она несреќно курдисување на часовникот во 2001 година, денес изгледа како софистициран облик на притисок, кој се користи за интелигентни луѓе. Така, на пример, веќе разбравме дека Срѓан Ќерим со задоволство решението за нашето име би им го препуштил на пар силни кумови, кои ќе нé крстат!? Европратеникот Зоран Талер идејата ја доразработи и веќе ни го избра и кумот. Ричард Холбрук да бил познат како булдожер. Кога тој би бил засилен од подршката на Бан Ки-мун, Саркози, Меркел и Обама, сакал господинот-известувач за Македонија и парламентарец да ги види тие „мажи“ што ќе му речеле НЕ. На кого ли мислеше освен на себе, оти ние во Македонија баш и не сме посебно маѓепсани од неговата способност.

Изгледа работава забегала штом се организира ваква парада на „угледни“ заговорници на политиката на сила. Но кога ад хок се врши промоција на мускули без мозок, нормално е да се заборави дека Ричард Холбрук како претставник на американската булдожер-дипломатијата не покажа никаков успех од Балканот до Северна Кореја. Дејтонскиот проект е целосен неуспех. Косово остана недоправена држава со проблематичен статус, а Македонија како приказна што трае е жив сведок дека неговата привремена спогодба никој не ја ферма ни два отсто.

Никој од овие нови промотори на прекршувањето на елементарните човекови права не се прашува дали насилната или изнудената промена на името на една европска држава ќе ја стабилизира ситуацијата на Балканот, во земјата-жртва или ќе отвори нов круг на девастации и нестабилност.

Европски дубари
По предлог на Германија, ЕУ односно министерскиот совет во јуни може да се обиде да се извади формално од стапицата на својата заедничка надворешна политика што се заснова на консензус. За сите досегашни постапки кон Македонија од 1992 година до денес, а кои немаат никаква врска со принципиелност, критериуми и стандарди, ЕУ се вадеше на консензусот. Сега Германците предлагаат Грција да употреби вето, со што самата ќе ја преземе одговорноста за блокирањето на преговорите со Македонија.

Ако е целта Грција на овој начин да се замисли и да отстапи од уцената за да се отвори простор Македонија да мора, потоа, во текот на преговорите за влегување во ЕУ како лоша страна да голтне целокупен грчки пакет, ептен е наивно. Ако другите земји-членки на овој начин формалноправно мислат да се изземат од вината за неуспехот на европската политика, тоа е практично невозможно, оти оваа политика се води во континуитет.
Ако, пак, со едно вакво решение се сака да се покрие ставот на ЕУ дека засега не сака проширување кон југот, повторно се работи за промашување, оти во таков случај ЕУ признава дека е на пат и политички да банкротира.

Ако со одлуката треба да се отвори простор за поединечно признавање на нашето државно име од страна на земјите-членки, тогаш, чуму воопшто европски притисок врз Македонија од страна на Зоран Талер и Ерван Фуере, кои здушно се залагаат за промена на нашето име.


Автор: Мирка Велиновска
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=528102142323&id=9&setIzdanie=21994

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска




Лапни шише - бесплатно!

Драги мои, јас веќе не знам што да мислам. Не знам повеќе дали сме или не сме во економска криза. А штом секна државната каса и нема повеќе пари за ископување во археолошките наоѓалишта, каде патем требаше да се докажува античноста на македонската нација, е тогаш - работата мора да е сериозна. Абе порано, леб можеше да нема, ни сапун во државните институции, ама пари за археологија ќе се најдеа. Сега, престанува ископувањето заради економската криза.

Таа економска криза е универзален изговор за секое едно промашување или нецелосно реализирање на било кој проект, за кој претходно ушите ни ги дупнаа со популистички пораки. А нешто не оди – оп економска криза на патот! Само не дај Боже да допре економската криза и до плоштадот, па да ни` го остават ваков како кокошарник, раскопан од сите страни, да треба мапа да ти постават за да стигнеш до Вардар. Е кога сме кај Вардар, тука веќе има прогрес. Ко што се сеќавам, пред половина година ни воведоа безвизен режим. Овој значаен настан за Македонија, кој во пракса може да го почувствуваат само побогатите, го прославивме на градскиот плоштад со настапот на Чолиќ, кралот на југоносталгијата. Со тој свечен чин, наводно започна нашиот „европски“ живот. Па нели ќе патувавме да го видиме светот, ќе пиевме кафе во Париз, ова – она...

По се изгледа, нема потреба да се оди дури до Париз за кафе, оти и кај нас го има. Заради долго споменуваната, на далеку прочуена и проклета економска криза, повеќето од нас не можат да отидат на одмор ни до Охрид. Е затоа, за утеха, ќе мора да се задоволиме со решението на градските власти да ја обноват нашата плажа. Оваа домашната, во Скопје, покрај Вардар. Јас лично, мислам дека не е хумано во Вардар да се пуштат на капење ниту оние двете бронзени фигури во форма на млади госпоѓици, а не па живи луѓе.

Ова го велам од две причини. Првата: Може да голтнете пластично шише. Втората: Хемискиот состав на реката не е препорачлив ниту за проучување, а не па за капење. Нуклеарка! За да се прави плажа, логично е да има и вода покрај неа. Моментално, Вардар е концентрирана кафеава течност, од која извира бела техника, пластични материјали и по некој чевел. Човек да помисли дека сета светска индустрија има антички зародиш кај нас, па од што имаме многу – фрламе по реки. Да не ќе развиваме градски туризам (ако не постои такво нешто, ние ќе го измислиме) и риболов, покрај река во која само бактериите живеат лезетски живот? Гондоли и чадори, пченки и крофни, за да оваа фарса добие комплетно сценарио? Колку ќе чини саат возење со педалинка по Вардар? Туристичко патување по вардарска ривиера...

А на само 200 метри од планираната плажа, се наоѓа владата. Пред владата – стечајци, диви таксисти, нелегални продавачи на алкохол, дупки во пешачкиот од дваесет сантиметри, јарболи со знамиња... Малку понатаму - автобуси со интернет но без боја во автоматите за откуцување на картичката... Уште двеста метри пешки – има банка ограбена по милионити пат, просјаци, рекетари, луѓе што живеат од спортска прогноза, ако претходно успеат да си го вратат кредитот во банка. На нив – нема да им треба плажа. Ако за скопскиот воздух велиме дека е транспарентен и дека гледаме што дишеме, за вардарската вода може да речеме дека е веце шолја во која никој не пушта вода, а сите истураат нешто од себе. Што мислите, зошто прават мостови на секои десет метри покрај Вардар? Па нормално, за да не му текне на некој ни за жива глава да плива до другата страна. Токсично е! Еј, а арно ми текна да прашам...

Дали се планира изградба на плажа и од другата страна на Вардар, за да може и тие што живеат од другата страна да брцнат нозе во вода? Доживувањата на оваа транзициска генерација во која спаѓам и јас, во врска со рекава не се совпаѓаат ни малку со оние на старите скопјани. Тука порано имало градски живот, викендашки излети и риболов. Сега има шприцеви, шишиња, и малку од преостанатата калдрма. А да, и деца што дуваат лепак. Зошто ни` е плажа покрај ваква река што впрочем го отсликува и нашиот општествен крах?

Објавено во „Шпиц“ на 04.06.2010​

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска
„Шпиц“ 19 јуни 2010

Големиот брат седи во собрание!

Иронијата на здравиот живот најубаво се гледа кога ќе се фатиш себеси како пиеш вода од шише кока кола, кое претходно било полно со шеќери, калории и нездрави состојки. По истата аналогија, крајно патетичен е потегот да се слави роденден на една политичка партија, на истата улица каде само пред неколку недели стечајците се онесвестуваа и просеа за леб.



Ќе се потрудам да опишам што се случуваше на „денот на славењето“, да не речам на митингот: Животот на еден просечен скопјанец, (кој патем не сакал да се маскира во вмровец со четири масивни знамиња, еден јарбол од четири метри висина, капче металик – портокалово и маичка со сонценце), беше прилично отежнат. На 40 степени целзиусови (барем толку не` лажат на телевизија, мојата кожа вели дека имаше повеќе), најпрометната улица во центарот на градот беше исклучена од сообраќај од 8 до 24 часот и покрај тоа што се наоѓа во непосредна близина до градската болница. За татковината се работи бе! Што е битно дали нa некој му треба да стигне до инфузија?



Се накотила раја покрај Мекдоналдс, а нема пари да влезе внатре да се почасти за роденденотот на партијата. Нема ни плоштад, да бидеме искрени, па не може да се оддржуваат собиранки без да им го попречуваат нормалното движење на остатокот од предавниците, патриотите и зелките. Бидејќи ги љубам салатите, одбирам да сум во групата зелки. Си тргнувам од дома и поштено си влегувам во интернет зоната, поточно во 5 – ка. Не ми се погоди таа климатизираната, оти една е и ја чуваат за кога ќе дојде некоја делегација. Наместо да стигнам на посакуваната станица, наскоро сфаќам дека автобусот кружи по некои си улички што прв пат ги гледам во животот. Не знаеш кај да се симнеш, зашто не знаеш ни кај одиш... Супер преродбеништво да ви кажам право. Стигнувам јас до мојата дестинација, која случајно или не е дестинација и на групата славеници, кои масовно излегуваат од автобуси и мавтаат со знамиња движејќи се по средината на улицата како да го ослободиле Скопје. Зошто? Па уште тоа им преостана, бидејќи половина и повеќе се невработени, па излегувањето на улица им е картата за влез во некоја државна фирма на неопределено.



Пастирот кога излезе спастрен, без откопчан шлиц, со порабен костум, со две исти чорапи претпоставувам - делириум. Во сета еуфорија, дури и медиумите ги спомена, баш фино од негова страна. Битна карактеристика на настанот е дека не се слушна ништо ново. Толпата занесено го слушаше својот водач и кој знае што им се вртеше во главата...



Дали сето ова е вистина? Дали ќе ме вработи? Уф, можеби ќе бидам преквалификуван за позицијата на која пастирот ме планира? Кој по ѓаволите ќе го исчисти сето ова позади нас? И низа останати, логични прашања... Меѓу нив сигурно е и – Зошто владата изгласа противуставен закон за прислушкување, каде сите наши телефонски разговори, лозинки од мејлови ќе и` бидат достапни на полицијата?


Јас лично, не знам која будала ќе инвестира во Македонија, ако знае дека власта му дише во врат. Нашите лични податоци се заштитени во член 17 во Уставот! Дали ќе стигнеме на ред, да чуеме на вестите за случувањата од светот, или програмата ќе биде целосно зафатена од тоа кој со кого ручал, доручкувал, што број подвезици му треба и други разговори со шифра орел – прием, гавран – прием.


Може да се испечати и шифрарник со најнови синоними и варијанти на шифрите во разговорите или па да се врати во употреба морзеовата азбука. Што се однесува до мене, нека се прославува помпезно со моите пари. Немам против штом ете „за татковината се работи“, ама не до тој степен за да се поделат луѓето на вмровци и „останати“ - кои ретардирано ќе кружат позади 20 планини и долини за да стигнат до таму кај што им треба. Секако, оваа колумна беше прислушкувана од сите вас, а можеби и од полицијата.

​

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска



Стани македонски политичар во 16 чекори!

1. Не ја пропуштај шансата што ти ја дава пратеничкиот имунитет, да опцуеш пратеник од другата партија, иако си женет и имаш две деца. Тоа докажува дека за доброто на државата – целиш на трето дете.
2. Кога и да ти се појави можност, степај се во собранискиот хол, а после тоа сними го за домашната видео колекција. Ќе ти се најде.
3. Кога нема што да кажеш, наврати се на евергринот „Бранко“. Секако, не заборавај да кажеш дека „15 – ти септември“ треба да се слави како ден на невработеноста на Република Македонија.
4. Ако некој проект не ти успее, повикај се на твојот вечен адут - светската економска криза. Ако пак, проектот е успешен, не заборавај да нагласиш дека сме ја надминале економската криза.
5. На секое новинарско прашање во врска со името, одговори долго и глупо користејќи ја следнава реченица без никакви измени: „ Ние правиме редовни контакти со премиерот на Грција, со цел да ја подобриме севкупната атмосфера и односите меѓу двете држави за да може под капата на медијаторот Нимиц да излезе некаков предлог кој ќе биде прифатлив за двете страни и се разбира за граѓаните на Република Македонија“. Не бери гајле, овој народ – каков таков, ќе те разбере.
6. Кажи им на новинарите дека се предавници и дека работат за ЦИА. Покажи им бре, кај им е местото. Башка – гарант ќе те дадат на телевизија. Дополнителни поени од публицитет! Честитам!
7. Не објаснувај по многу. Ако те прашаат што е разумен компромис, кажи им дека „разумен компромис“ е „разумен компромис“. Ако не сфатат, нивни проблем. Дај им да се школуваат по четириесет и петтата. Ако и тоа не запали - прати ги на бања.
8. Носи лажен часовник. Така ќе мислат дека немаш пари.
9. Запали си цигара во затворени простории, секој пат кога ќе почувствуваш стрес. Никој нема да те фати.
10. Кажувај и` на јавноста, дека на митингот на другата партија присуствувале стотина луѓе. Море, а да кажеш дека немало никој?
11. Купи три стана во Скопје и два во Охрид. Следниот битен чекор е да ги префрлиш сите на име на тетка ти од Јужна Палестина. Не се твои бе!
12. Ископај ги сите дупки на улиците со намера да ги поплочиш кратерите и да овозможиш подобар транспорт на спомениците, а потоа остави да се полнат со вода. И онака ти не си оној несреќен пешак што ќе добие бесплатен туш додека оди по тротоарот.
13. Грижи се за здравјето на колешките и праќај ги пред време на породилно.
14. Бескомпромисно настојувај чорапите да ти се иста боја и патентот да ти остане затворен. Во случај да дојде до спротивното, окриви ја опозицијата или Бранко дека тој ја започнал така модата! Имиџот пред се`! Овој совет не важи ако се викате Бранко. Тогаш ќе мора да си најдете друг кривец по избор, што нема да го носи вашето име.
15. Ако си претставник на опозицијата, ова е особено важно правило за тебе: Не смееш да ги делиш жените по пол! Оти, се сеќаваш – сите самохрани мајки се жени.
16.Можеш да издадеш предизборен прирачник со содржина – Вештина на немање пари за живите. Во 150 страници, комотно расплини се за да најдеш 150 причини заради кои не можеш да им дадеш 100 евра на стечајците.
Забелешка на авторот: Сите горенаведени ситуации се случајни и измислени, освен оние кои не се. Со нивното константно применување, секојдневно се зајакнува политичкиот монолог во државава. Во меѓувреме народот си „мези“ од телевизиските скандали и чека оној Папандреу, каков – таков, да отиде на одмор. И што може друго да посака народот, покрај вакви уникатни политичари? Освен да преживее од први до први можеби...
Објавено во „Шпиц“ - 10 јули 2010
​

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска, „Шпиц“ - 24.07.2010





Марихуаната е мајка на садењето!

Осудата без судска пресуда е ортофосфорна киселина за желудникот на македонското демократско општество. Како што не му верувам на келнер што ми носи нож со шопската, така одбивам да и` верувам на една селективна полиција, која дрогата ја бара само онаму каде што сака да ја најде.
Нема да донесувам прерани заклучоци за вината или невиноста на битолскиот фармер Душко Илиевски, во чиј имот беше најдена плантажа со марихуана, но дефинитивно ќе ви раскажам за еден настан кој го преживеав неодамна.

Пред некој месец бев посетител на музички фестивал во камп. Атмосфера – не се знае кој пие, кој собира чаши. Најчесто никој не ги собираше. Ѓубре – небаре е Дрисла, а наместо на земја сите газевме на пластични шишиња од испиено пиво. Внатре во кампот, имаше една продавница, во која цените го пробиваа плафонот и една конзерва туна без отворач чинеше 90 денари, а со отворач – 110 денари. Просто, да посака човек да отвора конзерви со раце. Рецесија во права смисла на зборот.
За разлика од храната, по багатела - цени се наоѓаа наркотици од секаков вид, подвид и раса. Абе, да ни` позавидат Холандија, Куба и Аргентина заедно... Ај да ја резимираме небулозата: Не беше дозволен внес на храна во кампот, а внатре, речиси на секој ќош се чадеа лесни наркотични супстанци како во индијански племиња.
Нејасно ми остана, дали обезбедувањето што процедурално се моташе околу зависничката младина, вистински не беше истренирано да проверува и да презема дополнителни мерки, или пак намерната немарност им носеше некаков профит, бенефит или на нашки – ќар. Кога некој упорно мижи пред дрогата додека таа му прелетува пред нос, ко што ми прелетува типот со крофните на плажа, тогаш имам право и јас да се сомневам во ажурноста на полицијата да наоѓа насадени наркотици во плантажи по селата. Зошто на музичкиот фестивал на кој јас присуствував, во кој имаше „царства“ од канабис на кило, никој никого не санкционираше?

Јас искрено жалам, што вклучената камера е клучниот предуслов за повеќето полициски акции, но најповеќе што откривањето наркотици е предмет на партиска ангажираност и доделување орден за полицијата. Нели едно време тоа им беше работа? Да не` заштитуваат од кримналот. А кој работи, не му треба камера за документација на успехот.

Да му никне марихуана на комшијата – тоа е тазе клетва излезена од битолските ниви. Правдата во демократските општества, обично е задоволена по судењето, ама во нашето помпезно македонско кино наречено реалност, каде сцените се нижат небаре предвидувања на бајачка, осомничениот е однапред осуден или ослободен, а при тоа пресумпцијата на невиност се закопува под крстот на неправедноста.
Најтрагично е што караванот си врви, а кучињата си лаат. Дрогата ни` станува болна реалност, а нејзиното запленување селективна машинерија. Која и да е вистината, би требало да се согласиме дека политичките партии би требало заеднички да работат на спречување на криминалот, законски, сеопфатно и да не ја бараат дрогата само во селскиот атер, туку и пред носот. Можеби некој ќе каже дека случајот со плантажата со марихуана откриена во битолско е посериозен, затоа што со откривањето на нејзиниот сопственик ќе се открие и дилерот. Ќе се согласам. Но нели е лош предзнак младите кои се сила и моќ, да го бараат чарето на нарко пазарот? Кај беа нивните загрижени родители да плачат кога обезбедувањето на фестивалот што го посетив, го пропушташе сето зелено тревкарство да вегетира слободно во нивите бели дробови и мозочни клетки?

Сите мислат дека се премногу мали за да се справат со проблемот на зависности и шверцување на дрогата во земјава. Се вадат на нивниот вечен адут наречен „светска распространетост“. Дилерите пак, се водат од мотото на Бил Гејтс кое гласи – уште само еден долар и ќе имам доволно пари за да бидам среќен. После ваква нихилистичка состојба, ми преостанува ли нешто друго освен да ви побарам една ризла? Можеби ќе бидам во оној круг на „помилувани“, „незабележани“ и „под протекција“ корисници. Како оние од фестивалот за кој ви раскажував.

Така би размислил секој оној што мисли дека е премногу мал за да помогне во расветлувањето на борбата со дрогата. Ако мислите дека сте преситна риба за дилерската ајкула – тогаш пробајте да заспиете со комарец покрај креветот. Помага.


​

​

 

[Nemiseverue]

Неподнослива леснотија на преведувањето

Не сум од оние што панично се плашат од таканаречената комерцијализација на книжевноста. На оваа неизбежна и масовна појава гледам без каков било зазор. Или отпор. За предрасудите да не зборуваме.

За што зборуваме, кога ја спомнуваме општата комерцијализација на литературата? Не само за киоск-продажбата на книгите, која воопшто не ми пречи, напротив! Кога „Ана Карењина“ оди во комплет со дневен весник, таа се продава (и купува) како некој вид стимулација на успаниот читател. Заседнат пред екранот на својот компјутер, тој денес сосема поинаку ја разбира функцијата на книгата.

„Уликс“ и „Процес на Кафка се неспорни ремек дела, ама литературата што денес е во мода тешко се носи со нивните поетики и филозофии. Неа, главно, ја доминираат популарните книги, пишувани од ептен отраканите автори кои, безмалку молскавично, распродаваат милиони примероци од „Кодот на Да Винчи“, „Мажите кои ги мразат жените“, „Ангелологија“... Последниот, еден од најновите планетарни мегахитови, веќе е преведен на триесетина јазици. Неговата 36-годишна авторка Даниел Трусони, Американка со француска адреса и бугарски маж, весниците ја препорачуваат како „женски Ден Браун“.

Немам никаков отпор кон Ден Браун (машкиот), Стиг Ларсон, Стефани Мејер, Стивен Кинг, онаа жена што стои зад серијата за Хари Потер и, воопшто, кон сите вешти пишувачи на „добро скроените романи“, што безмалку секогаш изгледаат како да се испилени од горе-долу истите работилници за креативно пишување. Знам дека ниту еден од нив нема да ја добие Нобеловата награда, ама го разбирам начинот на кој книжевноста денес ја прават важна. И популарна.

Еден од писателите што суверено го владеат жанрот „добро скроен роман“ е и Џејмс Патерсон (1947, Њујорк), автор на педесетина книги продадени во повеќе од 150 милиони примероци, кои го збогатија за повеќе од 50 милиони долари. Да пишувал како Достоевски или Уелбек, тешко дека ќе заработел и еден милион!

Патерсон е занаетчија: знае да конструира читлива мелодрамска приказна и умее истата да ја раскаже во кратки/јасни реченици, запакувани во еден од трите популарни наративни формати: кримич, порнич, љубич. Денешнава книга, која не' тера да ѕиркаме во писмата што извесна баба Саманта и ги оставила (како аманет) на својата внука Џенифер е „љубич“, преполн трогателни ситуации и мелодраматични пресврти. Доволно за три-четири часа лесна консумација, и за брз заборав, ама само ако Патерсон го читате во оригинал. Доколку го читавте несмасниот македонски превод (на Александар Кузмановски), консумацијата ќе ја паметите по бизарните јазички и стилски конструкции (почнувајќи од насловната). Сигурна сум дека преведувачот го знае јазикот од кој преведува, ама повеќе од очебијно е дека слабо го владее јазикот на кој преведува.

Јелена Лужина http://dnevnik.com.mk/?ItemID=A1555CE35A71904EB9A7FB187D0DAA94

 

[Borg_Drone]

Сабота 24.07.10 -Уште еден од многутемина здодевни денови во мојот живот, поминат во одморање дома.Признавам, не секогаш сите денови од мојот живот биле исполнети со возбуда, авантура и забава.Впрочем како и за сите така и за мене нели?Во секој случај не останав цел ден дома, се решив ако ништо друго барем да пробам да го направам денот поинтересен (сам ако не направиш денот да ти биде поинтересен, никој друг од страна нема да дојде и да ти го направи интересно времето што го поминуваш без разлика каде) ; се решив да искористам, да го поминам дел од денот во прошетка.И го поминав дел од денот во прошетка, и со тоа успеав да ја неутрализирам барем малку од малку здодевноста.Се вратив од прошетката, седнав пред компјутерот и ги отворив сите добро – познати страни на интернет.Така, го отворив и проверив својот профил на мојот e-mail да проверам дали ми стигнало некакво писмо или порака.И имав добиено е-пошта од една женичка, пријателка на мајка ми (инаку професор по географија).Нема да ја именуваме по име, во секој случај добив од неа писмо за среќа.Почнав да го читам писмото, и наидов на еден дел кој ми стана особено интересен. Во делот кој ми стана особено интересен пишува: .…..„Со пари можеш да купиш куќа, но не и дом. Можеш да си купиш кревет, но не и сон. Можеш да си купиш часовник, но не и време. Можеш да си купиш книга, но не и знаење. Можеш да си купиш положба, но не и почит. Можеш да си платиш за лекар, но не и за здравје. Можеш да си купиш живот, но не и душа. Можеш да си купиш секс, но не и љубов. Можеш да си купиш се материјално, но не и духовност“………… Баш овој дел ме натера да подразмислам малку и да видам дали е тоа така; дали Кинезите се апсолутно во право кога станува збор за овој дел напишан од писмото.Заборавив да споменам дека писмото е кинеско и на крајот од писмото пишува да го препратам 20 (дваесет) пати на своите најблиски ако сакам да ме следи среќа понатаму во животот.Несомнено, Кинезите со своите иновации и мудрости имаат оставено голема трага врз човековата цивилизација, а како и во минатото така и во сегашноста Кина како држава ги движи многу работи во светот напред.Што е доказ дека Кина е навистина една моќна држава, а моќните држави не можат да бидат моќни држави ако се управувани од луѓе кои не се лукави и снаодливи на полето на политиката.Како и да е, во нашата државичка овие правила донекаде важат, но донекаде и не важат.Еве за кои делови од писмото Кинезите не се целосно во право:
Пр.1 „Со пари можеш да купиш куќа, но не и дом“ – јас би рекол :„не ти вреди домот, кога немаш пари за куќа“

Пр.2 „Можеш да си купиш часовник, но не и време“ – јас би рекол :„Не ти вреди слободното време, ако немаш пари за да го поминеш во забава и рекреација“
Пр.3 „Можеш да си купиш книга, но не и знаење. “ – јас би рекол :„Не можеш да се здобиеш со знаење, ако немаш пари да си купиш книга; работата од која и се придобива знаењето“
Можам да набројам безброј примери други примери.Во секој случај сметам дека и овие наведени примери се доволни да разберете што ми е поентата.Поентата ми е дека не треба да летаме во облаци премногу, да веруваме на тоа дека ако цел живот ги следиш моралните принципи дека среќата сама ќе си дојде.Тоа можеби порано така било во времето на комунизмот, но во денешно време; во оваа џунгла исполнета со разноразни ѕверови кои немаат ни трошка почит и морал ако ги следиш моралните принципи во целост тогаш ќе докажеш само дека си наивен и ќе те зафркава кој ќе стигне (без разлика на возрастра од 9 до 99)години.Не ме разбирајте погрешно не е се во парите нормално, треба да се почитуваат моралните вредности зошто „човекот кој ја губи убавината на својата душа не е во состојба да љуби и не може да биде сакан“ и затоа и треба да се следат моралните вредности зошто ако не се следат колку- толку ние ќе бидеме осамени и отфрлени од секого, никој нема да не сака.Во контекст на она што го говорам во мојата колумна ќе додадам дека сметам и дека не треба да се играат валкани игри само за да се стигне до парите, а и не е се во парите.Но во секој случај исто така сметам дека и не треба да се остане рамнодушен и да се остави се на времето и дека не треба да веруваме дека некои писма на среќа ќе ни ги донесат благодетите што ги посакуваме повеќето од нас.„Секој си е ковач на сопствената среќа“ а под тоа разбирам дека ти мораш да се бориш во животот зошто ако не се бориш во животот, благодетите, убавините и среќата сами по себе нема да дојдат.Ти мораш да се избориш за тие работи.Затоа не летајте во облаци и за сите тие работи што се напишани погоре треба да знаете дека ако бидете претерано морални среќата никогаш нема да дојде, ќе дојдат само многу полоши времиња за вас.Постапувајте спрема луѓето онака како што они постапуваат спрема вас, ако се добри вие вратете вие бидете два пати подобри со нив; ако се лоши спрема вас вратете им со дупла мера.
Но нели, не е се во парите и затоа јас ќе го поставам ова писмо на мојот блог во име на моралот и чесноста:
„Ти го испраќам ова писмо за среќа, сето напишано во него да се исполни. Ова е кинеска вежба. Со пари можеш да купиш куќа, но не и дом. Можеш да си купиш кревет, но не и сон. Можеш да си купиш часовник, но не и време. Можеш да си купиш книга, но не и знаење. Можеш да си купиш положба, но не и почит. Можеш да си платиш за лекар, но не и за здравје. Можеш да си купиш живот, но не и душа. Можеш да си купиш секс, но не и љубов. Можеш да си купиш се материјално, но не и духовност. Кинеска писмо што носи среќа, бидејќи праќање на позитивна енергија преку добрите желби е најдобар начин за да помогнеш на ближниот, и на самиот себе. Почетокот е во Кина. Ова писмо веќе 8 пати го обиколило светот. Но ете, овој пат, тоа ќе донесе среќа и на тебе. Откако ќе го добиеш ова писмо, ќе станеш среќен. Ова не е шега! Ќе ти се насмевне среќата! Препрати ова писмо по интернет или по пошта на луѓе, кои сакаш да имаат среќа. Не праќај пари, бидејќи среќата не се купува со пари. Не чувај го писмото повеќе од 96 часа. За тоа време треба да си го испратил. Во 1997. писмото е добиено од млад човек. Тој си ветил дека ќе го испрати, но го одложил тоа за после. Што значи дека го задржал писмото повеќе од 96 часа, подоцна го препратил, како што си ветил. И изучил – се оженил среќно за саканата жена и му се изродиле многу убави деца. И така тој го продолжил синџирот на среќата. Не заборавајте, не праќај пари и не го потпишувај писмото. Испрати само 20 копии и почекај за да видиш што ќе ти се случи по неколку дена. Учењето е создадено од кинески монах од манастирот Шао Лин, каде што е собрана мудроста на светот. Јас ти го праќам, бидејќи ти си должен да помогнеш тоа да продолжи да го обиколува светот.Испрати 20 копии на своите блиски, познати и пријатели, па дури и на непознати. Во текот на неколку дена, ти ќе добиеш добри вести, или ќе ти се случи пријатно изненадување. Тоа е вистината, дури и да не си суеверен ( а ). Ова ти беше пратена за среќа“

http://razdolov.wordpress.com/2010/07/24/писмо-за-среќа/

 

[Borg_Drone]

Знаењето е сила, знаењето е моќ

Седејќи во својата соба, со исклучено светло и опколен само со светлината од мојот монитор и темнината од мојата соба се решив денеска да ги разлистам нашите медиуми по интернетов и да видам што е актуелно во нашата држава деновиве.„Таман и времето не е погодно за за забава.После дожд, сонце иде и обратно“ – си реков во себе и така денеска денот го поминав одмарајќи се дома, во мир и тишина.И додека ги разгледував нашите медиуми наидов на доста интересни вести; вести кои ми го кренаа расположението на кратко.Се работи за вестта, за трикилометарската обиколница која ги поврзува селото Раштак и општината Бутел, како и за вестта дека се заменува застарениот и дотраен асфалт на улицата „Ферид Бајрам“ .”Еурека” – помислив.„Конечно некои работи во државава почнаа да се движат напред, барем некои луѓе ќе видат аир од сето тоа; ќе почуствуваат олеснување во патувањето ако ништо друго и нема да го доживуваат ефектот collateral damage на своите автомобили, со оглед на тоа дека инфраструктурата во нашата држава е катастрофа“.Но, вистинското прашање е: со кое темпо се движат тие работи напред? Еве, ќе ви одговорам на тоа прашање само со една слика:

Според сликава можеме јасно да заклучиме дека лидер во овие работи во регионов е Хрватска, а на листата се наоѓа и Србија но Македонија никаде ја нема.Реалноста е дека многу малку се вложува во подобрувањето на патната инфраструктура.За разлика од нас, соседите мислат на овие работи зошто знаат дека еден ден, таа инфраструктура ќе им донесе инвестиции; ќе отвори фабрики и ќе вработи доста луѓе од нивната држава.Албанија од 2006 година па наваму вложила 415 милиони евра во одржување инфраструктурата.Србија ќе вложи сега наскоро 1.6 милијарди евра само во коридорот 8.За Хрватска пак да не збориме.А Македонија? Е, Македонија вложува само неверојатни 1148 евра за одржување на еден километар, што е премногу малку според ОЕЦД (Организацијата за економска соработка и развој).Ете ја вистинската слика за состојбата на патната инфраструктура во државава.За железничката инфраструктура пак да не пишуваме подобро, зошто ќе се случи некоја несреќа сепак стравувам за луѓето кои ја користат железницата како превозно средство.Скраја да е од такви работи.Убава работа е што почнаа пополека да се движат напред работите на тоа поле, но прашањето е: зошто толку бавно?Зарем не треба да бидеме малку поактивни и поенергични на тоа поле?Нели треба инфраструктурата да ни биде приоритет ако сакаме да доживееме во државава економски цут?!Тогаш зошто не е?Најверојатно зошто како и претходната, така и оваа влада функционира кај народот со принципот „Фрли рипче – фати крапче“?!Којзнае!Во секој случај не е лошо да се погледнат работите „зад сцената“ и да се види каква е состојбата во нашата држава на ова поле.Петар Поп Арсов како еден од основачите на МРО во 1893 година, во својата брошура „Стамболовштината во Македонија и нејзините претставители“ од 1895 година, ќе напише за Македонците дека од што биле премногу сиромашни по улиците велеле: „Дај ми пари, ќе се чинам Бугарин“.Дали и ова забавено темпо на одвивање на работите значи истото, односно: „Сакаш обиколница, ќе ти дадеме ама ќе гласаш за нас“?! За тоа нема да коментирам понатаму, вие самите заклучете.„Знаењето е сила, знаењето е моќ“ – е една од кампањите на сегашната влада.И во право се, кој нема знаење ќе ги прави грешките на своите предци од минатото; кој не си ја знае сопствената историја осуден е да ја повторува.Затоа и така ја насловив својата денешна колумна.„Знаењето е сила, знаењето е моќ“ ако немате знаење, ќе ги повторувате грешките на своите предци од минатото.И за крај, веќе ги погледнавме работите зад сцената што се и какви се во реалност, на вас останува да заклучите дали се движат навистина работите напред онака како што треба, или пак и ова е уште еден шалабајзерски трик до поголем рејтинг и слично.

http://razdolov.wordpress.com/2010/07/25/знаењето-е-сила-знаењето-е-моќ-3/

 

[Nemiseverue]

Искарано учениче

Јосиф Ќурчиев

Страшно е, но може да се замисли. И ова утро некаде се договараат да направат некоја голема грешка!

БЕЗ РАКАВИЦИ

Теплице. Бања во Чешка позната од средината на осмиот век, но археолозите откриле остатоци и од пред нашата ера, парички во базените во кои, веројатно, се капеле и старите Римјани уште пред новата ера, фрлајќи ги таму „за среќа“. Својот прв голем процут, сепак, ќе го доживее во почетокот на 16 век кога биле изградени повеќе бањски сместувалишта, за во 18 век таму на одмор и на закрепнување доаѓале нивните височества, како што се рускиот цар Петар Први, саксонските кнезови, но и познати научници, на пример, Лајбниц, филозофи, писатели од тоа време, а подоцна и кралот Франц Јозеф, шведскиот крал Густав Четврти или прускиот Фридрих Вилхелм Трети и холандскиот Лудвиг, брат на Наполеон и други ликови.

Немаше многу да се интересирам за оваа чешка бања и да тарашкам по Интернет (и денес во неа можат да припарат само оние со длабоки џебови), да не беше романот на Милан Кундера „Бесмртност“, во кој е опишана и првата средба, токму во Теплице, меѓу Јохан Волфганг фон Гете и Лудвиг ван Бетовен. Историски е потврдено дека не само што се сретнале туку дека во деновите на престој таму во 1812 година неколку пати шетале по убавите паркови и си искажувале меѓусебна восхит. Се' до еден момент, кој не е верификуван ниту од едниот ниту од другиот, ако не била познатата во тоа време Бетина Бретано-Арнхим. Со денешниот модерен вокабулар, таа би била наречена „сосајати лејди“ или „ивентуша“, жена од богато семејство, која во тие години на крајот од 18 и почетокот на 19 век имала посебна желба што ја остварувала на волшебен заводнички начин, секако, и полна пари, да среќава познати и веќе славни личности без оглед дали биле со сина крв или писатели, сликари, композитори, за потоа за тие средби да пишува и што било и што не било. Дури има тврдења дека таа ја аранжирала средбата меѓу Гете и Бетовен познавајќи ги и комуницирајќи со обајцата.

Како и да е, Бетина Бретано, која во над 50 писма постојано ќе му искажува љубов (љубов како љубовно чувство – што би рекол Кундера) на Гете, во нејзините „сеќавања“, ако така можат да се наречат „делата“ и писмата што им ги пишувала на тогашните познати, ќе запише дека „шетајќи заедно, патеката на Бетовен и Гете ќе се вкрсти со поворката на царицата и нејзиното семејство, придружена од кочии на војводи“. Според Бетина, Бетовен му рекол на Гете да продолжи да пешачи: „Како досега, држи ме под рака зашто тие мораат нам да ни ослободат пат, а не ние ним“. Но, Гете мислел поинаку: ја повлекол раката, ја симнал шапката и се тргнал со длабок поклон, додека Бетовен со рацете во џебовите и уште понабиена шапка одел директно кон поворката кочии. „Тие се тргнале настрана пријателски поздравувајќи го. Чекајќи го Гете, кој ја пропуштил поворката, Бетовен – тврди Бетина Бретано – му рекол: ’Ве чекав зашто Ве почитувам и му се восхитувам на Вашето дело, но Вие покажавте преголем респект и понизност пред овие луѓе“. „Го искарал како учениче“, ќе напише Кундера.

Дали таа забелешка придонела Гете никогаш повеќе да не го спомне Бетовен и не му одговарал на неговите писма? Бетина Бретано оваа случка не ја запишала веднаш, туку ја раскажала во едно писмо во годината кога починал Гете. Во 1832 година, значи 20 години подоцна. Кундера се прашува: „Навистина ли се случила таа сцена? Ја измислил ли Бетовен? Со сите подоробности? Или само ја разубавил? Или ја разубавила Бетина? Или, пак, целосно ја измислила? Тоа веќе никој никогаш нема да го дознае...“.

160 страници подоцна, во романот „Бесмртност“ Кундера повторно ќе се врати на овој „настан“ и токму тие негови коментари сметам дека заслужуваат посебна (барем моја) почит: „Ќе реагирате дека е несоодветно да се испитува веројатноста на анегдотата, која, всушност, не е сведоштво, туку алегорија. Добро, тогаш да ја гледаме алегоријата како алегорија; да заборавиме како се родила, да заборавиме на политичката смисла што некои сакале да и' ја наметнат и да се трудиме да дојдеме до нејзиното, ако може така да се рече, објективно значење:

Што значи шапката на Бетовен ниско навлечена на челото? Дека Бетовен ја негира моќта на благородништвото како реакционерна и неправедна, а шапката во покорната рака на Гете моли да се зачува светот таков каков што е? Да, тоа е општоприфатено толкување, кое, сепак, не може да се одбрани: исто како Гете, така и Бетовен морал своевремено да си создаде модус вивенди за себе и за својата музика; затоа своите сонати му ги посветува еднаш на овој, другпат на оној принц, а не се двоумел, на крајот на краиштата, во чест на витезите што се состанале во Виена по поразот на Наполен, да состави кантата во која хорот извикува: ’Нека биде светот таков каков што бил’!...

...Ако Бетовен на нашата алегорична слика чекори тука против групата аристократи без да ја симне шапката, тоа не значи дека благородниците се реакционери заслужни за оспорување, а тој револуционер достоен за восхит, туку дека тие што создаваат (статуи, песни, симфонии) заслужуваат поголема почит од оние што владеат (со слугите, со службениците или со целиот народ). ДЕКА ТВОРЕШТВОТО Е ПОГОЛЕМО ОД МОЌТА, УМЕТНОСТА ПОГОЛЕМА ОД ПОЛИТИКАТА (подвлекол Ј.Ќ.). Дека делата се бесмртни, а не војните или баловите на принцовите. (Гете, всушност, морал да мисли сосем исто, освен што не сметал дека е потребно да им ја даде на знаење непријатната вистина на владејачите на светот додека се живи. Бил сигурен дека во вечноста владејачите ќе бидат тие што ќе се поклонуваат први и тоа му било доволно).

Алегоријата е јасна, но и покрај тоа, општо е прифатена против нејзиното значење. Тие што брзаат да му плескаат на Бетовен кога ќе ја видат алегоричната слика, не ја разбираат неговата гордост: тоа се, пред се', луѓе заслепени од политиката, кои самите им даваат предност на Ленин, на Гевара, на Кенеди или на Митеран (низата овде можете да ја продолжите по сопствена желба, веќе според тоа на кои политичари им се восхитувате, м.з.) пред Фелини или пред Пикасо и овде можете да постапите на истиот начин, м.з.)...“.

Контекстот на коментарот на Милан Кундера, едноставно, ме тера да потсетам на еден од многуте бисери во легендарните обраќања на Душан Радовиќ во серијата „Београде, добро јутро“ од осумдесеттите години:

„Страшно е, но можно да се замисли: и ова утро некаде се договараат да направат некоја голема грешка. Имаат најдобри намери, им се чини дека прават нешто умно, а ќе направат глупост. И никој не би можел да ги разувери, се' додека глупоста не биде готова и очигледна“!

Ако се прашувам јас, досега Милан Кундера ќе беше носител на Нобеловата награда за литература. Ама, не се прашувам, што не значи дека немам право да мислам така. Не само да мислам, туку да сум убеден. Ама, кој го има последниот збор? Оние што заслепени (од политиката) им даваат предност во „восхитот“ на оние од низата политичари, восхит, кој порано или подоцна прераснува во незадоволство, бес, пцости, неред, бунт... Кога глупостите ќе ја надминат границата на издржливост. Меѓутоа, психологијата на толпите не беше тема на овој текст.

http://www.utrinski.com.mk/?ItemID=51A73D13C94A2C428672192C4D4FED95

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска
„Шпиц“ 14.08.2010

Ферус Мустафов е културен деец?!
​

Драмата се одвива во училницата каде петодделенци имаат час по Општество.
​

Наставничката: Деца знае ли некој, која личност од Македонија суштински придонесува за нашиот културен развој?

Марко: Ферус Мустафов, наставничке!

Наставничката (со кисел, но понизен тон): Седи, одличен, пет.
Сцената завршува со перформанс на Ферус во училишниот хол. Се враќаме по рекламите...


Народе, кај вас би требало да е сабота, а кај мене е уште петок 13 – ти. Ден што го прогласувам за празник на македонското учебникарство. Ако не ви е јасна претходнава едночинка, тогаш вие сте се спасиле и не сте го разлистале учебникот по Општество за петто одделение, кој за ич пари се дистрибуира по основните училишта. А кога министерствата даваат нешто гратис, тоа најчесто се служи со дијазепамче!



За да бидеме сигурни дека нашите средновековни просветители се превртуваат во гробовите, во учебникот е спомнат Ферус Мустафов како значајно име од македонската култура. Да се разбереме на почеток: Не сакам да ја компромитирам сомнителноста на овој податок заради етнички или рамковни причини. Знаеме дека живееме во мултиетничка земја и тоа неспорно може да придонесе за културен диверзитет и богатост. Ама пред Ферус, во листата културни дејци заслужува место и Тони од Биоритам, во комбинација со Ристе од Припор! Ништо лично кон изведувачиве, им ги ценам западните стандарди и критериуми што ги внесуваат во своите настапи, а треперење во стомакот и душевни емоции ми будат под дејство на некаков развеселувачки материјал, да речеме доколку ми ветат попуст кога ќе правам свадба.



Кога е бал, нека биде маскенбал! Ако убаво ги разлистате сите учебници од наставната програма, ќе заклучите дека може најпаметно е децата да го прескокнат петтото одделение. Море не само тоа... Ќе сфатите дека најголемата клетва е да му посакате на непријателот детето да му повторува петто одделение и да ја учи два пати таа профана книга по Општество. Ако овој учебник е алатка што ни ги образува децата и ни опишува какво е нашето општество, тогаш ќе треба да се подготвиме за неколку „занимливости“ испишани на неговите страници.



Прва е дека „Исус бил убиен од неговите непријатели“. Дали некоја од авторките има отворено Библија? Втора реченица што боде очи и во секоја сериозна литература би била класифицирана во групата „стереотип“ е оваа: „Ромите се познати како забавувачи и музичари, мајстори во музичката интерпретација“. Ами ако не знае некој да свири и пее? Понатаму, во оваа аматерска, несредена и бесплатна литература, се вели дека Ромите се припадници на ромската етничка група. Нели ве потсетува ова на - „Дрина е река што тече под мостот на Дрина“?.



Не мораше да се делат без пари... Да знаевме дека учебниците ќе бидат вака раскошно содржајни, ќе ги платевме де... Во книшкава пишува, дека познат македонски бренд е галичкото сирење, а дека Галичник официјално има еден жител. И така се доаѓа до заклучокот дека тој еден, е апла вреден човек, многу способен, штом го снабдува пазарот самостојно, единечно и уникално... Вакви небулози може да си прочитате и самите на овој линк, од каде бесплатно може да го симнете учебникот за домашната хорор колекција: http://ow.ly/2oYzm .



Она што можеби најмногу фрапира, на емотивна база е тоа што податоците за ликот и делото на Тоше Проески се ставени во групата „занимливости“. Повеќето од материјалите, инаку атрибуирани со интернет страници, се под насловот „иди види“. Од кога зборот „иди“ е патриотски, наш, коренит и семакедонски? Министерот за образование си потпишува, ама не може да чита се`. За таа цел си вработил рецензенти, а тие пак, ја префрлаат вината на четирите авторки. Се` на се`, на книгата работеле 11 жени. Честитки...



На страница 26 е оставено празно место за да секое 12 годишно дете, постави пратеничко прашање. Во нивно име ја користам приликата и прашувам: Кој ќе понесе одговорност за експерименталните фијаска во образовниот процес?


​

 

[Пеам на свадби]

Мирослава Симоновска,

Шпиц 02.10.2010


Ни погина ли, домаќинлукот?

„Америка кивна, ние се разболевме“. Често ја слушам оваа реченица кога се работи за моралот и вредностите кои доаѓаат од запад, користена за да се создаде алузија дека нас некој не` бомбардира со странски пронајдоци по пат на присила. Особено сега, за време на оваа „пандемија“ од слободни вредности и толерантност кои што нашата нација не ги ни перцепирала со децении, заради преголема пасивност и борбата да се ослободи. Не зборувам за сонот на странците да ни` го украдат и патентираат ајварот (симбол за македонска традиција) и да ни` го наметнат хамбургерот заради лични профитерски цели, (што инаку и им успева) туку за нешто друго...


Навиката да се обвинува некој друг за промените што очигледно се случиле во делови од нашето социјално живеење, е благо кажано – перење мозок. Дури и кога се работи за заплашувачкиот тон кога родителот го кара своето дете, предупредувајќи го „ да не му стават дрога во сокчето“.


За секоја промена што ќе се случи во македонскиот менталитет (прилично задоцнета, патем) мора да ни` е виновно нечие странско влијание со пропаганден заштитен корпус. Ако порано на еден Македонец му била доволна оставнината од родителите за да оформи семејство и да одгледа фамилија, денес сосема спротивно, се соочуваме со тренд на многугодишно школување и трчање кон други вредности.

На што поточно мислам? На фактот дека денес студентите со потечени лиги (вистина, зјапајќи од пред телевизиските екрани) перцепираат и согледуваат што има надвор од границите на ова парче земја, сосема нормално, посакувајќи го на дланка „светот без граници“, светот каде либералните вредности ќе бидат алфа и омега. Со други зборови – гледаат што има надвор, за да сфатат што им фали дома.

Либералниот пристап и слободата на мислење, се загарантирани со членот 10 од Европската конвенција за човекови права, чија потписничка е и нашата земја во 1997 година. Но правото да се мисли и попатно тоа мислење слободно да се пренесе и финално – да се прими од некој трет, е многу неповолно за власта, затоа што води кон промена на статус кво ситуацијата.

Наместо да се обвинува телевизорот за тоа што денес мислиме дека светот е далеку напреднат на економски, социјален, организациски, образовен, културолошки и антрополошки план, можеби попродуктивно е да се сфати трендот на западни вредности како будење после голем притисок и стеги, а на крајот и како наше сериозно заостанување пред се` од економски размери.

Сосема е нормално, студентите да се бунтуваат без да ја свиткаат кичмата, кога на телевизија слушаат дека треба да се има униформен став за сексуалната ориентација, еднакво мислење за бојата на кошулата на министритеи сл. За жал, промените во Македонија, се` уште се во ембрионален стадиум, односно во процес на тивко размислување во себе и страв од преземање дејство.

Никој не им стави нож под грло на младите во нашата земја и никој не ги натера да го знаат англискиот подобро од македонскиот јазик (барем така покажуваат резултатите од државната матура). Никој, освен можностите за работа и занесеноста за „белиот свет“, во кој нивното мислење е почитувано без да се искалкулира во број на гласачки ливчиња за време на избори.

Зошто не се случува ова во Франција, инаку земја со богат извоз и економија? Можеби е парадоксално, но јас сметам дека нашата неразвиеност допринесува младите да го менуваат светогледот и да сакаат да наликуваат на она што го гледаат на телевизија. Признавам, тоа понекогаш значи и дека се труеме со неморал и нетрадиционалност, со американски крофни и недомаќински есап во кој се чувствуваме запоставени доколку не ни` се купи кола за 18 – тиот роденден.

Да, тоа значи и дека во летните периоди ги вложуваме последните пари за да одиме на печалба во странство, на брод или на каса во супермаркет, каде нашиот труд е доволно платен за да се вратиме дома со подзината уста и со прашање: Што тежи повеќе на вагата–домаќинлукот и штедењето во традиционален стил, или слободата, почитта и осамостојувањето што го добиваме надвор?

 

[Setsuko]

Разочарано писмо до Мајка Тереза

Ете така, мајко: на 28 јануари чествувавме два јубилеја – две години од отворањето на Твојот спомен-дом и 100 години од Твоето раѓање (тоа беше лани, но за дваесетина дена немаше смисла да не се поврзат двата јубилеја). Го сторивме тоа со една театарска молитва за тебе – со театарска претстава во која учествуваа Сабина Ајрула, Емил Рубен, Ѓорѓи Јолевски, Дејан Лилиќ, Амернис Нокшиќи-Јовановска. Петмина во твоја чест. Режираше најмладата од сите нас – Нина Николиќ. Јас ти ги пишував репликите – и твоите и оние на луѓето околу тебе. И се` беше свечено и молитвено, освен публиката. Мислам на онаа публика што беше поканета, а не дојде. Да не се лутам? Не се лутам јас мајко, и знам дека и ти не се лутиш, дека му простуваш секому поради својата благост, ама едно е да се греши, а друго е да се биде безобразен, осоколен и заслепен од „положението“ во општествата. Да, мајко, сите големци беа уредно поканети. И на пет минути пред почетокот, за да не ја играме претставата пред полупразен салон, пуштавме народ што чекаше пред вратата. Гревота. Некого каниш со сите привилегии и не доаѓа, а некој сам, затоа што те сака мајко, чека на студот пред врата и само се надева дека некој големец ќе изостане, за да го земе неговото место. И останаа билетите на билетарницата, а на пликовите - имиња на првенци во родот. И потоа дојде народот. И се` беше како што треба.

Да им простиме, велиш? Простено им е. Само можеле да јават, мајко. Не доаѓаме, имаме работа. Овде секој денес има работа, дури и невработените – гледаат да преживеат. Замисли да си ги поканила во твоите куќи на милосрдието, кои ги имаше во десетици и десетици земји насекаде по лицето од земјата. Замисли, велам, да си ги поканила на парче леб и на средба со сиромашните, за кои ти правеше се`. И замисли нивното парче леб да остане, а некој сиромав, гладен за лебот и телото Христово, да чека за да го земе. Не можеш да замислиш? Е па, не можев ни јас, ама видов. И затоа ти пишувам.

За твоите сиромашни, за оние што ги подигаше од кал со добар збор и парче леб ме прашуваш? Се намножија, мајко. Овде, во твоето Скопје ги има во број што личи на оној што го најде кога дојде во Калкута. И питачи има по улиците, како никогаш досега. Има и такви што работат а немаат. Млекари, овоштари, тутунари. Стечајци. Сега и професори. Не разбираш? Кога било тоа – земјата да не роди леб, а даскал да се бунтува? Е па, дојде и такво време, мајко, овде. Кој ќе ги подига и помогне? Е, на тоа прашање мајко немам одговор.

Знам што си мислиш: да слезеш за да им помогнеш. Пред да заминеш на оној свет, последната реченица ти беше: мајка за вас ќе може да направи многу повеќе од таму, кога ќе биде до Него, одошто од овде. И рече дека нема да бидеш само ѕвезда на небото, туку дека ќе слегуваш како светлина. Но ти велам, не слегувај. Ако денес им помогнеш на бедните и понижените, веднаш ќе те сместат во некаква политика. Знам, знам дека се лутиш и дека велиш – твоја држава и политика е љубовта кон Господа. Па ти и на брат ти Лазар, кога отиде војник во Албанија, му рече: „Ти ќе му служиш на кралот со милиони поданици, ама јас ќе му служам на кралот на сите кралеви“. Ама гледам и овде – кој застане на страна на паднатите, понижените, фрлените во кал – веднаш си добива политичка етикета. Не знам дали и ти да дојдеш, ќе си поминеш поарно. Многу сме поделени мајко, испокарани. Како никој да не верува во Него, а сите се прават дека веруваат.

Се чудиш како тоа? Па така. Ти велеше – сите ние сме инструмент во рацете Негови, правиме нешто малку додека сме на овој свет и потоа заминуваме. За себе велеше дека си само моливче во раката Христова и дека никој ништо не може да направи ако не сфати дека е само орудие во раката негова. Се сменија тие работи, мајко. Овде секој мисли дека, ако сторил нешто добро - сам сторил и само со своја сила, па се возгордејува и во суета се извишува. Стори ли нешто лошо – те убедува дека е за добро, или пак – вината ја префрла во туѓа рака.

Не, не, погрешно ме сфаќаш. Не велам јас дека цела земја е пустелија, дека сме најсиромашните на светот. Не Мајко, има овде и богати, многу богати. Не разбираш зошто не им дадат парче леб на сиромашните? Не разбирам ни јас. Ама разбирам зошто ти не разбираш. Кога папата дојде во Калкута да ги посети твоите домови на милосрдието, трогнат од таа беда и од милосрдието на твоите служителки-сестри, реши да ти го остави автомобилот „линколн“, кој специјално со авион беше донесен таму, за целите на неговата посета. Мислеше да ти помогне, да не одиш пеш од една до друга куќа на милосрдието, зашто и со срцето беше слаба (каква глупост – ТИ со срцето СЛАБА?!). Ама ти едвај дочека да го попратиш на аеродромот за да го продадеш автомобилот, па да отвориш уште некој покрив под кој ќе им ги чистиш црвите од раните на лепрозните, ќе ги собираш од улиците оние што умираат, ќе ги искапеш во последна причест и добар збор, за да умрат како ангели, кога веќе живееле како добиток. Знам дека кога веќе си го сторила тоа, не можеш да разбереш што правиме овде. Има овде многу такви лимузини, ама никој не ги продава. Напротив, се` повеќе ги купуваат. А мензи за сиромашни има, ама едвај-едвај. Да не е црквата – ни тоа не би било.

Не мурти го лицето. Ти не можеш да разбереш, колку и да сакаш. Има времиња што раѓаат големи луѓе, токму затоа што времето е мало и скудно, сиромашно. Има времиња богати што раѓаат мали луѓе, духом бедни, џебом богати. Ама има и нешто друго, на што ти не` учеше (односно ги учеше оние што сакаа да те слушнат и разберат): во животот имаш две можности – да дадеш и да земеш. Ти даваше и тврдеше дека нема поголема среќа од тоа да даваш („Да се раздадам на сите без остаток, ете тоа бара Господинот од мене“), затоа што само тогаш кога немаш ништо, имаш се`. Но денес повеќето од нас само земаат, па сепак не изгледаат многу среќно – нивните лица се загрижени, се појавуваат гревови и други поразии во нивните колена и родови, а на сиромашните се гледа како на отпадок што треба да се отстрани од општеството. Знам, знам дека многу те боли ова што ти го пишувам, Мајко. И знам дека и да слезеш, и да почнеш да даваш, ќе те гледаат како слезена од некој друг свет. Некој друг свет. Сите овде копнеат за тој друг свет, подобар и раскошен, ама сите прават се` да остане стариот свет. Свет во кој распоредот на нештата го направиле сами, без Бога, и во кој човек на човека му е крлеж. За крвта се работи, мајко. Духот е суспендиран за подобри времиња.

Ете, толку од мене. Знам дека е сурово, ама морав да ти пишам. Моли се за нас, кога веќе одамна ние не го правиме тоа, а сите се крстиме.

Автор: Венко Андоновски​