Ве сфаќам, имате за тоа право.
Сакам да додадам уште, ако живееме со стравот што ќе биде утре - како ќе живееме? Ако се прашуваме тоа, што живот е тоа? Тоа не е живот, не се знае што бидува утре, денес сме на дното, утре може да сме на врвот, и обратно. Ако живееме со пресумпацијата дека животот е крш овде и дека нема иднина, што е причината за нашето постоење тука, во ова време?
Незнам зошто, ама јас ова го поврзувам со она македонското, трпи, не се буни...зарем не е тоа мрзливост, индиферентност?
And more to come....Зошто младината својата неподготвеност и неспособност да се обврзе ја прикриваат со финансиската состојба?