Како вие ја разбирате модерната уметност?

[Let 3]

Или со други зборови ако нешто не може да добие восхитување на прв поглед од обичен човек, колку и да не е упатен во уметност, не можеш да го наречеш уметност туку џубре.

На прв “поглед“ музиката на клод Дебиси или рахмањинов, или некоја опеска или балетска претстава на обичен чоек му е ѓубре “Шо е бе ова дај смени“ , али на прв поглед настап на Цеца, Карлеуша, Јашар Ахмедовски ќе го воодушеви

 

[Joshua_Tree]

...прашање на вкусови,а за вкусовите не се дискутира
...за мене е,и ќе остане,уште едно креативно парче од нечија душа вредно за респект

 

[Македонец]

На прв “поглед“ музиката на клод Дебиси или рахмањинов, или некоја опеска или балетска претстава на обичен чоек му е ѓубре “Шо е бе ова дај смени“ , али на прв поглед настап на Цеца, Карлеуша, Јашар Ахмедовски ќе го воодушеви

Убaвa ти е спoредбaтa, aмa не и зa случaјoт сo уметнoстa штo беше и цел зa oтвaрaње нa темaтa, т.е бели плaтнa сo еднa тoчкa штo кoштaaт милиoнски суми.

Тoa вo музичкa aнaлoгијa би дoшлo кaкo дa oтидеш нa кoнцерт и 1чaс тишинa, стиснувa еднa нoтa и зaвршувa кoнцертoт. И зa тoa дa требa дa плaтиш 500еврa кaртa.

 

[drakce99]

Nadja Petrovic akademski slikar od Bitola.

 

[Daedalus]

Убaвa ти е спoредбaтa, aмa не и зa случaјoт сo уметнoстa штo беше и цел зa oтвaрaње нa темaтa, т.е бели плaтнa сo еднa тoчкa штo кoштaaт милиoнски суми.

Тoa вo музичкa aнaлoгијa би дoшлo кaкo дa oтидеш нa кoнцерт и 1чaс тишинa, стиснувa еднa нoтa и зaвршувa кoнцертoт. И зa тoa дa требa дa плaтиш 500еврa кaртa.

Апстрактниот експресионизам, мора да го разгледуваш во контекст на времето у кое е правен. И тоа е само еден правец у модерната уметност кој следува после фовизмот, надреализмот, дадаизмот, експресионизмот и футуризмот. Постои огромен спектар на уметнички правци кои спаѓаат у современа уметност.

Земи го дадаизмот за пример. Марсел Дишам зима шоља и ја изложуе ко уметничко дело. И на прв поглед тоа изглеа ко ноторна глупост али поентата на дадаизмот е да ја деконструира уметноста и пошто уметноста не може да се дефинира, да покаже битна поента, а тоа е дека све може да биде уметност и ништо не може да биде уметност, што е контра тежа на тогашните академски правила и ограничувања за тоа што спаѓа у уметност, а што не. И кога го гледаш тоа у тој контекст на таа филозофија, во тоа конкретно време, со тие и тие културолошки, економски и политички динамици, више не ти изгледа ко глупост.

У времето на 60-ите кога рука под рука идат минимализмот, поп уметноста и апстрактниот експресионизам, филозофијата на тој со точката е дека уметноста се дешава у главата на тој што ја доживува, а уметникот го наградува тој што вложува труд у уметничкото дело. И ти ако зјапаш у црната слика 5 минути, ќе видиш дека тоа не е црна слика туку слика составена од 4 квадратчиња у различни нијанси на темно пурпурно, а тоа ти е наградата за тоа што си вложил труд у уметничкото дело. Смитсон креира цел остров и тоа е за него уметничко дело. Али секој што гази на островот, некако го мења, помрднуе камче некое, островот е уникатен у таа секунда, следната е различен и секој има уникатно искуство со уметничкото дело кое поентата на Смитсон е да не биде статично туку флуидно и уникатно за секој кој е у контакт со делото.

Не можеш да анализираш уметничко дело без да го земеш контекстот на времето во кое е правено и филозофијата позади истото. Уметноста е интегрален дел од целата живеачка и од духот на одредено време во одредени околности, со што добива смисла ако се гледа од таа призма, а не засебно. Денес е дебилно да напраиш бела слика со црна точка, ама некогаш таа слика била револуција против цела академска долтрина за тоа што треба да е уметноста и ко таква, има огромна историска вредност.

 

[Македонец]

Апстрактниот експресионизам, мора да го разгледуваш во контекст на времето у кое е правен. И тоа е само еден правец у модерната уметност кој следува после фовизмот, надреализмот, дадаизмот, експресионизмот и футуризмот. Постои огромен спектар на уметнички правци кои спаѓаат у современа уметност.

Земи го дадаизмот за пример. Марсел Дишам зима шоља и ја изложуе ко уметничко дело. И на прв поглед тоа изглеа ко ноторна глупост али поентата на дадаизмот е да ја деконструира уметноста и пошто уметноста не може да се дефинира, да покаже битна поента, а тоа е дека све може да биде уметност и ништо не може да биде уметност, што е контра тежа на тогашните академски правила и ограничувања за тоа што спаѓа у уметност, а што не. И кога го гледаш тоа у тој контекст на таа филозофија, во тоа конкретно време, со тие и тие културолошки, економски и политички динамици, више не ти изгледа ко глупост.

У времето на 60-ите кога рука под рука идат минимализмот, поп уметноста и апстрактниот експресионизам, филозофијата на тој со точката е дека уметноста се дешава у главата на тој што ја доживува, а уметникот го наградува тој што вложува труд у уметничкото дело. И ти ако зјапаш у црната слика 5 минути, ќе видиш дека тоа не е црна слика туку слика составена од 4 квадратчиња у различни нијанси на темно пурпурно, а тоа ти е наградата за тоа што си вложил труд у уметничкото дело. Смитсон креира цел остров и тоа е за него уметничко дело. Али секој што гази на островот, некако го мења, помрднуе камче некое, островот е уникатен у таа секунда, следната е различен и секој има уникатно искуство со уметничкото дело кое поентата на Смитсон е да не биде статично туку флуидно и уникатно за секој кој е у контакт со делото.

Не можеш да анализираш уметничко дело без да го земеш контекстот на времето во кое е правено и филозофијата позади истото. Уметноста е интегрален дел од целата живеачка и од духот на одредено време во одредени околности, со што добива смисла ако се гледа од таа призма, а не засебно. Денес е дебилно да напраиш бела слика со црна точка, ама некогаш таа слика била револуција против цела академска долтрина за тоа што треба да е уметноста и ко таква, има огромна историска вредност.

Баце не се мачи да ми објаснуваш, кога и сам знаеш дека уметник неможе да биде здрава особа.

 

[Arwen Undómiel]

За која модерна уметност збориме? Во последните неколку години или ете, децении? Или за се' што се смета за модерна уметност, почнувајќи од втора половина на 19 век?

Вистина е дека станува збор за вкус. Вистина е и дека постојат генерално популарни дела и уметници за кои би можело да важи она "што е убаво на око, уметност е". Но, вистина е и дека за вистински да сфатиш некои работи треба да дознаеш нешто повеќе. Нешто повеќе за самиот уметник, нешто повеќе за конретното дело, нешто повеќе за периодот кога е создадено. Има многу работи кои влијаат врз проценката на делото, интересни факти поврзани со тоа и уметникот. Вистината е дека не е само закачи го делото на бел ѕид, погледни го и кажи дали е "убаво" или не. Уметноста треба да се третира како еден вид на наука, односно многу е битна историјата поврзана со неа.

Малку е тешко ние денес да се соживееме со голем дел од тоа што се смета за модерна уметност (а не е создадена неодамна), бидејќи денес сме виделе се' и сешто. А замислете како било пред повеќе од 100 години, кога се појавил кубизмот? И ред други насоки и стилови кои НИКОГАШ ПРЕТХОДНО НЕ БИЛЕ ВИДЕНИ. Било нешто ново. Возбудливо, уникатно. Затоа, одредени уметници кои денес делуваат нејасно, тогаш биле восхитувани. Поместувале граници. Имало и тогаш бунтување и хејтање од страна на критичарите околу новосоздадената уметност (почнувајќи и со импресионизмот), но среќа публиката била доволно отворена и со тек на време ја прифатиле и со тоа овозможиле уметниците да продолжат да бараат нови начини на креирање.

 

[Daedalus]

За која модерна уметност збориме? Во последните неколку години или ете, децении? Или за се' што се смета за модерна уметност, почнувајќи од втора половина на 19 век?

Вистина е дека станува збор за вкус. Вистина е и дека постојат генерално популарни дела и уметници за кои би можело да важи она "што е убаво на око, уметност е". Но, вистина е и дека за вистински да сфатиш некои работи треба да дознаеш нешто повеќе. Нешто повеќе за самиот уметник, нешто повеќе за конретното дело, нешто повеќе за периодот кога е создадено. Има многу работи кои влијаат врз проценката на делото, интересни факти поврзани со тоа и уметникот. Вистината е дека не е само закачи го делото на бел ѕид, погледни го и кажи дали е "убаво" или не. Уметноста треба да се третира како еден вид на наука, односно многу е битна историјата поврзана со неа.

Малку е тешко ние денес да се соживееме со голем дел од тоа што се смета за модерна уметност (а не е создадена неодамна), бидејќи денес сме виделе се' и сешто. А замислете како било пред повеќе од 100 години, кога се појавил кубизмот? И ред други насоки и стилови кои НИКОГАШ ПРЕТХОДНО НЕ БИЛЕ ВИДЕНИ. Било нешто ново. Возбудливо, уникатно. Затоа, одредени уметници кои денес делуваат нејасно, тогаш биле восхитувани. Поместувале граници. Имало и тогаш бунтување и хејтање од страна на критичарите околу новосоздадената уметност (почнувајќи и со импресионизмот), но среќа публиката била доволно отворена и со тек на време ја прифатиле и со тоа овозможиле уметниците да продолжат да бараат нови начини на креирање.

Ролан Барт има пишано еден есеј, се вика „Смртта на авторот" со што не се слага со твоево. Според него, откако авторот ќе го издаде делото, тоа не му припаѓа на него и неговиот начин на интерпретирање, не е једин начин на кој делото може да биде толкувано. Делото секој може да си го интерпретира како сака, пошто само по себе е нешто што може да постои, без да има потреба од постоењето на авторот. Ти можеш да знаеш што авторот сакал да каже и да ја вреднуваш неговата перспектива, ама можеш да го толкуваш пишаното/нацртаното/искомпонираното, како сакаш. Ја на пример ако пишам „Кравата лета" и сум искрен, мојата реченица е дебилна. Ако го пишам тоа и сум саркастичен, мојата реченица ќе има друго значење за читателите иако стануе збор за истата реченица. Секој од читателите може да ја разбере мојата перспектива, ама да си ја одбере таа што одговара на неговите потреби и размисли.

Со тоа, некој може да земе некое дело на некојси Гоген, Моне, Мане или што ти знам ја таму, да прочита све за нив и да ја прифати нивната перспектива за делата или може да си создаде своја перспектива и да го толкува така. Делото е истото, тука е и е „универзално", самото по себе како објект, отворено за слободно толкување.

Ја иако размишљам ко тебе околу муабетов, му држи вода тоа на Барт. Со тоа, шабани ќе можат да си даваат, свои, плитки и дебилни толкувања на уметнички дела без да ја знаат историјата зад истото. Ама тоа е више игнорантност. Друго е ти да ја видиш перспективата на авторот, па да одлучиш да не ја прифатиш, а друго е да не знаеш кој е авторот, кој век е сликата и слично, да не знаеш ништо од ништо за ништо, а да толкуеш ствари, за на крај да си го апсолутизираш толкувањето, како једино исправно толкување. У тој случај си дебил, и ако добро те разбрав, тебе тоа и ти беше муабетот. Ти зборуеш за такви фаци, што не знаат дека тоа на ѕид што им виси, се вика „Мона Лиза", а критикуваат и зборуваат за уметност (сеа сум ко елитист некој xD).

 

[Crux]

„Кравата лета"

Дали станува збор за генетски модифицирана крава? Или крава која го идолизира Дамбо?

Можеби е надувана, таа кравата, не ти, што не доведува до тоа дека на Барт не му држи многу вода муабетот (реченицава полна смисла lol). Од проста причина што „Смртта на авторот “ е невозможна. Авторот е вечен. И како што тој не може и не умее да се дистанцира самиот од своето дело, така и ние одбиваме тоа да го сториме при нашата интерпретација. Изразена е потребата секое дело да се асоцира со тоа што мислел авторот, кој е авторот, каква корелација има меѓу личноста на авторот и делото, колку труд вложил авторот, и дали небото е сино или авторот е депресивно дунде (бог да чува ако е, сФе пизди денешно време).
Затоа примеров со кравава си е на место. Напишаното ретко кој ќе го протолкува како автономен исказ, ќе фрчат претпоставки дека си дебил, оние што те читале ќе помислат дека си саркастичен, а можеби си жизо.
Одеднаш кравата што лета е твоја крава, ретко некој да ја доживее ко своја, да мУуу евоцира чувства

На крај се' се сведува на авторот, односно публиката инсистира на тоа. Очајна потреба нешто да има смисла усогласена со она што го чувствувал авторот, а не читателот.
Тоа + некои безвезни параметри по кои се мери вредноста на нешто или Best classic rock albums of all time тип на листи

Има еден убав цитат од есејот, што кажува дека далеку е смртта на авторот:

the image of art* to be found in contemporary culture is tyrannically centered on the author, his person, his history, his tastes, his passions; criticism still consists, most of the time, in saying that Baudelaire’s work is the failure of the man Baudelaire, Van Gogh’s work his madness, Tchaikovsky’s his vice: the explanation of the work is always sought in the man who has produced it, as if, through the more or less transparent allegory of fiction, it was always finally the voice of one and the same person, the author, which delivered his “confidence.”

 

[Daedalus]

Дали станува збор за генетски модифицирана крава? Или крава која го идолизира Дамбо?

Можеби е надувана, таа кравата, не ти, што не доведува до тоа дека на Барт не му држи многу вода муабетот (реченицава полна смисла lol). Од проста причина што „Смртта на авторот “ е невозможна. Авторот е вечен. И како што тој не може и не умее да се дистанцира самиот од своето дело, така и ние одбиваме тоа да го сториме при нашата интерпретација. Изразена е потребата секое дело да се асоцира со тоа што мислел авторот, кој е авторот, каква корелација има меѓу личноста на авторот и делото, колку труд вложил авторот, и дали небото е сино или авторот е депресивно дунде (бог да чува ако е, сФе пизди денешно време).
Затоа примеров со кравава си е на место. Напишаното ретко кој ќе го протолкува како автономен исказ, ќе фрчат претпоставки дека си дебил, оние што те читале ќе помислат дека си саркастичен, а можеби си жизо.
Одеднаш кравата што лета е твоја крава, ретко некој да ја доживее ко своја, да мУуу евоцира чувства

На крај се' се сведува на авторот, односно публиката инсистира на тоа. Очајна потреба нешто да има смисла усогласена со она што го чувствувал авторот, а не читателот.
Тоа + некои безвезни параметри по кои се мери вредноста на нешто или Best classic rock albums of all time тип на листи

Има еден убав цитат од есејот, што кажува дека далеку е смртта на авторот:

Замисли робот после милион бесмислени реченици, случајно да го искуца „The Wasteland", исто ко тоа на Т. С. Елиот. Како ќе го толкуваш делото?

 

[Crux]

Замисли робот после милион бесмислени реченици, случајно да го искуца „The Wasteland", исто ко тоа на Т. С. Елиот. Како ќе го толкуваш делото?

Замислувам. Првично, делото ќе ме фасцинира, шокира, ќе ме разнежни, ќе ме расплачи, ќе ме изнасмее, ќе пробуди куп емоции(очигледно го немам читано ни Елиот ни роботот).
Потоа кога ќе си ги средам импресиите ќе оформам мислење, толкување кое ќе ми пропадне во вода поради мојата тенденција премногу да се фокусирам на авторот. Затоа што откако ќе напрам background check, фактот што авторот после милион бесмисленици стигнал до позиција каде што ќе развие таква свест за да напише нешто со смисла ќе биде пофасцинантен од самото дело. Тоа ќе повлече низа други прашања, пак директно поврзани со авторот, а не делото. Мојата интерпретација не дозволува „смрт на авторот“ и повторно ќе се сведи на тоа што мислел, конкретно во твојов пример како успеал да мисли воопшто. Ван Гог кога си го исекол увото, тоа е чин кој никако не се изостава при толкувања/критики на неговите слики. Лудоста се бара во секој потег што го направил со четката. Се отфрлаат импресиите, чувствата,толкувањата предизвикани од самата уметност, се бара објективност во мислите на авторот. Знаеш, не чини ако е субјективно, какано е.
Евидентен е феноменов при односот на луѓето со уметноста. Мислам, дури роботот твој може да изгради култна персона како што имаат некои уметници, нешто што е побитно и помоќно од моите мочани толкувања на неговото „The Wasteland“, едно ради тоа што се субјективни, а друго е фактот што е импресивно како го искуцал.

 

[Daedalus]

Замислувам. Првично, делото ќе ме фасцинира, шокира, ќе ме разнежни, ќе ме расплачи, ќе ме изнасмее, ќе пробуди куп емоции(очигледно го немам читано ни Елиот ни роботот).
Потоа кога ќе си ги средам импресиите ќе оформам мислење, толкување кое ќе ми пропадне во вода поради мојата тенденција премногу да се фокусирам на авторот. Затоа што откако ќе напрам background check, фактот што авторот после милион бесмисленици стигнал до позиција каде што ќе развие таква свест за да напише нешто со смисла ќе биде пофасцинантен од самото дело. Тоа ќе повлече низа други прашања, пак директно поврзани со авторот, а не делото. Мојата интерпретација не дозволува „смрт на авторот“ и повторно ќе се сведи на тоа што мислел, конкретно во твојов пример како успеал да мисли воопшто. Ван Гог кога си го исекол увото, тоа е чин кој никако не се изостава при толкувања/критики на неговите слики. Лудоста се бара во секој потег што го направил со четката. Се отфрлаат импресиите, чувствата,толкувањата предизвикани од самата уметност, се бара објективност во мислите на авторот. Знаеш, не чини ако е субјективно, какано е.
Евидентен е феноменов при односот на луѓето со уметноста. Мислам, дури роботот твој може да изгради култна персона како што имаат некои уметници, нешто што е побитно и помоќно од моите мочани толкувања на неговото „The Wasteland“, едно ради тоа што се субјективни, а друго е фактот што е импресивно како го искуцал.

Целата поента на мисловниот експеримент, беше дека не развил свест, туку на рандом го искуцал тоа. У филозофија на естетика, уште не е разјаснето каде почнува уметноста, дали у умот на уметникот или на публиката, тоа е долг муабет и треба да се навлага у други ствари.

Можда ти си таква личност, сакаш да се бондаш со луѓе и се восхитуваш повеќе на авторите пошто сакаш да имаш рол модели, што е ок, не ме сфаќај погрешно.

Али друг е муабетот тука.

 

[Crux]

Али друг е муабетот тука.

Слетав од Марс на крава
Тука не прам муабет каде почнува уметноста пошо појма немам, ниту пак кажувам како треба/не треба некој да твори или интерпретира. Ова е чиста опсервација, за тоа на каде тежнее публиката и опседнатоста со ликот на уметникот.
Воглавно напишаното е забелешка за тоа како поширокиот дел од публиката толкува и е во контекст на есејот шо го спомна т.е смртта, онаква каква што Барт посакува, нема да се деси додека публиката има потешкотии комплетно да го дистанцира авторот од делото, ова ептен neat кажано во цитатот од есејот. Она вообичаеното „што сакал да каже авторот?!“ било и останува сеприсутно во критиката кон уметноста.

 

[povtornojas]

воопшто не ја разбирам

 

[Петра П.]

А зошто мора да се разбере некако? И општо целата уметност.. не е за разбирање, за чуствување е! Си мислам дека уметниците длабоко во себе, кога ќе остане само уметноста во нив не ни сакаат некако да разбереме.. или да се трудиме да разбереме.. едноставно треба да проструи емоцијата тогаш настапува разбирањето или неразбирањето.

 

[Shawn Spencer]

Српска уметност.
https://twitter.com/DLavonja/status/911848864159862784/video/1