Човекот е себично суштество и честопати се доведува до ситуација на искушенија.Тие не демнат насекаде,не доведуваат до ситуација да посакаме се,надвор од нашиот разум и принципи.
Таму зад аголот секогаш има нова поинтересна личност,имаш се,а сепак правиш чекор да се уништиш.Луѓе зрачат со сексуална енергија и те доведуваат до лудило и желба да ги допреш.Тие секојдневно се појавуваат,иако несакаш да ги приметиш,како духови кои само ти можеш да ги видиш.Матни мисли ти го попречуваат здравиот разум,девојката на другарот изгледа секој ден подобро.Водиш љубов а се фаќаш во мислите со личноста која вчера помина покрај тебе.Се мириса на искушение,згодни тела,движења во ритамот на музиката,насмевка преку рамо,допир на дланките.Ех кога се тоа би можел да си го припуштиш,без да изгубиш луѓе кои се со тебе и очекуваат верност до гроба.Кога би можеле да делиме,светот би бил совршен,но ние сме себични и се сакаме само за себе.
Честопати се молиме да ги снема духовите,немирити и желбата за нешто ново,недопрено,полно со свежина.Се молиме тие усни да не ги допреме повторно,се колнеме во светост,во верност,а сепак лежиме до личност која не е нашиот партнер.Но и тоа не е доволно и самите се доведуваме до ситуација на раскрсница.Ни нашиот партнер не е поштеден од искушенија,тие се насекаде околу нас,не влечат во бездна,солзи и разделби.
Колку често се доведувате во вакви ситуации?Колку самите ние ги создаваме или тоа е дел од судбината?Паѓате лесно на искушенија или херојски се борите против нив?Зошто овие духови се толку силни и не не остават да живееме едноставен живот?На крај краева и ние сме духови некому,како да се отргнат од нас?
И од друга страна изневерувањето е најлошиот „шамар“ што некому можеме да му го дадеме како награда за неговото внимание и посветеност.Тешко е да си човек,нели?
