Индивидуализам vs. колективизам. Индивидуата или општеството?

[Crazy in Love]

Налетав на една статија и во неа имаше интересно прашање, кое ме поттикна да ја отворам темава, а тоа гласи:

Дали животот на индивидуата и припаѓа само на неа како таква, или и припаѓа и на општеството и заедницата во која живее?

Одамна постојат овие две спротиставени струи.

Индивидуализмот вели дека секоја индивидуа го живее животот заради себе и поради себе и има неотуѓиво право да го живее животот онака како што тој смета дека треба, да дејствува како што тој смета дека правилно и да биде слободен самиот да одбира кои ќе бидат неговите вредности. Индивидуализмот ја става индивидуата во центарот на својата филозофија и смета дека таа е најважна единка сама за себе.

Колективизмот, од друга страна, се темели врз идејата дека животот на индивидуата не е само негов, туку припаѓа и на групата/општеството на кое припаѓа и дека мора да жртвува сопствени вредности и цели за општото добро, за благосостојбата на групата/општество. Според колективистите, групата/општеството се основна единка и мерка за морал и етика и индивидуата мора и треба да биде од корист на општеството.

За да не навлагам на долго и широко, ќе ве оставам и вас да додадете нешто, а доколку не сте запознаени многу со овие два концепта и не ве интересирало многу претходно да дознаете нешто, која од овие две идеи е попривлечна за вас и зошто?

Дали сметате дека индивидуата може да живее за себе, без оглед на групата на која припаѓа?

Од друга страна, дали индивидуата како таква влијае на општеството, со своите вредности или мора да се моделира врз основа на општествените правила?

Дали сметате дека индивидата има обврска да се прилагодува и дали мора да жртвува свои вредности за доброто на општеството?

Кој е вашиот генерален заклучок?

 

[Con Artist]

Некој ја читал Ајн Ранд и добил инспирација за темава.

 

[Crazy in Love]

Некој ја читал Ајн Ранд и добил инспирација за темава.

Одамна е читана бе и сум запознаета со нејзините лик и дело. <3
Навистина налетав на статијава случајно, а и имав вишок време, па решив да отворам тема.

Инаку сериозно, кој не го мрзи, може да ја прочита, интересна е.




И во статијата се спомнува Ајн.

 

[Sungerot Bob]

Секој човек/индивидуа треба да го живее животот заради себе и поради себе и тоа онака како што тој смета дека треба.
Секој човек има свои цели/желби/потреби за кој живее, т.е. тие се оние нешта кои го тераат човекот да си го стави својот живот и начин на живеење на прво место.
Ако одиш по колективизмот, т.е. што бараат другите од тебе, што ќе речат другите за тебе..... , единствено нешто што ќе добиеш е фрустрација, психичка заробеност, напнатост...

Секако дека не треба човек да биде избеглица од останатите во општеството, но ако прво не ги задоволи своите потреби и цели во животот, како би функционирал во останатите правци....

Така да на прашањето..... Индивидуализам vs. Колективизам? ..... одговорот би бил..... Индивидуализам

 

[831]

Заедницата очекува од секоја индивидуа што поцелосно да ја одигра доделената улога т.е. некој кој е свештеник не само објективно да ја извршува својата службена функција, туку и во секое време под секакви услови да се чувствува како свештеник, и тоа го бара како некаков вид на сигурност затоа што е илузорна творевина т.е. не е ништо друго од множество на индивидуи кои се крајно уникатни како такви.
Така се формира личноста која е комплициран однос помеѓу индивидуалната свест и заедницата т.е. одреден вид на маска која од една страна има за идеја да изврши одреден „впечаток“ врз заедницата, а од друга страна да ја прикрие вистинската природа на индивидуата како би избегнала надворешен притисок, осуда, прогон, линч и слично.
Потребна е (уствари тоа си е природна појава) за да постои организирано општество, а штетна е затоа што често очекува и слонот и мајмунот да скокаат од гранка на гранка т.е. нејзините чести нелогични очекувања, нејзиниот притисок во помалите општесва предизвикува расцепување во психата, внатрешни конфликти, кои раѓаат болни психотични личности па така и заедници, нации - сама себе одржавала и сама себе јебела.

Јас го поддржувам колективизмот што го поддржува здравиот и креативен индивидуализам, кој ќе придонесе повеќе цврстина и развој на првиот.

P.S. Заборавив после последната реченица да напишам - Америка, америка дис ис Јуууу...

 

[StormRage]

А кој избор го имаш кога општеството е скапано? Еvery man for himself. Иако и колективот може да функционира совршено, и е подобар (многу се посилни од еден). Ако прајме муабет за паралелен универзум каде Македонија е скроз поразлична од ова што е, би се почитувале многу други работи кои за жал веќе и не постојат (нели, чудно е што и закони на физика уште важат тука), тогаш дефинитивно колективно.

Секако, индивидуализмот е секогаш твое право.

 

[Curious]

И двете по малку, во умерени дози.
Не живееш за другите, живееш за себе. Ама нема да бидеш среќен ако се трудиш да се усреќиш само себеси. Посреќен ќе бидеш ако својата среќа ја наоѓаш во среќата на другите.

 

[GordonGoldader]

Иднивидуата има граници до која може да биде таа што е, освен ако не е е толку одлучна да оди до крај да биде таа личност.
Поточно, за како некој се дефинира како личност е процес во кој учествуваат околината или колективизмот наспроти тоа што иднивидуата го сака.
Околината диктира како некој ќе се формира како личност. Од друга страна секоја личност е уникатна на ниво на љубопитност и колку има желба да се формира себе си. Тука се спомнува и талентот. Но што ако во некое африканско племе отцепено целосно од светот се роди идниот Ајнштајн?
Ништо, бидејќи таа личност го поминува целиот свој живот во таа затворена околина никогаш не осознавајќи за физиката или кој бил Ајнштајн.
Во голема мера, како некоја личност постои е под влијание на околината. Никој никогаш не може да биде 100% сам.
А на крајот, реткост е кога некој не е себичен. Сите се себични, макар и потсвесно, ама секое суштество е програмирано да мисли само на себе.
На крајот, сите умираме сами.

 

[Samurai Jack]

Многу повеќе сме колективни отколку индивидуални, тоа е така затоа што сами сме неспособни да живееме и опстанеме, зависиме од луѓе а со тоа се зголемува колективноста помеѓу луѓето. Кој и да сака мислам дека никогаш нема да постигне да биде повеќе со индивидуализамот отколку со колективизам, барем не во ваков систем.

 

[Смрт за зони и пајак воз.]

Јас сум за индивидуализам
Но за да бидеме индивидално задоволни треба да се грижиме и другите луѓе да бидат задоволни

 

[831]

Многу повеќе сме колективни отколку индивидуални, тоа е така затоа што сами сме неспособни да живееме и опстанеме, зависиме од луѓе а со тоа се зголемува колективноста помеѓу луѓето. Кој и да сака мислам дека никогаш нема да постигне да биде повеќе со индивидуализамот отколку со колективизам, барем не во ваков систем.

Да, колективот се создава поради заеднички интерес на различни индивидуи со слични карактеристики, но во одреден случај можно е да се оствари послободен индивидуален развој а тоа го можат парите се разбира. На пример си наследил еден тон пари и не зависиш од очекувањата и притисокот на колективот, си тераш свој филм на свој начин секако во рамките на законите (до некаде ), ама тоа пак може и да предизвика обратен ефект т.е. стагнација во развојот затоа што во таков случај немаш некои посебни предизвици кои би покренале одредена динамика во психата затоа што како што вика Блејк - умот кој не е придвижен и не се надоградува во промена е како застојана вода, како мочуриште кое е извор на болести и рептили (така нешто). Ова се потврдува кај еден постар човек што го познавам кој во младоста кратко работел надвор од тогашна Југославија (не знам каде), и кој после полесна повреда цел живот зема странска инвалидска пензија што ја троши на комар и на пиење, која тиња од карактер ејј. Но еве и да не западне во пороци ќе вегетира, во таква ситуација нема што да се развива.

 

[Saladin]

No man is an island, but some are trying to be a whole continent.

 

[Siddharta]

Сметам оти треба да се најде баланс помеѓу овие две нешта.
Една индивидуа не е способна да се вклопи во едно општество без притоа да соработува со истото. Во општеството кадешто сите сме индивидуални доаѓа можеби до истакнување на одделните карактеристики на еден човек, и она кое тој умее најдобро да го прави, меѓутоа колективно веќе имаме поуспешен и „побогат“ продукт.
- Е сега има тон прашања околу тоа колку и како еден човек може да функционира индивидуално или колективно и да цели кон општествено добро, кога веќе многу норми се загубени...
Пред се', јас сум за баланс, што е исклучително тешко да се долови.

 

[Down]

Секоја индивидуа е резулат на општеството. Мајмуни лавови мравки буквално сите животни имаат одредено општество и хиерархија. Како и човекот нели. Тоа е ради една причина а тоа е да се пренесе генетскиот матерјал на другата генерација и да опстане видот.Значи секој е резултат на околината околу себе почнувајќи од фамилија, роднини, пријатели, онлајн форуми и така натаму.

Е сеа in the grand scheme of things луѓето што не се заинтересирани за остатокот на општеството се оние кој го кочат напредокот на човештвото, си тераш свој филм кур те боли за било што. Има многу работи што ти сметаат во општеството али никако да пробаш да ги поправиш. Кукаш на форуми на фејсбуци, твитери али абер нема. А ги има многу такви па дури и ја би се ставил тука . Али нали и ја сум резултат на општеството така да не сум ја крив, Бранко е крив. Later bitches !

 

[831]

Секоја индивидуа е резулат на општеството.

Не, личноста е резултат на општеството а индивидуата е Pop Up комбинирана генетика, додека општеството е резултат на индивидуи.