За филмски ентузијасти

[џимеј]

Конечно си ги стокмив на едно место и сега се осеќам вака:

Збогум на социјалниот живот некое време

 

[Tiny Tim]

На Фелини филмовите не се гледаат одеднаш, туку полека со сласт, на една недела еден филм за впечатокот оставен од еден негов филм да биде поголем. Поправо што зборам, тоа се треба одма да се изгледа.
Ги имам изгледано повеќето негови филмови низ годините а најмногу ме разочарал Казанова. Не дека е лош филмот туку очекував нешто повеќе од него.

 

[џимеј]

На Фелини филмовите не се гледаат одеднаш, туку полека со сласт, на една недела еден филм за впечатокот оставен од еден негов филм да биде поголем. Поправо што зборам, тоа се треба одма да се изгледа.
Ги имам изгледано повеќето негови филмови низ годините а најмногу ме разочарал Казанова. Не дека е лош филмот туку очекував нешто повеќе од него.

Точно
Јас повеќето на листава ги имам гледано, ама вака на едно место пофино изгледаат. Недела дена дури и краток период е, што знам... мене на почеток ме замараа малку затоа што многу ги мислев и тумачев.
Казанова уште не сум го гледал.
А омилен негов, дефинитивно Амаркорд. Ако имам време ќе чкртнам некоја рецензија иако мислам дека поодамна го имам рецензирано негде.

 

[Tiny Tim]

Ikiru од Куросава. Поправо сите филмови од Куросава заслужуваат да се гледани(освен Rhapsody in August блех ), ем ке гледате добри филмови ем ке видите повеќето денешни режисери од каде се инспирирани. Но овој филм зазема посебно место кај мене. Прекрасен, прекрасен филм. Нема ништо да напишам за него од тоа освен дека треба да се гледа, а ако сте прави филмофили треба одма да се симне наместо кино снимката што пробувате да ја најдете од Аvengers која ја нема, ама за која одма штом се појави да ме обавестите.

 

[VLJ]

The Element of Crime

Се мислев дали да пишувам во темата за предлози или овде. Од една страна, преку првата, повеќе луѓе би дознале за филмов. Но, од друга пак, се решив за темава бидејќи токму ваквите маестрални дела ме прават ентузијаст за филмската уметност. Уметност која не служи само за разбивање досада и јадење пуканки во друштво, туку, за нешто повозвишено, за будење чувства, пријатни и непријатни, за влез во свет кој уште од стар е нереален, но во кој има нешто опипливо и блиско, понекогаш и потресно.

Ларс Вон Триер, еден од моите омилени режисери, важи за еден од најконтроверзните филмаџии во последниве децении. И покрај големата популарност, Триер за мене е енигма и неговите филмови понекогаш се тешки за интерпретирање, најверојатно бидејќи претставуваат одраз на човекот кој ги создал. The Element of Crime, неговиот прв филм, претставува добар вовед во неговото понатамошно творење како сценарист, и визуелизација како режисер.

The Element of Crime (понатаму именуван само како Element, колку да не се утепам од притискање alt+shift) го опишува враќањето на поранешниот детектив Фишер во Европа, после 13-годишна пауза во Каиро. Тој е повикан да фати еден сериски убиец на млади девојки. Онаа Европа на која Фишер се сеќава ја нема повеќе и на нејзино место сега има нов, мрачен континент во кој владее хаос. Во потрага по вистината, Фишер бара помош од својот некогашен ментор Озборн и неговиот метод наречен Елементот на злосторство. Во овој метод Озборн го опишува злосторството како хемиска реакција која се одвива под одредени услови. Ова е тој „елемент“, средината во која лошото се раширува како зараза. Совршена дефиниција за во учебник.

Дејството е на некој начин едноставно. Она што не е едноставно е начинот на кој е раскажано, уникатната атмосфера и визуелниот впечаток. Триер смело го користи експресионистичкиот стил во сопствената верзија за пост-апокалиптичниот свет и така успева приказната да ја претвори во кошмар. Целиот филм е сниман со портокалово-жолт филтер, со повремено мешање на плавите тонови на технологијата, контраст помеѓу модерното и општеството во колапс. Со овие две нијанси, Element создава досега невиден целуиден свет. Можеби и намерно гледачот добива чувство дека се наоѓа во фотографска комора - место каде се развиваат сликите, каде матните работи стануваат јасни.

На прв поглед некој можеби ќе рече дека Element е обичен крими-филм со необична естетика и дека не може да понуди ништо друго освен чудната атмосфера. Но, ако се загребе под површината ќе се види дека токму дејството, и начинот на кој е раскажано тоа дејство е она кое филмот го прави да биде ремек-дело. Велат дека the devil is in the details, па така и овде многу работи кои навидум изгледаат рандом всушност совршено се вклопуваат во мозаикот. Како на пример, кога Фишер ја цитира The Rime of the Ancient Mariner од Колриџ. Генијално. Element изгледа необично бидејќи е полн со симболи, двосмислености, противречности и сите тие имаат своја цел. Дури и фактот што нараторот звучи ладно укажува дека истиот сака да се оддалечи од публиката со цел таа да не се поврзе емоционално со ликовите. Или пак, користењето на четирите основни елементи (вода, оган, ветер, земја) кое не' потсеќа дека елементите на злосторствата се насекаде околу нас и дека измислениот свет е инспириран од нашиот свет. Попрецизно, од моралот кој бледее во реалноста.

Друга огромна јака страна кај филмот е дијалогот, кој е доведен до ниво на перфекција. Какви цитати и дијалози можат само да се извлечат. Такви кои не важат само за некоја хипотетичка ситуација во апокалиптичниот свет. Такви кои вистината му ја плескаат во фаца на современото општество.

Иако Триер создал нешто поинакво и оригинално, јасно е дека во филмот црпи инспирации од филмските класици, Хичкок, Казабланка, делата на Агата Кристи. Бидејќи филмската уметност постојано еволуира, она кое зело инспирации враќа во иста мера, односно, инспирираното станува инспирација. Затоа не се ни зачудив кога дознав дека Element му послужил на Финчер при создавањето на Seven и Fight Club.

Во случај некој се' уште да ме чита и да се прашува: кому ти VLJ му го препорачуваш овој филм, да кажам - иако не сакам баш вака, ама ете - The Element of Crime не е за сите, пред се' бидејќи е тежок филм. Доволно зборува факот што многумина го нарекуваат европскиот одговор на Линч. Тоа е зашто дејството и стилот бараат од публиката повеќе од пасивност и лесна интерпретација. Понекогаш изгледа премногу претенциозно, а дијалозите добиваат форма на оксиморони, од типот на „the weather changes constantly, It never alters“. Веќе пишав, гледачот не треба да ги занемарува нештата на екранот, туку треба да се обиде да ја најде позадината позади нив.

Би можел да дискутирам и повеќе, но тоа би преминало веќе во спојлерисување. Ете, за крај, моето главно мислење за The Element of Crime е дека тоа претставува револуционерна филмска уметност, нешто што ретко се гледа на филмското платно. Истовремено застрашува со тоа што прави нереалното да изгледа толку реално, а оддалеченоста да изгледа толку блиска.

 

[Perdika I]

Да ја освежиме малце темава за филмските ентузијасти

4 Months, 3 weeks and 2 days филмче на еден романски режисер кој што стварно ме изненади во филмот со една долга сцена која трае и трае, а ситуацијата е доста напната а сето тоа така направено да почуствуваш баш тоа што чуствува девојката во филмот.
Го препорачувам обавезно да го изгледате.

Исто и без коментар ме остави совршеното дело на Ким Ки Дук, 3- Iron, главниот лик во филмот без никаков збор изговорен во целиот филм. Фантастичен филм во стилот на Ким Ки Дук кој во негов стил како во филмот Spring, Summer, Fall, Winter and Spring прекрасно ја раскажува приказната низ сликата со минимална употреба на дијалог.

http://www.imdb.com/title/tt0423866/

 

[wot]

Sleeping Beauty (2011)

Заспаната убавица, што само по себе е punny и симболично, што впрочем и целиот филм изобилува со симболизам пенетрирајќи низ најмрачните делови од човекот и неговите фетиши а воедно преку главната протагонистка и за дисфункционалнста на една личност која функциониора на сосема различно емоционално ниво. Ми се допаѓа што многу веруваат дека целиот тензичен и мистичен континуитет е класичен build-up за крајот, кој сум сигурен ги остави со разочарани мисли, и веруваат дека филмот остава простор за слободна, индивидуална интерпретација. Што мислам дека е грешка, филмот беше со цел, и покажа се што сакаше да покажеше. Или сепак за кого, како.

Lucy (или Еmily Browning) беше фантастичен избор и морам да кажам дека беше outstanding, plus she even went the extra mile. Не само поради голотијата, туку и поради.. сувата експлицитност на истите сцени. Julia Leigh која првпат застана зад режисерската палка ми изгледаше како да знае што прави. Совршено го исклучи сексот, самиот чин од разните негови девијации, и беа само контраст, разлика во нијанси за нејзиното додавање важност на сексот, беспредметно додавање важност на сексот. Дека таа не чуствуваше поврзаност преку самиот акт, иако неможевме да процениме самите, во таква конотација беше претставен. Таа покажа само емоции опколена со смрт.

А и целиот филм беше во стил на уметност, дури цел тој surrealism ме потсеќаше на атмосферите од филмовите на Линч. Vague, минималистични, дури и со премалку музика. Мене ми се допадна. Ми го задржа вниманието уште со опенингот, орално пенетрирајќи пластична цефка во Луси, уште една од многуте работи кои ги правеше за пари. Сепак, само за ентузијасти.

 

[џимеј]

Дојде време да си ја апдејтирам мојата омилена тема . Неколку филмчиња кои ми доаѓаат на памет и сум ги изгледал последно.

O Brother, Where Art Thou? - еден од најубавите филмови на браќава што личат на Тим Бартон. Ретко е споменуван тука на форумов, а е еден од оние филмови кои би можеле да ги изгледате барем еднаш и да не зажалите. Има од се по нешто, и тука е препознатлив нивниот стил за кој браќава би ги сместил во омилените режисери, баш поради нивната уникатност и секако - тоа што не се обидуваат да испаднат кул, а се . (suck that, Guy Ritchie )

A Scanner Darkly - ОБАВЕЗНО! Го гледав после Waking Life, исто дело на Ричард Линклатер, филмот е толку длабок, убав и те тера на размислување и анализа. Малку специфична анимација, но се на се - must see.

I Heart Huckabees - штета што Дејвид Расел почна да снима филмови со тепачки ова е еден "мрднат" филм, сигурно многу потценет, а што го прави тоа - необичниот начин на снимање што отскокнува од нормите, нешто како и скоро сите филмови кои се наоѓаат на темава, но со преубави цитати, навидум лесен, а со голема тежина, дефинитивно филм кој мора да се гледа, има чиста 10ка, 10ка од оние што важат за "мали" филмчиња, не толку познати како овој.

А најмногу дојдов на темава за Garden State. Се заљубив во филмчево, ми влезе под кожа. Зак Браф и Натали Портман, деби филмче на Зак Браф кој сам си го напиша, сам си го режира и глуми во него. Топла препорака, еден од оние нетипични љубовни приказни измешани со црн хумор, саундтрак кој Браф сам си го одбрал за филмот. Има преубави сцени, онака длабоки, ко почетната сцена кога добива повик на телефон додека лежи во кревет, и многу други кои ќе ви останат запаметени. Натали Портман овде глуми за оскар.

 

[Zlatikevichius]

Малку подзаборавена тема, а одлична. Ја препрочитав цела, и дефинитивно ќе издвојам нешто од предложените филмови.

Еве еден предлог и од мене: Love in the Time of Money (2002) Мене ми беше интересен концептот, и замислата на режисерот како се тоа би требало да изгледа. Можеби реализацијата го расипува просекот, но дефинитивно не е на одмет да се погледне. Има многу слаби оценки од критиката, најмногу замерувајќи му дека бил клишеизиран, и дека не донесувал ништо ново, но за мене и тоа како беше посебен. Не знам, може таков момент се погодил - кога сум го гледал, но во секој случај заслужува да се ѕирне! Башка - Стив Бушеми ви е во него

 

[Антоние]

 

[Natural-girl]

Mr Nobody, Me, you and everyone we know, The Future, Garden State, Revolutionary Road, Little Miss Sunshine, 7 Pounds, The Pursuit of Happiness, Wristcutters:А Love Story, The Fountain, Whatever Works, Manhattan, Annie Hall, Sex lies and videotape, Closer, American Beauty, Good Will Hunting, Abre los ojos, I heart Huckabees, A single man, Girl:interrupted, Lilja - 4ever, The man from Earth, Coffee and cigarettes, Les amants du flore, The diving Bell and The Butterfly.

Некои се сигурно и комерцијално сакани, али немав во која тема да ги пишам моите топ филмчиња, а барањето беше од форумџијата Pluh.
Многу тешко ми беше да издвојам, ама ајде, нека стојат овие.
Види што се и како на имдб ор самтинг за да видиш баш кои би ти се свиѓале тебе, мене сите ми се топ.

 

[Prasko Karpozov]

Whatever Works,

Лери Дејвид и Вуди Ален на едно место. Мајсторија и закон филм.

 

[Setsuko]

Les quatre cents coups (1959)

Го гледав неодамна, сепак почекав некое време да средам впечатоци за да можам да пишувам. Станува збор за француска драма, new wave. Насловот е фигуративен израз и всушност означува „400 белји што треба да ги направите за да живеете слободен и „див“ живот“. Веројатно повеќе би му прилегал превод како The Wild One или Raising Hell, но прифатен е терминот The 400 Blows.

По нетов прочитав дека првично бил замислен како идеја за краткометражен филм, но подоцна идејата се проширила што само ја потврдува бавната нарација и можноста на гледачот да се идентификува или да срасне со ликот на малиот неранимајко Antoine Doinel. Antonie е 12 годишно дете, за мене беше мини верзија на Alex од A Clockwork Orange, со многу сличности, а минимални разлики. Најсличен на Alex е затоа што кај него отсуствува чувството на вина. Навикнати сме најчесто децата на таа возраст да се однесуваат со стравопочит кон родителите, училиштето, обврските и одговорностите. Но Antonie игра лукаво, а за да ја имаш таа бунтовност потребен е поинаков тип на интелигенција, не онаа школската што те тера да ја напишеш домашната читливо и уредно, не онаа што те става задолжен за целиот клас кога професорот е отсутен, туку онаа преку која целиш да бидеш свој и поинаков, која го поттикнува обидот да се пронајдеш себеси.

Филмот има автобиографска подлога бидејќи го опишува темпераментот на самиот режисер François Truffaut, периодот кога настанува колебањето дали си дете или веќе возрасен човек? Тука е и потврдата дека за секое однесување постои причина, за секоја фрустрација длабоки корени.

Уживав додека го гледав симпатичниот лик на младиот Jean-Pierre Léaud кој речиси цел филм го донесе на свои плеќи.

 

[џимеј]

The Aura Еве уште еден одличен филм, во ноар стил, го гледав минатата недела на Телма и пријатно ме изненади.Филмов е на прерано починатот режисер, Fabiаn Bielinsky кој остави за жал два филма, овој и Nine Queens.

Доцнам малку повеќе со впечатоци. Пред некоја вечер го изгледав The Aura, филмот е перфекција, го пушташ и одма се внесуваш, филм ноар снимен на преубави локации во Аргентина. Има долги сцени без многу дијалог кои го носат духот на филмот. Приказната е многу интересна и напната до последна минута.