Идеал.
Тежок, тежок збор.
Идеал не е нешто за кое викаш "Јас верувам дека тоа е така и така треба да биде!" туку нешто за кое си спремен да загинеш. Идеал е онаа светлина која од стаклото на прозорецот се одбива и враќа во окото на вистинскиот идеалист. На вечниот оптимист. Тој зрак светлина е единствениот кој ја пробива леќата, додека објективноста се одбива. Зрак, што несомнено, за повеќето е недостижен и фиктивен, за идеалистот, оној вистинскиот, е световид. Е реалност и вистина, и како таков претставува единствен и примарен. Неизбежен.
Застанати пред прозорецот, ретки се оние кои гледаат within.
А таквите, имаме навика да ги нарекуваме слепи.
Слепи, како првата љубов.
Онаа. Се сеќаваш? Онаа за која беше сигурен, дека доколу треба срцето да се подари, ќе го подареше без да трепнеш?
Свесно и волево би умрел, за првата љубов, да преживее.
Онаа љубов за која живееше. Идеалот кој е некршлив, се додека не се скрши? And when that happens, нешто во тебе умира. Остава кратер, толкава празнина, мислиш никогаш нема да се пополни. Остава човек без идеал. Човек со нем поглед, речиси можеш да гледаш низ него. Мнозината, немајќи снага да повторно израснат cojones, остануваат инвалиди за цел живот. Скептици со празен поглед, пасивни набљудувачи, овенати, горчливи и бодликави плодови кои толку силно треснале на земја, што повеќе неможат да ја придвижат ни сопствената тежина, а не пак да одговорат на нечија туѓа плач или смеа. Неблагодарни, пред се кон својата Мајка, својот корен, својот извор на живот, живот, земен бесплатно, вратен безвредно.
А потоа љути, на светот, цел.
Но тука се и оние со нешто во гаќите, кои сега, и покрај гравитацијата налик онаа на планетата на King Kai, собираат сила и се исправаат како Son Goku, се враќаат во живот, истренирани и мудри, видно по силни и по жедни за нови отстварувања. The true hustlers.
Овие, вториве, се оние со идеали, ама онака вистински.
И не би ги нарекол будали, затоа што гинат за живот, додека другите живеат мртви.
