Овде одамна престанав да споделувам ризични податоци за емотивните лупинзи, промени, следствено, прогрес и регрес.
Епа, ок. Важно е дека не е тажно, има надеж, има светлина, не во тунелот, ами во собата наречена его трип. А утро почнато со кафе и отворена балконска врата може да понуди многу. Да речеме, мирис на дожд и мачиња што чекаат да им фрлам некое саламче, да се дружиме.
Растење. До кога бе? Ме нервира. Ужасно. Сама. Скроз сама, а со сите. Тоа е тој недобробит, кога ниту можеш да сонуваш, ниту соништата што ќе се случат се убави. А верувам дека на крајот, следи нешто убаво. Можеби нова радост, патување, среќа што ќе ме опколи и ќе замолчам, на раат.
Нема, мора се’ да издржуваме, да се валкаме во немир.
Вчера, силом прилике морав да читам некоја литература за на работа, темата беше стрес и современиот човек. Ма дај! Цела теза извадив и изведов од сето тоа. Мачно, мачно на душа, а сепак си се слушам. Одам некаде. Само да не се изгубам во административните лавиринти. Ма да, и да би, ќе научам.
Сега само Ани Дифранко ме расположува и тоа што попладне ќе возам точак. Сама, со некоја музика на уши. Тоа е.