и дека наставниците не се замараат ама баш ич.
Сакаш да знаеш колку се замарам?
Сакаш искрено да знаеш колку се замарам?
Е, знаеш, имам едно правило во училницата кога станува збор за искреноста и за тепањето.
Ако си ги бараш, ќе ги добиеш.
Сакаш да знаеш што правам?
Ги терам децата макотрпно да работат повеќе од што мислеле дека можат.
Можам двојкаш да го натерам да се чувствува како шампион.
Можам петкаш да го натерам да се чувствува тажно.
„Како се осмелувате да го трошите моето време со нешто помалку од вашиот максимум?“
Можам да ги натерам да седат 40 минути без збор да кажат.
„Не, не може да работите во парови“.
„Не, не може да ме прашаш, спушти ја раката“.
„Зошто не те пуштам да одиш во тоалет? Затоа што не ти се оди, досадно ти е, така?“.
Ги правам родителите да се уплашат кога ќе им се јавам во 7 вечер.
„Добровечер, овде Анон, се надевам не Ви сметам. Само сакав да Ви пренесам нешто што Вашето дете го кажа денес во училиште. На најголемиот неранимајко му рече: Еј, остави го тоа дете на раат. Јас се уште плачам понекогаш, зар ти не?“.
И тоа беше најхраброто нешто што сум го видел досега.
Правам родителите да ја видат вистинската слика за нивните деца, и за се она што можат да го постигнат.
Знаеш што правам?
Ги терам децата да прашуваат, да критикуваат, да се извинуваат искрено.
Ги терам децата да веруваат во себе, да го следат своето срце.
И ако некој некогаш ти рече „ти не се замараш на работа“, покажи го средниот прст.
Еве, да ти појаснам, како би знаел дека ја говорам вистината.
Наставниците, наставниците се замараат да направат промена.
А сега, што правиш ти?
(C) Taylor.