Воопшто не спорам дека има нешто лошо во тоа да имаш екстра мерки за претпазливост во кафана. Свежо ми е сеќавањето како еден напад од епилепсија ја расипа забавата. Во групата имаше двајца општи лекари и еден кардио хирург и со сета нега што му ја дадоа, човекот издржа до брза помош, затоа што истовремено си имал проблем и со срцето.
Е сега она што ме мачи е реакцијата од пола од вработените кои што од глетката и од страв се разбегаа, некои од понежниот пол се расплакаа. Оние поприсебните повикаа брза помош, а јас трчав со пакетот за прва помош, мислејќи оти внатре ќе се најде нешто од помош во ситуацијата.
Се испадна супер, затоа што човекот здрав се врати во својата родна земја, али мене ми никнуваат некои прашања. Кој јас во мојата кафана со 20 вработени ќе го обучувам да биде присебен во таква ситуација, кога и мене ми трепереше душата од тоа што го видов, а не дај боже да ми текне да мерам пулс? За да ги научам 3те мои најдобри вработени како се пресметува 18% ДДВ требаше да држам обука од околу 3 часа. Кој и како ќе одговара ако обучениот се пикне во плакар и почне да плаче?
Јас навистина немам ништо против ако ми дадат дефибрилатор во кафана, ќе го држам и ако успеат квалитетно да обучат некој од кај мене или мене лично али тоа не значи дека ме стегаат 5000 евра за опрема и обуки, кои што на крај пак нема да спасат живот. Ако некој навистина се грижи за здравјето, нека ни делат дефибрилатори и обуки бесплатно, тоа би било фер. Во слободна пазарна економија, сулудо е некој да те тера со закон да купуваш нешто, што е далеку настрана од твојата основна дејност.
Никој не вели дека навиваме за да умираат наместо да ги спасуваме, али реалноста во таквата ситуација е многу поинаква.
се шалиш нели? Или не си бил у некоја здравствена установа во Македонија да видиш како работи Љурзим и рамковните му другарчиња.
, сепак тоа ќе бидат подбрани вработени за обука со апаратите кои ќе имаат доволно интелигенција да им се препушти таква одговорна задача.
