Она што е најважно за периодот на раното христијанство не е само поделбата на Римското царство на источно и западно, туку тоа што во 313 година Константин Велики (288-337) го ставил христијанството под своја царска заштита со познатиот Милански едикт (со што христијанството станало државна религија на Римското царство) и што својата нова престолница Цариград или Константинопол, ја украсил со велелепни христијански храмови и веќе во 325 година во Никеја го свикал Првиот вселенски собор, каде биле поставени темелите на канонскиот систем на христијанската црква и Константин станал голем човек за христијанството макар што формално не му припаѓал. За жал не се откриени податоци за тоа дали на Никејскиот собор учествувале претставници од Македонија, но на соборот на Сердика учествувал и првиот скопски митрополит Паригориј заедно со својот суфраган, епископот од Улпијана (Липњан).“[3] Во продолжение на текстот, Стојмир Симјаноски констатирал дека Македонија веќе имала организирана црква штом имала митрополит и епископ, но сепак за него е поважно времето на Константин Велики бидејќи во негово време се изградени многу црковни објектиЈехова на почетокот бил локално еврејско божество, племенски идол. Еволуирал во врховен семоќен Бог дури по освојувањата на Александар, кога во Палестина, заедно со македонската фаланга, пристигнале и книгите на Аристотел, и уште поважно, Зенон.
“Ен архи ин о логос.“
Логос, космички ум, анимус мунди. Сите овие епитети Јехова ги добил дури откако јудејците се запознале со стоицизмот, а не порано од тоа, зашто самите не можеле да ги измислат.
Подоцна Свети Павле го вратил учењето на истото место од кадешто потекнувало, само завиткано во поинаква амбалажа. Чудно ли е што христијанството најпрвин било прифатено во Македонија?
Ги раскринкуваш христијанските догми, а догмите на џедајството, вештерството, будизмот и атеизмот ги оставаш непипнати. Бетер си од Евреите.
Малце касни членот со одговор, ама ќе биде кај да е.Она што е најважно за периодот на раното христијанство не е само поделбата на Римското царство на источно и западно, туку тоа што во 313 година Константин Велики (288-337) го ставил христијанството под своја царска заштита со познатиот Милански едикт (со што христијанството станало државна религија на Римското царство) и што својата нова престолница Цариград или Константинопол, ја украсил со велелепни христијански храмови и веќе во 325 година во Никеја го свикал Првиот вселенски собор, каде биле поставени темелите на канонскиот систем на христијанската црква и Константин станал голем човек за христијанството макар што формално не му припаѓал. За жал не се откриени податоци за тоа дали на Никејскиот собор учествувале претставници од Македонија, но на соборот на Сердика учествувал и првиот скопски митрополит Паригориј заедно со својот суфраган, епископот од Улпијана (Липњан).“[3] Во продолжение на текстот, Стојмир Симјаноски констатирал дека Македонија веќе имала организирана црква штом имала митрополит и епископ, но сепак за него е поважно времето на Константин Велики бидејќи во негово време се изградени многу црковни објекти